 |
| Του Γιάννη Ιωάννου |
Του Παντελή Μπουκάλα στη Καθημερινή 7.6.2013:
Ωστε λοιπόν το λάθος τελικά δεν ήταν στον περιβόητο πολλαπλασιαστή. Ή μάλλον, δεν ήταν μόνο στον πολλαπλασιαστή. Στην πραγματικότητα, αυτή που τώρα αποκαλύπτεται με τον πλέον επίσημο τρόπο, με τις εκθέσεις του ΔΝΤ, τα λάθη και πολλά ήταν και σοβαρότατα. Τόσα και τέτοιου χαρακτήρα που να σκέφτεται κανείς τι στ’ αλήθεια μελετήθηκε διεξοδικά, τι οργανώθηκε μεθοδικά, τι προβλέφθηκε σωστά, ποια μέριμνα υπήρξε για επιδιορθωτικούς μηχανισμούς. Και να απορεί, βέβαια, για το πού ακριβώς εντόπιζαν τη σοφία και την ελπίδα οι ημεδαποί υπερασπιστές των μνημονιακών προγραμμάτων και οι επίμονοι προπαγανδιστές της άποψης ότι «εκεί βρίσκεται η μόνη λύση για την Ελλάδα, η μόνη σωτηρία, και κανένας άλλος δρόμος δεν υπάρχει».
Ανάμεσα στους επαίνους για την προσαρμοστικότητα της ελληνικής κυβέρνησης, πέφτουν απανωτοί οι «ατυχείς χειρισμοί», οι «λανθασμένες εκτιμήσεις ως προς το μέγεθος της ύφεσης», η «υπερεκτίμηση της βιωσιμότητας του χρέους», οι «αστοχίες στην πρόβλεψη της ανεργίας» και ναι, τα νέα μέτρα, μάλλον από το 2015, οπότε υποτίθεται ότι θα βρισκόμασταν πια ελεύθεροι και χαλαροί στο πέλαγος των διεθνών αγορών, με την κυριαρχία μας επιστραφείσα, εν μέρει τουλάχιστον. Πληροφορούμαστε μάλιστα, και πάλι με κάθε επισημότητα –αλλά και με τον αρμόζοντα κυνισμό, αφού πρόκειται για τη ζωή κάποιων άλλων– πως υιοθετήθηκαν ορισμένες υπεραισιόδοξες προβλέψεις (όσον αφορά την ύφεση, τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις και τον χρόνο επιστροφής στις αγορές, μικροπράγματα) μόνο και μόνο για να φανεί ότι το χρέος είναι βιώσιμο.
Προσέξτε: ΝΑ ΦΑΝΕΙ βιώσιμο, ώστε να μη διαταραχθεί η ηρεμία του σφριγηλού οικοδομήματος της Ευρωζώνης, και να κερδηθεί χρόνος υπέρ αυτής και εις βάρος του πειραματόζωου με το όνομα Ελλάδα. Κι ας μην είναι βιώσιμο. Ποτέ δεν ήταν άλλωστε. Και το έλεγαν πολλοί. Σε όλους τους τόνους. Και όχι μόνο οι ιδεολογικοί αντίπαλοι της μνημονιακής ορθοδοξίας. Αλλά και οικονομολόγοι και πολιτικοί στις παρυφές του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης ή και στην καρδιά τους. Προειδοποιούσαν και για την ύφεση και για την ανεργία. Μάταια. Διότι, σύμφωνα με τα αποκαλυπτήρια, που αποσκοπούν βέβαια και στην αυτοαθώωση του ΔΝΤ, «η Κομισιόν επέμενε περισσότερο στους κανόνες της», στο δόγμα της δηλαδή, παρά στην ανάγκη για ανάπτυξη.
Εστω. Αργοπορημένοι κατά ενάμισι εκατομμύριο ανέργους και κατά πολλές δεκάδες χιλιάδες λουκέτα, οι ναυαγοσώστες αναγνωρίζουν ότι λάθεψαν. Δηλώνουν μήπως μετανιωμένοι και έτοιμοι να επανορθώσουν; Ούτε λόγος. Το δόγμα, δόγμα. Και το πείραμα, πείραμα. Δεν δέχονται ούτε καν να μειωθεί ο φόρος της εστίασης, λες και πρόκειται για μέγα ταμπού, και μολονότι ούτε αυτός απέφερε όσα υπεραισιόδοξα προσδοκούσαν. Πάλι καλά, πάτησε πόδι ο κ. Στουρνάρας. Που δήλωσε ότι «μαθαίνουμε από τα λάθη μας». Εννοώντας ότι συνεχίζουμε να τα διαπράττουμε, ώστε να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε.
*********
Βλέπε δύο σχετικά άρθρα των New York Times 7.6.2013:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου