Πράσινα χάπια ή δίαιτα;

[επιστολή προς το Ενημερωτικό Δελτίο του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας -δημοσιεύτηκε στο τεύχος 2526 με τίτλο "Ας μην πλανώμεθα"]

Διάβασα με δυσφορία στις Επιστολές του ΕΔ 2523 την -προσβλητική όσο και αβάσιμη- επίθεση του κ. Σ. Λουμάκη κατά του κ. Σ. Γαλιγάλη. Αφορμή αυτής της ξέφρενης επίθεσης ήταν η αμφισβήτηση που εξέφρασε ο κ. Γαλιγάλης στο ΕΔ 2519 για το κατά πόσο οι ΑΠΕ μπορούν μακροπρόθεσμα να λύσουν το πρόβλημα της αύξουσας ζήτησης ενέργειας σε συνδυασμό με τα περιβαλλοντικά δεδομένα του πλανήτη.
Χωρίς να θέλω να κάνω τον δικηγόρο του κ. Γαλιγάλη (τον οποίο γνωρίζω μόνο από το κείμενό του στο ΕΔ), αλλά για να υπογραμμίσω μια διαδεδομένη πλάνη –που προφανώς υιοθετεί και ο κ. Λουμάκης- θέλω να επισημάνω το εξής:
Η ζήτηση ηλεκτρισμού στη χώρα μας αυξάνεται μεταπολεμικά με ρυθμό ~4% ετησίως (βλέπε στατιστικά στοιχεία ΔΕΗ). Ταυτόχρονα αυξάνεται και το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, αλλά και η κατανάλωση ενέργειας ανά μονάδα ΑΕΠ (βλέπε στοιχεία Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας / Eurostat). Τέτοιες αυξητικές τάσεις –στη ζήτηση ενέργειας όπως και σε άλλους ‘αναπτυξιακούς’ δείκτες- θα συνεχίζονται μέχρις ότου συνειδητοποιήσουμε την ανέφικτη ουτοπία της αέναης καταναλωτικής ανάπτυξης. Αυτό σημαίνει ότι, αν ακούσουμε τον κ. Λουμάκη και περιφρονήσουμε ως «ανέκδοτο» τις απόψεις σαν αυτές του κ. Γαλιγάλη, μετά από 17 χρόνια θα χρειαζόμαστε διπλάσια παραγωγή ηλεκτρισμού από σήμερα, μετά από 34 χρόνια τετραπλάσια, και πάει λέγοντας –μέχρι να μας πει η φύση ‘στοπ’.
Σίγουρα η μετάβαση από τον λιγνίτη και το πετρέλαιο στις ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά είναι εντελώς επιβεβλημένη. Ωστόσο δεν νομίζω ότι θα πρέπει να αδιαφορήσουμε για τη διαφαινόμενη προοπτική να ζούμε ανάμεσα σε ηλεκτρικούς σταθμούς μετά από λίγες δεκαετίες. Και δεν νομίζω ότι έχει πρωτεύουσα σημασία το αν αυτοί οι σταθμοί θα βασίζονται στις ΑΠΕ ή όχι.
Παρά τον κίνδυνο να κατηγορήσει κι εμένα ο κ. Λουμάκης για «αριστερά ανακλαστικά σε οτιδήποτε προτείνουν οι Αμερικανοί» με «μολυσμένο» «αρνητισμό» που «προσβάλλει τη νοημοσύνη των μηχανικών», τολμώ να αντιταχθώ όχι μόνο στο αυτο-προσβλητικό ύφος του αλλά και στην άποψή του ότι μπορούμε να καταπολεμήσουμε την αναπτυξιακή ‘παχυσαρκία’ μόνο με ‘πράσινα’ χάπια –ή και ‘πυρηνικά’- χωρίς απολύτως καμία ‘δίαιτα’ στη μυωπική απληστία μας.