Μια σημείωση με αφορμή τις ενδιαφέρουσες απόψεις του κ. Στέφανου Μάνου [«Ελλάδα & Μπαλί», 16.12.07], ο οποίος γράφει: «η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ μπορεί να στηρίζεται και σε πολύ μικρές μονάδες… ως κάτι ανάλογο με τους προσωπικούς υπολογιστές. Χιλιάδες μικρές μονάδες μπορούν να υποκαταστήσουν λίγες τεράστιες και να συνεισφέρουν ευελιξία και μεγαλύτερη ασφάλεια.»
Η πρόταση αυτή αντιβαίνει στο κυρίαρχο δόγμα ότι η ‘οικονομία κλίμακας’ επιβάλλει το συγκεντρωτικό σύστημα ηλεκτροπαραγωγής από λίγους μεγάλους σταθμούς, παραβλέποντας την σπατάλη από τις μεγάλες απώλειες μεταφοράς στην κατανάλωση μέσω χιλιάδων πυλώνων (που για πολλούς είναι προτιμότεροι από τις ανεμογεννήτριες) και τον κίνδυνο του γενικού blackout.
Παραδόξως, η ίδια αντίληψη περί ‘οικονομίας κλίμακας’ δεν φαίνεται να ισχύει και για άλλους τρόπους παραγωγής ενέργειας που ρυπαίνουν σημαντικά την ατμόσφαιρα μέσα στις πόλεις μας. Έτσι έχουμε χιλιάδες καυστήρες μαζούτ για θέρμανση μεμονωμένων κτιρίων αντί για συλλογικά συστήματα, καθώς επίσης και εκατομμύρια ΙΧ που εκτοπίζουν συστηματικά τα μαζικά μέσα μεταφοράς.
Με άλλα λόγια, αποδεχόμαστε να ζούμε ανάμεσα σε τέτοιους ρυπογόνους καυστήρες και κινητήρες λόγω ‘ευελιξίας’ και παρά το αυξημένο κόστος, αλλά ταυτόχρονα θεωρούμε ως ‘αντιοικονομική’ ή και ‘αντιαισθητική’ την επιτόπια παραγωγή ηλεκτρισμού από ΑΠΕ. Μήπως έχουμε εδώ μια αντίφαση;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου