Ένα καλογραμμένο κείμενο αγνώστου που βρήκα εδώ.
Στα μέσα του 70, μετά την επαναδημοκράτιση, είδα τον Σπύρο να σουλατσάρει από καφενείο σε καφενείο με δυο τρεις εφημερίδες στη μασχάλη. Όλες στο πρωτοσέλιδο είχαν τη φωτογραφία του ‘εθνάρχη’ με τα ατάσταλα φρύδια. Κοτλέ καμπάνα παντελόνι, πουκαμισάκι ξεκούμπωτο με την τρίχα βιτρίνα και τον παχύ σταυρό απ’ τα βαπτίσια του. Έλεγε ιστορίες στους θαμώνες για την εξορία που τον έστειλε η χούντα. ‘Αυτοεξορισμένος’ κι αυτός στη Σουηδία. Δεν ήταν κι άσχημα τελικά. Έλεγε και ξανάλεγε την ιστορία για τα κορόιδα τους σουηδούς που του αγοράσανε αμάξι επειδή είχε κάνε δήλωση πως το δικό του κάηκε. Κρατική ασφάλεια, κοινωνικό κράτος εκεί. Ένα πλαστό χαρτί απώλειας και να σου ο λαζός με το καινούριο volvo.
Mε το volvo ήρθε στην Ελλάδα το 76 και με την ιδιότητα του αντιστασιακού, αυτοεξόριστου, κατατρεγμένου αντιφρονούντα, κι αμέσως έπιασε δουλειά. Ένας κολλητός του δούλευε στη νομαρχία… τμήμα πολεοδομίας. Κάτι μαγειρέψανε με ένα οικόπεδο, κάτι άδειες πλαστογραφήσανε και με μια αντιπαροχή βρέθηκε με δυο τρία διαμερίσματα στην κατοχή του. Νοίκιασε τα τρία σε φοιτητές της σχολής που άνοιξε στην πόλη και κάαααθονταν. Τώρα είχε χρόνο να σώσει τους συμπολίτες του από την κατάρα της αντιπαροχής που τσιμέντωσε τα πάντα.
Στις αρχές του 80 το σχέδιο των κυβερνόντων πήγαινε καλά. Μαζέψανε όλο τον πληθυσμό στις πόλεις, τον ένα πάνω στον άλλο. Φθηνά εργατικά χέρια. Το Σπύρο τον συνάντησα τότε πάλι στην Αθήνα. Δεν κρατούσε πια ‘δεξιές’ εφημερίδες αλλά κάτι αφίσες με τον πράσινο ήλιο. Μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές ο μεσιέ με το ζιβάγκο και η χώρα έμπαινε στη νέα εποχή. Ο Σπύρος ήταν πια πρόεδρος πολιτιστικού συλλόγου στα Πατήσια, αλλά και παράγοντας σε ποδοσφαιρική ομάδα. Έδωσε το volvo και πήρε μια 318, Μπεμβέ με καθίσματα από δερματίνη, χαμηλωμένη. Τα λεφτά έρχονταν μόνα τους από τότε που οργανώθηκε στο κόμμα. Τον χώσανε οι κολλητοί σε κάτι επιτροπές, και ρούφαγε το μερίδιό του από τα πακέτα που έρχονταν από την Ευρώπη. Ο ΄μεγάλος΄, ο Ανδρέας, δεν γούσταρε την Ευρώπη, αλλά μια χαρά τα πήγε μαζί τους τελικά. Το σύνθημα ‘ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο’ ήταν καλή ατάκα για τα αντανακλαστικά του λαού, αλλά μέχρι εκεί. Ο Ανδρέας ήταν όσο ευρωπαίος ήταν κι ο Κωνσταντίνος. Όσο ο λαός στην ελλάδα είχε χούντα, αυτοί και οι κουστωδία τους ήταν ‘εξορία’… όχι… όχι Μακρόνησο… πιο δύσκολη, στην ξενιτιά. Παρίσια, Στοκχόλμες, Τορόντα, Μανχάταν… όπου υπήρχαν αμερικάνικες και αγγλικές πρεσβείες, ακριβώς δίπλα κάνανε τα σπίτια τους.
Ο Ανδρέας λοιπόν έφερε λεφτά από την Ευρώπη με το σύνθημα ‘αλλαγή’. Πακέτα Ντελόρ. Λεφτά, πολλά λεφτά. Από αυτά τα λεφτά ο Σπύρος ζούσε καλά. Συνδικαλίζονταν στα πράσινα στέκια μαζεύοντας ψήφους για το κόμμα. Με το πακέτο μάλμπορο να εξέχει απ την κωλοτσέπη, τα κλειδιά της μπέμπας σε ρόλο κομπολογιού, το μαλλί μπούκλα μπριγιαντομένο, έτρεχε από σύναξη σε σύναξη πρασινίζοντας τον τόπο. Τα βράδια συνήθως άφηνε στο σπίτι την κυρά, και πήγαινε να ‘σηκώσει’ το κοινωνικό του προφίλ με κολλητούς από κάτι υπουργεία. Παραλιακή, σκυλάδικο, πρώτο τραπέζι, άσπρη κάλτσα, καφέ λουστρίνι εισαγωγής. Λεπά, Χριστοδουλόπουλος, ουίσκι και σαμπάνια μαζί, πιάτα και γαρίφαλα, γκόμενες να κωλοτρίβονται στις γραβάτες, τσιφτετέλια στην πίστα με το χέρι στον αέρα να μοστράρει το μακρύ νύχι του μικρού δακτύλου με το δαχτυλίδι. Παχύς χρυσός με πράσινη πέτρα πάνω. Ξημερώματα για πατσά στη Συγγρού, δίπλα στις πουτάνες.
Αρχές δεκαετίας του 90. Ο γιός του Σπύρου μεγάλωσε και ήταν πια στο Λύκειο. Από το Γυμνάσιο όμως ήταν ‘ενεργός’ πολίτης. Πρόεδρος του 15μελούς που ‘κατέβαινε’ στις σχολικές εκλογές με το κόμμα. Το κόμμα ήταν παντού. Όχι στα νηπιαγωγεία ακόμα, αλλά από το γυμνάσιο μπορούσες να διαλέξεις το κοπάδι σου. Ο γιός ήταν άξιο τέκνο του Σπύρου. Είχε μάθει τα κόλπα πως να βγάζει λεφτά από τις μίζες στις εκδρομές στήνοντας την κατάσταση ανάμεσα στους λεωφορτζήδες και τους καθηγητές. Όλοι κάτι βάζανε στην τσεπούλα κι όλοι μια χαρά. Ο γιός είχε εξαντλήσει το όριο των απουσιών αλλά κανένα πρόβλημα, όλα με λίγο λάδωμα από τον μπαμπά κυλάνε καλύτερα. Ο διευθυντής του σχολείου άλλωστε είχε βλέψεις για προϊστάμενος δευτεροβάθμιας και χρειαζόταν πλάτες στο κόμμα. Ο Σπύρος είχε καημό ο γιος του να πάει στο Κολέγιο Αθηνών αλλά δεν του ‘κατσε. Ήταν σημαντικό να είσαι συμμαθητής με τον γόνο του εφοπλιστή, του εφημεριδά και του μεγαλέμπορου… αργότερα οι μπίζνες με ποιούς θα γίνονταν άλλωστε… με άγνωστους; Με τους συμμαθητές φυσικά! Αλλά κι έτσι όλα τακτοποιήθηκαν.
Στις αρχές του 90 ο γιος του Σπύρου πήγε δυο χρόνια διακοπές στην Αμερική και γύρισε με πτυχίο μάρκετινγκ. Έμαθε απ’ έξω όλα τα καφέ του Γιέιλ και τις μαζορέτες των αδελφάτων, αλλά τα αγγλικούλια του ήταν επιπέδου ελεμέντρι, ίδια μ αυτά του Καραμανλή του νεωτέρου που κι αυτός στο Αμέρικα έφαγε τα νιάτα του σπουδάζοντας …πρωθυπουργός. Γύρισε στην Ελλάδα λοιπόν πτυχιούχος κι άνοιξε με κάτι μαγειρεμένες επιδοτήσεις διαφημιστική εταιρία, ξήγα του μπαμπά. Το μαγαζί πήγε καλά από την αρχή καθώς έπαιρνε ‘αβέρτα’ δημόσια έργα. Τουριστική προβολή Νομού τάδε 150.000, οργάνωση εκθέσεως Υπ. Τουρισμού 900.000, έντυπα Περιφέρειας 1.200.000, κονκάρδες για το Δήμο 500.000 … … και πάει λέγοντας. Πουλούσε και μίντια στα κανάλια που γέμισαν τον τόπο… ελεύθερη τηλεόραση γαρ. Είχε κάνει κολλητούς μερικούς Νομάρχες και Δήμαρχους και έπαιρνε τη δουλειά. Με διαγωνισμό πάντα. Διαφανέστατα. Ήξερε καλά πως αν δεν χώσεις μαύρα, δεν θα πάρεις τη δουλειά. Έτσι, ένας δούλευε, δέκα πληρώνονταν. Ένας έσκαβε (κι αυτός με stage επιδοτήσεις) και δέκα κονομάγανε.
Η πιο κερδοφόρα δουλειά στην Ελλάδα έγινε ο αέρας. Χρυσοπληρωμένοι αεριτζήδες, πετυχημένοι και κονομημένοι. Έτσι κι ο γιός του Σπύρου. Άλλαξε το φοιτητικό κόκκινο celica με το μπουρί από πίσω και πήρε μια καγιέν μαύρη. Την τούρμπο με φιμέ τζάμια επίσης. Αριθμός κυκλοφορίας ΑΜΡ-7777. Ήθελε να τον καταλαβαίνουν όλοι και ένας κολλητός στο συγκοινωνιών του έδωσε το νούμερο. Δεν ήθελε όμως να φαίνεται στην εφορία, γι αυτό και το καγιέν το ‘έβαλε’ στην οφ-σορ του που είχε έδρα την Κύπρο. Εταιρικό το αμάξι, όπως και η γκαρσονιέρα που αγόρασε για γαμηστρώνα στο Κολωνάκι κοντά στου Σημίτη για να τον χαιρετάνε οι μπάτσοι της φρουράς. Στις γκόμενες που ξεμονάχιαζε εκεί έλεγε πως ήταν σύμβουλος του ΥΠ.ΠΟ, έτσι για φιγούρα. Ψέματα βεβαίως, δεν ήταν σύμβουλος, πελάτη τον είχε.
Ο μπάρμπα Σπύρος ήταν περήφανος για το βλαστάρι του. Είχε βγεί στη σύνταξη από τα πενήντα του ΄δουλεύοντας΄ το ΤΕΒΕ με πλαστά παραστατικά εργασίας από τη Σουηδία, αλλά έβγαζε χοντρά φράγκα από τότε που το κόμμα τον έβαλε σύμβουλο στο κρατικό κανάλι. Πολλά λεφτά! Και δεν πατούσε και το πόδι του εκεί. Από τη Μύκονο τηλεφωνικώς οι πολύτιμες συμβουλές του μέσα από την πισίνα ή το τζακούζι που ‘φερε απ΄ τη Σουηδία να του θυμίζει την ξενιτιά. Έφερε και μια σάουνα αλλά την πήγε στο άλλο εξοχικό στην Αράχοβα. Από τη Μύκονο ερχόταν στην Αθήνα μόνο για τα συμβούλια με Υπουργούς, για να ζεσταθεί το κονέ. Έτσι κι αλλιώς με το σκάφος μια ώρα ήταν η Γλυφάδα από τη Μύκονο και τρώς και καμια αστακομακαρονάδα στο διάμεσο να διαπιστευτεί το στάτους. Και τα σκυλάδικα κοντά, λίγο αλλάξαν από το ηρωικό 80.
Το κόλπο του χρηματιστηρίου τους άφησε πόλλλλλλλά κέρδη. Ήταν μέσα στις κομπίνες που φούσκωναν ανύπαρκτες εταιρίες πιο γρήγορα κι από φαρίνα γιώτης. Όταν δόθηκε το σύνθημα, τα φράγκα μεταφέρθηκαν στην Ελβετία με τσουβάλια και είναι εκεί για τα γεράματα. Ο μπάρμπα Σπύρος έμαθε πως ο καλύτερος φίλος του στο πατρικό του δίπλα αυτοκτόνησε από την απόγνωση. Έχασε τα πάντα… ο Σημίτης που είχε ψηφήσει τον είχε διαβεβαιώσει πως το χρηματιστήριο θα τον κάνει πλούσιο και εκσυγχρονισμένο. Ο Σπύρος έστειλε στεφάνι μια που δεν μπόρεσε να πάει στην κηδεία, είχε επιτροπή.
Στα μέσα του 2000 μπήκε πατέρας και γιός στο μεγαλύτερο φαγοπότι όλων των εποχών. Αρμέγανε από παντού, ήταν πια κολλητοί με τους πάντες και διαχειρίζονταν μίζες και λάδια. Σι Φορ Άι, Αντίρια, Ολυμπιακά Έργα, κατασκευές… ότι μπορεί και δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Η Ολυμπιακή φλόγα έφερε πολύ χρήμα. Ο Σπύρος έχει ακόμα τη δάδα της φλόγας, την μετέφερε κι αυτός για 50 μέτρα… αλλά οι φωτογραφίες βγήκαν ‘καμένες’ επειδή γυάλισε στον ήλιο το ολόχρυσο ρόλεξ και το δαχτυλίδι με την πράσινη πέτρα στο μικρό δάχτυλο με το μακρύ νύχι.
Κάπου σ’ αυτή την εποχή έχασα τα ίχνη του Σπύρου και του γιού του. Είχα κι εγώ τα δικά μου προβλήματα επιβίωσης. Έμαθα πως αγόρασαν σπίτια στο Σαν Φραντζίσκο και στο Λονδίνο για τις δύσκολες ώρες. Μάλλον είχαν την πληροφορία πως η Ελλάδα θα γίνει επικίνδυνος τόπος για την κάστα τους και έφυγαν νωρίς. Όπως οι καλοί κλέφτες, μια καλή μπάζα κι εξαφανιζόλ.
Οι κολλητοί τους όμως είναι ακόμα εδώ, άπληστοι, αδίστακτοι, ψεύτες απέναντι σε εκατομμύρια φτωχών πια ελλήνων. Στις αρχές του 2010 ο τελευταίος της δυναστείας Παπανδρέου αποφάσισε να ποντάρει σε λάθος άλογο, και να κερδίσει τις εκλογές πέφτοντας στην παγίδα που έστησε ο ελληνικός λαός. Σπύρος και γιος ΑΕ ίσως τη γλυτώσουνε. Ίσως αποφύγουν αυτό που δεν απέφυγαν οι Λουδοβίκοι του παρελθόντος. Στην ελλάδα μπορεί το 95% να κοιμάται νανουρισμένο από το σκυλάδικο, τους πληρωμένους τελάληδες της δημοσιογραφίας, και τη χαζομάρα του μεσημεριού, αλλά το 5% είναι γνήσιο τέκνο του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή και του Αλεξάνδρου. Πιο γνήσιο δεν γίνεται.
Καλή σου τύχη Σπύρο. Χαιρετίσματα στο γιό και στην κυρά.
.
28.7.10
27.7.10
Καπνός στα μάτια
Το ότι το κάπνισμα βλάπτει τη σωματική υγεία και ενοχλεί μερικούς είναι βέβαια γνωστό από παλιά. Ωστόσο στο παρελθόν, όταν οι κοινωνίες ήσαν λιγότερο αυταρχικές, υπήρχε η δυνατότητα επιλογής μεταξύ χώρων καπνιστών και μη. Έτσι όποιος ήθελε μπορούσε να βλάπτει τον εαυτό του χωρίς να ενοχλεί άλλους, ακριβώς όπως κάποιος μπορεί να βλάπτει το συκώτι του με το ποτό χωρίς να ενοχλεί άλλους (αρκεί να μη πιάσει τιμόνι αμέσως μετά).
Στην εποχή των συχνών συναγερμών για τη δημόσια υγεία, το κάπνισμα έχει ξεχωριστή θέση από όλους τους άλλους κινδύνους που ακούμε: Εξαιτίας του ξεκίνησε μια επίμονη, πολυετής, και συστηματική εκστρατεία που δεν έχει όμοιά της για κανένα άλλο εχθρό της δημόσιας υγείας. Γιατί τέτοια έμφαση ειδικά στο τσιγάρο; Άραγε όλοι οι άλλοι κίνδυνοι ωχριούν μπροστά σε αυτό;
Ας υποθέσουμε ότι, μαγικά, σταματά εντελώς το κάπνισμα! Μήπως τότε θα εξαφανιστεί το νέφος της Αθήνας; Θα μειωθούν οι βλάβες -άμεσες & έμμεσες, ατομικές & κοινωνικές- από το αλκοόλ; Θα φύγουν τα λίπη και οι ορμόνες από τη διατροφή μας; Γιατί άραγε αυτοί οι αναγνωρισμένοι εχθροί μας δεν έχουν προκαλέσει μια συστηματική εκστρατεία σαν αυτή κατά του καπνίσματος, με ανάλογη έκταση και ένταση;
Δεν λέω ότι πρέπει πρώτα να διορθωθούν όλα τα άλλα και μετά να ασχοληθούμε με το κάπνισμα. Αυτό που επισημαίνω ως δυσεξήγητο είναι η επιλεκτική εστίαση σε ένα μόνο πρόβλημα (που στο κάτω-κάτω αφορά ένα μέρος του πληθυσμού) και η πολύ πιο χλιαρή έως ανύπαρκτη αντιμετώπιση άλλων θεμάτων που είναι τουλάχιστον ίσης σημασίας για την υγεία ΟΛΩΝ.
Η μονομέρεια αυτή με προβληματίζει ως προς την ειλικρίνεια των κινήτρων της. Το ίδιο και η μεθόδευση που ακολουθείται ως τώρα: Η τρέχουσα διεθνής εκστρατεία κατά του καπνίσματος ξεκίνησε με δικαιολογία την ασφάλεια (το ίδιο είχε ως αφορμή και η απαγόρευση της βασίλισσας Αμαλίας το 1856) , απαγορεύοντας το κάπνισμα σε υπόγειους σταθμούς μετρό και αμέσως μετά στα αεροπλάνα. Σύντομα καταργήθηκαν τα χωριστά βαγόνια και οι θέσεις για καπνίζοντες. Στη συνέχεια, χρόνο με χρόνο, γίνεται σταδιακή επέκταση της απαγόρευσης, μόνο που τώρα η κύρια δικαιολογία άλλαξε και έγινε το παθητικό κάπνισμα. Η διεθνής κλιμάκωση της αντικαπνιστικής εκστρατείας με τη μέθοδο της σφήνας είναι πλέον προφανής και εξηγείται μόνο με κάποιο αρχικό μακρόπνοο σχεδιασμό ευρείας έκτασης.
Το σύνθημα έδωσε η Αμερική το 1993, όταν η Χίλαρυ Κλίντον ανακοίνωσε περήφανα ότι όσοι επισκέπτες του Λευκού Οίκου θέλουν να καπνίσουν θα πρέπει να βγαίνουν έξω. Το ενδιαφέρον της για την υγεία δεν επεκτάθηκε στο αλκοόλ, ίσως επειδή ήταν απορροφημένη από τα πούρα και τις πίπες του συζύγου, ή γιατί σκέφτηκε την παταγώδη αποτυχία της Ποτοαπαγόρευσης. Τη νέα μόδα μιμήθηκε –ως συνήθως- η Βρετανία, και αργότερα η υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη και πολλές χώρες υπό την επιρροή των ΗΠΑ. Η Ρωσία και η Κίνα δεν έχουν απαγόρευση (πέρα από τα αυτονόητα: σχολεία, νοσοκομεία, μεταφορικά μέσα), το ίδιο και η Ιαπωνία.
Είναι αξιοσημείωτο ότι η στοργή για τους μη καπνιστές δεν ικανοποιείται με απλές λύσεις, όπως π.χ. τους ξεχωριστούς χώρους για καπνίζοντες ή την ενίσχυση του εξαερισμού. Αντίθετα επιζητεί αποκλειστικά την επιβολή απαγορεύσεων και τη δημιουργία ενόχων. Η εμμονή στις απαγορεύσεις και η απόρριψη των εναλλακτικών λύσεων 'ειρηνικής συνύπαρξης' κάνει φανερό ότι απώτατος στόχος των εμπνευστών και συντονιστών του νέου διωγμού είναι να γίνει το κάπνισμα παντελώς παράνομο, με όποιες επιπτώσεις έχει αυτό στη κοινωνική ψυχολογία.
Με αυτό το προφανές δεδομένο, τα περί «προστασίας των παθητικών καπνιστών» είναι τελικά ένα προσχηματικό δόλωμα για την προσέλκυση υποστηρικτών. Αν υπήρχαν ξεχωριστοί χώροι για καπνιστές και μη, τότε ο καθένας θα μπορούσε να αποφεύγει τους χώρους που δεν του ταιριάζουν, ασκώντας το δικαίωμα επιλογής που έχουν τα ελεύθερα άτομα αντί να υποτάσσεται σε άνωθεν απαγορεύσεις σαν μικρό παιδί υπό κηδεμονία. Σε περιπτώσεις αναπόφευκτης συνύπαρξης, ο επαρκής εξαερισμός είναι πανεύκολη λύση που δεν θα δυσαρεστούσε κανένα, παρά μόνο εκείνους που θέλουν να επιβάλλουν τη δική τους προτίμηση σε όλους τους άλλους.
Ο διωγμός βασίζεται μεν σε επιστημονικές έρευνες, ωστόσο η αποτελεσματικότητα της απαγόρευσης στη δημόσια υγεία δεν τεκμηριώνεται από τις περιστασιακές και αμφιλεγόμενες έρευνες που έγιναν πρόσφατα (βλέπε παράδειγμα). Πιθανόν να υπάρχουν όντως θετικές επιπτώσεις, αλλά αυτές να αναιρούνται από την άνοδο άλλων βλαβερών παραγόντων όπως για παράδειγμα η ρύπανση της ατμόσφαιρας ή τα χημικά των τροφών μας και των κτιρίων μας. Αυτό μας φέρνει πάλι στο ερώτημα: γιατί το δημόσιο πάθος για την υγεία μας εξαντλείται στο τσιγάρο, βάζοντας όλα τα άλλα σε δεύτερη μοίρα;
.
Στην εποχή των συχνών συναγερμών για τη δημόσια υγεία, το κάπνισμα έχει ξεχωριστή θέση από όλους τους άλλους κινδύνους που ακούμε: Εξαιτίας του ξεκίνησε μια επίμονη, πολυετής, και συστηματική εκστρατεία που δεν έχει όμοιά της για κανένα άλλο εχθρό της δημόσιας υγείας. Γιατί τέτοια έμφαση ειδικά στο τσιγάρο; Άραγε όλοι οι άλλοι κίνδυνοι ωχριούν μπροστά σε αυτό;
Ας υποθέσουμε ότι, μαγικά, σταματά εντελώς το κάπνισμα! Μήπως τότε θα εξαφανιστεί το νέφος της Αθήνας; Θα μειωθούν οι βλάβες -άμεσες & έμμεσες, ατομικές & κοινωνικές- από το αλκοόλ; Θα φύγουν τα λίπη και οι ορμόνες από τη διατροφή μας; Γιατί άραγε αυτοί οι αναγνωρισμένοι εχθροί μας δεν έχουν προκαλέσει μια συστηματική εκστρατεία σαν αυτή κατά του καπνίσματος, με ανάλογη έκταση και ένταση;
Δεν λέω ότι πρέπει πρώτα να διορθωθούν όλα τα άλλα και μετά να ασχοληθούμε με το κάπνισμα. Αυτό που επισημαίνω ως δυσεξήγητο είναι η επιλεκτική εστίαση σε ένα μόνο πρόβλημα (που στο κάτω-κάτω αφορά ένα μέρος του πληθυσμού) και η πολύ πιο χλιαρή έως ανύπαρκτη αντιμετώπιση άλλων θεμάτων που είναι τουλάχιστον ίσης σημασίας για την υγεία ΟΛΩΝ.
Η μονομέρεια αυτή με προβληματίζει ως προς την ειλικρίνεια των κινήτρων της. Το ίδιο και η μεθόδευση που ακολουθείται ως τώρα: Η τρέχουσα διεθνής εκστρατεία κατά του καπνίσματος ξεκίνησε με δικαιολογία την ασφάλεια (το ίδιο είχε ως αφορμή και η απαγόρευση της βασίλισσας Αμαλίας το 1856) , απαγορεύοντας το κάπνισμα σε υπόγειους σταθμούς μετρό και αμέσως μετά στα αεροπλάνα. Σύντομα καταργήθηκαν τα χωριστά βαγόνια και οι θέσεις για καπνίζοντες. Στη συνέχεια, χρόνο με χρόνο, γίνεται σταδιακή επέκταση της απαγόρευσης, μόνο που τώρα η κύρια δικαιολογία άλλαξε και έγινε το παθητικό κάπνισμα. Η διεθνής κλιμάκωση της αντικαπνιστικής εκστρατείας με τη μέθοδο της σφήνας είναι πλέον προφανής και εξηγείται μόνο με κάποιο αρχικό μακρόπνοο σχεδιασμό ευρείας έκτασης.
Το σύνθημα έδωσε η Αμερική το 1993, όταν η Χίλαρυ Κλίντον ανακοίνωσε περήφανα ότι όσοι επισκέπτες του Λευκού Οίκου θέλουν να καπνίσουν θα πρέπει να βγαίνουν έξω. Το ενδιαφέρον της για την υγεία δεν επεκτάθηκε στο αλκοόλ, ίσως επειδή ήταν απορροφημένη από τα πούρα και τις πίπες του συζύγου, ή γιατί σκέφτηκε την παταγώδη αποτυχία της Ποτοαπαγόρευσης. Τη νέα μόδα μιμήθηκε –ως συνήθως- η Βρετανία, και αργότερα η υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη και πολλές χώρες υπό την επιρροή των ΗΠΑ. Η Ρωσία και η Κίνα δεν έχουν απαγόρευση (πέρα από τα αυτονόητα: σχολεία, νοσοκομεία, μεταφορικά μέσα), το ίδιο και η Ιαπωνία.
Είναι αξιοσημείωτο ότι η στοργή για τους μη καπνιστές δεν ικανοποιείται με απλές λύσεις, όπως π.χ. τους ξεχωριστούς χώρους για καπνίζοντες ή την ενίσχυση του εξαερισμού. Αντίθετα επιζητεί αποκλειστικά την επιβολή απαγορεύσεων και τη δημιουργία ενόχων. Η εμμονή στις απαγορεύσεις και η απόρριψη των εναλλακτικών λύσεων 'ειρηνικής συνύπαρξης' κάνει φανερό ότι απώτατος στόχος των εμπνευστών και συντονιστών του νέου διωγμού είναι να γίνει το κάπνισμα παντελώς παράνομο, με όποιες επιπτώσεις έχει αυτό στη κοινωνική ψυχολογία.
Με αυτό το προφανές δεδομένο, τα περί «προστασίας των παθητικών καπνιστών» είναι τελικά ένα προσχηματικό δόλωμα για την προσέλκυση υποστηρικτών. Αν υπήρχαν ξεχωριστοί χώροι για καπνιστές και μη, τότε ο καθένας θα μπορούσε να αποφεύγει τους χώρους που δεν του ταιριάζουν, ασκώντας το δικαίωμα επιλογής που έχουν τα ελεύθερα άτομα αντί να υποτάσσεται σε άνωθεν απαγορεύσεις σαν μικρό παιδί υπό κηδεμονία. Σε περιπτώσεις αναπόφευκτης συνύπαρξης, ο επαρκής εξαερισμός είναι πανεύκολη λύση που δεν θα δυσαρεστούσε κανένα, παρά μόνο εκείνους που θέλουν να επιβάλλουν τη δική τους προτίμηση σε όλους τους άλλους.
Ο διωγμός βασίζεται μεν σε επιστημονικές έρευνες, ωστόσο η αποτελεσματικότητα της απαγόρευσης στη δημόσια υγεία δεν τεκμηριώνεται από τις περιστασιακές και αμφιλεγόμενες έρευνες που έγιναν πρόσφατα (βλέπε παράδειγμα). Πιθανόν να υπάρχουν όντως θετικές επιπτώσεις, αλλά αυτές να αναιρούνται από την άνοδο άλλων βλαβερών παραγόντων όπως για παράδειγμα η ρύπανση της ατμόσφαιρας ή τα χημικά των τροφών μας και των κτιρίων μας. Αυτό μας φέρνει πάλι στο ερώτημα: γιατί το δημόσιο πάθος για την υγεία μας εξαντλείται στο τσιγάρο, βάζοντας όλα τα άλλα σε δεύτερη μοίρα;
.
16.7.10
Μια βοή στην έρημο
Η Λιάνα Κανέλη μιλά με πάθος και αγανάκτηση για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, 7.7.10.
Το νομοσχέδιο τελικά ψηφίστηκε από 159 αντιπροσώπους του Ελληνικού λαού.
Θαυμάστε τους και θυμηθείτε τους όταν θα ζητήσουν την ψήφο σας:
Το νομοσχέδιο τελικά ψηφίστηκε από 159 αντιπροσώπους του Ελληνικού λαού.
Θαυμάστε τους και θυμηθείτε τους όταν θα ζητήσουν την ψήφο σας:
5.7.10
Το διπλό όχι
[Σχόλιο στην Ελευθεροτυπία 4.7.10]
Η αντίφαση του «Όχι στα παλιά, όχι και στα νέα κόμματα», έχει ίσως μια αξιοπρόσεκτη εξήγηση: Πρόκειται για αποστροφή προς το σύστημα της κομματοκρατίας, όπου οργανωμένες ομάδες κυνηγούν την εξουσία με γνώμονα το στενό συμφέρον των μελών τους.
Η εκλογή του Άλφα κατσικοκλέφτη και του Βήτα λοβοτομημένου μόνο και μόνο γιατί έτυχε να είναι υποψήφιοι του κόμματος, δείχνει ότι για να επιβιώσει η αντιπροσωπευτική δημοκρατία χρειάζεται μια ριζική ανακαίνιση στον τρόπο επιλογής αντιπροσώπων, χωρίς τον ζουρλομανδύα των κομμάτων που χειραγωγούν τους δήθεν εκπροσώπους του λαού.
Η επιλογή βουλευτών και άλλων αξιωματούχων με ΚΛΗΡΟ αντί για ψήφο ήταν μια βασική πρακτική της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, όπως επίσης η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΕΠΑΝΕΚΛΟΓΗΣ για δεύτερη φορά. Μήπως κάτι τέτοιο θα ήταν μια λύση αναγέννησης και προστασίας του δημοκρατικού συστήματος, το οποίο στην πράξη έχει καταντήσει μια πονηρή μάσκα του ολιγαρχισμού?
.
Η αντίφαση του «Όχι στα παλιά, όχι και στα νέα κόμματα», έχει ίσως μια αξιοπρόσεκτη εξήγηση: Πρόκειται για αποστροφή προς το σύστημα της κομματοκρατίας, όπου οργανωμένες ομάδες κυνηγούν την εξουσία με γνώμονα το στενό συμφέρον των μελών τους.
Η εκλογή του Άλφα κατσικοκλέφτη και του Βήτα λοβοτομημένου μόνο και μόνο γιατί έτυχε να είναι υποψήφιοι του κόμματος, δείχνει ότι για να επιβιώσει η αντιπροσωπευτική δημοκρατία χρειάζεται μια ριζική ανακαίνιση στον τρόπο επιλογής αντιπροσώπων, χωρίς τον ζουρλομανδύα των κομμάτων που χειραγωγούν τους δήθεν εκπροσώπους του λαού.
Η επιλογή βουλευτών και άλλων αξιωματούχων με ΚΛΗΡΟ αντί για ψήφο ήταν μια βασική πρακτική της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, όπως επίσης η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΕΠΑΝΕΚΛΟΓΗΣ για δεύτερη φορά. Μήπως κάτι τέτοιο θα ήταν μια λύση αναγέννησης και προστασίας του δημοκρατικού συστήματος, το οποίο στην πράξη έχει καταντήσει μια πονηρή μάσκα του ολιγαρχισμού?
.
4.7.10
Δυό λόγια για το Ιράκ
[Ένα σχόλιο στο TVXS, σχετικά με μια είδηση από το Ιράκ]
Το Ιράκ, πριν το βάλουν στο μάτι οι Δυτικοί δημοκράτες, ήταν η πιο προοδευμένη Αραβική χώρα. Υψηλό μορφωτικό επίπεδο, φυσικός πλούτος, μεγάλος πληθυσμός, σχετική ευημερία, ισχυρή διοίκηση. Ο κίνδυνος εξέλιξής του στον πιο επικίνδυνο αντίπαλο του Ισραήλ ήταν μεγάλος.
Μεταξύ 1980-88, το κοσμικό Ιράκ βρέθηκε απασχολημένο με τον πόλεμο κατά του θεοκρατικού Ιράν. Δύση και Ισραήλ έτριβαν τα χέρια τους και έκαναν στραβά μάτια στις αταξίες του 'δικού μας' Σαντάμ. Όμως είχε στα σκαριά πυρηνικά όπλα. Για να μην εκτεθούν οι καλοί Αμερικανοί που ωθούσαν τον Σαντάμ κατά του Χομεϊνί, τη βρωμοδουλειά την έκαναν οι Ισραηλινοί: σε μια ακόμη επίδειξη του πειρατικού βεληνεκούς τους, βομβάρδισαν τον πυρηνικό αντιδραστήρα Οσιράκ, προκαλώντας μερικά κροκοδείλια δάκρυα στη 'διεθνή κοινότητα'.
Παρά την φθορά του πολέμου, το θηρίο συνέχισε να είναι πολύ επίφοβο. Έτσι ήρθε ο Πόλεμος του Κόλπου το 1991 που τραυμάτισε μεν αλλά –καλού κακού- κράτησε ζωντανό το αντίπαλο δέος του Ιράν. Οι Αμερικανοί βέβαια δεν έχασαν την ευκαιρία και ξεπάστρεψαν τα απομεινάρια του Οσιράκ.
Για χρόνια η Δύση έλεγχε το πληγωμένο θηρίο με εμπάργκο και συχνούς βομβαρδισμούς κάτω από διάφορα προσχήματα (κυρίως τους Κούρδους στο Βόρειο Ιράκ). Η Υπουργός Εξωτερικών του Κλίντον Madeleine Albright είχε εκτιμήσει το 1996 ότι μισό εκατομμύριο παιδιά που πέθαναν λόγω του εμπάργκο ήταν ένα αποδεκτό τίμημα προκειμένου να πιεστεί ο Σαντάμ.
Αλλά το στενό μαρκάρισμα στον Χασάπη της Βαγδάτη δεν σήμαινε και έλεγχο της χώρας. Το θηρίο μπορούσε να κάνει καμιά ξαφνική αποκοτιά προς το Τελ Αβίβ, τα δε πετρέλαιά του τα έλεγχε ακόμη ο Σαντάμ, έστω και με το σταγονόμετρο του εμπάργκο.
Η οριστική λύση βρέθηκε όταν έγινε πρόεδρος ο λοβοτομημένος καουμπόης. Κάτι η εντυπωσιακή επίθεση του Οσάμα στους Δίδυμους Πύργους, κάτι οι φαντασιώσεις για τα περίφημα ‘Όπλα Μαζικής Καταστροφής’, βρέθηκε μια ασυνάρτητη δικαιολογία και ο Σαντάμ έφυγε από τη μέση. Οι Αμερικανοί πήραν τα πετρέλαια και οι Ισραηλινοί διέγραψαν τον κίνδυνο ‘ανεπτυγμένο Ιράκ’. Όσο για τον κίνδυνο της νεκρανάστασης του τέρατος, εφαρμόστηκε η κλασσική μέθοδος: Διαίρει και Βασίλευε.
Ευτυχείτε!
.
Το Ιράκ, πριν το βάλουν στο μάτι οι Δυτικοί δημοκράτες, ήταν η πιο προοδευμένη Αραβική χώρα. Υψηλό μορφωτικό επίπεδο, φυσικός πλούτος, μεγάλος πληθυσμός, σχετική ευημερία, ισχυρή διοίκηση. Ο κίνδυνος εξέλιξής του στον πιο επικίνδυνο αντίπαλο του Ισραήλ ήταν μεγάλος.
Μεταξύ 1980-88, το κοσμικό Ιράκ βρέθηκε απασχολημένο με τον πόλεμο κατά του θεοκρατικού Ιράν. Δύση και Ισραήλ έτριβαν τα χέρια τους και έκαναν στραβά μάτια στις αταξίες του 'δικού μας' Σαντάμ. Όμως είχε στα σκαριά πυρηνικά όπλα. Για να μην εκτεθούν οι καλοί Αμερικανοί που ωθούσαν τον Σαντάμ κατά του Χομεϊνί, τη βρωμοδουλειά την έκαναν οι Ισραηλινοί: σε μια ακόμη επίδειξη του πειρατικού βεληνεκούς τους, βομβάρδισαν τον πυρηνικό αντιδραστήρα Οσιράκ, προκαλώντας μερικά κροκοδείλια δάκρυα στη 'διεθνή κοινότητα'.
Παρά την φθορά του πολέμου, το θηρίο συνέχισε να είναι πολύ επίφοβο. Έτσι ήρθε ο Πόλεμος του Κόλπου το 1991 που τραυμάτισε μεν αλλά –καλού κακού- κράτησε ζωντανό το αντίπαλο δέος του Ιράν. Οι Αμερικανοί βέβαια δεν έχασαν την ευκαιρία και ξεπάστρεψαν τα απομεινάρια του Οσιράκ.
Για χρόνια η Δύση έλεγχε το πληγωμένο θηρίο με εμπάργκο και συχνούς βομβαρδισμούς κάτω από διάφορα προσχήματα (κυρίως τους Κούρδους στο Βόρειο Ιράκ). Η Υπουργός Εξωτερικών του Κλίντον Madeleine Albright είχε εκτιμήσει το 1996 ότι μισό εκατομμύριο παιδιά που πέθαναν λόγω του εμπάργκο ήταν ένα αποδεκτό τίμημα προκειμένου να πιεστεί ο Σαντάμ.
Αλλά το στενό μαρκάρισμα στον Χασάπη της Βαγδάτη δεν σήμαινε και έλεγχο της χώρας. Το θηρίο μπορούσε να κάνει καμιά ξαφνική αποκοτιά προς το Τελ Αβίβ, τα δε πετρέλαιά του τα έλεγχε ακόμη ο Σαντάμ, έστω και με το σταγονόμετρο του εμπάργκο.
Η οριστική λύση βρέθηκε όταν έγινε πρόεδρος ο λοβοτομημένος καουμπόης. Κάτι η εντυπωσιακή επίθεση του Οσάμα στους Δίδυμους Πύργους, κάτι οι φαντασιώσεις για τα περίφημα ‘Όπλα Μαζικής Καταστροφής’, βρέθηκε μια ασυνάρτητη δικαιολογία και ο Σαντάμ έφυγε από τη μέση. Οι Αμερικανοί πήραν τα πετρέλαια και οι Ισραηλινοί διέγραψαν τον κίνδυνο ‘ανεπτυγμένο Ιράκ’. Όσο για τον κίνδυνο της νεκρανάστασης του τέρατος, εφαρμόστηκε η κλασσική μέθοδος: Διαίρει και Βασίλευε.
Ευτυχείτε!
.
3.7.10
Το πάρτυ τελείωσε, τα κεφάλια μέσα *
Ένα κείμενο που μου άρεσε, γραμμένο από τον άγνωστο SA εδώ.
Τη δεκαετία του `70 τη θυμάμαι σαν χθες. Κυκλοφορούσαν παντού τα Fiat 127, τα Zastava, και οι μηχανές Floretta. Οι σπορτίφ τύποι είχαν Autobianchi Abarth (με 53 άλογα παρακαλώ), και οι σώφρονες… Austin Morris Allegro! Το σάντουιτς με γύρο κόστιζε 3 δραχμές, με σουτζουκάκι 2, και το λεωφορείο μία δραχμή (με πάσο 50 λεπτά). Αν έδινες εικοσάρικο, ο εισπράκτορας ή ο σουβλατζής σε μάλωνε, διότι δεν είχε… να στο χαλάσει. Τόσο καλά.
Και μετά ήρθε η δεκαετία του 80. Και το ΠΑΣΟΚ. Και γέλασε το χείλι του κάθε πικραμένου. Το δημόσιο άνοιξε τις πόρτες του στον κάθε αναξιοπαθούντα που δήλωνε σοσιαλιστής, η Ελλάδα απέκτησε «ανεξάρτητη» διεθνή φωνή, μια νέα τάξη αναδύθηκε απ` το πουθενά, και οι ρεμούλες έγιναν κανόνας. Η χαρά του αφισοκολλητή. Το βασίλειο της συνδικαλιστικής αυθαιρεσίας. Όπως και της φτηνής ρητορικής. «Έξω οι βάσεις του θανάτου», «Ζήτω η Λιβύη», μελετήστε το «πράσινο βιβλίο» του Καντάφι, και άλλα πολλά παρόμοια. Ώσπου ήρθε το τέλος. Τα αναπόφευκτα σκάνδαλα οδήγησαν σε ειδικά δικαστήρια, ψευδεπίγραφους κήνσορες, και στο «Τσοβόλα δώστα όλα», και από κει πάνε κι`άλλοι. Και σκάει μύτη ο Μητσοτάκης με τον Μαυρίκη και τον Σωκρατάκια που έλεγε και ο μακαρίτης ο Κίτσος και μπρρρ……
Τη δεκαετία του `90 που ακολούθησε, τα κεφάλια μπήκαν κάπως μέσα, αλλά τότε ήταν που ανδρώθηκαν τα πραγματικά λαμόγια. Τα σκυλάδικα γνώρισαν πιένες. Η Λιάνη ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου. Πίσω της υπήρχε μια ολόκληρη συνομοταξία πεινασμένων και συνάμα αγριεμένων ασύδοτων. Με το χαμόγελο της Κολυνός. «Σοσιαλιστικά» βαμπίρ. Μαζεύοντας όμως γύρω τους και τη πλέμπα. Και έτσι είδαμε το μοναδικό φαινόμενο, η κάθε γειτονιά να έχει και από μια ΕΛΔΕ, όπως κάποτε είχε από μια ντισκοτέκ. Χαμός στο ίσιωμα. Κόσμος και κοσμάκης καταχρεώθηκε για να μπορεί να γίνει «παίκτης». Χα και πάλι χα. Κάποιοι όμως ανησυχούσαν από τότε. Είχαν υπόψη τους τη λευκή βίβλο της ΕΟΚ, που ελάχιστη της δόθηκε δημοσιότητα…
Και μετά ήρθε το ευρώ. Στην αρχή χαρήκαμε, καθότι αισθανθήκαμε Ευρωπαίοι. Το χρόνιο όνειρο της ψωροκώσταινας. Μέχρι που συνειδητοποιήσαμε πως το ευρώ, που είχε κλειδώσει στις 340 δραχμές, ισοδυναμούσε με το παλιό κατοστάρικο. Κάποτε αγοράζαμε το φραπέ 140 δραχμές και σκοτωνόμασταν με τον σερβιτόρο για τα ρέστα από τις 150. Τώρα έφτασε το φραπέ στα 5 ευρώ και αισθανόμαστε γύφτοι αν δεν αφήσουμε 1 Ε πουρμπουάρ (340 δραχμές παρακαλώ).
Παρόλα αυτά, λίγο τα ευρωπαϊκά πακέτα, λίγο η Ολυμπιάδα, λίγο η τραπεζική απελευθέρωση της δανειοδότησης, λίγο η στρεβλή ανάπτυξη, λίγο η καρακατσουλίστικη τιβί μας, και γίναμε όλοι μπρούκληδες. Πήξαμε να βλέπουμε BMW και Μερτσέντες αγορασμένες με 136 άτοκες(!) δόσεις. Γεμίσαμε από χάϊδες τυπάδες και αισθησιακές μοντέλες (όλες ξανθιές) γκλαμουράτες. Εκεί που κάποτε βλέπαμε μόνο μουσάτους αγωνιστές, και αξύριστες κνίτισες, γεμίσαμε από τεκνά και σεξοβόμβες. 50 τηλεοπτικά κανάλια η Νέα Υόρκη; 150 εμείς. Home Cinemas, Pentium, Playstation, lap tops, flat screen 42 inch HD TV’s, και πάει λέγοντας. Όχι παίζουμε. Και νάσου Ολυμπιάδα σούπερ φαντεζί, και νάσου ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, και πίσω και σας φάγαμε κουφάλες λιγούρηδες Ευρωπαίοι. Ελλάδα ρε….
Ναι, αλλά ήρθε πλέον και η ώρα του λογαριασμού. Με π….ς αυγά δεν βάφονται. Η αιώνια σοφία του απλού λαού επαληθεύτηκε για μια ακόμη φορά. Όλα ήταν σικέ. Τεράστιο το έλλειμμα, τεράστιο το δημόσιο χρέος, και πάπαλα οι ντεμέκ σωτήρες πολιτικοί μας. Ανθρωπάκια και αυτοί, που ψάχνουν να κάνουν τη καλή τους με καμιά γρηγοράδα. Και μετά μην τους είδατε, μην τους απαντήσατε. Πάντα φταίνε οι προηγούμενοι. Και νάμαστε ξανά μανά, εσείς και εγώ, οι μέσοι Έλληνες δηλαδή, ενώπιοι ενωπίω του ΔΝΤ και του κάθε Τρισέ. Της σκληρής πραγματικότητας. Και ξαφνικά έντρομοι συνειδητοποιούμε, πως τελικά οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν μας πολυσυμπαθούν. Ήταν όλα μια αυταπάτη. Τους αρέσουν τα τζατζίκια και οι παραλίες μας, αλλά πέραν τούτων …. τίποτα. Μας απεχθάνονται και μας θεωρούν τσαμπατζήδες και απατεώνες. Και ο κύκλος κλείνει.
Μας βλέπω ξανά με λαχανί Zastava και πειραγμένα Lada (με 6 προβολείς ομίχλης) να κάνουμε κόντρες στις παραλιακές. Αν φυσικά υπάρχουν χρήματα για βενζίνη. Αλλιώς υπάρχουν και τα παπάκια (με φωσφοριζέ ζάντες) για τα τρελά γούστα.
Το ride είναι over, που λένε και οι Αμερικάνοι σύμμαχοί μας. Το ελληνικό λούνα παρκ τελείωσε. Εκτροχιάστηκε, όπως στις ταινίες με το δαιμονισμένο τρενάκι του τρόμου. Ήταν όμως εντυπωσιακό όσο κράτησε. Και όσοι το πρόλαβαν το απόλαυσαν. Οι υπόλοιποι ας πρόσεχαν. Γεννήθηκαν αργά.
SA
Τη δεκαετία του `70 τη θυμάμαι σαν χθες. Κυκλοφορούσαν παντού τα Fiat 127, τα Zastava, και οι μηχανές Floretta. Οι σπορτίφ τύποι είχαν Autobianchi Abarth (με 53 άλογα παρακαλώ), και οι σώφρονες… Austin Morris Allegro! Το σάντουιτς με γύρο κόστιζε 3 δραχμές, με σουτζουκάκι 2, και το λεωφορείο μία δραχμή (με πάσο 50 λεπτά). Αν έδινες εικοσάρικο, ο εισπράκτορας ή ο σουβλατζής σε μάλωνε, διότι δεν είχε… να στο χαλάσει. Τόσο καλά.
