[του Απόστολου Διαμαντή στο Protagon 26.11.11 ]
Είναι απορίας άξιον πως γίνεται μια μερίδα δημοσιογράφων, αλλά και απλών πολιτών, να πιστεύουν ακόμη και να υπερασπίζουν με θρησκευτικό φανατισμό το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας, δηλαδή το περίφημο Μνημόνιο. Όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι διεθνώς, ο Κρούγκμαν, ο Στρίγκλιτς, ο Γκαλμπρέϊθ, ο Ρουμπινί, αλλά και οι περισσότεροι έλληνες καθηγητές της Πολιτικής Οικονομίας, όλοι ανεξαιρέτως, μέχρι και το Ζακ Ντελόρ, ακόμη και ο ίδιος ο Σόϊμπλε μόλις χθες, συμπεραίνουν με μια φωνή ότι είτε τα μέτρα για την Ελλάδα ήταν εντελώς λάθος, είτε ακόμη και η ίδια φιλοσοφία του προγράμματος προσαρμογής ήταν εντελώς λάθος. Παρόλα αυτά, εδώ στην Ελλάδα, από έναν περίεργο ίσως εθνικό μαζοχισμό, μετά από δύο καταστροφικά χρόνια, με την ανεργία στο 1 εκατομμύριο, μετά την κατάρρευση της αγοράς και των εισοδημάτων και την διάλυση του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θεωρούν ότι όλα αυτά οφείλονται στον κακό μας χαρακτήρα και στην τάση μας για διαφθορά, ακόμη και στον λαϊκισμό μας ή στον εθνικισμό μας!
Αυτές οι αφελείς απόψεις από τους ταλιμπάν του ελληνικού «εκσυγχρονισμού», έχουν βεβαίως καταντήσει πλέον γραφικές, αλλά ωστόσο χρήζουν κάποιας ερμηνείας, καθώς συγκρούονται ακόμη και με την απλή αριθμητική. Φυσικά αυτός ο ιδεολογικός μεταπρατισμός μερίδας των ελλήνων δημοσιολογούντων είναι παλιά ιστορία. Πληρώνουμε ίσως ακόμη τον ιδεολογικό μας φαναριωτισμό, που αποστρέφονταν ο,τιδήποτε είχε σχέση με την υπαρκτή ελληνική κοινωνία. Από την σύσταση ακόμη του ελληνικού κράτους ο στόχος αυτού του ιδεολογικού φαναριωτισμού ήταν ο πολιτικός και πολιτιστικός σωφρονισμός του λαού.
Έτσι, σιγά- σιγά, φτάνουμε σήμερα στο σημείο να μην βλέπουμε ούτε αυτό που βλέπει ο Κρούγκμαν απέναντι από τον Ατλαντικό: πως δηλαδή η συνταγή της τρόϊκας είναι εντελώς ηλίθια και οδηγεί την Ελλάδα στην καταστροφή. Το να υπάρχει ανάγκη βελτίωσης του κρατικού μηχανισμού, αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι θα τον διαλύσεις. Το να πρέπει να κάνεις κάποια δημοσιονομική προσαρμογή, αυτό καθόλου επίσης δεν σημαίνει ότι απαιτείται η θεσμοθέτηση μισθών Ινδίας στον ιδιωτικό τομέα και χτύπημα αλύπητο της μεσαίας τάξης, μέσω της δήθεν ανάγκης για ελεύθερα επαγγέλματα. Τέτοια ελεύθερα επαγγέλματα, χωρίς κανόνες, έχει και η Αφρική. Και το Πουκέ.
Το αποκορύφωμα αυτής της εμμονής για πλήρη αποδοχή των αποφάσεων της τρόϊκας, ήταν η στάση απέναντι στην πρόθεση του Σαμαρά να μην υπογράψει αμέσως, αλλά να ζητήσει τροποποιήσεις ή διαπραγματεύσεις για τα μέτρα. Αυτή η εντελώς αυτονόητη πολιτική στάση ενός συντηρητικού αστικού κόμματος, που μάλιστα μάλλον θα κληθεί σε λίγο και να κυβερνήσει, αντιμετωπίστηκε περίπου ως ακραίος πολιτικός τυχοδιωκτισμός. Αλλά πιεζόμενος ο Σαμαράς έστειλε εκ νέου την ίδια ακριβώς επιστολή, που ξαναλέει καρμπόν τα ίδια με εκείνη που είχε στείλει προ 15 ημερών στη Μέρκελ, πλην του θέματος των εκλογών, επιμένοντας ξανά στο ζήτημα της τροποποίησης των μέτρων. Εάν ένας υποψήφιος πρωθυπουργός δεν ζητάει τροποποιήσεις των αποτυχημένων μέτρων τι ακριβώς θα ζητήσει; Ποδηλατοδρόμια;
Η πιθανή αποδοχή αυτής της «τυχοδιωκτικής» επιστολής από τους γερμανούς, εκθέτει ακόμη περισσότερο τους εγχώριους υποστηρικτές της τρόϊκας και τους παρουσιάζει ως εντελώς γραφικούς. Βασιλικότερους του Βασιλέως. Αλλά έτσι γίνεται πάντα στην ιστορία. Οι αποπάνω εκθέτουν συνήθως τους αφελείς υποστηρικτές τους.
Είναι απορίας άξιον πως γίνεται μια μερίδα δημοσιογράφων, αλλά και απλών πολιτών, να πιστεύουν ακόμη και να υπερασπίζουν με θρησκευτικό φανατισμό το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας, δηλαδή το περίφημο Μνημόνιο. Όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι διεθνώς, ο Κρούγκμαν, ο Στρίγκλιτς, ο Γκαλμπρέϊθ, ο Ρουμπινί, αλλά και οι περισσότεροι έλληνες καθηγητές της Πολιτικής Οικονομίας, όλοι ανεξαιρέτως, μέχρι και το Ζακ Ντελόρ, ακόμη και ο ίδιος ο Σόϊμπλε μόλις χθες, συμπεραίνουν με μια φωνή ότι είτε τα μέτρα για την Ελλάδα ήταν εντελώς λάθος, είτε ακόμη και η ίδια φιλοσοφία του προγράμματος προσαρμογής ήταν εντελώς λάθος. Παρόλα αυτά, εδώ στην Ελλάδα, από έναν περίεργο ίσως εθνικό μαζοχισμό, μετά από δύο καταστροφικά χρόνια, με την ανεργία στο 1 εκατομμύριο, μετά την κατάρρευση της αγοράς και των εισοδημάτων και την διάλυση του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θεωρούν ότι όλα αυτά οφείλονται στον κακό μας χαρακτήρα και στην τάση μας για διαφθορά, ακόμη και στον λαϊκισμό μας ή στον εθνικισμό μας!
Αυτές οι αφελείς απόψεις από τους ταλιμπάν του ελληνικού «εκσυγχρονισμού», έχουν βεβαίως καταντήσει πλέον γραφικές, αλλά ωστόσο χρήζουν κάποιας ερμηνείας, καθώς συγκρούονται ακόμη και με την απλή αριθμητική. Φυσικά αυτός ο ιδεολογικός μεταπρατισμός μερίδας των ελλήνων δημοσιολογούντων είναι παλιά ιστορία. Πληρώνουμε ίσως ακόμη τον ιδεολογικό μας φαναριωτισμό, που αποστρέφονταν ο,τιδήποτε είχε σχέση με την υπαρκτή ελληνική κοινωνία. Από την σύσταση ακόμη του ελληνικού κράτους ο στόχος αυτού του ιδεολογικού φαναριωτισμού ήταν ο πολιτικός και πολιτιστικός σωφρονισμός του λαού.
Έτσι, σιγά- σιγά, φτάνουμε σήμερα στο σημείο να μην βλέπουμε ούτε αυτό που βλέπει ο Κρούγκμαν απέναντι από τον Ατλαντικό: πως δηλαδή η συνταγή της τρόϊκας είναι εντελώς ηλίθια και οδηγεί την Ελλάδα στην καταστροφή. Το να υπάρχει ανάγκη βελτίωσης του κρατικού μηχανισμού, αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι θα τον διαλύσεις. Το να πρέπει να κάνεις κάποια δημοσιονομική προσαρμογή, αυτό καθόλου επίσης δεν σημαίνει ότι απαιτείται η θεσμοθέτηση μισθών Ινδίας στον ιδιωτικό τομέα και χτύπημα αλύπητο της μεσαίας τάξης, μέσω της δήθεν ανάγκης για ελεύθερα επαγγέλματα. Τέτοια ελεύθερα επαγγέλματα, χωρίς κανόνες, έχει και η Αφρική. Και το Πουκέ.
Το αποκορύφωμα αυτής της εμμονής για πλήρη αποδοχή των αποφάσεων της τρόϊκας, ήταν η στάση απέναντι στην πρόθεση του Σαμαρά να μην υπογράψει αμέσως, αλλά να ζητήσει τροποποιήσεις ή διαπραγματεύσεις για τα μέτρα. Αυτή η εντελώς αυτονόητη πολιτική στάση ενός συντηρητικού αστικού κόμματος, που μάλιστα μάλλον θα κληθεί σε λίγο και να κυβερνήσει, αντιμετωπίστηκε περίπου ως ακραίος πολιτικός τυχοδιωκτισμός. Αλλά πιεζόμενος ο Σαμαράς έστειλε εκ νέου την ίδια ακριβώς επιστολή, που ξαναλέει καρμπόν τα ίδια με εκείνη που είχε στείλει προ 15 ημερών στη Μέρκελ, πλην του θέματος των εκλογών, επιμένοντας ξανά στο ζήτημα της τροποποίησης των μέτρων. Εάν ένας υποψήφιος πρωθυπουργός δεν ζητάει τροποποιήσεις των αποτυχημένων μέτρων τι ακριβώς θα ζητήσει; Ποδηλατοδρόμια;
Η πιθανή αποδοχή αυτής της «τυχοδιωκτικής» επιστολής από τους γερμανούς, εκθέτει ακόμη περισσότερο τους εγχώριους υποστηρικτές της τρόϊκας και τους παρουσιάζει ως εντελώς γραφικούς. Βασιλικότερους του Βασιλέως. Αλλά έτσι γίνεται πάντα στην ιστορία. Οι αποπάνω εκθέτουν συνήθως τους αφελείς υποστηρικτές τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου