[αναδημοσίευση από τον Δρόμο της Αριστεράς, 8.1.11]
...Ο εκφρασμένος στόχος όλων των παραπάνω μέτρων είναι «ο έλεγχος και η μείωση του δημόσιου χρέους». Είναι αλήθεια ότι το παραμύθι των ζημιογόνων κρατικών και δημόσιων επιχειρήσεων δεν είναι φετινό, αλλά κρατάει δεκαετίες. Οι αποκρατικοποιήσεις τη δεκαετία 1998-2008 απέφεραν 20 δισ. στο ελληνικό Δημόσιο. Βέβαια, στο διάστημα αυτό, όπως και τώρα, δεν πωλούνται μόνο «ζημιογόνες», αλλά και κερδοφόρες επιχειρήσεις. Αλλά ακόμη και για τις λεγόμενες «ζημιογόνες», τίθεται ένα ερώτημα: ποιος έχει τελικά την ευθύνη; Ή καλύτερα: ποιος άλλος αν όχι η εκάστοτε κυβέρνηση που ασκεί την κεντρική διοίκηση σε όλο το Δημόσιο;
Ας πάμε όμως και πιο πέρα. Εδώ πλέον δεν μιλάμε απλώς για «ζημιογόνες» ή μη επιχειρήσεις, αλλά και για την ίδια τη γη. Τί σημαίνει, λοιπόν, να πουλάς την ίδια σου τη γη, που προφανώς δεν μπορεί να είναι ζημιογόνα από μόνη της; Ή καλύτερα, τί άλλο μπορεί να σημαίνει, εκτός από το ότι, ως κυβέρνηση επιδιώκεις, ειδικά μέσα στην κρίση, να γίνεις ο μεσολαβητής και ο εγγυητής των κερδών των ιδιωτικών επιχειρήσεων-κεφαλαίων;
Στην τελική όμως, τα τελευταία 20 χρόνια ενώ έχει ξεπουληθεί σχεδόν ό,τι μπορούσε να ξεπουληθεί, το δημόσιο χρέος συνεχίζει να αυξάνει ραγδαία. Άρα μήπως δεν γίνονται όλα αυτά για να «ελεγχθεί και να μειωθεί το δημόσιο χρέος»;
[συνέχεια εδώ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου