Απόσπασμα από ένα άρθρο του Paul Krugman στο Βήμα / New York Times:
"Όχι, οι μόνοι που πραγματικά ωφελούνται από τις «πολιτικές του πόνου» (εξαιρουμένης της κινεζικής κυβέρνησης) είναι οι ραντιέρηδες: οι τραπεζίτες και τα πλούσια άτομα που έχουν χαρτοφυλάκια γεμάτα ομόλογα.
Μόνον έτσι εξηγείται γιατί τα συμφέροντα των πιστωτών καθορίζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό την πολιτική ατζέντα: πέρα από το γεγονός ότι η συγκεκριμένη τάξη δίνει τα περισσότερα χρήματα στις πολιτικές καμπάνιες, είναι και η τάξη που έχει άμεση πρόσβαση στο πολιτικό προσωπικό, καθώς μάλιστα πολλοί από τους αξιωματούχους μας πηγαίνουν να δουλέψουν απευθείας γι' αυτούς, περνώντας από την «περιστρεφόμενη πόρτα» προς τον ιδιωτικό τομέα όταν φύγουν από την κυβέρνηση.
Η διαδικασία άσκησης επιρροής δεν περιλαμβάνει απαραίτητα την ωμή εξαγορά - χωρίς φυσικά να αποκλείεται η απευθείας δωροδοκία. Το μόνο που απαιτείται είναι η αντίληψη πως ό,τι είναι καλό για τους ανθρώπους με τους οποίους περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου, τους ανθρώπους που κερδίζουν τις εντυπώσεις στις συσκέψεις — αφού, διάβολε, είναι έξυπνοι, είναι πλούσιοι, και έχουν τους καλύτερους ράφτες — πρέπει να είναι καλό και για το σύνολο της οικονομίας.
Όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίθετη: οι «φιλικές προς τους πιστωτές» πολιτικές σακατεύουν την οικονομία. Είναι ένα παιχνίδι αρνητικού αθροίσματος, στο οποίο η προσπάθεια να προστατευτούν οι ραντιέρηδες από την οποιαδήποτε ζημιά προκαλεί πολλαπλάσιες βλάβες σε όλους τους άλλους. Και ο μόνος δρόμος που οδηγεί σε μια πραγματική ανάκαμψη της οικονομίας είναι να σταματήσουμε να παίζουμε αυτό το παιχνίδι."
.
"Όχι, οι μόνοι που πραγματικά ωφελούνται από τις «πολιτικές του πόνου» (εξαιρουμένης της κινεζικής κυβέρνησης) είναι οι ραντιέρηδες: οι τραπεζίτες και τα πλούσια άτομα που έχουν χαρτοφυλάκια γεμάτα ομόλογα.
Μόνον έτσι εξηγείται γιατί τα συμφέροντα των πιστωτών καθορίζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό την πολιτική ατζέντα: πέρα από το γεγονός ότι η συγκεκριμένη τάξη δίνει τα περισσότερα χρήματα στις πολιτικές καμπάνιες, είναι και η τάξη που έχει άμεση πρόσβαση στο πολιτικό προσωπικό, καθώς μάλιστα πολλοί από τους αξιωματούχους μας πηγαίνουν να δουλέψουν απευθείας γι' αυτούς, περνώντας από την «περιστρεφόμενη πόρτα» προς τον ιδιωτικό τομέα όταν φύγουν από την κυβέρνηση.
Η διαδικασία άσκησης επιρροής δεν περιλαμβάνει απαραίτητα την ωμή εξαγορά - χωρίς φυσικά να αποκλείεται η απευθείας δωροδοκία. Το μόνο που απαιτείται είναι η αντίληψη πως ό,τι είναι καλό για τους ανθρώπους με τους οποίους περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου, τους ανθρώπους που κερδίζουν τις εντυπώσεις στις συσκέψεις — αφού, διάβολε, είναι έξυπνοι, είναι πλούσιοι, και έχουν τους καλύτερους ράφτες — πρέπει να είναι καλό και για το σύνολο της οικονομίας.
Όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίθετη: οι «φιλικές προς τους πιστωτές» πολιτικές σακατεύουν την οικονομία. Είναι ένα παιχνίδι αρνητικού αθροίσματος, στο οποίο η προσπάθεια να προστατευτούν οι ραντιέρηδες από την οποιαδήποτε ζημιά προκαλεί πολλαπλάσιες βλάβες σε όλους τους άλλους. Και ο μόνος δρόμος που οδηγεί σε μια πραγματική ανάκαμψη της οικονομίας είναι να σταματήσουμε να παίζουμε αυτό το παιχνίδι."
.