Ψήφο στη Τρόικα! *

Από το άρθρο "Να υπερασπιστούν τις μεταρρυθμίσεις" της Καθημερινής 28.3.2014:

Γράφει ο αναγνώστης XT:

Egw tha psifiza tin TROIKA, an eitane komma.
Eseis ??

Απαντά ο αναγνώστης Βεβαίως Βεβαίως:

Η Τρόικα δεν χρειάζεται την ψήφο κανενός.
Είναι στην εξουσία είτε την ψηφίζεις, είτε όχι.
Πρόκειται για την εκσυγχρονισμένη μορφή της δημοκρατίας που αναδιαρθρώθηκε ώστε να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες του παγκοσμιοποιημένου ανταγωνισμού.
Η ψήφος είναι μια αναχρονιστική τυπικότητα που παραμένει για διακοσμητικούς λόγους, όπως ας πούμε το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας..

Ο Βεβαίως Βεβαίως σχολιάζει στο ίδιο άρθρο: 

'Ετσι λοιπόν: Το γιουρούσι πρέπει να ενταθεί!
Η Καθημερινή και τα λοιπά "μέσα" προσφέρουν το απαιτούμενο παραμύθιασμα προς την αγέλη, με τη νεφελώδη απειλή κάποιου λύκου που θα βάλει το μαντρί σε "περιπέτειες" αν διακοπεί η "εκσυγχρονιστική" πορεία προς τη ζητιανοποίηση χώρας και λαού.
Έτσι όπως πάμε, σύντομα στις "αναγκαίες μεταρρυθμίσεις" θα δούμε να μας πλασάρετε και την επαναφορά των δουλοπάροικων -με κάποιο καλόηχημο όνομα φυσικά, και "για να μη χάσουμε το τραίνο της ανάπτυξης", "για χάρη του ανταγωνισμού", "για προσέλκυση επενδυτών" κλπ. κλπ.

Το αποσμητικό *

Του Γιάννη Ιωάννου

Άρθρο του Πέτρου Αργυρίου στο blog Agriazwa 23.3.2014: 

Ο Σταύρος Θεοδωράκης ως αποσμητικό

Είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης ανθρωπιστής;
Πολλοί ανοήτως θα σπεύσουν να πουν ναι: Είναι καλός άνθρωπος.
Καλά είναι και τα ραδίκια.
Μονάχα που αυτά κάνουν καλό στην υγεία.
Ο Θεοδωράκης πάλι όχι.
Ο Θεοδωράκης έχει το προσόν του άοσμου ανθρώπου.
Δε βρωμάει και δεν μοσχοβολάει.
Δεν ερεθίζει.
Φοράει το εγώ του σαν αποσμητικό.
Έτσι μπορεί και πλησιάζει τα θύματα του.
Κάποτε αυτά ήταν μόνο τηλεοπτικά.
Άνθρωποι με ιστορίες που εμπιστεύονταν την ψυχή τους στο Θεοδωράκη. Και αυτός τους περνούσε με γυαλόχαρτο και τους έκανε έπιπλα να στολίζουν την εκπομπή του.
Γιατί στην εκπομπή του δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές. Υπάρχει μονάχα ο Πρωταγωνιστής: Ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Ζήτω η Ελλάς!

Νόμιζα ότι η πιο χαρακτηριστική φωτογραφία της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα είναι αυτή:

12.02.2012, Σύνταγμα: Φρουρός των ΜΑΤ μόλις ψέκασε τον Μανώλη Γλέζο στο πρόσωπο

Αλλά μάλλον υπάρχουν και χειρότερα:

Στρατιωτική παρέλαση 25.03.2014: Οι ηγέτες της δημοκρατίας προστατεύονται από την αγάπη του δήμου.

Φαίνεται ότι στον εορτασμό της Επανάστασης του 1821 ταιριάζει πλέον η παρακάτω εικόνα:

Υπόλογοι έναντι της Ιστορίας *

Σχόλιο αναγνώστη στο άρθρο "Υπόλογοι έναντι της Ιστορίας" της Καθημερινής 23.3.2014:

Κατεπείγον πολυνομοσχέδιο: Ιδιοφυής εφεύρεση των αρχών του 21ου αιώνα στην Ελλάδα (έχει λάβει σχετικό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, αλλά μου διαφεύγει ο αριθμός), με την οποία αποφασίζονται, προωθούνται, ψηφίζονται και τίθενται σε εφαρμογή δεκάδες μέτρα και σταθμά, καθένα από τα οποία θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο ιδιαίτερης διαβούλευσης.
Επειδή όμως σχεδόν κανένα από τα μέτρα δεν θα περνούσε μόνο του, τα κάνουμε πακέτο, τα τυλίγουμε με διπλή στρώση κομματικής πειθαρχίας, βάζουμε για γλάσο τον κίνδυνο των πρόωρων εκλογών και για κερασάκια τα μερικά δισεκατομμύρια ευρώ που προσδοκούμε από τους μεγαλόψυχους δανειστές μας, και τα σερβίρουμε στο κοινοβούλιο όπως είναι, μεταξύ 12
και 1 τη νύχτα. Αν η πρώτη δόση δεν επαρκέσει, μπορούμε να την επαναλάβουμε, με ολόφρεσκα υλικά και νέο περιτύλιγμα, μετά από μερικούς μήνες.
Το ιδιοφυές έγκειται στο γεγονός ότι αυτοί που τα ψηφίζουν δεν χρειάζεται να τα διαβάσουν διότι δεν τους αφορούν: τον λογαριασμό θα τονπληρώνουν επ' αόριστον όλοι οι άλλοι, οι εκτός αιθούσης, και οι απόγονοί τους.
Ας σημειωθεί ότι για να φτάσουμε στο μεγάλο αυτό επίτευγμα της δημοκρατίας χρειάσθηκε μια ιστορική επανάσταση και κάπου διακόσια χρόνια αγώνων.

Κεντυρίων 

Παρασιτολογία *

Από το Ποντίκι

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα του Γιάνη Βαρουφάκη, από το Protagon 18.3.2014:

Φίλε Σταύρο

Έκπληκτος με την απόφασή σου να φτιάξεις κόμμα, περίμενα αρκετές μέρες προτού καταγράψω τις πρώτες σκέψεις για το εγχείρημά σου. Χρειάζονταν αυτές οι μέρες για να μπορέσω να διαχωρίσω τις σκέψεις αυτές από τις μνήμες και τα συναισθήματα που έχω συνδέσει με σένα – από εκείνη την συνέντευξη που μου είχες πρωτοπάρει για το πανεπιστήμιο (στην οποία σε «φόρτωσα» με την αγανάκτησή μου με αυτά που ζούσα), τα πρώτα βήματα στο protagon, τις περιπέτειες με την άγκυρα στην Αίγινα... Καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά, κατέληξα ότι ο μόνος τρόπος να γράψω για το Ποτάμι σου ήταν υπό τη μορφή προσωπικής επιστολής. Και μιας εμείς δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε από τους αναγνώστες μας, αποφάσισα να την αναρτήσω απ ευθείας στο protagon, αντί να σου τη στείλω με email.

Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι, παρόλο που εξεπλάγην, η έκπληξη ήταν ευχάριστη. Ένα κόμμα που δεν αποτελεί φράξια, spin off, ή δεκανίκι κατεστημένου κόμματος, είναι θείο δώρο στο αποτελματωμένο πολιτικό σκηνικό, το οποίο έχει απόλυτη ανάγκη να μετεξελιχθεί στο επόμενο στάδιό του. Όπως στη φύση, έτσι και στην πολιτική, η εξέλιξη έρχεται μόνο μέσα από τις απρόβλεπτες «μεταλλάξεις» που διακόπτουν και διαταράσσουν τη διαδικασία «προσαρμογής». Το Ποτάμι σου είναι μια τέτοια μετάλλαξη. Έχουμε άμεση ανάγκη όσο το δυνατόν περισσότερων τέτοιων μεταλλάξεων, ελπίζοντας ότι κάποια από αυτές θα «πιάσει» και πως τα αποτελέσματά της θα είναι καλύτερα για τον τόπο.

Ο αντικομμουνισμός βαράει κατακέφαλα *

Σχόλιο αναγνώστη στο άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη "Καλύτερα πεντακοσάρικο παρά ουτοπία" στη Καθημερινή 19.3.2014: 

Δεν βρισκω καθολου "λαικιστικο" το "μποναμά" Σαμαρά. Είναι εξαιρετικα σημαντικο να διατηρηθεί η κυβερνηση σταθεροτητας στην χώρα. Εστω και αν αυτό σημαινει "εξαγορά" ψηφων μεσω καποιων μικρων επιδομάτων προς την κοινωνια. Χιλιες φορες να πανε 2-3 δισεκατομυρια επιδομάτων προς εξαγορά ψηφων, παρα να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ελλαδα να γινει Ουκρανια/Τουρκια/Βενεζουελα/Αργεντινη ή Αιγυπτος σε 6 μήνες. Γιατι αν βγουν οι κουμουνιστες να ειστε ΣΙΓΟΥΡΟΙ ότι η Ελλαδα θα βγει εκτος ελεγχου. Τοσο από την ανικανοτητα των συριζαιων κυβερνωντων, οσο και από τα ξενα κεντρα που θα βαλουν το χερακι τους να ανατρεψουν τους κουμουνιστες κανοντας τη χωρα μπαχαλο. Δεν θελουμε ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ μια τετοια εξελιξη.
Θελουμε την υπαρχουσα κυβερνηση, σταθερη. Εστω και αν αυτό σημαινει να λαικισει δινοντας καποια προεκλογικα επιδόματα.

Λυσεις για την Ελλαδα

Η μέγκενη κοινωνικής μηχανικής *

Του Γιάννη Ιωάννου

Από ένα άρθρο του Σταύρου Λυγερού στο Real.gr 21.10.2013:

Στη μέγκενη «κοινωνικής μηχανικής» οι μικρομεσαίοι

ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στις αγορές όσο το χρέος είναι μη βιώσιμο. Η Ελλάδα συνεχίζει να αξιολογείται στην κατηγορία «σκουπίδια» από τις τρεις εταιρείες πιστοληπτικής διαβάθμισης. Στη μάλλον απίθανη περίπτωση που οι αγορές δεχθούν να μας δανείσουν, θα ζητήσουν απαγορευτικά επιτόκια 6%-7%. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι κατά πάσα πιθανότητα η Ελλάδα θα παραμείνει για πολλά ακόμα χρόνια στα «μηχανήματα», θα είναι εξαρτημένη από δανειακές συμβάσεις και τα συνακόλουθα μνημόνια.

Εκτός αυτού, σε ένα οικονομικό περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από αβεβαιότητα, υπερφορολόγηση, έλλειψη τραπεζικού δανεισμού, γραφειοκρατία και υψηλό κόστος ενέργειας δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν σημαντικές άμεσες ξένες επενδύσεις παραγωγικού χαρακτήρα. Οι μόνοι που ενδιαφέρονται για την Ελλάδα είναι κεφάλαια υψηλού ρίσκου. Αυτά έχουν ήδη αρχίσει να μπαίνουν στην ελληνική οικονομία, κυρίως στον τραπεζικό τομέα.

Με άλλα λόγια, όσοι επενδύσουν κατά κανόνα θα επενδύσουν για να αγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές δημόσιες επιχειρήσεις και δημόσια περιουσία, ιδιωτικές επιχειρήσεις που ασφυκτιούν από την έλλειψη ρευστότητας, ιδιωτική περιουσία που ξεπουλιέται επειδή οι ιδιοκτήτες, λόγω συρρίκνωσης των εισοδημάτων τους, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα αυξημένα φορολογικά βάρη και, βεβαίως, τα «κόκκινα» δάνεια από τις τράπεζες.

Στην πραγματικότητα, καταλύεται βίαια ο μικροϊδιοκτητικός χαρακτήρας της ελληνικής οικονομίας. Αυτό ισχύει και για την κατανομή της ακίνητης περιουσίας, αλλά και για τον επιχειρηματικό χάρτη. Η μικρομεσαία θάλασσα, που αποτελεί τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας, χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Ακόμα και όσοι καταφέρουν να κρατήσουν το κεφάλι τους έξω από το νερό, θα επιβιώσουν σε ένα πολύ χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο.

Με δεδομένη τη σύμπραξη των αρχουσών ελίτ σ’ αυτό το πείραμα «κοινωνικής μηχανικής», το κρίσιμο ερώτημα ήταν και παραμένει πολιτικό: Η ελληνική κοινωνία θα αποδεχθεί μέχρι τέλους τη μοίρα που της επιφυλάσσουν ή θα εξεγερθεί;

H δυναμική των συνειδητοποιήσεων *

Του Γιάννη Ιωάννου

Άρθρο του Χρήστου Γιανναρά στη Καθημερινή 16.03.2014:

Aκαταμάχητη η δυναμική των συνειδητοποιήσεων


Στέρηση ζωής, ασύγκριτα πιο καταστροφική από την ανέχεια, είναι η αδιάκοπη, μονόδρομη ενασχόληση με τα εγκλήματα των κομματικών και τις πομπές τους. Mέρα-νύχτα, νύχτα-μέρα, «ειδήσεις»: Παζαρέματα με την τρόικα, ποσοστά ανεργίας, εξωφρενικά δισεκατομμύρια για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, δείχτες μείωσης των εισοδημάτων, δείχτες αύξησης των τιμών στα τρόφιμα – μια ατέρμονη δίνη, καθημερινά, εφιαλτικών συντελεστών του αδιεξόδου. «Γίνεται εσπέρα, γίνεται πρωί, ημέρα καμία»: ίδιος ζόφος και τυραννική παραζάλη.

Pημάζει τη ζωή μας η «είδηση», ζούμε το τίποτα μεταποιημένο σε εντυπώσεις. Kαι αυτουργός της μεταποίησης, η τηλεόραση. Kάποτε την κοινωνία της πληροφορίας την υπηρετούσε ο Tύπος, ο γραπτός λόγος αξίωνε εντιμότητα, γνώση, σπουδή, ήθος – οι άνθρωποι είχαν κριτήρια να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα, τον υπεύθυνο λόγο από τον παραπλανητικό και δόλιο. O σχολιασμός της πληροφορίας γινόταν πρόσωπο-με-πρόσωπο, στη γνώμη ή στην άποψη ζυγιζόταν η ευφυΐα, η ευθυκρισία, η ειλικρίνεια.

Ιλισσός

Το κόμμα του lifestyle απέκτησε και τον ύμνο του!

Γυναίκες μόνες, ετών εβδομήντα *

Με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας, αντιγράφω από το Βήμα 8.3.2014 ένα κείμενο της Μαργαρίτας Μανσόλα:

Γυναίκες μόνες, ετών εβδομήντα. Αθήνα, 2014

Τις βλέπεις να προχωράνε.  Άλλες μόνες, βαμμένες στα μαύρα από πάνω μέχρι κάτω, σημάδι αναφοράς στον σύντροφο που έφυγε κι ας μην ήταν διαλεγμένος από καρδιά μα από ανάγκη. Με τα χρόνια έμαθαν να αγαπούν τη συντροφιά στο ζεσταμένο σεντόνι, τη γκρίνια στο τραπέζι, ακόμα ακόμα αυτή τους την υποταγή . Τώρα τιμούν την απουσία , όπως της πρέπει κι οπως έχουν μάθει.

Άλλες δυο - δυο, στο σούπερ μάρκετ, στην εκκλησία, στο πάρκο. Η ομοιότητα στα μάτια, αδιάψευστη μαρτυρία  της μεταξύ τους σχέσης, περιορίζεται  ακριβώς εκεί, αφήνοντας όλα τ’άλλα παραδομένα στην ανεξέλεγκτη μεταμόρφωση του χρόνου. Κοιτάζοντας όμως τα μάτια της νεότερης, μπορείς  να μαντέψεις ακριβώς το  βλέμμα του τότε ίδιο με το τώρα, αναλλοίωτο μέσα στα χρόνια που περνώντας έβαλαν τη μια στο ρόλο της άλλης: Η κόρη αυστηρή, μαλώνει , νουθετεί, φροντίζει, η μάνα υπακούει υπομονετικά. Την αγαπά, Εχει την ανάγκη της.  Η νεότερη εκδοχή του ίδιου ρόλου.

Ευρωλιγουρα *

Σχόλιο αναγνώστη στο άρθρο "Ανάγκη θάρρους για μεταρρυθμίσεις" της Καθημερινής 6.3.2014:

Αυτη η "Ευρωλιγουρα" με εξοργιζει, με θυμωνει. Απο που προηλθε το ονομα "Ευρωπη", ολοι το γνωριζουμε, αλλα καποιοι ομιλουν σαν να μη γνωριζουν το στοιχειωδες της ιστοριας του ονοματος και συνεχως μας υπενθυμιζουν να γινουμε Ευρωπη. Να γινουμε Ευρωπη ως προς την ιστορια, εμεις τους "βαφτισαμε" και σε εμας οφειλουν το όνομά τους. Αν δεν τους αρεσει, μπορουν να το αλλαξουν, αλλα εγω να γινω ευρωλιγουρης και να τρεχω σαν φτωχος συγγενης και να κανω επικυψεις και να θαυμαζω τα εργα τους, δεν εχω αναγκη να το κανω ποτε, οχι απο μια ανοητη υπεριφανεια, γιατι δεν δεχομαι την οποια ανωτεροτητα μπορει να εχουν στον τεχνολογικο και οργανωτικο τομεα, που βεβαιως και την εχουν, αλλα πρωτα θα ματιγωσω μεχρι πτωσεως τον κουτοπονηρο πολιτικο που δεν με αφηνει να ξεδιπλωσω τις δυναμεις μου τις ιδιωτικες ως πολιτης και μου βαζει συνεχως εμποδια και που μου ερχεται με βλεμμα αγιου στη συνεχεια να μου αρπαξει την ψηφο και αφου τα καταφερει, μετατρεπεται σε Δεσποτης μου.
Αυτη η λεξη "μεταρυθμιση" εχει γινει υπογλωσσιο και εχει λιωσει, χωρις θεαματικο αποτελεσμα. Με το υπαρχον συστημα, απο το συνταγμα, μεχρι τον απλο νομο και τα ιδια προσωπα που το μονο που γνωριζουν, ειναι να μας πουλαν δημοκρατια εως και νταβατζηλικη, θα αναστηθει η λεξη μεταρυθμιση απο τον ταφο της και θα τους παρει στα ποδια για την ασελγεια τους.
Για να απαλλαγει η χωρα, χρειαζεται Επανασταση Συνειδησεων και οχι κριτικη μονο. Για να γινει επανασταση συνειδησεων, οφειλουν καποιοι να ξυπνησουν τις συνειδησεις, που φωλιαζει η συνεισηση και στον πιο απλο πολιτη. Οποιος τολμησει να το κανει, τον περιμενει ο κατω κοσμος με διαφορες μεθοδους.

Ανδρικοπουλος Θεοδωρος 

Ποταμίσια έμπνευση

Τι άραγε συμβολίζει το εμπορικό σήμα του νέου προϊόντος -συγγνώμη, το έμβλημα του νέου πολιτικού κινήματος- που ξεπρόβαλε ξαφνικά από τη megaλη χορωδία των Πρετέντερς?

Δείχνει μήπως ένα ορθάνοιχτο στόμα που αερολογεί ή ρεύεται?

Υποδηλώνει άραγε τη γονιμότητα σαν σπερματοζωάρια που ορμούν στο ωάριο?

Ή μήπως πρόκειται για το σήμα του ευρώ [ € ] που διαλύεται στις 3 γραμμές του [ C= ]?

Όποιος και να είναι ο βαθύτερος συμβολισμός, η ομοιότητα με κάποιο άλλο πρόσφατο υπόδειγμα γραφιστικής δεινότητας δείχνει ότι ο ποταμίσιος καλλιτέχνης είχε περιορισμένη έμπνευση.

Ίσως φταίει η τσικουδιά στο Αλάτσι...

Premeditated murder

Cartoon by Yannis Ioannou

Greek professor of economics Yanis Varoufakis writes in his blog today:

• There are 10 million Greeks living in Greece (and falling fast due to migration), ‘organised’ in around 2,8 million households that have a ‘relationship’ with the Tax Office. Of those 2,8 million households, 2,3 million have a debt to the Tax Office that they cannot service.
• 1 million households cannot pay their electricity bill in full, forcing the electricity company to ‘extend and pretend’, thus ensuring that 1 million homes live in fear of darkness at night while the electricity company is insolvent.
• Of the 3 million people constituting Greece’s labour force, 1,3 million are jobless.
• Of the 1,3 million jobless only 10% receive unemployment benefits. The rest must fend for themselves.
• Of those who work in the private sector 500 thousand have not been paid for more than three months.
• Contractors who work for the public sector are paid up to 24 months after they provided the service and pre-paid sales tax to the Tax Office.
• Half of the businesses still in operation throughout the country are seriously in arrears vis-à-vis their (compulsory) contributions to their employees’ pension and social security fund.

The policies that have created, sustained and deepened that situation are still imposed on the country. Yet  it is all too obvious that, instead of curing the 'patient', they intensify the illness with no signs of recovery in sight, other than official hot air.
WHY?
What is the reason of insisting upon a therapy that clearly makes more harm than good?
Could any doctor continue applying the same catastrophic medication for years without being accused of criminal negligence -if not premeditated murder?