Ερωτήσεις για το PSI

Ε: Τι είναι το PSI;
Α: Ανταλλαγή παλαιών ομολόγων του ελληνικού δικαίου (που τα παίρνουμε πίσω αν θέλουμε) με νέα του αγγλικού (που μας παίρνουν τη χώρα αν θέλουνε).

Ε:  Και πόσο θα μας κοστίσει αυτή η ανταλλαγή χαρτιών;
Α: Ψιλοπράγματα, μόλις 4.5 εκατομμυριάκια. Αν δεν γίνει, μόνο 1.5 για τους μεσίτες.

Ε: Και ποιός θα τα πάρει αυτά;
Α: Χαζή ερώτηση. Τράπεζες βέβαια!

Ε: Ελληνικές;
Α: Ακόμη πιο χαζή ερώτηση. Δεν απαντώ.

ΦΕΚ 436Β/24-2-2012 (κλικ για μεγέθυνση)

ΧΡΕΟΣ ΗΘΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ *

Μια καθαρή ματιά στην ελληνική κρίση από ένα σοφό μηχανικό-καθηγητή:

101 λεπτά με τον Θεοδόση Τάσιο στην εκπομπή 'Αντιθέσεις' του Κρήτη TV τον Ιούλιο 2011.
Περιέργως η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάλυση εστιάζεται μόνο στις ελληνικές παθογένειες, χωρίς αναφορά στην ταυτόχρονη εμφάνιση κρίσης και σε άλλες χώρες.

Μερικοί "ανόητοι" δεν έχουν τη μυωπία των "σοβαρών"

Απόσπασμα από ένα κείμενο που μοιάζει να γράφτηκε σήμερα:

"...Τα νέα ψέματα της εξουσίας είναι σίγουρα πιο μαζεμένα από τα χρόνια του «σοσιαλισμού». Οι υποσχέσεις θολές, πιο λίγες, αντίστοιχα πιο μικροί και οι κίνδυνοι να ξεμπροστιαστούν. Υπάρχει μια έξυπνη αλλαγή τακτικής. Από το εμπόριο της ελπίδας, από την προσπάθεια τμημάτων της εξουσίας να παραστήσουν τους εκπροσώπους των λαϊκών συμφερόντων περάσαμε σε τακτικές συλλογικής ευθύνης και ενοχοποίησης. Φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι λοιπόν που είναι ασυνείδητοι, οι άνεργοι που είναι τεμπέληδες φταίνε οι αγωνιζόμενοι εργάτες που είναι προσκολλημένοι σε «άλλες εποχές» και δεν πιάνουν τις σημερινές ανάγκες για ελεύθερες υπερωρίες, φταίνε οι μετανάστες που ρίχνουν τα μεροκάματα. Φταίει ο καθένας που θέλει να «βολευτεί» με μια κανονική πρόσληψη και όχι με τρίμηνες συμβάσεις, που δεν έχει το «δημιουργικό πνεύμα» του ώστε να διαλέξει από μόνος του να παραιτηθεί από τις ελεημοσύνες των δικαιωμάτων ζώντας το μύθο του επιχειρηματία που κόβει δελτίο παροχής υπηρεσιών. Φταίνε οι ασφαλισμένοι που αργούν να ψοφήσουν, οι φοιτητές που δεν κάθονται καλά, οι αγρότες που «καλόμαθαν στις επιδοτήσεις». Και από οράματα κι αξίες άλλο τίποτα: Ενωμένη Ευρώπη, ένταξη στην ΟΝΕ, κυριαρχία στα Βαλκάνια, Ολυμπιακοί αγώνες, εθελοντισμός, ΜΚΟ…"

Το πλήρες κείμενο είναι πολύ ενδιαφέρον στις εκτιμήσεις του.
Κάτι που το κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι προέρχεται από μια προκήρυξη για την Πρωτομαγιά του 2007.

"Ιδιοτέλεια και φανατισμός" -και απύθμενη υποκρισία

Ένα σχόλιο στο άρθρο της Καθημερινής "Ιδιοτέλεια και φανατισμός":

Ανεξάρτητα από τι "πλήρωσε πολύ ακριβά ο τόπος στο παρελθόν", αυτό που πληρώνει σήμερα είναι η διακυβέρνηση από ανίκανους οσφυοκάμπτες που ταυτίζουν την Ελλάδα με την οικονομία της.
Αυτούς, τους οποίους τούτη η εφημερίδα αγωνίζεται ποικιλότροπα και επίμονα να παρουσιάσει ως "ήρωες" επειδή κατάφεραν να εκποιήσουν τη χώρα σαν να πρόκειται για απλή ανώνυμη εταιρία με διεθνείς μετόχους.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι οι ίδιοι σε ένα μήνα θα υμνούν την "εθνική παλιγγενεσία" με την ίδια παχυδερμική οίηση με την οποία τώρα μας 'διδάσκουν' ότι για να σώσουμε τους Έλληνες πρέπει να τους εξανδραποδίσουμε...

Una faccia, una razza, altro stipendio

Μια ασυνήθιστη είδηση ήρθε από την Ιταλία:
"Δύο Ιταλοί δήμαρχοι προσφέρουν το μισθό τους στην Ελλάδα".
Ο ένας είναι δήμαρχος της πόλης Cava de' Tirreni (πληθυσμός 54,000) και ο άλλος της μικρότερης Baronissi (πληθυσμός 17,000), και οι δύο κοντά στο Σαλέρνο.

Αυτή η συγκινητική χειρονομία έχει μάλλον συμβολική σημασία, αλλά μια λεπτομέρεια τη κάνει πολύ ενδιαφέρουσα.
Κατά τη Ναυτεμπορική, ο μισθός του ενός δημάρχου είναι 1100 ευρώ και του άλλου 780.
Ξέρει κανεί πόσος είναι ο τυπικός μισθός ενός Έλληνα δημάρχου μιας πόλης ανάλογου μεγέθους?

"Να προσγειωθώμεν!" *

Πάσα ομοιότης με σημερινά πρόσωπα, καταστάσεις και διακηρύξεις είναι συμπτωματική?

[από εδώ -θενκς Stella!]

Ντροπή στην Ευρώπη για την προδοσία της Ελλάδας *

Μέτάφραση του άρθρου "Shame on Europe for betraying Greece" του William Wall στη Guardian 14.2.2012


Η αντιμετώπιση της Ελλάδας από τα κράτη της ΕΕ είναι ανεξήγητη με τους όρους με τους οποίους αυτοπροσδιορίζεται η ίδια η ΕΕ. Είναι, πρώτα απ 'όλα, μια αποτυχία της αλληλεγγύης.

Το "πακέτο λιτότητας", όπως αρέσει στις εφημερίδες να το λένε, επιδιώκει να επιβάλει στην Ελλάδα όρους που κανένας λαός δεν μπορεί να δεχθεί. Ακόμη και σήμερα τα σχολεία λειτουργούν χωρίς βιβλία. Οι περικοπές στον προϋπολογισμό της δημόσιας υγείας το 2010 ήσαν 40%  -δεν μπορώ να βρω το σημερινό ποσοστό. Οι «εταίροι» της Ελλάδας στην ΕΕ ζητούν μείωση κατά 32% του κατώτατου μισθού για όσους είναι κάτω των 25, 22% περικοπή για άνω των 25 ετών. Ήδη η ανεργία μεταξύ 15-24 ετών είναι 48%. Η συνολική ανεργία ξεπέρασε το 20%. Η απόλυση των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα θα αυξήσει κι άλλο αυτό το ποσοστό. Η ύφεση που αναμένεται να ακολουθήσει την επιβολή του πακέτου θα προκαλέσει αφόρητα ποσοστά ανεργίας σε κάθε επίπεδο.

Επιπλέον, το "πακέτο" απαιτεί περικοπές στις συντάξεις και στις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων, την ομαδική ιδιωτικοποίηση κρατικών περιουσιακών στοιχείων –ένα ξεπούλημα, δεδομένου ότι η παγκόσμια αγορά είναι κοντά στον πάτο- και περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες όπως η υγεία, η κοινωνική πρόνοια και η εκπαίδευση. Όλα αυτά θα εποπτεύεται από μη Έλληνες. Ένα ολόκληρο σύστημα πειθαρχίας και τιμωρίας.

Όταν χρησιμοποιούμε έναν όρο όπως «διάσωση», είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι δεν πρόκειται για ανθρώπους που θα διασωθούν, ή τουλάχιστον δεν πρόκειται για τον ελληνικό λαό. Το σχέδιο διάσωσης δεν θα σώσει ούτε μια ελληνική ζωή. Ίσα-ίσα το αντίθετο. Αυτό που «διασώζεται» είναι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών, των επενδυτικών ιδρυμάτων και των συνταξιοδοτικών ταμείων άλλων μελών της ΕΕ, ενώ οι Έλληνες είναι αυτοί που υποχρεώνονται να πληρώσουν -με χρήμα, χρόνο, σωματικό πόνο, απελπισία και χαμένες ευκαιρίες εκπαίδευσης. Ο σχετικά ουδέτερος, ακόμα και στωικός, όρος «λιτότητα», είναι μια μεγάλη προσβολή προς τον ελληνικό λαό. Αυτό δεν είναι λιτότητα. Στην καλύτερη περίπτωση είναι αναισθησία.

Πέρα από αυτή την αναισθησία, πρέπει να θυμόμαστε ότι η ίδια η στρατηγική είναι μια ανοησία. Κάθε ευφυής παρατηρητής συμφωνεί ότι οι περικοπές δεν παράγουν ανάπτυξη. Το υψηλότερο ποσοστό ανάπτυξης στην ΕΕ είναι προς το παρόν στην Πολωνία, όπου μαζικές δημόσιες επενδύσεις είναι η κινητήρια δύναμη της οικονομίας. Το ΑΕΠ μειώνεται ή μόλις που κινείται στα έθνη της "λιτότητας", συμπεριλαμβανομένης της Βρετανίας.

Ουσιαστικά αυτή η κρίση είναι μια αποτυχία των κρατών της ΕΕ να επιδείξουν αλληλεγγύη στην αντιμετώπιση μιας επίθεσης από τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Με μια πρώτη ματιά αυτό φαίνεται να είναι μια πολύ απλή μάχη. Από τη μια, έχουμε εθνικά κράτη που έχουν ως λόγο ύπαρξης την ευημερία των πολιτών τους. Από την άλλη έχουμε τον παγκόσμιο καπιταλισμό, όπως εκπροσωπείται από τις οικονομικές αγορές, που έχει ως λόγο ύπαρξης τον πλούτο κάποιων ολίγων. Αλλά το έθνος-κράτος έχει για μεγάλο χρονικό διάστημα ταυτιστεί με αυτές τις αγορές. Τα κράτη έχουν αποδεχτεί να βλέπουν τους εαυτούς τους ως οικονομίες και όχι ως κοινωνίες. Στα τελευταία χρόνια έχουμε φτάσει να πιστεύουμε ότι η αγορά από μόνη της μπορεί να καλύψει όλες τις ανάγκες κάθε πολίτη, και μάλιστα πολύ πιο αποτελεσματικά από τους θεσμούς όπου βασίζονται συνήθως οι πολίτες και οι οποίοι έχουν οικοδομηθεί από σειρά γενεών για προστασία από την εκδίκηση της αγοράς.

Αυτός είναι ο θρίαμβος του καπιταλισμού που έχει πείσει τον κόσμο ότι ο καπιταλισμός είναι ο κόσμος.

Οδηγούμαστε στη διαγραφή 200 χρόνων αγώνα μεταξύ των απλών ανθρώπων και των υπερπλουσίων. Τα συνδικάτα δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά μια νύχτα, ήταν μια απάντηση στην εκμετάλλευση. Η ήττα τους έχει οδηγήσει στη διάδοση της επισφαλούς, και τώρα δωρεάν, εργασίας. Οι εργαζόμενοι δεν προστατεύονται στο χώρο εργασίας τους από τους καπιταλιστές, προστατεύονται από τους νόμους που κέρδισαν με αγώνες εναντίον των καπιταλιστών. Κάθε κάτεργο στη Κίνα είναι μια άμεση επίθεση όχι μόνο στα δικαιώματα του Κινέζου εργάτη, αλλά και σε εκείνα των εργαζομένων π.χ. στην Βρετανία. Ο σοσιαλιστικός διεθνισμός και αλληλεγγύη θεωρήθηκαν ως ένας τρόπος εξουδετέρωσης τέτοιων καταστάσεων. Οι γέροι δεν πεθαίνουν στους δρόμους όχι επειδή τους σώζει η φιλανθρωπία, αλλά επειδή 200 χρόνια αγώνα μας έφεραν τη σύνταξη γήρατος και τη δημόσια υγεία. Η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών αυτών είναι μια επιστροφή στον 19ο αιώνα. Δεν θα είχαμε αποκτήσει κανένα από αυτά τα δημόσια αγαθά αν ο κόσμος είχε ταυτιστεί με τους υπερ-πλούσιους το 1812. Τώρα που συνειδητοποιούμε όλα αυτά, πρόκειται να τα χάσουμε ξανά.

Τώρα βλέπουμε τον καπιταλισμό στην πιο θριαμβευτική του φάση. Η ελληνική αστυνομία χτυπά τον ελληνικό λαό προκειμένου να επιβάλει τη θέληση των τραπεζών και των επενδυτών. Τα κράτη μέλη της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της Ιρλανδίας, είναι οι μεσάζοντες, οι δοσίλογοι του κεφαλαίου. Αντί να δώσουμε ένα χέρι αλληλεγγύης λέμε "καλύτερα αυτοί από εμάς". Λες και οι παγκόσμιες αγορές θα προσπεράσουν την Ιρλανδία αφότου η Ελλάδα έχει καταστραφεί. Η αλληλεγγύη δεν είναι απλά συμπόνια για κάποιον συνάνθρωπο. Είναι επίσης υλιστική ιδιοτέλεια. Ένας για όλους και όλοι για έναν. Στεκόμαστε ή πέφτουμε μαζί. Η ισχύς εν τη ενώσει.

Αντί για αυτό έχουμε αποφασίσει να θυσιάσουμε τον ελληνικό λαό στην αγορά με την ελπίδα ότι η θυσία μας θα κατευνάσει τους θεούς της κερδοσκοπίας. Τον καταδικάζουμε στη μιζέρια και τη φτώχεια για να κρατήσει τη Standard & Poors μακριά από τις πλάτες μας. Αλλά δεν έχουμε υπολογίσει σωστά. Πρώτον, η κομμουνιστική αριστερά ανέρχεται σήμερα σε 42% στις δημοσκοπήσεις, το ΠΑΣΟΚ στο 8%. Το ΠΑΣΟΚ (το μεγαλύτερο από τα κυβερνώντα κόμματα) θα εξαφανιστεί και ο συνδυασμός των πραγματικών αριστερών κομμάτων θα κερδίσει στις επόμενες εκλογές. Δεν πρόκειται να γονατίσουν ούτε να βάλουν τον λαιμό τους στον πάγκο μας.

Μου φαίνεται τώρα ότι η Ελλάδα θα αποχωρήσει από το ευρώ και θα κηρύξει στάση πληρωμών του χρέους της. Ποιός ξέρει τι θα της συμβεί τότε, αλλά δύσκολα μπορεί να είναι κάτι χειρότερο από ό, τι τους ζητάμε, και τουλάχιστον θα είναι κάτι που επέλεξαν οι ίδιοι. Στη συνέχεια οι κερδοσκόποι θα χρειαστούν λίγο χρόνο για να εξετάσουν σε ποια από τις άλλες οικονομίες θα στοιχηματίσουν. Ίσως τότε η ιρλανδική κυβέρνηση θα μετανιώσει για την έλλειψη αλληλεγγύης. Ό, τι κι αν συμβεί, η συμπεριφορά μας όπως κι αυτή των συμπατριωτών μας στην ΕΕ ήταν επαίσχυντη.

[μετάφραση ΘΝΣ]

"Φωτιά, φωτιά!"

Να ένας τρόπος για να προκαλέσεις καταστροφή από το τίποτα:
Σε ένα στάδιο γεμάτο κόσμο, φωνάζεις ξαφνικά "φωτιά, φωτιά!".
Για μεγαλύτερη αληθοφάνεια ρίχνεις και μερικά καπνογόνα σε μια γωνιά.
Τα πλήθη πανικοβάλλονται και ορμούν προς τις εξόδους, όπου πολλοί ποδοπατούνται (π.χ. Καραϊσκάκη 1981, Χέιζελ 1985, κ.λπ.)
Εσύ προσφέρεσαι αλτρουιστικά για βοήθεια, και πάνω στην προσπάθεια "να βοηθήσεις" σουφρώνεις και μερικά τιμαλφή από τα θύματα.
Η αρχική αφορμή του ποδοπατήματος ξεχνιέται μέσα στην αγωνία για τον έλεγχο των συνεπειών του.
Τελικά κατάφερες να προκαλέσεις πραγματική καταστροφή στα καλά καθούμενα μόνο με μερικές επιδέξιες κραυγές για έναν ανύπαρκτο κίνδυνο!

Ακριβώς η ίδια τεχνική μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για την πρόκληση κρίσης σε οικονομίες χωρών, διογκώνοντας ορισμένες παθογένειες και εφευρίσκοντας άλλες.
Κι εδώ το μόνο που χρειάζεται για αρχή είναι μια δραματική δήλωση τύπου "βοήθεια, χανόμαστε!" -κατά προτίμηση από επίσημα στόματα...

Παράδοξα

Ένα σχόλιο στο άρθρο της Καθημερινής "Να αναλάβει την ευθύνη":

Ο αναγνώστης Αποστολος προτείνει "συγκρότηση επιτροπής απο ειδικούς που θα επεξεργασθούν 2 συγκεκριμένα πλάνα δράσης".

Προφανώς δεν γνωρίζει ότι ορισμένοι ειδικοί "άλλου τύπου" (μεταξύ των οποίων η Καθημερινή) έχουν επιλέξει τον κ. Παπαδήμο για αυτή τη δουλειά, και συνεπώς δεν χρειάζονται άλλοι ειδικοί. Ο κ. Παπαδήμος ξέρει καλύτερα απ' όλους.

Αν και ο κ. Παπαδήμος ήταν σαφώς αντίθετος με την αναδιάρθρωση του χρέους, του ανατέθηκε (από τους ειδικούς "άλλου τύπου") η προώθηση ακριβώς του στόχου που αντιμετώπιζε αρνητικά.

Αυτό δεν είναι βέβαια το μόνο παράδοξο της κρίσης που ξεκίνησε λίγο μετά το "Λεφτά υπάρχουν". Έχουμε για παράδειγμα το παράδοξο του πρωθυπουργού που λαμβάνει ψήφο εμπιστοσύνης και αμέσως παραιτείται. Έχουμε την άνοδο των τιμών παρά την πτώση μισθών και ζήτησης. Έχουμε τον αρχηγό της ΝΔ που διαγράφει όσους ψήφισαν το Μνημόνιο 1 και μετά μερικούς μήνες όσους καταψήφισαν το Μνημόνιο 2. Έχουμε αυτούς που εκπλήσσονται σφόδρα όταν μαθητές μουντζώνουν στις παρελάσεις. Έχουμε υπουργό να προασπίζεται κάτι σημαντικό που δεν διάβασε. Έχουμε βαρύγδουπους ειδικούς που επιμένουν ότι η πολιτική ύφεσης οδηγεί στην ανάπτυξη παρά το πασιφανές αντίθετο.

Και φυσικά έχουμε το παράδοξο η χώρα μας να συνεχίζει να ονομάζεται "Δημοκρατία" τη στιγμή που εξαιρετικά κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται από ένα κοινοβούλιο το οποίο συντηρείται εν ζωή με το ζόρι, παρόλο που όλοι ξέρουν ότι δεν έχει καμία σχέση με τη τρέχουσα λαϊκή βούληση.

Βουλή των Ελλήνων (όχι όλων βέβαια)

Από το "ΤΕΥΧΟΣ Υπαλλήλων Ειδικών Θέσεων και Οργάνων Διοίκησης Φορέων του Δημοσίου και Ευρύτερου Δημόσιου Τομέα (Υ.Ο.Δ.Δ.)" αρ. 48/2.2.2012:

Διαβάζω σχετικά εδώ:


"ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ !!!!
Δεν καταλαβαίνουν Χριστό, τι άλλο να πώ...


Δηλ., αν εγώ κατάλαβα καλά:

1. Υπάρχει και λειτουργεί στη Βουλή ακόμα ''Γραφείο του πρώην Προέδρου της Κ.Ο. του «Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας», Νίκου Κωνσταντόπουλου΄΄, με κάμποσες (πόσες ???) οργανικές θέσεις, που κάποια είναι τώρα κενή
2. Ο πάλαι ποτέ Πρόεδρος της Κ.Ο. του Συνασπισμού (Ν. Κωνσταντόπουλος, έχει κατά νόμο (άρθρο 41 παρ. 1Θ΄ του Κανονισμού της Βουλής (Μέρος Β΄, ΦΕΚ 51/Α΄/97) δικαίωμα να προτείνει, και πρότεινε, την κάλυψη αυτής της κενής θέσης με κάποιον δικό του
3. Ο πρόεδρος της Βουλής έκανε ασμένως δεκτή την πρόταση του πρώην προέδρου μιας πρώην Κ.Ο. και διόρισε τον προστατευόμενο του ''Προέδρου''
4. Ερώτηση(μία από τις πολλές) : Πόσα ακόμα γραφεία πρώην προέδρων κοινοβουλευτικών ομάδων υπάρχουν???
5. Ο Πρόεδρος της Βουλής αλλά και ο πρώην Προεδρος της Κ.Ο. του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας, προφανώς ενστερνίζονται, τη Βουλγαράκειον απόφανση ''Το νόμιμον έιναι και ηθικόν'' ακόμα και τούτες τις μαύρες ώρες !!!

Τα υπόλοιπα, σχόλια ή ερωτήματα, προσθέστε τα εσείς.
Εγώ αρχίζω να κουράζομαι, παρ' 'ολο που δεν πρέπει..."


Με βάση αυτά, στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς στον σύντροφο Νίκο Κωνσταντόπουλο που -έστω και όντας στα πολιτικά χρονοντούλαπα- φροντίζει για την ενίσχυση του εισοδήματος τουλάχιστον μερικών εργαζομένων παρά το σφυροκόπημα που δέχονται.

Επιπλέον αξίζουν συγχαρητήρια στους εκπροσώπους του Έθνους, οι οποίοι εν μέσω κρίσης αγωνίζονται για την απρόσκοπτη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών (όπως τα πολύτιμα γραφεία τέως πολιτικών αρχηγών).

Είμαι πραγματικά υπερήφανος για τέτοιους Εθνοπατέρες -και μάλιστα του προοδευτικού χώρου που θα φέρει σύντομα την αναγέννηση του τόπου!

Μόλις €28-34 δισ. η δημόσια ακίνητη περιουσία; *

[Αναδημοσίευση από το RE+D Magazine, 14.2.12]

"Είτε έχουν πέσει έξω στις προβλέψεις τους είτε κάποιοι υπολογίζουν να πάρουν την ακίνητη περιουσία του δημοσίου για ένα κομμάτι ψωμί. Διότι, σύμφωνα με πληροφορίες, ο σύμβουλος αποτίμησης της περιουσίας του κράτους, η αμερικανική Axia προχώρησε σε μια εκτίμηση των ακινήτων που περνούν στα χέρια του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων, η οποία κυμαίνεται από €28 - €34 δισ.

Αν ο αριθμός αυτός δεν είναι κανένα λάθος τότε αποτελεί μύθο η... αμύθητη περιουσία του δημοσίου, που για κάποιους, κάποτε, ξεπερνούσε τα €300 δισ.

Προφανώς, το νούμερο αυτό είχε να κάνει με μια πιθανή πώληση των ακινήτων της χώρας σε καλή τιμή, όταν η αγορά είναι σε άνοδο και όταν όλα τα ακίνητα είναι ώριμα και ξεκάθαρα.

Διότι, η αμερικανική εταιρεία στην αποτίμησή της συνεκτιμά ότι ουσιαστικά δεν έχουμε σήμερα αγορά, τα περισσότερα ακίνητα είναι μπλεγμένα και αδύνατο να αξιοποιηθούν και φυσικά κανείς δε μπορεί να βάλει την υπογραφή του για να πουληθούν έναντι πινακίου φακής. Την ίδια ώρα, η αβεβαιότητα για το μέλλον της ελληνική οικονομίας, απομειώνει την πραγματική αξία των ακινήτων."

------
ΥΓ: Αφού είναι έτσι, λέω να αγοράσω καμιά παραλία. Με τέτοιες τιμές, μου φτάνουν τα λεφτά μου...

Περί επιλεκτικής αρχιτεκτονικής ευαισθησίας *

Ένα απόσπασμα από το άρθρο "Η πρώτη μεγάλη νίκη των αναρχικών και ο παραμορφωτικός φακός των ΜΜΕ", με αναφορά στη διαδήλωση και τα επεισόδια της Κυριακής 12.2.12:

"...Έγινε τόση συζήτηση για τα κτήρια του Τσίλερ που κάθε κυράτσα φωνάζει για τον Τσίλερ λες και τον ήξερε κι από χθες. Τα ίδια κανάλια που κατηγορούν τους πολίτες ως λαμόγια και ως μέλη της κοινωνίας του μαζί τα φάγαμε, και ξέρουν πολύ καλά πως από τον πρώτο ως τον τελευταίο δεν δίνουν δεκάρα για την αρχιτεκτονική και την πολεοδομία της πόλης τους (μάρτυρας η εκτρωματική δόμηση της Αθήνας, τα αυθαίρετα και το κλείσιμο των ημιυπαιθρίων), καλούν τον κόσμο να πει όχι στους βανδαλισμούς ιστορικών κτηρίων. Τα ίδια κανάλια με τους αμόρφωτους δημοσιογράφους της πλάκας ή με τους ημιμαθείς κατευθυνόμενους δημοσιογραφίσκους ανακαλύπτουν την εγκατάλειψη ιστορικών κτηρίων μόνο όταν αυτά κατοικούνται από μετανάστες και «αποτελούν εστία μόλυνσης», ενώ όλον τον υπόλοιπο καιρό κάνουν μόκο για να κάνουν τις δουλειές τους τα λαμόγια του real estate. Στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, χιλιάδες κτήρια που ανήκουν στο Δημόσιο, σε Τράπεζες και στην Εκκλησία ρημάζουν και πολλά από αυτά είναι ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής αξίας. Είναι δεκάδες οι φορές που οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους τα καταστρέφουν σιγά σιγά ώστε να μην καταστούν διατηρητέα και να μπορέσουν να χτίσουν πολυκατοικία. Τα απαξιώνουν με υπόγειους τρόπους και μόλις φτάσουν στο σημείο να είναι μισογκρεμισμένα (σιγά σιγά και νύχτα), τα χαρακτηρίζουν επικίνδυνα και κατεδαφιστέα και μετά σηκώνουν πολυκατοικίες.

Ολόκληρες πόλεις όπως η Πάτρα και άλλες, γκρέμισαν εν μία νυκτί επί χούντας και Καραμανλή, διάφορα νεοκλασικά κι έχτισαν πολυόροφα εκτρώματα. Δημόσια κτήρια κατασκευάζονται με ελλιπείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς και άλλα βουλιάζουν με την πρώτη βροχή στο βούρκο που χτίστηκαν (όπως πρόσφατα το Νοσοκομείο Πύργου) γιατί κάποιος κονόμησε χοντρά από την πώληση του οικοπέδου ή γιατί δεν έγιναν οι κατάλληλες ενέργειες στήριξης. Δρόμοι καινούργιοι γίνονται θρύψαλα και δεν κουνιέται φύλλο. Ολυμπιακά έργα που στοίχισαν μια περιουσία συνεχίζουν να απαξιώνονται για να πωληθούν για ένα κομμάτι ψωμί στους δικούς τους. Μια κοινωνία που αδιαφορεί ολοκληρωτικά για το δομημένο χώρο σήμερα ανακάλυψε ότι οι αναρχικοί καταστρέφουν «ιστορικά κτήρια». Και όλο αυτό βύθισε στην αφάνεια το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βροντοφώναξαν το ΟΧΙ στην εξαθλίωση που επιφυλάσσουν οι καλοαναθρεμμένοι κυβερνήτες του..."

