Ο Ελληνικός μύθος της σπατάλης

Έχω βαρεθεί να ακούω ότι οι σπατάλες του δημοσίου προκάλεσαν τη σημερινή κρίση. Όχι ότι δεν τις βλέπω δεξιά κι αριστερά εδώ και πολλά χρόνια -από τους αργόμισθους και τους ασύδοτους μιζαδόρους, μέχρι τα έργα-μαϊμού και τα ακριβοπληρωμένα μηχανήματα που κάθονται. Αλλά αρκεί αυτό από μόνο του για να εξηγήσει τα χάλια;
Μια απάντηση μου έδωσε ένα πολύ ενδιαφέρον Αμερικανικό άρθρο με τίτλο "Ο Ελληνικός Μύθος της Σπατάλης" με υπότιτλο "Η δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας δεν οφείλεται στις δαπάνες" [The Greek Myth of Profligacy - The Fiscal Crisis in Greece Isn’t About Spending].
Αυτό που λέει με δυό λόγια το άρθρο είναι ότι στην περασμένη δεκαετία οι δημόσιες δαπάνες της Ελλάδας ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι ίσες με τον μέσο όρο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης -χαμηλότερες από τις μισές απ' αυτές και υψηλότερες από τις άλλες μισές.

Εκεί που η Ελλάδα παρουσιάζει πολύ χαμηλότερη επίδοση από τους υπόλοιπους είναι στην είσπραξη φόρων. Οι χαμηλοί φορολογικοί συντελεστές ορισμένων κατηγοριών και ο πρωταθλητισμός στην φοροδιαφυγή κάνουν τα φορολογικά έσοδα της Ελλάδας (ως ποσοστό του ΑΕΠ πάντα) μεγαλύτερα μόνο από εκείνα τριών άλλων χωρών (Ισπανία, Ιρλανδία, Κύπρος).

Διαβάστε περισσότερα στο πρωτότυπο άρθρο και θυμηθείτε τα όταν ξανακούσετε τις κραυγές ότι για να σωθούμε πρέπει π.χ. να απολυθούν 400,000 δημόσιοι υπάλληλοι. 

ΥΓ1. Εγώ το θυμήθηκα -και ξαφνιάστηκα- μόλις διάβασα τις νέες προτάσεις Ράιχενμπαχ: "«Ναι» σε περικοπή δαπανών, «όχι» σε αύξηση φόρων". Ίσως να πρόκειται για νέα Ευρωπαϊκή συνταγή που λέει ότι η ψαλίδα εσόδων-εξόδων κλείνει μόνο από το ένα σκέλος. Βέβαια ο ίδιος είχε πει άλλα περί φόρων μόλις πριν 2 εβδομάδες...

ΥΓ2. Ενδιαφέροντα στοιχεία για το αγκάθι "Μα πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι;" υπάρχουν εδώ.

.