Άρθρο του Στέλιου Κούλογλου στο TVXS 10.11.2012:
Η κυβέρνηση εκμαίευσε το πέρασμα των νέων επαχθών μέτρων από την Βουλή χωρίς, όπως είχε προειδοποιήσει έγκαιρα το Tvxs από την περασμένη Κυριακή ("Προς την άβυσσο η χώρα, χωρίς εξασφαλισμένα ανταλλάγματα") να έχει καν εξασφαλίσει την εκταμίευση της περιβόητης δόσης, στο βωμό της οποίας θυσιάστηκε η ελληνική κοινωνία την Τετάρτη. Μια χώρα που μπορεί να είχε σοβαρές αδυναμίες στην οικονομία και το πολιτικό της σύστημα αλλά αποτελείτο από περήφανους ανθρώπους, έχει μετατραπεί σε επαίτη που περιμένει με αγωνία μια δήλωση του Γιούνκερ ή ένα νεύμα του Σόιμπλε, μήπως και σωθεί. Είναι πλέον προφανές ότι η Ελλάδα, έχοντας υπογράψει συμφωνίες νεοαποικιακού τύπου,όπως υπογράμμιζε στο Tvxs ο Π. Ρουμελιώτης, βρίσκεται "υπό μια ιδιότυπη οικονομική κατοχή", σύμφωνα με την κυρία Κατσέλη. Με ευθύνη των ίδιων πολιτικών που πρώτα παρέδωσαν την χώρα αμαχητί, όταν βρέθηκε στη δίνη του οικονομικού πολέμου και τώρα παίζουν τον ρόλο των τοποτηρητών.
Το κακό με τους σύγχρονους οικονομικούς πολέμους είναι ότι, σε αντίθεση με τους συμβατικούς, τα πράγματα δεν είναι άσπρα ή μαύρα. Δεν έχεις ούτε στρατεύματα κατοχής στο έδαφός σου, ούτε να καταφτάνουν τα πλοία της αυτοκρατορίας για να πάρουν τα γυναικόπαιδα σκλάβους, αν δεν πληρώσεις τη δόση. Παρότι τα θύματα είναι πολλά και οι ανθρώπινες τραγωδίες εκατομμύρια, ο εχθρός είναι λιγότερο ορατός και μισητός απ’ ό,τι στον συμβατικό, αιματηρό πόλεμο με τα όπλα και τους στρατούς.
Η Ελλάδα βρέθηκε στη δίνη του οικονομικού πολέμου που ξεκίνησε το 2008 με την τραπεζική φούσκα στις ΗΠΑ, αλλά ακόμα και σήμερα δεν το έχει πολυκαταλάβει. Δεν είχε διορατική πολιτική ηγεσία να την οχυρώσει, όταν η κρίση περνούσε τον Ατλαντικό και η Ελλάδα βρισκόταν εκτεθειμένη λόγω των δημοσιονομικών της ελλειμμάτων. Αν στο τέλος του 2009 είχαν φροντίσει να καλύψουν τις δανειακές της ανάγκες για την επόμενη χρονιά, πιθανότατα δεν θα ζούσαμε τη σημερινή τραγωδία.
Το ίδιο καταστροφική ήταν και η στάση της πολιτικής ηγεσίας απέναντι στο Βερολίνο, όταν η Μέρκελ αποφάσισε να προστατέψει τις δικές της τράπεζες, αφήνοντας την Ελλάδα στην τύχη της. Μετατρέποντάς την σε αποδιοπομπαίο τράγο για τα συστηματικά προβλήματα της ευρωζώνης, παρατείνοντας τη δήθεν «ελληνική» κρίση, γιατί το Βερολίνο κέρδιζε χρήματα και πολιτική επιρροή από αυτήν, και επιβάλλοντας, τέλος, μια σειρά μνημονίων που δεν εξυπηρετούν παρά μόνο έναν στόχο: να πάρουν οι δανειστές τα λεφτά τους πίσω.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, πληρώνοντας τα λάθη και τις παραλείψεις δεκαετιών ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, η Ελλάδα θα κατέβαλλε κάποιο τίμημα για τις σοβαρές αδυναμίες της παραγωγικής μηχανής και της οικονομίας της. Όμως, δεν χρησιμοποίησε κανένα από τα όπλα που είχε στη διάθεσή της για να πολεμήσει: είναι πλέον φανερό ότι η ανεκδιήγητη αναδιάρθρωση του χρέους δεν έγινε παρά μόνο όταν οι γαλλογερμανικές τράπεζες είχαν ξεφορτωθεί τα ελληνικά ομόλογα και επίσης ότι η χώρα δεν διαπραγματεύτηκε ποτέ, σε κανένα μνημόνιο. Έπεσε αμαχητί.
