Να τας ρίψωσι *

Του Γιάννη Ιωάννου

Του Απόστολου Διαμαντή από το Protagon 9.4.2013:

Η υπαγωγή της Εθνικής Τράπεζας στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, ουσιαστικά δηλαδή στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δηλαδή στους Γερμανούς τραπεζίτες, αφαιρεί και το τελευταίο φύλλο συκής από την κυβέρνηση και τους Έλληνες επιχειρηματίες: είναι γυμνοί, δεν υπάρχουν. Διότι αυτός που ελέγχει τις τράπεζες ελέγχει οριστικά και την οικονομία συνολικά και φυσικά την πολιτική εξουσία.

Η κυβέρνηση βαδίζει σε ένα μονοπάτι που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Η στρατηγική της στηρίζεται σε μια υπόθεση μάλλον αφελή, πως μετά τις γερμανικές εκλογές η νέα κυβέρνηση Μέρκελ, απαλλαγμένη από την εσωτερική πίεση, θα προχωρήσει σε λύση του ελληνικού προβλήματος, με νέο κούρεμα του χρέους, νέα πτώση των επιτοκίων, νέες ευνοϊκές ρυθμίσεις αποπληρωμής, αναπτυξιακή βοήθεια και πολιτική στήριξη της τρικομματικής κυβέρνησης, η οποία στο μεταξύ θα κάνει ό,τι μπορεί στη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, ώστε να ικανοποιηθούν τα γερμανικά επιχειρηματικά σχέδια στην Ελλάδα.

Αυτό είναι το σχέδιο. Πλην όμως πρόκειται μάλλον για ελπίδα, παρά για σχέδιο που βασίζεται σε λογική ανάλυση. Διότι οι Γερμανοί έχουν ήδη διαμορφωμένη ευρωπαϊκή στρατηγική και μέσα σ’ αυτήν δεν υπάρχει ούτε ως αστείο κούρεμα του χρέους και χαλάρωση δημοσιονομική. Κάτι τέτοιο θα τίναζε στον αέρα όλη τη γερμανική οικονομική πολιτική. Για να ελαφρυνθεί το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ίσως επιλεγεί το κούρεμα των καταθέσεων. Αυτό όμως θα οδηγήσει την ελληνική οικονομία στο δρόμο της Βουλγαρίας και της Αλβανίας, η ελληνική οικονομία θα περάσει οριστικά στην πλευρά των φτωχών χωρών των Βαλκανίων, στις οποίες δεν υπάρχει καμία σοβαρή αναπτυξιακή οδός. Ποιος να επενδύσει σε χώρα που δεν έχει τραπεζικό σύστημα, δεν έχει διοίκηση και δεν διασφαλίζει καταθέσεις;

Επίσης, από πολιτική άποψη, η νικήτρια Μέρκελ είναι απίθανο να σκεφτεί δημοσιονομική ελάφρυνση της Ελλάδας, διότι κάτι τέτοιο δεν θα βρίσκεται στις προτεραιότητές της, εφόσον αυτό που απασχολεί αυτή τη στιγμή είναι η Ισπανική και η Ιταλική κρίση. Με δεδομένο ότι βαδίζουμε ταχύτατα, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, προς κυβέρνηση Μπερλουσκόνι -τον κλόουν που έλεγε βλακωδώς ο Στάϊνμπρουκ- γίνεται σαφές πως το μόνο που δεν θα σκέφτεται η Μέρκελ το φθινόπωρο θα είναι ο απελπισμένος Σαμαράς. Η μόνη πιθανότητα να συμφωνηθεί δραστικό κούρεμα του ελληνικού χρέους είναι στο πλαίσιο μιας προγραμματισμένης εξόδου της από το ευρώ. Ως μπόνους δηλαδή. Στο μεταξύ βεβαίως θα έχουν πετύχει τον κυριότερο στόχο τους, τον έλεγχο του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Επομένως, η γερμανική στρατηγική είναι απλή: είτε παραμένετε στο ευρώ ως γερμανικό προτεκτοράτο, είτε, εάν δεν σας αρέσει, φεύγετε. Διαλέγετε και παίρνετε.

Τι θα διαλέξουμε; Έτσι όπως τα κάνανε ο Γιώργος και η αφελής παρέα του, που μας έβαλαν στη μέγγενη του Μνημονίου, χωρίς δεύτερη σκέψη, η επιλογή είναι δύσκολη. Εκ των πραγμάτων, αυτό που υπερισχύει πάντα είναι η ελπίδα. Μέσα στο γερμανικό ευρώ δεν φαίνεται να υπάρχει πλέον καμία ελπίδα. Οπότε το πιθανότερο είναι να οδεύσουμε σε μια νέα μεταπολίτευση υπό τον Σύριζα. Το έχει πει και ο Ελευθέριος Βενιζέλος: «Όταν οι λαοί αποτυγχάνουσι, δεν ερωτώσι, και καλώς κάμνουσι, αν έπταισαν αι κυβερνήσεις, αλλά το πρώτον των έργον είναι να τας ρίψωσι».