Μια εικόνα, χίλιες λέξεις (από το ίδιο):

Μπαρμπούτσαλα

Υπάρχει μια χώρα με άφθονο πετρέλαιο, με ανάπτυξη 6.9% το 2011, με δημόσιο χρέος μόλις 17.6% του ΑΕΠ, και με δημοσιονομικό έλλειμμα 3.3% [CIA].
Αν είχαμε τέτοια νούμερα εδώ, τότε η Ελλάδα θα ήταν παράδεισος.
Ή τουλάχιστον έτσι μας λένε.
Γιατί σε αυτή την ονειρεμένη χώρα "το 60.9% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες απόλυτης ένδειας".
Και όσο "αναπτύσσεται", η φτώχεια ανεβαίνει: το 2004 το ποσοστό ένδειας ήταν 54.7%.

Βρε μήπως τα ποσοστά ανάπτυξης, χρέους, κ.λπ. που έχουμε κάνει εθνικά λάβαρα είναι μπαρμπούτσαλα?

"Υπεύθυνη στάση"

Ένα σχόλιο στο άρθρο "Υπεύθυνη στάση" της Καθημερινής 12.2.2012:

Αυτοί που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάντια θέλουν να βάλουν και τη τελική υπογραφή τους στο 'πατριωτικό' επίτευγμά τους.
Έτσι, με το σημερινό κύκνειο άσμα τους, βάζουν στα κάτεργα τα κορόιδα που τους δεχόντουσαν για προύχοντες τόσα χρόνια, και βγάζουν την Ελλάδα στο σφυρί.
Με μια σιχαμερή παρωδία 'δημοκρατίας', ανοίγουν την πόρτα της ξενιτιάς για πολλούς και στερούν τη χώρα από τους υπόλοιπους.
Ένας ολόκληρος λαός εξανδραποδίζεται για να μη χάσουν κάποια κέρδη μερικοί αεριτζήδες.
Και η Καθημερινή, με την "υπεύθυνη στάση" της, χειροκροτεί...

Μνημονιακό χάι-κάι

Ναι, χρειαζόμαστε ένα μνημόνιο.
Όχι ξενόφερτο. Δικό μας.
Για τη διάσωση της δημοκρατίας.

Ένα μήνυμα προς βουλευτές

Ένα μήνυμα που έστειλα σήμερα στους βουλευτές που υπάρχουν σε αυτόν εδώ τον κατάλογο:

Εκλέχτηκες το 2009 ως αντιπρόσωπος των Ελλήνων.
Το πρόγραμμα του κόμματός σου βάσει του οποίου εκλέχτηκες δεν περιείχε τίποτε από όσα μεθοδεύονται τη τελευταία διετία.
Όμως εσύ δεν παραιτήθηκες.
Ξέρεις βέβαια ότι άλλα είχαν ζητήσει οι ψηφοφόροι σου και άλλα εσύ, ο εκπρόσωπός τους, ψήφιζες στην Βουλή.
Όμως εσύ δεν παραιτήθηκες.
Το κόμμα σου σε έσπρωξε σαν πρόβατο σε αποφάσεις που ίσως δεν ενέκρινες.
Όμως εσύ δεν παραιτήθηκες.
Ξέρεις πλέον καλά ότι οι αποφάσεις σου εντείνουν την ύφεση και οδηγούν σταθερά στην εξαθλίωση της χώρας.
Όμως εσύ δεν παραιτήθηκες.
Βλέπεις να γελοιοποιούνται οι δημοκρατικοί θεσμοί και διαδικασίες επί 2 χρόνια.
Όμως εσύ δεν παραιτήθηκες.
Βλέπεις να κατεδαφίζεται το κοινωνικό κράτος, να πολλαπλασιάζονται ραγδαία οι άνεργοι και τα λουκέτα, να απλώνεται το σκοτάδι στη χώρα.
Όμως εσύ δεν παραιτήθηκες.

Απλά οχυρώθηκες πίσω από τη συνταγματική τετραετία της θητείας σου, όσο κι αν χαλάει ο κόσμος έξω από το βουλευτικό κάστρο σου.

Τώρα πρόκειται να αποφασίσεις αν θα συνεχίσεις την ίδια πορεία.
Αν θα γίνεις συνένοχος στο ξεπούλημα της κοινής περιουσίας που κληρονομήσαμε.
Αν θα σπρώξεις κι άλλους να ξενιτευτούν.
Αν θα βγάλεις κι άλλους να κοιμούνται στο πεζοδρόμιο, δίπλα σε ερημωμένα μαγαζιά.
Αν θα φέρεις πίσω τα τσιφλίκια και τους κολλήγους "για χάρη του ανταγωνισμού".
Αν θα στερήσεις την ελπίδα από αυτούς που σε έκαναν βουλευτή.
Αν θα καταπιείς το επίσημο παραμύθι ότι για να γιατρέψουμε τη χώρα πρέπει να τη σκοτώσουμε και να πουλήσουμε το πτώμα.

"Κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις
με ποιούς θα πας και ποιούς θ' αφήσεις."

Να είσαι σίγουρος ότι πολλοί Έλληνες θα θυμούνται με ποιούς πήγες.
Και μη νομίζεις ότι το "δεν το διάβασα" θα είναι ελαφρυντικό.

:::

Ο Farage για την Ελλάδα *

Με διαμαρτυρία Γερμανού Ευρωβουλευτή.

Σεμίνα προς Κάρολο *

Ένα γράμμα που βρίσκω ενδιαφέρον, με πολλά εύγλωττα υπονοούμενα 
[από το Mediasoup 6.2.12]:

Ανοιχτή επιστολή της Σεμίνας Διγενή στον Κάρολο Παπούλια

Κάποτε ήμουν πραγματικά ηλίθια. Αθώα, ευκολόπιστη, Κάποτε πίστευα με τη μία τους ανθρώπους, μ έπειθαν τα λόγια. Τώρα θυμώνω εύκολα, γιατί μάλλον ξύπνησα, βγήκα από το λήθαργο, μαζί με όλους, ξαφνικά. Εξοργίζομαι λοιπόν, όταν με κοροιδεύουν.

Ο Κάρολος Παπούλιας, υπήρξε πολύ φίλος μου. Έχουμε κάνει μαζί από τσιπουρομαχίες και συνεντεύξεις σε βάρκα στη λίμνη Παμβώτιδα, μέχρι καταβάσεις σε γκρεμούς του Μετσόβου. Έχω απολαύσει αποκαλυπτικές εξομολογήσεις πολιτικού περιεχομένου και εντυπωσιακά περιστατικά με αρχηγούς κρατών και πιπεράτα παραλειπόμενα, που εννοείται θα κρατήσω μόνο για τον εαυτό μου. Τότε πίστευα, ότι στη μεγάλη σοσιαλιστική επανάσταση, ο Παπούλιας θα κρατούσε αυτοδικαίως το λάβαρο..

Τόσα χρόνια μετά, αγαπητέ Κάρολε, αισθάνομαι απελπιστικά προδομένη από σας, γιατί ΤΙΠΟΤΕ απ όσα σχεδιάζατε εκεί στην ψαροταβέρνα της Αναβύσσου, ΔΕΝ πραγματοποιήσατε.

ΙΚΕΑ και άρμεγμα (2)

Είχα γράψει παλιότερα για τις διαφορές τιμών του ΙΚΕΑ μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας.
Μια πρόχειρη σύγκριση μερικών προϊόντων επιλεγμένων τυχαία είχε δείξει τότε ότι οι Έλληνες πλήρωναν για τα ίδια πράγματα 17% περισσότερο από τους Ιταλούς.

Πέρασαν 4 χρόνια από τότε, και είπα να κάνω την ίδια σύγκριση.
Επειδή τελευταία ακούμε πολλές συγκρίσεις με τους μισθούς Πορτογαλίας και Ισπανίας, είπα αυτή τη φορά να συγκρίνω τις τιμές στην Ελλάδα με αυτές τις 2 χώρες, οι οποίες απέχουν λίγο παραπάνω από την έδρα του ΙΚΕΑ στη Σουηδία σε σχέση με την Ελλάδα, και πολύ περισσότερο από το Σουέζ για τις θαλάσσιες μεταφορές από τα εργοστάσια της Άπω Ανατολής.

Έτσι λοιπόν, διάλεξα πάλι εντελώς τυχαία 10 προϊόντα από τους σημερινούς καταλόγους κάθε χώρας στο διαδίκτυο (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία) και έφτιαξα τον ακόλουθο πίνακα για σύγκριση των τιμών:

Το παιχνίδι αλλάζει στις διαπραγματεύσεις για το ελληνικό χρέος *

[Άρθρο της Stephanie Flanders στο BBC 26.1.12]

Ο χρόνος για την επίτευξη μιας συμφωνίας για το ελληνικό χρέος εξαντλείται γρήγορα. Αυτό είναι κάτι που βρίσκει όλους σύμφωνους εδώ στο Νταβός.
Αυτό όμως που παρατηρείται λιγότερο είναι ότι η ισορροπία δυνάμεων γύρω από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων έχει μετατοπιστεί τελευταία: σε βάρος των οργάνων της Ευρωζώνης και των πολιτικών που επείγονται να δουν μια συμφωνία, και προς όφελος των Ελλήνων.
Υπάρχουν τρεις λόγοι γι' αυτή την αλλαγή.
• Πρώτον, η ανάγκη για μεγαλύτερη ελάφρυνση του χρέους της Ελλάδας έχει γίνει ακόμη πιο προφανής.
• Δεύτερον, έχει καταστεί σαφές ότι πρέπει να συνεισφέρουν και θεσμικοί φορείς ώστε η ελάφρυνση να συμβεί πολιτισμένα.
• Τέλος, και πιο διακριτικά, η ελληνική κυβέρνηση πέτυχε με τον τρόπο της ένα πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού: από τώρα και στο εξής δανείζεται χρήματα μόνο για την αποπληρωμή του χρέους. Αυτό θα μπορούσε να αλλάξει αρκετά τα πράγματα.