Πάμε στοίχημα?

"Κλείδωσαν οι εκλογές για τέλη Απριλίου-αρχές Μαΐου" ανακοινώνει ο Σκάι. "Στις 6 Μαΐου οι εκλογές στην Ελλάδα" προφητεύει το Reuters. Ωστόσο αναρωτιέμαι: Άραγε θα επιτραπούν οι εκλογές παρά τα όσα δείχνουν όλες οι (φανερές και μη) δημοσκοπήσεις?

Ας μη ξεχνάμε ότι η "εκτροπή" του 1967 έγινε ένα μήνα πριν από τις προγραμματισμένες εκλογές όπου το φαβορί ήταν η Ένωση Κέντρου, ούτε καν η ΕΔΑ. Εδώ έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε ότι ο πρώτος πρόεδρος της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας μας Κ. Τσάτσος (τι ειρωνεία!) έλεγε λίγο καιρό πριν: "Εισηγούμεθα, λοιπόν, παρεκτροπήν από το πολίτευμα και μίαν προσωρινήν δικτατορίαν -ίσως ενός έτους."

Απαντώντας ο σοφός Καραμανλής παρατηρούσε: "Εχει δημιουργηθεί κρίσις νομιμότητος, εφ' όσον καλώς ή κακώς πιστεύεται, ότι η επικράτησις ωρισμένης πολιτικής παρατάξεως θα έχει ως αποτέλεσμα την ανατροπήν των πάντων. Υπό τας συνθήκας όμως αυτάς, όπως το λέγει η λογική και το διδάσκει η Ιστορία, ομαλή δημοκρατική εξέλιξις αποκλείεται. Γιατί είναι φυσικόν ν' αντιδράσουν, πριν παραδοθούν, και το καθεστώς και εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν ότι απειλούνται." [αποσπάσματα από το άρθρο της Ελευθεροτυπίας στις 21.4.2009 "Ποιοι ήθελαν το 1967 εκτροπή και όχι εκλογές"]

Λοιπόν τι λέτε, θα γίνουν εκλογές στις 6 ΑΥΤΟΥ του Μαΐου???


ΥΓ 
Ένα σχόλιο της φίλης μου Στέλλας, μου υπέδειξε πώς μπορεί να γίνει μια 'εκτροπή' για αναβολή των εκλογών σε μια 'δημοκρατική' χώρα της εξίσου 'δημοκρατικής' ΕΕ, όπου τα τανκς έχουν ξεπεραστεί από πιο ραφινάτες μεθόδους πολιτικού ελέγχου:
Με την πίεση να αυξάνεται σε πολλά μέτωπα σαν 'τεστ αντοχής' διαφόρων κοινωνικών ομάδων, κάποια από αυτές θα προκαλέσει μια αυθόρμητη έκρηξη όπως π.χ. τον Δεκέμβριο του 2008, η οποία θα δώσει βέβαια χρυσή αφορμή για "συνθήκες έκτακτης ανάγκης"...

.

"Ελεγχόμενη χρεοκοπία"

Ο υπαρκτός καπιταλισμός εν δράσει

Ένα σχόλιο στο άρθρο "Υπάρχει η Δημοκρατία των φτωχών;" του Γιάννη Πανούση:

Είναι ειρωνικό το ότι μιλάμε για "φτώχεια" στη χώρα μας και γενικότερα στην Ευρώπη του σήμερα, όταν ο συνολικός πλούτος έχει φτάσει σε πρωτόγνωρα ύψη.
Στην πραγματικότητα η αύξουσα φτώχεια υποδηλώνει μια ακόμη πιο αύξουσα ανισοκατανομή πλούτου, η οποία τείνει να εδραιωθεί ιδεολογικά και θεσμικά.
Πρόκειται ίσως για μια επανάληψη της μετάλλαξης του Χριστιανισμού από μια θεωρία αγάπης και ισότητας στην αντίθεση μεταξύ χρυσοντυμένων επισκόπων και εξαθλιωμένου ποιμνίου.
Τότε ήταν "Θέλημα Θεού", τώρα "Θέλημα των αγορών"...

Ανάπτυξη, αλλά τι ανάπτυξη; *

Άρθρο του Σταύρου Λυγερού από τη Καθημερινή 16.3.2012

Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα έχει υποστεί μείωση του ΑΕΠ που υπερβαίνει το μέσο οικονομικό κόστος ενός εμφυλίου πολέμου. Το 2011 η ύφεση ήταν της τάξεως του 7%, ενώ η πρόβλεψη της Κομισιόν για το 2012 είναι πρόσθετη ύφεση 4,5%. Η πρόβλεψη θεωρείται αισιόδοξη(!), αλλά ακόμα και εάν αποδειχθεί ακριβής η Ελλάδα θα έχει σημειώσει αρνητικό ρεκόρ. Η μετεξέλιξη της κρίσης χρέους σε οικονομική - κοινωνική τραγωδία δεν ήταν απροσδόκητη παρενέργεια. Ηταν το αποτέλεσμα της οικονομικής πολιτικής που επέβαλε η τρόικα.

Δεδηλωμένος στόχος αυτής της πολιτικής δεν ήταν μόνο η δραστική μείωση του ελλείμματος. Ηταν και η ύφεση, επειδή μέσω αυτής γίνεται η εσωτερική υποτίμηση, μέσω της οποίας η ελληνική οικονομία θα γίνει ανταγωνιστική. Η ύφεση, όμως, προσέλαβε πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις από τις προϋπολογισθείσες. Αυτό δεν ήταν έκπληξη για όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς την ελληνική οικονομία. Εξ ου και υπήρξαν έγκαιρες προειδοποιήσεις.

Ευρισκόμενη στην πλεονεκτική θέση του εντολοδότη, η τρόικα δεν αναγνώρισε τις δικές της ευθύνες. Ισχυρίζεται ότι δεν έφταιξε η δική της συνταγή, αλλά ο τρόπος που εφαρμόστηκε. Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου επέδειξε και ολιγωρία και ασυνέπεια, αλλά δεν είναι αυτές οι κύριες αιτίες που προκάλεσαν την ύφεση. Θα αντιτείνει κανείς ότι οι της τρόικας συστήνουν μείωση του κράτους, πάταξη της φοροδιαφυγής, εκσυγχρονισμούς κ.λπ. Αυτό είναι αληθές, αλλά όλες αυτές οι συστάσεις τους ουσιαστικά ήταν ευχές.

Για την επιβολή ποσοτικών μέτρων, για πρόσθετους φόρους, για την περικοπή μισθών και συντάξεων, για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, για τη μείωση του κατώτατου μισθού και την αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων οι της τρόικας έβαλαν το μαχαίρι στον λαιμό της ελληνικής κυβέρνησης. Δεν της το έβαλαν, όμως, για να πραγματοποιήσει ποιοτικές παρεμβάσεις, όπως π.χ. ένα αποτελεσματικό επιχειρησιακό πρόγραμμα εναντίον της φοροδιαφυγής.

Το κρίσιμο μέτωπο είναι το μέτωπο της ανάπτυξης. Είναι κοινός τόπος ότι αλλιώς δεν πρόκειται να υπάρξει φως στην άκρη του τούνελ. Γι’ αυτό και όλοι πια μιλάνε για ανάπτυξη. Δεν την εννοούν, όμως, με τον ίδιο τρόπο. Οπως αποδεικνύουν τα γεγονότα, η τρόικα αντιλαμβάνεται την ανάταξη της ελληνικής οικονομίας με όρους βίαιης απαξίωσης. Προσπαθεί να μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα φθηνών ευκαιριών για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Στο πλαίσιο αυτό, αλλά και για την εξυπηρέτηση του χρέους, απαιτεί τη μαζική εκποίηση σε πολύ χαμηλές τιμές δημόσιων ακινήτων και επιχειρήσεων (λόγω της κρίσης θα ξεπουλήσουν και οι ιδιώτες), υποθηκεύει κρατικά δικαιώματα και βεβαίως ζητάει την κατάργηση κάθε προστασίας της εργασίας.

Η προοπτική αυτή βολεύει τους δανειστές - εταίρους μας, αλλά δεν συμφέρει τους Ελληνες. Η χώρα, άλλωστε, δεν πρόκειται να γίνει ανταγωνιστική με βάση το χαμηλό κόστος εργασίας. Δίπλα της βρίσκονται η Αλβανία, η FYROM, η Βουλγαρία, η Τουρκία και πιο πέρα η Αίγυπτος. Η Ελλάδα είναι προνομιούχο οικόπεδο. Μπορεί να αναπτυχθεί εκμεταλλευόμενη τα σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματά της. Το πρόβλημα είναι πως το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα αποδεικνύεται ανίκανο να αξιοποιήσει τις πολλές λιμνάζουσες αναπτυξιακές δυνατότητες.



Και ένα σχόλιο αναγνώστη:

Για να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί ως προς τα μεροκάματα από τις γειτονικές χώρες, θα πρέπει να επανέλθουμε στο δουλοκτητικό καθεστώς. Αλλά ας μην δίνουμε ιδέες στους τροϊκανούς αφέντες μας, γιατί δε θέλουν και πολύ!
Σχολίασε ο/η ΓΙΑΝΝΗΣ Κ. | 15:57:16, Μάρτιος 16th, 2012

"Elementary my dear Watson" *

Απόσπασμα από το κατά Ιωάννου Gulag (κλικ για μεγέθυνση):

Ένα σύνθημα *

Ένα "σύνθημα γραμμένο σε δρόμο στις Βρυξέλλες" που μου έστειλε ένας φίλος:

Οn ne peut pas se serrer la ceinture 
et baisser son pantalon au même temps


Δε γίνεται να σφίγγεις το ζωνάρι και να κατεβάζεις ταυτόχρονα τα παντελόνια

Τα ομόλογα του θανάτου *

Του Γιάννη Ιωάννου

Αντιγράφω από τα Νέα 9.2.2012:

Τα ομόλογα του θανάτου
Του Μιχάλη Μητσού


Η σύλληψη είναι απλή. Διαλέγεις μια ομάδα 500 Αμερικανών ηλικίας 72 ώς 85 ετών, συγκεντρώνεις με τη συναίνεσή τους πληροφορίες για την υγεία τους, αξιολογείς με επιστημονικό τρόπο το βιώσιμο ζωής τους και ποντάρεις στο πότε θα πεθάνουν. Οσο πιο γρήγορα αποχαιρετήσουν τα εγκόσμια τόσο πιο πολλά κερδίζεις. Οσο περισσότερο ζουν πέρα από την προβλεπόμενη ημερομηνία του θανάτου τους, αντίθετα, τόσο μεγαλύτερο είναι το κέρδος της τράπεζας. Με άλλα λόγια, το συμφέρον του επενδυτή είναι να τα τινάξει ο γέρος όσο το δυνατόν πιο σύντομα.


Κάπως έτσι γεννήθηκαν τα «ομόλογα του θανάτου», η τελευταία κατηγορία των λεγόμενων τοξικών χρηματοπιστωτικών προϊόντων. Πίσω τους δεν βρίσκονται κάποιοι άθλιοι κερδοσκόποι ή κάποια σκοτεινά hedge funds, αλλά η έγκυρη και αξιοσέβαστη Deutsche Bank. Το προϊόν ονομάστηκε Kompass Life 3. Και η ανταπόκριση του κοινού είναι μεγάλη. Σύμφωνα με το «Σπίγκελ», τα χρήματα που έχουν μέχρι στιγμής επενδυθεί από ιδιώτες στο προϊόν αυτό ξεπερνούν τα 700 εκατομμύρια ευρώ. Υπάρχει όμως πάντα κάποιος που προσπαθεί να χαλάσει τη δουλειά. Απαντώντας στην προσφυγή ενός επενδυτή που παραπονιόταν ότι δεν ήξερε πώς ακριβώς λειτουργεί αυτό το σχήμα, ο μεσολαβητής της Ενωσης Γερμανικών Τραπεζών παραδέχθηκε ότι το συγκεκριμένο χρηματοπιστωτικό προϊόν «δεν συμβιβάζεται εύκολα με τις αξίες μας σε ό,τι αφορά το απαραβίαστο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας». Κατόπιν αυτού, θα κληθεί να αποφασίσει η δικαιοσύνη για το κατά πόσον το ποντάρισμα στη διάρκεια ζωής ενός δείγματος ανθρώπων παραβιάζει τον ηθικό κώδικα της Γερμανίας. Κι αν η απόφαση είναι καταφατική, το προϊόν θα απαγορευτεί. Κρίμα, γιατί τόσοι άνθρωποι θα χάσουν τα λεφτά τους.


Για να σοβαρευτούμε: το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι η ανθρώπινη ζωή γίνεται κι αυτή μέρος της αγοράς σαν να είναι οποιοδήποτε άλλο εμπόρευμα. Ακόμη πιο ενοχλητικό είναι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση ο τζόγος αφορά την τρίτη ηλικία, ανθρώπους δηλαδή που στις μέρες μας γίνονται θύματα όλο και μεγαλύτερων διακρίσεων. Οπως γράφει ο Στέφανο Ροντοτά στη «Ρεπούμπλικα», οι ηλικιωμένοι δεν αντιμετωπίζονται πλέον ως πρόσωπα, αλλά ως αναλώσιμα προϊόντα. Ανάμεσα στον κόσμο των ανθρώπων και τον κόσμο των πραγμάτων δεν υπάρχουν πλέον όρια, αλλά μια διεστραμμένη συνέχεια. Οι Γερμανοί θα έπρεπε ομολογουμένως να προσέχουν λίγο περισσότερο: πριν από λίγες μόνο δεκαετίες, οι Ναζί έθεταν τα «μη άτομα», και πρώτα απ' όλα τους Εβραίους, στη διάθεση της πολιτικής και ιατρικής εξουσίας. Σήμερα, η εξουσία του κεφαλαίου θεωρεί ότι έχει αντίστοιχα δικαιώματα στη ζωή των ηλικιωμένων.


Το 2004, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι ο σεβασμός της εθνικής αξιοπρέπειας συνιστά ένα όριο που δεν μπορεί να παραβιαστεί από την ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία. Με την οικονομική κρίση που γνωρίζουμε, βέβαια, εκείνη η απόφαση ισοδυναμεί πλέον με κουρελόχαρτο.


Σημείωση:
Η λαμπρή επενδυτική ιδέα κυκλοφορεί εδώ και 2 χρόνια, πριν γίνει ευρέως γνωστή.
Σχετικά είναι τα άρθρα του Spiegel στις 5.2.2012 και 8.9.2010.
Ο Ριζοσπάστης είχε δημοσιεύσει άρθρο για αυτό το θέμα ήδη από τις 18.10.2009.