Μακάρι!

[γράμμα στη Καθημερινή]

Γράφετε στο κύριο άρθρο της Κυριακής 25.4.10 με τίτλο ‘Αποδόμηση’:
«Ο στόχος είναι δύσκολος, μεγάλος, αλλά εθνικός. Αν η κυβέρνηση αποδειχθεί ανεπαρκής στην υλοποίησή του και η Ν.Δ. αποδυθεί σε άσφαιρους λαϊκισμούς, θα έχει ανοίξει ο δρόμος για την αποδόμηση του σημερινού πολιτικού κατεστημένου.»
Το γεγονός ότι στο ‘νέο’ έργο παίζει ο ίδιος θίασος που προκάλεσε το πρόβλημα, κάνει βέβαιο ότι οι δύο προϋποθέσεις που βάζετε θα πραγματοποιηθούν.
Ίσως μια τέτοια ‘αποδόμηση’ να είναι οδυνηρή -βραχυπρόθεσμα.
Αλλά αν αυτό είναι το τίμημα για να απαλλαγεί μακροπρόθεσμα η χώρα από τους πειρατές που την έριξαν στα βράχια, τότε μια ευχή υπάρχει:
Μακάρι!

Απάτη ή κρετινισμός;

[γράμμα στη Καθημερινή]

Είναι γεγονός ότι ούτε ΠΑΣΟΚ ούτε ΝΔ είχαν στο επίσημο πρόγραμμά τους την παράδοση της χώρας στο ΔΝΤ, και έτσι πήραν την ψήφο των ανύποπτων οπαδών τους.
Αν τα χάλια που αποκαλύφθηκαν μετά τις εκλογές ήσαν άγνωστα και στους δύο, τότε πρόκειται για ασύλληπτη ανεπάρκεια με εγκληματικές συνέπειες.
Αν τα ήξερε τουλάχιστον ένας από τους δύο και το κράτησε μυστικό, τότε πρόκειται για εκούσια εξαπάτηση του εκλογικού σώματος που -λόγω της επακόλουθης απώλειας της εθνικής κυριαρχίας- έχει σαφώς χαρακτήρα εθνικής προδοσίας.
Και στις δύο περιπτώσεις –εγκληματικής ανεπάρκειας ή προδοτικής εξαπάτησης- είναι απαραίτητη η νομική μεθόδευση προσφυγής για την ακύρωση των τελευταίων εκλογών και επαναπροκήρυξη νέων.
Επειδή οι πρασινογάλαζοι λόχοι δεν θα τολμήσουν κάτι τέτοιο, η μόνη ελπίδα είναι ότι κάποιοι πέρα απ' αυτούς (η εξαπατημένη ‘βάση’ ας πούμε) θα πάρουν επιτέλους στα σοβαρά το τελευταίο άρθρο του Συντάγματος...

Ζήτω ο νεο-σοσιαλισμός!

Επί χρόνια μας έλεγαν ότι η οικονομία της χώρας αναπτύσσεται με υψηλούς ρυθμούς, ζητώντας την ψήφο μας για επιβράβευση.
Πραγματικά, τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δείχνουν ότι στη 10ετία 2000-9 το ελληνικό Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν αυξήθηκε κατά 76%.
Σήμερα βαράνε ξαφνικά τον συναγερμό και μας λένε ότι «είμαστε σε κρίση». Επιδόματα καταργούνται, επιδοτήσεις κόβονται, τραπεζικές στρόφιγγες κλείνουν, ο τζίρος πέφτει. Το σκηνικό του φόβου ορθώνεται μεθοδικά.

Κι όμως, επί 10 χρόνια –χώρια τα προηγούμενα- τα 5 εκατομμύρια του εργατικού δυναμικού της ‘Ψωροκώσταινας’ δούλευαν καθημερινά και την έκαναν να είναι η 27η οικονομία του κόσμου με βάση το ΑΠΕ.
Μα πού πήγε όλος αυτός ο πλούτος; Ποιανού ο μισθός αυξήθηκε κατά 76% από το 2000 (αποπληθωρισμένα); Πού πήγε όλος αυτός ο ιδρώτας 5 εκατομμυρίων ανθρώπων; Εξατμίστηκε χωρίς ίχνη, ή μήπως γέμισε τις πλουτοκρατικές πισίνες μόνο;
Αν η αύξηση του πλούτου στο παρελθόν ήταν εικονική, τότε μας κορόιδευαν με τις στατιστικές τους.
Αν πάλι η σημερινή κρίση είναι εικονική, τότε μας κοροϊδεύουν με τις τωρινές κλάψες τους.
Βάζω στοίχημα ότι αύριο θα μας επιστρέψουν -δήθεν θριαμβευτικά- ένα μικρό κομμάτι από αυτά που μας πήραν, επιζητώντας εκλογική επιβράβευση της υποκρισίας (σαν το κόλπο του Χότζα με τον χωριάτη που παραπονιόταν για το μικρό σπίτι του).

Κάποιες στατιστικές από το 2000, δείχνουν ότι, από 100 Έλληνες, οι 20 πλουσιότεροι άρπαζαν τότε το 40% της εθνικής πίτας ενώ για τους φτωχότερους 20 περίσσευε μόλις το 7.5%.
Υποψιάζομαι ότι σήμερα οι πρώτοι 20 παίρνουν ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι, φωνάζοντας ταυτόχρονα ότι «μας κλέβουν οι κερδοσκόποι» για να δικαιολογήσουν το ξάφρισμα του ταμείου όσο εμείς είμαστε καθηλωμένοι στον νέο άμβωνα της τηλεόρασης, και για να βάλουν χέρι και στο μερίδιο των άλλων 80 χωρίς γκρίνιες.

Άραγε θα πιπιλάμε για πολύ τα γλειφιτζούρια που μας δίνουν;