22.8.12

Ο πάσχων γκεμπελίσκος

Ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της δημοσιογραφίας του Ελλαδιστάν. Από τον άμβωνά του στη Καθημερινή παίζει "τον ρόλο του οργανωτή της “κερκίδας” – ένα είδος ιντελεκτουέλ Ατίλιο, για όσους θυμούνται τον συμπαθή τρομπετίστα στις εξέδρες του Φαλήρου" κατά την περιγραφή του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου στο Red Notebook 6.8.2012.

Όπως γράφει η Δέσποινα Δημότση, ο Χίμλερ είχε πει για τον Γκαίμπελς «Δώστε σ’ αυτόν τον άνθρωπο ένα μικρόφωνο ή έναν καλό στυλογράφο και θα κάνει τους Εβραίους να αυτοκτονήσουν από ενοχές». Ο Πάσχος επιχειρεί κάτι παρόμοιο με στόχο τους αριστερούς και γενικά όσους αμφισβητούν το τρέχον θρησκευτικό δόγμα ότι 'εκσυγχρονισμός' σημαίνει επαναφορά της φεουδαρχίας και του νόμου της ζούγκλας.

Το κύριο χαρακτηριστικό της αρθρογραφίας του είναι η πομπώδης απόρριψη των αντίθετων απόψεων μέσω της διακωμώδησής τους. Από το βάθρο του αλάνθαστου ξερόλα, στοχεύει στο να ερεθίσει το θυμικό των ανύποπτων αναγνωστών, συνήθως με επιχειρήματα βασισμένα σε απλές εικασίες ή σε παραποιημένα στοιχεία που σερβίρει σε συσκευασία αυθεντίας. Εδώ παρατίθενται μερικά ενδεικτικά παραδείγματα τέτοιας κούφιας αρθρογραφίας, αφιερωμένα στα θύματα των γκεμπελικών τεχνικών του:

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν...

20.8.12

Χρεοκοπία, πολιτική και ηθική *

Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση του Ελληνικού Προβλήματος από τον Νίκο Ξυδάκη με τίτλο "Χρεοκοπία, πολιτική και ηθική" στη Καθημερινή 19.8.2012:


Η κρίση ανοίγει τα μάτια, τουλάχιστον σε όσους θέλουν να τα ανοίξουν, και μας δείχνει με τρομερή διαύγεια όσα από χρόνια συνόδευαν τον δημόσιο βίο και τα προσπερνούσαμε. Ενα κυρίως: τη φθορά της δημοκρατίας, τη δυσφορική μεταδημοκρατία, έτσι όπως την οσμιζόμαστε να μας κυκλώνει από καιρό, και τώρα τη βλέπουμε να αποσαθρώνεται μπρος στα μάτια μας και να μας σκεπάζει με τα σαρίδια και τ’ αποκαΐδια της χαμένης ύλης της.

Από την αρχή της οικονομικής κρίσης, και πολύ νωρίτερα ακόμη, επισημαίναμε όχι μόνο τη διάχυτη δυσφορία για το συστημικό αδιέξοδο και τις βαρύτατες ευθύνες των ηγετικών ελίτ, αλλά και το γεγονός ότι η κρίση είναι κατ’ ουσίαν βαθύτατα πολιτική, ως εκ τούτου οι λύσεις δεν μπορούν παρά να είναι αναλόγως πολιτικές, αναγεννητικές του πολιτεύματος εν γένει, και όχι τεχνικές διαχείρισης του οικονομικού προβλήματος. Ωστόσο, τρία χρόνια από την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης, και αφού εν τω μεταξύ έχουν ήδη μεσολαβήσει δύο Μνημόνια, μία επίσημη χρεοκοπία διά της αναδιάρθρωσης χρέους, μία καθαίρεση πρωθυπουργού, μία δικομματική κυβέρνηση υπό τεχνοκράτη πρωθυπουργό, δύο εκλογικές αναμετρήσεις και μία τρικομματική κυβέρνηση, το ελληνικό πρόβλημα εξακολουθεί να προσεγγίζεται ως οικονομικό και όχι ως πολιτικό.

9.8.12

Σβαρνούτ *

Σχόλιο του ΑΖ στο άρθρο "Ν. Τσόμσκι: Στόχος της τρόικας οι κοινωνικές παροχές" στο Βήμα 6.8.2012:

Σβαρνουτ | 06/08/2012 21:51
Οτι εδωσαν μετα το 2ο παγκοσμιο πολεμο το παιρνουν πισω. Ενα εντυπωσιακο σβαρνουτ με την εφαρμογη της τακτικης του σοκ. Ονειρευονται μια ολιγαρχια υπερεθνικη με τους κατοικους του πλανητη σε κατασταση δουλοπαροικων. Ηδη υπαρχει η ταση της ανατροπης των επιτευγματων της Γαλλικης επαναστασεως και η οπισθοδρομηση στην εποχη προ της συνθηκης της Βεστφαλιας (ιδρυση των εθνικων κρατων). Καταλαβαινεται για τι ψυχοπαθεις μιλαμε....


[Σβερνούτ/Свернуть: Αναδίπλωση]

8.8.12

Υποκρισίες *

Απόσπασμα από το άρθρο "Υποκρισίες" του Γιώργου Λακόπουλου στα Νέα 7.8.2012:


Εδώ και χρόνια μια ολόκληρη κάστα - από άλλη άποψη: μια ολόκληρη γενιά - πολιτικών, κρατικών αξιωματούχων και λοιπών παραγόντων του δημόσιου βίου λειτουργεί με τον ίδιο κώδικα. «Κοιτάξτε το συμφέρον σας και τη σιγουριά σας» που έλεγε μια παλιά διαφήμιση.

Οταν πρόκειται για τον εαυτό τους, έχουν άλλα μέτρα και άλλα σταθμά. Δείχνουν ενδιαφέρον για τη δημόσια παιδεία αλλά συνήθως στέλνουν τα παιδιά τους στην ιδιωτική. Παίρνουν αποφάσεις για τα κρατικά νοσοκομεία αλλά δεν έχουν περάσει ούτε απέξω. Εχουν λόγο για τις συγκοινωνίες αλλά δεν τις χρησιμοποίησαν ποτέ. Δάσκαλε που δίδασκες...

Ορισμένοι κάνουν κήρυγμα λιτότητας αλλά ξοδεύουν για ένα γεύμα όσα πολλοί συνταξιούχοι παίρνουν σε έναν μήνα. Εκφράζουν τη λύπη τους για την αυξανόμενη ανεργία αλλά δεν έχουν μιλήσει ποτέ πρόσωπο με πρόσωπο με έναν άνεργο. Και οι ίδιοι έχουν λύσει το δικό τους πρόβλημα απασχόλησης, με κατ' απονομήν και όχι κατ' αξίαν δημόσιες θέσεις.

Πρόκειται για μια ειδική κατηγορία προσώπων με διακομματική προέλευση αλλά με κοινό χαρακτηριστικό ότι σταδιοδρομούν ακολουθώντας το δόγμα του αμερικανού δικηγόρου Κλάρενς Ντάροου: «Είμαι φίλος των εργαζομένων - προτιμώ να είμαι φίλος τους παρά ένας από αυτούς».

4.8.12

Πολίτης και πωλητής *


Η χώρα ή οι τράπεζες; *

Αντιγράφω μερικά πολύ σημαντικά ερωτήματα απόπ τον επίλογο του άρθρου "Παγκόσμιο ρεκόρ κρατικής ενίσχυσης προς τις τράπεζες για την Ελλάδα;" του Πάνου Παναγιώτου στο xrimanews 2.8.2012:



"...Την ώρα που ζητείται απ' τον ελληνικό λαό να υποστεί νέα μέτρα ύψους 15 δις ευρώ οι τράπεζες απολαμβάνουν τη λήψη αμέριστης κρατικής στήριξης και δανείων ύψους 50 δις ευρώ. Γιατί απ' το δεύτερο πακέτο στήριξης ύψους 130 δις ευρώ οι τράπεζες να λάβουν 50 δις ευρώ, δηλαδή περίπου 90% περισσότερα απ' τις απώλειες τους απ' το PSI αντί να λάβουν πολύ λιγότερα και με το υπόλοιπο να καλυφθούν οι απώλειες των ταμείων και να εξοικονομηθούν χρήματα για την ανάπτυξη που τόσο έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία;

Ποιος αποφάσισε πως το σημαντικότερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι οι τράπεζες; Ως πότε θα συντηρηθεί ο μύθος πως η ελληνική κρίση δεν είναι τραπεζική και μέχρι πότε θα σώζονται οι τράπεζες και θα υποφέρουν οι πολίτες; Γιατί δεν αποφασίζουμε ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή να σώσουμε τον ελληνικό λαό και να αφήσουμε τις τράπεζες να αναλάβουν τις ευθύνες τους; "