Ένα άρθρο του Άγι Μ. Παπαδόπουλου, Καθηγητή Πολυτεχνικής Σχολής ΑΠΘ, στον Αγγελιοφόρο 3.11.2012:
Η ανταρσία του «Τιτανικού» και το ναυάγιο του Μπάουντι
Το καράβι έχει πάψει από καιρό να κινείται και το αμπάρι πλημμυρίζει γρηγορότερα απ’ ό,τι οι αντλίες διώχνουν τα νερά. Αυτό, όμως, δεν απασχολεί τους αξιωματικούς του πλοίου. Ο καπετάνιος δήλωσε ότι χάραξε πορεία και θα την κρατήσει ό,τι κι αν συμβεί, μια που αυτός έχει την ευθύνη του πλοίου κι έχει και την Παναγία μαζί του.
Ο αρχιθαλαμηπόλος κι ο πρώτος μηχανικός διαπληκτίζονται και προσπαθούν να πείσουν τους θαλαμηπόλους και τους μηχανικούς να κάνουν το καθήκον τους, αντί να κρυφοκοιτούν τις σωσίβιες λέμβους. Πάντως, όλοι μαζί προσπαθούν να καθησυχάσουν τους επιβάτες ότι το καράβι είναι ασφαλές. Ο νεαρός ύπαρχος προσπαθεί να πείσει τους επιβάτες ότι ήρθε η ώρα να αναλάβει τη διοίκηση του πλοίου, με μια ομάδα αξιωματικών, υπαξιωματικών και ναυτών, αλλά μες στην ομάδα υπάρχουν διαφωνίες για το αν θα πρέπει να περιμένουν την αλλαγή βάρδιας.
Και οι επιβάτες; Αυτοί της πρώτης θέσης ανησυχούν λίγο, πιστεύουν ότι δε θα χρειαστεί να εγκαταλείψουν το πλοίο, αλλά σε κάθε περίπτωση οι σωσίβιες λέμβοι είναι γι' αυτούς, οπότε… Αυτοί της δεύτερης θέσης νιώθουν ήδη την κλίση που έχει πάρει το πλοίο, αλλά ευελπιστούν ότι θα τους επιτραπεί να περάσουν μέσα από το σαλόνι της πρώτης θέσης και να βγουν στο κατάστρωμα. Βλέπουν βέβαια τις καγκελόπορτες κλειστές, αλλά ελπίζουν.
Οσο για την τρίτη θέση, εκεί οι επιβάτες είναι ήδη μες στα νερά κι έχουν διχαστεί για το αν φταίνε κάτι μελαμψοί λαθρεπιβάτες, οι κακοί εφοπλιστές ή αν μας τιμωρεί ο Θεός για την απληστία της προηγούμενης δεκαετίας.
Το κακό είναι ότι όλα αυτά εξελίσσονται βασανιστικά αργά, με ρυθμό που δεν έχει σχέση ούτε με τον «Τιτανικό» ούτε με την «Ανταρσία του Μπάουντι». Κινούμαστε σε αγγελοπουλικούς ρυθμούς, την ώρα που το κύματα ξεσέρνουν το καράβι και τα νερά όλο κι ανεβαίνουν.
Μπαίνουμε στον τρίτο μνημονιακό χειμώνα και οι πρωταγωνιστές εναλλάσσονται, στους ίδιους ρόλους, απαγγέλλοντας με μανιέρα τα ίδια τσιτάτα και εφαρμόζοντας την ίδια πολιτική, που αποδεικνύεται αδιέξοδη. Μπαίνουμε στον τρίτο μνημονιακό χειμώνα και πρέπει να αποφασίσουμε αν θα πάμε όλοι στο αμπάρι να αντλήσουμε νερά ή αν θα εγκαταλείψουμε το σκάφος, για να φτάσουμε με τις λέμβους στη στεριά. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η άντληση θα πετύχει, ούτε ότι θα φτάσουμε στη στεριά, ενώ δεν υπάρχει παραπλέον σκάφος να μας περιμαζέψει. Κι επειδή κανείς δε θέλει να πάρει την ευθύνη της απόφασης, συνεχίζουμε όλοι να παίζουμε τους ρόλους μας, περιμένοντας τους τίτλους τέλους.
Η ανταρσία του «Τιτανικού» και το ναυάγιο του Μπάουντι
Το καράβι έχει πάψει από καιρό να κινείται και το αμπάρι πλημμυρίζει γρηγορότερα απ’ ό,τι οι αντλίες διώχνουν τα νερά. Αυτό, όμως, δεν απασχολεί τους αξιωματικούς του πλοίου. Ο καπετάνιος δήλωσε ότι χάραξε πορεία και θα την κρατήσει ό,τι κι αν συμβεί, μια που αυτός έχει την ευθύνη του πλοίου κι έχει και την Παναγία μαζί του.
Ο αρχιθαλαμηπόλος κι ο πρώτος μηχανικός διαπληκτίζονται και προσπαθούν να πείσουν τους θαλαμηπόλους και τους μηχανικούς να κάνουν το καθήκον τους, αντί να κρυφοκοιτούν τις σωσίβιες λέμβους. Πάντως, όλοι μαζί προσπαθούν να καθησυχάσουν τους επιβάτες ότι το καράβι είναι ασφαλές. Ο νεαρός ύπαρχος προσπαθεί να πείσει τους επιβάτες ότι ήρθε η ώρα να αναλάβει τη διοίκηση του πλοίου, με μια ομάδα αξιωματικών, υπαξιωματικών και ναυτών, αλλά μες στην ομάδα υπάρχουν διαφωνίες για το αν θα πρέπει να περιμένουν την αλλαγή βάρδιας.
Και οι επιβάτες; Αυτοί της πρώτης θέσης ανησυχούν λίγο, πιστεύουν ότι δε θα χρειαστεί να εγκαταλείψουν το πλοίο, αλλά σε κάθε περίπτωση οι σωσίβιες λέμβοι είναι γι' αυτούς, οπότε… Αυτοί της δεύτερης θέσης νιώθουν ήδη την κλίση που έχει πάρει το πλοίο, αλλά ευελπιστούν ότι θα τους επιτραπεί να περάσουν μέσα από το σαλόνι της πρώτης θέσης και να βγουν στο κατάστρωμα. Βλέπουν βέβαια τις καγκελόπορτες κλειστές, αλλά ελπίζουν.
Οσο για την τρίτη θέση, εκεί οι επιβάτες είναι ήδη μες στα νερά κι έχουν διχαστεί για το αν φταίνε κάτι μελαμψοί λαθρεπιβάτες, οι κακοί εφοπλιστές ή αν μας τιμωρεί ο Θεός για την απληστία της προηγούμενης δεκαετίας.
Το κακό είναι ότι όλα αυτά εξελίσσονται βασανιστικά αργά, με ρυθμό που δεν έχει σχέση ούτε με τον «Τιτανικό» ούτε με την «Ανταρσία του Μπάουντι». Κινούμαστε σε αγγελοπουλικούς ρυθμούς, την ώρα που το κύματα ξεσέρνουν το καράβι και τα νερά όλο κι ανεβαίνουν.
Μπαίνουμε στον τρίτο μνημονιακό χειμώνα και οι πρωταγωνιστές εναλλάσσονται, στους ίδιους ρόλους, απαγγέλλοντας με μανιέρα τα ίδια τσιτάτα και εφαρμόζοντας την ίδια πολιτική, που αποδεικνύεται αδιέξοδη. Μπαίνουμε στον τρίτο μνημονιακό χειμώνα και πρέπει να αποφασίσουμε αν θα πάμε όλοι στο αμπάρι να αντλήσουμε νερά ή αν θα εγκαταλείψουμε το σκάφος, για να φτάσουμε με τις λέμβους στη στεριά. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η άντληση θα πετύχει, ούτε ότι θα φτάσουμε στη στεριά, ενώ δεν υπάρχει παραπλέον σκάφος να μας περιμαζέψει. Κι επειδή κανείς δε θέλει να πάρει την ευθύνη της απόφασης, συνεχίζουμε όλοι να παίζουμε τους ρόλους μας, περιμένοντας τους τίτλους τέλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου