Για την σωτηρία της χώρας *

Ποιός είπε ότι η κυβέρνηση δεν έχει σχέδια?

Ένα εύστοχο άρθρο από το blog Έρμιππος 26.7.2013:

Ο λόγος για την σωτηρία της χώρας είναι ευχή. Αν δεν λάβει σχήμα ισοδυναμεί με λόγο εξαπάτησης.

Βλέπω πολλούς ανθρώπους, ανθρώπους που θεωρώ σοβαρούς και καλοπροαίρετους, να τονίζουν τις ανεπάρκειες του πολιτικού συστήματος που μας κυβερνά, να διαπιστώνουν τις βαριές ευθύνες του για την πτώση της χώρας, να καταλογίζουν, -ακόμη και για σήμερα, που οι δικαιολογίες και τα ελαφρυντικά της άγνοιας έχουν πάψει πλέον να ισχύουν-, όχι μόνο απλή αμέλεια, αλλά και ύποπτη σκοπιμότητα ή δόλο στις πράξεις των ανθρώπων του.

Και παράλληλα, την ίδια στιγμή, οι ίδιοι καλοί αυτοί συμπολίτες συνιστούν υπομονή και ανοχή για το καλό του τόπου. Και μας προτρέπουν να στηρίξουμε αυτήν την κυβέρνηση και να ευχόμαστε να πετύχει, γιατί, όπως λένε, μετά από αυτήν δεν θα έχουμε άλλη, δεύτερη ευκαιρία.

Αλλά να πετύχει η κυβέρνηση σε τι; Στις αγαθές επιθυμίες και τα οράματα που οι ίδιοι οι υποστηρικτές της προβάλλουν αβάσιμα επάνω της;

Μεταδημοκρατία *

Ένα άρθρο πριν τη κρίση, στο e-Cynical 20.9.2009:

Πιστεύω, ότι δεν θα πάμε και πολύ μακριά τις συζητήσεις μας, αν συνεχίζουμε να μένουμε εγκλωβισμένοι στο δίπολο δημοκρατία, μη-δημοκρατία, χωρίς να εξετάζουμε το περιεχόμενο της δημοκρατίας όπως αυτό έχει εξελιχθεί από τον 19ο αιώνα και μετά, καθ’ ότι η έννοια της δημοκρατίας έχει έκτοτε αλλάξει πολλά πρόσωπα, μετακινούμενη άλλοτε περισσότερο προς τον φιλελεύθερο πόλο της, κι άλλοτε προς το εξισωτικό της όριο, που είναι και το πλέον επιθυμητό.

Και όταν καλούμαστε να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία, πέρα από τα εξωτερικά, τυπικά χαρακτηριστικά της, ένα εκ των οποίων είναι και οι εκλογές με καθολικό δικαίωμα ψήφου, καλό είναι να έχουμε κατά νου και το συγκεκριμένο περιεχόμενο το οποίο καλούμαστε να υπερασπιστούμε τη δεδομένη ιστορική στιγμή.

Τις τελευταίες δεκαετίες, παρά τον εκδημοκρατισμό και τη σημαντική αύξηση του αριθμού των χωρών με εκλεγμένες κυβερνήσεις, είναι γενικευμένη η αίσθηση ότι η δημοκρατία δεν είναι πια υγιής και ότι έχει πολύ απομακρυνθεί από το ιδανικό της ισχυρής μαζικής δημοκρατίας, της λαϊκής συμμετοχής σε ομάδες δράσης με πολιτικό περιεχόμενο, και της δυνατότητας των πολιτών να επηρεάζουν επί ίσοις όροις τις πολιτικές αποφάσεις και να διαμορφώνουν την πολιτική ατζέντα προς ίδιον όφελος.

Γλίτσας & Μύξας

Ιδανική εικόνα για διακόσμηση πτυελοδοχείων!

Η υποκρισία των αποδείξεων *

Ένα σχόλιο αναγνώστη στο άρθρο "Απόδειξη ή καταγγελία" της Καθημερινής 18.7.2013:

Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ χρωστούν περίπου 200.000.000.- ευρω προς την ΑΤΕ. Την κρατική ΑΤΕ.
Εξαφάνισαν τους μικρούς μετόχους, έδωσαν την τράπεζα δωρεάν στον κο Σάλλα, αμνήστευσαν τα μέλη του ΔΣ ώστε να μη δικαστούν. Το τέλειο έγκλημα !
Σας φαίνεται άσχετο το σχόλιο ;
Πόσες αποδείξεις πρέπει να μαζέψω από την αγορά για να εισπράξει το Κράτος (κύριος μέτοχος της ΑΤΕ ) αυτά που του έκλεψαν τα δύο κόμματα που κυβερνούν ;
Πώς να πειθαρχήσω τον εαυτό μου όταν οι πολιτικοί μου προσφέρουν καθημερινά παραδείγματα αναίσχυντης φοροδιαφυγής ;
Δύο πολιτικοί ΟΜΟΛΟΓΗΣΑΝ ότι εισέπραξαν μίζενς και κυκλοφορούν ελεύθεροι. Τρεις, τέσσερις, πέντε ακόμη πιάστηκαν να κρύβουν έσοδα, ακίνητα, καταθέσεις στο εξωτερικό.
Παραμένουν ατιμώρητοι και ελεύθεροι.
Πώς θα τιμωρήσουν τον καφετζή της γειτονιάς για την μη έκδοση αποδείξεων ;
Έχετε ιδέα για το πώς μπορούμε να τους πετάξουμε από το σβέρκο μας ; Γράψτε την !
ΥΓ. Δεν χρειάζεται να τους βάλουν στη φυλακή. Αρκεί να τους πάρουν τα κλεψιμαίικα !

Σχολίασε ο/η Κώστας Δ. | 15:33:48, Ιούλιος 18th, 2013

Ούτε περιμένω ούτε ελπίζω *

George Grosz, Toads of Property (1921)

Απόσπασμα του άρθρου "Αλλωστε, εγώ ούτε περιμένω... ούτε ελπίζω σε τίποτα..." της Ζέζας Ζήκου στη Καθημερινή 18.7.2013:

"...Οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν το ίδιο διακριτικά τη λέξη «εσωτερική υποτίμηση» (μείωση του γενικού επιπέδου των μισθών και των συντάξεων), που όμως στην πραγματικότητα δεν είναι και αυτή παρά μια πτώχευση: η πτώχευση του λαού.
Επειδή είναι άκομψο να παραδεχθούν ότι, προκειμένου να πτωχεύσουν έναντι των δανειστών τους, προτιμούν να πτωχεύσουν έναντι των πολιτών τους, αθετώντας όλα όσα τους οφείλουν: δημόσιες υπηρεσίες, μισθούς, συντάξεις, ασφάλιση, παιδεία, υγεία και πολλά άλλα, που θυσιάζονται για να εξοφληθεί το χρέος.
Εως ότου να πεθάνει από τα χρέη η κοινωνία. Και τότε μπαίνουν στο τραπέζι όλες αυτές οι επιμηκύνσεις, οι μετακυλίσεις, οι επαναγορές, οι αναδιαρθρώσεις και οι ευφημισμοί της στάσης πληρωμών, που διαρκούν όσο ακόμη ο οφειλέτης αναπνέει.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στη χρεοκοπημένη Ελλάδα και στην υπερχρεωμένη Ευρώπη. Οπως και στις υπερχρεωμένες ΗΠΑ.
Τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του χρήματος βλέπουν την κρίση του χρέους σαν μια μεγάλη ευκαιρία διαρπαγής.
Με τη συνενοχή κυβερνήσεων, η κρίση του χρέους λειτουργεί γι’ αυτά τα συμφέροντα σαν μονόδρομος.
«Ποτέ άλλοτε σε περίοδο κρίσης, οι εκατομμυριούχοι δεν είχαν συγκεντρώσει τόσο πλούτο», έγραφε η εφημερίδα Financial Times.
Η κρίση του χρέους δεσμεύει τους πολίτες των χωρών να εργάζονται στο διηνεκές για την αποπληρωμή του, με όρους που καθιστούν ουσιαστικά ανέφικτη την απαλλαγή τους από αυτό, σε αυτό το σύστημα που είναι φτιαγμένο για να γεννά εκατομμυριούχους..."

Ένα πανέξυπνο παιδί από την Αίγυπτο *

The 12 Year Old Boy That Should Be Egypt's President [English subs]

Ένα πανέξυπνο παιδί από την Αίγυπτο [ελληνικοί υπότιτλοι]

Γκάλμπρεϊθ για τον ΣΥΡΙΖΑ *

Από τη Καθημερινή 14.7.2013:

Τζ. Γκάλμπρεϊθ: «Για ποιους λόγους έγραψα το άρθρο για τον ΣΥΡΙΖΑ»

Σε ένα άρθρο στους New York Times που προκάλεσε αίσθηση, ο Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ, υιός του θρυλικού οικονομολόγου που συνεχίζει την κληρονομιά του πατέρα του με μελέτες για την οικονομική ανισότητα, έγραφε με τον Γιάννη Βαρουφάκη ότι «μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να σώσει την Ελλάδα».

Οπως εξηγεί σε συνέντευξη που έδωσε στην «Κ», «αυτό που θέλαμε να τονίσουμε είναι ότι μόνο ένα κόμμα που είναι υπέρ της Ευρώπης, αλλά αποφασισμένο να αλλάξει την πολιτική της, μπορεί να ελπίζει ότι θα το καταφέρει. Δεν υπάρχει λύση που απλώς να ακολουθεί τις ακόμη πιο καταστροφικές απαιτήσεις της τρόικας. Είναι προφανές ότι η τρόικα βρίσκεται σε αρπακτική διάθεση, δεν προωθεί την ανάκαμψη στην Ελλάδα, απλώς προσπαθεί να μαζέψει όσα περισσότερα μπορεί από χρέη που κατά τα άλλα δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, είναι ξεκάθαρο αυτό».

Μεσ' στου Αιγαίου *

Ένα κείμενο λιτό, φωτεινό, αδρό, σαν ασβεστωμένο ξωκλήσι του Αιγαίου.
Με μια καθαρή λεβεντιά που όλο και σπανίζει στην εποχή των καραγκιόζηδων και των χατζηαβάτηδων.
Είναι η ανοιχτή επιστολή του Μανώλη Γλέζου προς τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, με αφορμή την επίσκεψη του τελευταίου στην Αθήνα στις 18 Ιουλίου [από το TVXS 14.7.2013]:

«Κύριε Σόιμπλε,

Θα θέλαμε να σας καλωσορίσουμε στην Ελλάδα, αν ερχόσασταν ως φιλοξενούμενος. Αλλά έρχεστε σαν επικυρίαρχος. Και δεν το δικαιούστε. Έτσι θα αξιοποιήσω την πείρα δύο περισσότερων δεκαετιών ζωής, για να σας υπενθυμίσω ότι οι λαοί δεν έχυσαν το αίμα τους για μια Ευρώπη της δυστυχίας, του αυταρχισμού, της ανεργίας και της πείνας. Πιστέψαμε ότι η βελτίωση της ζωής όλων, νικητών και ηττημένων, ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος για μια Ευρώπη των πολιτών της και της ειρήνης. Γι’ αυτό και η φτωχή και καθημαγμένη Ελλάδα ήταν ανάμεσα στις χώρες που δάνεισαν το 1953 την ηττημένη Γερμανία, προκειμένου να ανακάμψει.

Τον περασμένο Απρίλιο με αναγκάσατε να σας χαρακτηρίσω ανιστόρητο, όταν χαρακτηρίσατε μη νόμιμες τις διεκδικήσεις μας.

"Η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως" έλεγαν οι Λατίνοι. Σας επαναλαμβάνω λοιπόν ότι δικαιούμαστε και θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε:

• την επιστροφή του αναγκαστικού δανείου,
• τις επανορθώσεις λόγω βλαβών στις υποδομές της χώρας και
• την επιστροφή των κλαπέντων αρχαιολογικών θησαυρών.

Δεν θα επαναλάβω τα ποσά γιατί τα γνωρίζετε πολύ καλά. Είναι αυτά που επιδίκασε το 1946 η Διασυμμαχική Επιτροπή υπέρ της Ελλάδας. Και για ακόμη μια φορά θα σας το πω: Δεν επαιτούμε. Απαιτούμε. Δεν επιζητούμε εκδίκηση αλλά δικαίωση».

Νόμος και υπόνομος *

Απόσπασμα του άρθρου "Η νομιμότητα ενός κράτους υπονόμου, μαφιόζων, υποκόσμου, είναι ανήθικη" στο TVXS 9.7.2013:

......
Απ' όπου κι αν πιάσεις τη σημερινή ελληνική συνθήκη, τον κυρίαρχο δημόσιο λόγο, ζέχνει και βρωμάει. Ο κυρίαρχος δημόσιος λόγος ο εκπορευόμενος από τα κυρίαρχα κανάλια υποτιθέμενης ενημέρωσης, συνιστά παραβίαση κάθε κανόνα λογικής, ηθικής, ανθρωπισμού, παραβίαση κάθε κανόνα της ιστορικά κατακτημένης στοιχειωδώς δημοκρατικής επικοινωνίας. Ζούμε σε συνθήκες διαρκούς ψυχονοητικού πολέμου εκτός του πολέμου στις υλικές δομές της ζωής μας. Ο εκ προμελέτης φόνος ονομάζεται θεάρεστο έργο, οι μαζικές δολοφονίες, υπηρεσία προς την κοινωνία, η κατεδάφιση κάθε ιστορικού δημιουργήματος, ανάπτυξη. Το ψέμα ντύνεται με ωραία ρούχα και προσφέρεται ως επιδόρπιο στο δείπνο των ετοιμοθάνατων. Η αλήθεια στραγγαλίζεται και σαβανώνεται για να βγει στο φέρετρο ως σε σκηνή πανηγυριού.

Μας κυβερνάει ο υπόνομος, οι μαφιόζοι, όλα τα κατακάθια της κοινωνίας και ορίζουν το νόμιμο, ορίζουν το αληθές, κρατάνε στα χέρια τους τα κλειδιά του δημόσιου χώρου, του δημόσιου λόγου και ασελγούν ασύστολα επάνω τους. Στο τέλος δεν θα έχει απομείνει τίποτα, κανένα υλικό με το οποίο θα μπορούμε να ξαναχτίσουμε ότι καταστρέφεται, με το οποίο θα μπορούμε να επαναφέρουμε στη ζωή ότι σήμερα ψυχορραγεί.

Η αντίστροφη μέτρηση έπρεπε να έχει αρχίσει χτες. Κάθε μέρα είναι ήδη αργά. Η νομιμότητά τους είναι πλέον έγκλημα και συνενοχή. Η νομιμότητά τους δεν πρέπει να έχει ισχύ για μας. Η νομιμότητά τους πρέπει να καταλυθεί και να εγκαθιδρυθεί το δίκιο και το ανθρώπινο.

Μια φλασιά στη κρίση *

Απόσπασμα του άρθρου "Μη μιλάς... μη ρωτάς... «διεσώθη» ξανά η Ελλάς" της Ζέζας Ζήκου στη Καθημερινή 9.7.2013:

......
Στον πυρήνα της ελληνικής κρίσης βρίσκεται η ευρωπαϊκή κρίση.
Κρίση ταυτότητας, κρίση συνείδησης, κρίση αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, κρίση ηγεσίας και οράματος, κρίση από σύγκρουση συμφερόντων.
Συγκρούονται τα έθνη-κράτη με τους «κεντρικούς σχεδιαστές» του σημερινού νεοφιλελεύθερου κόσμου των Βρυξελλών και του ΔΝΤ καθώς και με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, παγκοσμιοποιημένο, επιθετικό και αχαλίνωτο.
Και οι ηγέτες των δημοκρατιών αποδεικνύονται υποδεέστεροι των περιστάσεων, αφιλοσόφητοι, ανιστόρητοι, αναίσθητοι, ανίσχυροι, υποτελείς σε προσωπικές δεσμεύσεις και νοητικά στερεότυπα.
Φαίνεται, επίσης, ότι είναι πεδίο δοκιμασίας για τη δημοκρατία και την πολιτική κουλτούρα, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης.
Η καταγραφόμενη δυσαρμονία μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής τάξης, το έλλειμμα νομιμοποίησης, η αποτυχία των τεχνοκρατών, η κρίση αντιπροσώπευσης, η ανάδυση νέων επιθετικών εθνικισμών, η επέλαση των στερεοτύπων μίσους, δεν αφορούν πια μόνο στην εξασθενημένη και πολλαπλώς βαλλόμενη Ελλάδα - αφορούν το σύνολο της Ευρώπης.
......

Περί καταναλωτικής εθελοδουλείας *

Πολιτικός του μέλλοντος [Κωνσταντίνος Μητσοτάκης  Δ' ] ???

Απόσπασμα του άρθρου "Γεωπολιτική της δουλοκτησίας" του Χρήστου Γιανναρά στη Καθημερινή 7.7.2013:

...

Eχουμε μπει σε μια ιστορική περίοδο που ενδεικτικά θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε καινούργιο Mεσαίωνα, τρομακτικό, ζοφερό, αν και κανένας παραλληλισμός δεν μπορεί να καταδείξει την απανθρωπία του επικαιρικού εφιάλτη. Tο ξεχωριστό και μοναδικό σήμερα είναι ο ηδονικός χαρακτήρας της καταναλωτικής εθελοδουλείας, η τέλεια απουσία εναλλακτικού «νοήματος» της ύπαρξης, άλλου «τρόπου» χαράς της ζωής. O βίαιος περιορισμός της καταναλωτικής ευχέρειας προκαλεί στερητικό σύνδρομο, το οποίο με τη σειρά του επιτείνει ραγδαία την εξηλιθίωση της κρίσιμης μάζας των ψηφοφόρων πολιτών, τους τρέπει σε επιλογές οργής, εκδίκησης του «συστήματος». O νομοτελειακός δωσιλογισμός που συνοδεύει τη διαχείριση της εξουσίας αποτρέπει την είσοδο στην πολιτική υγιών κοινωνικών δυνάμεων, ο πολιτικός στίβος, σε διεθνές επίπεδο, κατακλύζεται από συμπλεγματικές μετριότητες ή αρρωστημένους ψυχικά ανθρώπους: εξουσιολάγνους, λαμόγια, επιδειξίες.

Oπως και στον μεταρωμαϊκό, βαρβαρικό Mεσαίωνα του πρωτόγονου ατομοκεντρισμού (κυρίως θρησκευτικού: της ατομικής σωτηρίας) έτσι και σήμερα, η ανθρωπιά του ανθρώπου θα σωθεί κρυμμένη σε περιθωριακούς πυρήνες κοινωνίας σχέσεων, θυσιαστικής αυταπάρνησης, έρωτα που κατορθώνει την ελευθερία από το εγώ. Πυρήνες ταλαντούχων της κοινωνούμενης Tέχνης και της μεθεκτής τίμιας γλώσσας.

Tην ποιότητα δεν τη νικάει κανένας ολοκληρωτισμός. Oύτε ο θηριωδέστερος: του καταναλωτισμού.

Χασκόγελα και κατασχέσεις

Μου τη σπάει αφόρητα να βλέπω να χασκογελάνε τα βαμπίρ...

...και αμέσως πιο κάτω να διαβάζω...

[από τη Καθημερινή 8.7.2013]

Οπαδοί και μπάλα

Δύο τίτλοι ειδήσεων περί μπάλας που βρέθηκαν πλάι-πλάι στο TVXS 7.7.2013:

Εδώ αριστερά, εκεί αριστερά... *

Σχόλιο του αναγνώστη Lakis Lakakis στο TVXS 6.7.2013:

Το σημερινό πρόβλημα της κοινωνίας δεν οφείλεται μόνο στο ΠΑΣΟΚ και στην επίθεση του νεοφιλελευθερισμού αλλά και στην αδυναμία της αριστεράς να ασκήσει και να υπερασπισθεί μια εναλλακτική πολιτική. Όταν βλέπεις ένα ΣΥΡΙΖΑ να γίνεται ΠΑΣΟΚ, μια ΔΗΜΑΡ που δεν αντέχει το κόστος της εξουσίας και της ευθύνης και ένα ΚΚΕ που ζει στο κόσμο του και αναπολεί το παρελθόν τότε αναρωτιέσαι τι παραπάνω μπορεί να προσφέρει η αριστερά σε αυτόν το τόπο.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της αριστεράς είναι ότι ποτέ δεν μπόρεσε μετά την κατάρρευση των σοσιαλιστικών χωρών στο τέλος της δεκαετίας του 80 να αναγνωρίσει τα λάθη της και να αναπτύξει μια άλλη σύγχρονη αριστερή και οικολογική πολιτική.
Η αριστερά δυστυχώς και αυτή σήμερα αποτελείται από επαγγελματίες πολιτικάντηδες και απλά καρπώνεται την απογοήτευση του κόσμου. Όποιος νομίζει ότι η αριστερά σήμερα μπορεί να κυβερνήσει και να τα καταφέρει καλύτερα από τους άλλους πρέπει να είναι πολύ αφελής ή άσχετος με την πραγματικότητα.

Τα αυγά δεινοσαύρων και φιδιών *

Απόσπασμα του άρθρου "Το ανάστημα του Κυριάκου Μητσοτάκη" στο blog e-Cynical 3.7.2013:

...
Δεν είναι το ψωμί που λείπει αυτές τις μέρες απ’ το τραπέζι. Είναι η δικαιοσύνη που λείπει και η τιμωρία όλων αυτών, αυτουργών και ευνοημένων απογόνων, που συνεχίζουν να ποζάρουν προκλητικά, περιφέροντας και επιβάλλοντας αλαζονικά τις ατσαλάκωτες μούρες τους, στις μούρες μας και τις τύχες μας.

Και όσο η δικαιοσύνη θα προσπερνά τόσο το φίδι θα γεννά αυγά.