Και μετά ήρθε η δεκαετία του 80. Και το ΠΑΣΟΚ. Και γέλασε το χείλι του κάθε πικραμένου. Το δημόσιο άνοιξε τις πόρτες του στον κάθε αναξιοπαθούντα που δήλωνε σοσιαλιστής, η Ελλάδα απέκτησε «ανεξάρτητη» διεθνή φωνή, μια νέα τάξη αναδύθηκε απ` το πουθενά, και οι ρεμούλες έγιναν κανόνας. Η χαρά του αφισοκολλητή. Το βασίλειο της συνδικαλιστικής αυθαιρεσίας. Όπως και της φτηνής ρητορικής. «Έξω οι βάσεις του θανάτου», «Ζήτω η Λιβύη», μελετήστε το «πράσινο βιβλίο» του Καντάφι, και άλλα πολλά παρόμοια. Ώσπου ήρθε το τέλος. Τα αναπόφευκτα σκάνδαλα οδήγησαν σε ειδικά δικαστήρια, ψευδεπίγραφους κήνσορες, και στο «Τσοβόλα δώστα όλα», και από κει πάνε κι`άλλοι. Και σκάει μύτη ο Μητσοτάκης με τον Μαυρίκη και τον Σωκρατάκια που έλεγε και ο μακαρίτης ο Κίτσος και μπρρρ……
Τη δεκαετία του `90 που ακολούθησε, τα κεφάλια μπήκαν κάπως μέσα, αλλά τότε ήταν που ανδρώθηκαν τα πραγματικά λαμόγια. Τα σκυλάδικα γνώρισαν πιένες. Η Λιάνη ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου. Πίσω της υπήρχε μια ολόκληρη συνομοταξία πεινασμένων και συνάμα αγριεμένων ασύδοτων. Με το χαμόγελο της Κολυνός. «Σοσιαλιστικά» βαμπίρ. Μαζεύοντας όμως γύρω τους και τη πλέμπα. Και έτσι είδαμε το μοναδικό φαινόμενο, η κάθε γειτονιά να έχει και από μια ΕΛΔΕ, όπως κάποτε είχε από μια ντισκοτέκ. Χαμός στο ίσιωμα. Κόσμος και κοσμάκης καταχρεώθηκε για να μπορεί να γίνει «παίκτης». Χα και πάλι χα. Κάποιοι όμως ανησυχούσαν από τότε. Είχαν υπόψη τους τη λευκή βίβλο της ΕΟΚ, που ελάχιστη της δόθηκε δημοσιότητα…
Και μετά ήρθε το ευρώ. Στην αρχή χαρήκαμε, καθότι αισθανθήκαμε Ευρωπαίοι. Το χρόνιο όνειρο της ψωροκώσταινας. Μέχρι που συνειδητοποιήσαμε πως το ευρώ, που είχε κλειδώσει στις 340 δραχμές, ισοδυναμούσε με το παλιό κατοστάρικο. Κάποτε αγοράζαμε το φραπέ 140 δραχμές και σκοτωνόμασταν με τον σερβιτόρο για τα ρέστα από τις 150. Τώρα έφτασε το φραπέ στα 5 ευρώ και αισθανόμαστε γύφτοι αν δεν αφήσουμε 1 Ε πουρμπουάρ (340 δραχμές παρακαλώ).
Παρόλα αυτά, λίγο τα ευρωπαϊκά πακέτα, λίγο η Ολυμπιάδα, λίγο η τραπεζική απελευθέρωση της δανειοδότησης, λίγο η στρεβλή ανάπτυξη, λίγο η καρακατσουλίστικη τιβί μας, και γίναμε όλοι μπρούκληδες. Πήξαμε να βλέπουμε BMW και Μερτσέντες αγορασμένες με 136 άτοκες(!) δόσεις. Γεμίσαμε από χάϊδες τυπάδες και αισθησιακές μοντέλες (όλες ξανθιές) γκλαμουράτες. Εκεί που κάποτε βλέπαμε μόνο μουσάτους αγωνιστές, και αξύριστες κνίτισες, γεμίσαμε από τεκνά και σεξοβόμβες. 50 τηλεοπτικά κανάλια η Νέα Υόρκη; 150 εμείς. Home Cinemas, Pentium, Playstation, lap tops, flat screen 42 inch HD TV’s, και πάει λέγοντας. Όχι παίζουμε. Και νάσου Ολυμπιάδα σούπερ φαντεζί, και νάσου ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, και πίσω και σας φάγαμε κουφάλες λιγούρηδες Ευρωπαίοι. Ελλάδα ρε….
Ναι, αλλά ήρθε πλέον και η ώρα του λογαριασμού. Με π….ς αυγά δεν βάφονται. Η αιώνια σοφία του απλού λαού επαληθεύτηκε για μια ακόμη φορά. Όλα ήταν σικέ. Τεράστιο το έλλειμμα, τεράστιο το δημόσιο χρέος, και πάπαλα οι ντεμέκ σωτήρες πολιτικοί μας. Ανθρωπάκια και αυτοί, που ψάχνουν να κάνουν τη καλή τους με καμιά γρηγοράδα. Και μετά μην τους είδατε, μην τους απαντήσατε. Πάντα φταίνε οι προηγούμενοι. Και νάμαστε ξανά μανά, εσείς και εγώ, οι μέσοι Έλληνες δηλαδή, ενώπιοι ενωπίω του ΔΝΤ και του κάθε Τρισέ. Της σκληρής πραγματικότητας. Και ξαφνικά έντρομοι συνειδητοποιούμε, πως τελικά οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν μας πολυσυμπαθούν. Ήταν όλα μια αυταπάτη. Τους αρέσουν τα τζατζίκια και οι παραλίες μας, αλλά πέραν τούτων …. τίποτα. Μας απεχθάνονται και μας θεωρούν τσαμπατζήδες και απατεώνες. Και ο κύκλος κλείνει.
Μας βλέπω ξανά με λαχανί Zastava και πειραγμένα Lada (με 6 προβολείς ομίχλης) να κάνουμε κόντρες στις παραλιακές. Αν φυσικά υπάρχουν χρήματα για βενζίνη. Αλλιώς υπάρχουν και τα παπάκια (με φωσφοριζέ ζάντες) για τα τρελά γούστα.
Το ride είναι over, που λένε και οι Αμερικάνοι σύμμαχοί μας. Το ελληνικό λούνα παρκ τελείωσε. Εκτροχιάστηκε, όπως στις ταινίες με το δαιμονισμένο τρενάκι του τρόμου. Ήταν όμως εντυπωσιακό όσο κράτησε. Και όσοι το πρόλαβαν το απόλαυσαν. Οι υπόλοιποι ας πρόσεχαν. Γεννήθηκαν αργά.
SA
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)