Ένα από τα πλέον αξιοπερίεργα φαινόμενα είναι ότι ούτε και η σημερινή κυβέρνηση διαπραγματεύεται, παρότι με αυτήν τη σημαία κέρδισε στις τελευταίες εκλογές. Όταν, μάλιστα, η εντυπωσιακή άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είχε επαγγελθεί την ακύρωση των συμφωνιών με τους δανειστές, μπορούσε να αποτελέσει απέναντι στους τελευταίους ένα επιπλέον διαπραγματευτικό χαρτί. Όταν αναγνωρίζεται πανηγυρικά ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και ότι τα νέα, επαχθέστατα μέτρα θα διαλύσουν ό,τι έχει απομείνει από την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα.
Πρόκειται για τη συνέχιση της παράδοσης που θέλει την κυρίαρχη τάξη της χώρας να χάνει ή και να το βάζει στα πόδια στους πολέμους;
Είχαν, άραγε, υποσχεθεί στον κ. Σαμαρά ότι αν το παίξει καλός μαθητής και ζητήσει συγγνώμη από τη Μέρκελ, πράγμα που έκανε στο Βερολίνο, θα του ετοιμάσει ανακουφιστικά πακέτα, όπως έλεγε στους κυβερνητικούς εταίρους; (Ο Φ. Κουβέλης αυτό ισχυρίζεται ότι τον διαβεβαίωσαν οι Σαμαράς-Βενιζέλος για να μπει στην κυβέρνηση.) Ανήκει η ηγεσία της κυβέρνησης στους ανίκανους και φοβισμένους ή στο στρατόπεδο των ιδεολόγων συνεργατών (δες Στουρνάρας), που πιστεύουν ότι οι δανειστές και η Μέρκελ έχουν δίκιο να πάρουν και τα γυναικόπαιδα; Στην κυβέρνηση γνώριζαν πάντως ότι η δόση δεν ήταν εξασφαλισμένη, για αυτό και "βγήκαν στα κεραμίδια" Βενιζέλος και Κουβέλης, όταν ο Σαμαράς κήρυξε αφινιδιαστικά το τέλος της -εικονικής- διαπραγμάτευσης: είχαν ζητήσει μια πολιτική διαπραγμάτευση, την οποία ο πρωθυπουργός δεν έκανε ποτέ. Η εξαφανισμένη δόση θα αποτελέσει από εδώ και πέρα νέο πεδίο αντιπαραθέσεων σε ένα κυβερνητικό σχήμα που πνέει τα λοίσθια.
Το βέβαιο είναι ότι σε έναν πόλεμο, ακόμα και αν έχεις γνωρίσει σοβαρές ήττες, συνεχίζεις να μάχεσαι για να πάρεις ό,τι μπορείς ή διαπραγματεύεσαι μια συμφωνία. Η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει κάνει ούτε αυτό. Ετσι, παρ' ότι ψηφίστηκαν όλα τα μέτρα που ζήτησαν, οι δανειστές άρχισαν πάλι τα ήξεις-αφήξεις, διαρρέουν ότι σκέπτονται να συστήσουν ένα ειδικό ταμείο στις Βρυξέλλες για την τμηματική καταβολή της δόσης, ότι περιμένουν τις εκθέσεις της Τρόικας και γενικώς συμπεριφέονται σαν δύναμη κατοχής. Και ανεξάρτητα αν και τι μέρος της δόσης θα δώσουν κάποια στιγμή, το βέβαιο είναι ότι σε 3 μήνες θα ζητήσουν, λόγω της ύφεσης που θα προκαλέσουν τα τωρινά, κι άλλα μέτρα, τα οποία καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να περάσει.
Αυτό που η «Καθημερινή» εξέφραζε ως φόβο τις προηγούμενες μέρες, ότι δηλαδή αν Σαμαράς, Βενιζέλος και Στουρνάρας δεν πάρουν ένα γενναίο πακέτο, είναι τελειωμένοι πολιτικά, η γερμανική «Frankfurter Allgemeine Zeitung» το επιβεβαίωνε την Δευτέρα: «Πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι και ο τέταρτος από τον Οκτώβριο του 2009 Έλληνας πρωθυπουργός ίσως οδεύει προς το πολιτικό του τέλος». Δεν είναι καθόλου περίεργο: έτσι δεν συμβαίνει στον πόλεμο με όσους παραδίδουν άνευ όρων μια ολόκληρη χώρα;
Η κυβέρνηση εκμαίευσε το πέρασμα των νέων επαχθών μέτρων από την Βουλή χωρίς, όπως είχε προειδοποιήσει έγκαιρα το Tvxs από την περασμένη Κυριακή ("Προς την άβυσσο η χώρα, χωρίς εξασφαλισμένα ανταλλάγματα") να έχει καν εξασφαλίσει την εκταμίευση της περιβόητης δόσης, στο βωμό της οποίας θυσιάστηκε η ελληνική κοινωνία την Τετάρτη. Μια χώρα που μπορεί να είχε σοβαρές αδυναμίες στην οικονομία και το πολιτικό της σύστημα αλλά αποτελείτο από περήφανους ανθρώπους, έχει μετατραπεί σε επαίτη που περιμένει με αγωνία μια δήλωση του Γιούνκερ ή ένα νεύμα του Σόιμπλε, μήπως και σωθεί. Είναι πλέον προφανές ότι η Ελλάδα, έχοντας υπογράψει συμφωνίες νεοαποικιακού τύπου,όπως υπογράμμιζε στο Tvxs ο Π. Ρουμελιώτης, βρίσκεται "υπό μια ιδιότυπη οικονομική κατοχή", σύμφωνα με την κυρία Κατσέλη. Με ευθύνη των ίδιων πολιτικών που πρώτα παρέδωσαν την χώρα αμαχητί, όταν βρέθηκε στη δίνη του οικονομικού πολέμου και τώρα παίζουν τον ρόλο των τοποτηρητών.
Το κακό με τους σύγχρονους οικονομικούς πολέμους είναι ότι, σε αντίθεση με τους συμβατικούς, τα πράγματα δεν είναι άσπρα ή μαύρα. Δεν έχεις ούτε στρατεύματα κατοχής στο έδαφός σου, ούτε να καταφτάνουν τα πλοία της αυτοκρατορίας για να πάρουν τα γυναικόπαιδα σκλάβους, αν δεν πληρώσεις τη δόση. Παρότι τα θύματα είναι πολλά και οι ανθρώπινες τραγωδίες εκατομμύρια, ο εχθρός είναι λιγότερο ορατός και μισητός απ’ ό,τι στον συμβατικό, αιματηρό πόλεμο με τα όπλα και τους στρατούς.
Η Ελλάδα βρέθηκε στη δίνη του οικονομικού πολέμου που ξεκίνησε το 2008 με την τραπεζική φούσκα στις ΗΠΑ, αλλά ακόμα και σήμερα δεν το έχει πολυκαταλάβει. Δεν είχε διορατική πολιτική ηγεσία να την οχυρώσει, όταν η κρίση περνούσε τον Ατλαντικό και η Ελλάδα βρισκόταν εκτεθειμένη λόγω των δημοσιονομικών της ελλειμμάτων. Αν στο τέλος του 2009 είχαν φροντίσει να καλύψουν τις δανειακές της ανάγκες για την επόμενη χρονιά, πιθανότατα δεν θα ζούσαμε τη σημερινή τραγωδία.
Το ίδιο καταστροφική ήταν και η στάση της πολιτικής ηγεσίας απέναντι στο Βερολίνο, όταν η Μέρκελ αποφάσισε να προστατέψει τις δικές της τράπεζες, αφήνοντας την Ελλάδα στην τύχη της. Μετατρέποντάς την σε αποδιοπομπαίο τράγο για τα συστηματικά προβλήματα της ευρωζώνης, παρατείνοντας τη δήθεν «ελληνική» κρίση, γιατί το Βερολίνο κέρδιζε χρήματα και πολιτική επιρροή από αυτήν, και επιβάλλοντας, τέλος, μια σειρά μνημονίων που δεν εξυπηρετούν παρά μόνο έναν στόχο: να πάρουν οι δανειστές τα λεφτά τους πίσω.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, πληρώνοντας τα λάθη και τις παραλείψεις δεκαετιών ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, η Ελλάδα θα κατέβαλλε κάποιο τίμημα για τις σοβαρές αδυναμίες της παραγωγικής μηχανής και της οικονομίας της. Όμως, δεν χρησιμοποίησε κανένα από τα όπλα που είχε στη διάθεσή της για να πολεμήσει: είναι πλέον φανερό ότι η ανεκδιήγητη αναδιάρθρωση του χρέους δεν έγινε παρά μόνο όταν οι γαλλογερμανικές τράπεζες είχαν ξεφορτωθεί τα ελληνικά ομόλογα και επίσης ότι η χώρα δεν διαπραγματεύτηκε ποτέ, σε κανένα μνημόνιο. Έπεσε αμαχητί.
Ένα από τα πλέον αξιοπερίεργα φαινόμενα είναι ότι ούτε και η σημερινή κυβέρνηση διαπραγματεύεται, παρότι με αυτήν τη σημαία κέρδισε στις τελευταίες εκλογές. Όταν, μάλιστα, η εντυπωσιακή άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είχε επαγγελθεί την ακύρωση των συμφωνιών με τους δανειστές, μπορούσε να αποτελέσει απέναντι στους τελευταίους ένα επιπλέον διαπραγματευτικό χαρτί. Όταν αναγνωρίζεται πανηγυρικά ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και ότι τα νέα, επαχθέστατα μέτρα θα διαλύσουν ό,τι έχει απομείνει από την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα.
Πρόκειται για τη συνέχιση της παράδοσης που θέλει την κυρίαρχη τάξη της χώρας να χάνει ή και να το βάζει στα πόδια στους πολέμους;
Είχαν, άραγε, υποσχεθεί στον κ. Σαμαρά ότι αν το παίξει καλός μαθητής και ζητήσει συγγνώμη από τη Μέρκελ, πράγμα που έκανε στο Βερολίνο, θα του ετοιμάσει ανακουφιστικά πακέτα, όπως έλεγε στους κυβερνητικούς εταίρους; (Ο Φ. Κουβέλης αυτό ισχυρίζεται ότι τον διαβεβαίωσαν οι Σαμαράς-Βενιζέλος για να μπει στην κυβέρνηση.) Ανήκει η ηγεσία της κυβέρνησης στους ανίκανους και φοβισμένους ή στο στρατόπεδο των ιδεολόγων συνεργατών (δες Στουρνάρας), που πιστεύουν ότι οι δανειστές και η Μέρκελ έχουν δίκιο να πάρουν και τα γυναικόπαιδα; Στην κυβέρνηση γνώριζαν πάντως ότι η δόση δεν ήταν εξασφαλισμένη, για αυτό και "βγήκαν στα κεραμίδια" Βενιζέλος και Κουβέλης, όταν ο Σαμαράς κήρυξε αφινιδιαστικά το τέλος της -εικονικής- διαπραγμάτευσης: είχαν ζητήσει μια πολιτική διαπραγμάτευση, την οποία ο πρωθυπουργός δεν έκανε ποτέ. Η εξαφανισμένη δόση θα αποτελέσει από εδώ και πέρα νέο πεδίο αντιπαραθέσεων σε ένα κυβερνητικό σχήμα που πνέει τα λοίσθια.
Το βέβαιο είναι ότι σε έναν πόλεμο, ακόμα και αν έχεις γνωρίσει σοβαρές ήττες, συνεχίζεις να μάχεσαι για να πάρεις ό,τι μπορείς ή διαπραγματεύεσαι μια συμφωνία. Η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει κάνει ούτε αυτό. Ετσι, παρ' ότι ψηφίστηκαν όλα τα μέτρα που ζήτησαν, οι δανειστές άρχισαν πάλι τα ήξεις-αφήξεις, διαρρέουν ότι σκέπτονται να συστήσουν ένα ειδικό ταμείο στις Βρυξέλλες για την τμηματική καταβολή της δόσης, ότι περιμένουν τις εκθέσεις της Τρόικας και γενικώς συμπεριφέονται σαν δύναμη κατοχής. Και ανεξάρτητα αν και τι μέρος της δόσης θα δώσουν κάποια στιγμή, το βέβαιο είναι ότι σε 3 μήνες θα ζητήσουν, λόγω της ύφεσης που θα προκαλέσουν τα τωρινά, κι άλλα μέτρα, τα οποία καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να περάσει.
Αυτό που η «Καθημερινή» εξέφραζε ως φόβο τις προηγούμενες μέρες, ότι δηλαδή αν Σαμαράς, Βενιζέλος και Στουρνάρας δεν πάρουν ένα γενναίο πακέτο, είναι τελειωμένοι πολιτικά, η γερμανική «Frankfurter Allgemeine Zeitung» το επιβεβαίωνε την Δευτέρα: «Πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι και ο τέταρτος από τον Οκτώβριο του 2009 Έλληνας πρωθυπουργός ίσως οδεύει προς το πολιτικό του τέλος». Δεν είναι καθόλου περίεργο: έτσι δεν συμβαίνει στον πόλεμο με όσους παραδίδουν άνευ όρων μια ολόκληρη χώρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου