Ντροπή στην Ευρώπη για την προδοσία της Ελλάδας *

Μέτάφραση του άρθρου "Shame on Europe for betraying Greece" του William Wall στη Guardian 14.2.2012


Η αντιμετώπιση της Ελλάδας από τα κράτη της ΕΕ είναι ανεξήγητη με τους όρους με τους οποίους αυτοπροσδιορίζεται η ίδια η ΕΕ. Είναι, πρώτα απ 'όλα, μια αποτυχία της αλληλεγγύης.

Το "πακέτο λιτότητας", όπως αρέσει στις εφημερίδες να το λένε, επιδιώκει να επιβάλει στην Ελλάδα όρους που κανένας λαός δεν μπορεί να δεχθεί. Ακόμη και σήμερα τα σχολεία λειτουργούν χωρίς βιβλία. Οι περικοπές στον προϋπολογισμό της δημόσιας υγείας το 2010 ήσαν 40%  -δεν μπορώ να βρω το σημερινό ποσοστό. Οι «εταίροι» της Ελλάδας στην ΕΕ ζητούν μείωση κατά 32% του κατώτατου μισθού για όσους είναι κάτω των 25, 22% περικοπή για άνω των 25 ετών. Ήδη η ανεργία μεταξύ 15-24 ετών είναι 48%. Η συνολική ανεργία ξεπέρασε το 20%. Η απόλυση των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα θα αυξήσει κι άλλο αυτό το ποσοστό. Η ύφεση που αναμένεται να ακολουθήσει την επιβολή του πακέτου θα προκαλέσει αφόρητα ποσοστά ανεργίας σε κάθε επίπεδο.

Επιπλέον, το "πακέτο" απαιτεί περικοπές στις συντάξεις και στις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων, την ομαδική ιδιωτικοποίηση κρατικών περιουσιακών στοιχείων –ένα ξεπούλημα, δεδομένου ότι η παγκόσμια αγορά είναι κοντά στον πάτο- και περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες όπως η υγεία, η κοινωνική πρόνοια και η εκπαίδευση. Όλα αυτά θα εποπτεύεται από μη Έλληνες. Ένα ολόκληρο σύστημα πειθαρχίας και τιμωρίας.

Όταν χρησιμοποιούμε έναν όρο όπως «διάσωση», είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι δεν πρόκειται για ανθρώπους που θα διασωθούν, ή τουλάχιστον δεν πρόκειται για τον ελληνικό λαό. Το σχέδιο διάσωσης δεν θα σώσει ούτε μια ελληνική ζωή. Ίσα-ίσα το αντίθετο. Αυτό που «διασώζεται» είναι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών, των επενδυτικών ιδρυμάτων και των συνταξιοδοτικών ταμείων άλλων μελών της ΕΕ, ενώ οι Έλληνες είναι αυτοί που υποχρεώνονται να πληρώσουν -με χρήμα, χρόνο, σωματικό πόνο, απελπισία και χαμένες ευκαιρίες εκπαίδευσης. Ο σχετικά ουδέτερος, ακόμα και στωικός, όρος «λιτότητα», είναι μια μεγάλη προσβολή προς τον ελληνικό λαό. Αυτό δεν είναι λιτότητα. Στην καλύτερη περίπτωση είναι αναισθησία.

Πέρα από αυτή την αναισθησία, πρέπει να θυμόμαστε ότι η ίδια η στρατηγική είναι μια ανοησία. Κάθε ευφυής παρατηρητής συμφωνεί ότι οι περικοπές δεν παράγουν ανάπτυξη. Το υψηλότερο ποσοστό ανάπτυξης στην ΕΕ είναι προς το παρόν στην Πολωνία, όπου μαζικές δημόσιες επενδύσεις είναι η κινητήρια δύναμη της οικονομίας. Το ΑΕΠ μειώνεται ή μόλις που κινείται στα έθνη της "λιτότητας", συμπεριλαμβανομένης της Βρετανίας.

Ουσιαστικά αυτή η κρίση είναι μια αποτυχία των κρατών της ΕΕ να επιδείξουν αλληλεγγύη στην αντιμετώπιση μιας επίθεσης από τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Με μια πρώτη ματιά αυτό φαίνεται να είναι μια πολύ απλή μάχη. Από τη μια, έχουμε εθνικά κράτη που έχουν ως λόγο ύπαρξης την ευημερία των πολιτών τους. Από την άλλη έχουμε τον παγκόσμιο καπιταλισμό, όπως εκπροσωπείται από τις οικονομικές αγορές, που έχει ως λόγο ύπαρξης τον πλούτο κάποιων ολίγων. Αλλά το έθνος-κράτος έχει για μεγάλο χρονικό διάστημα ταυτιστεί με αυτές τις αγορές. Τα κράτη έχουν αποδεχτεί να βλέπουν τους εαυτούς τους ως οικονομίες και όχι ως κοινωνίες. Στα τελευταία χρόνια έχουμε φτάσει να πιστεύουμε ότι η αγορά από μόνη της μπορεί να καλύψει όλες τις ανάγκες κάθε πολίτη, και μάλιστα πολύ πιο αποτελεσματικά από τους θεσμούς όπου βασίζονται συνήθως οι πολίτες και οι οποίοι έχουν οικοδομηθεί από σειρά γενεών για προστασία από την εκδίκηση της αγοράς.

Αυτός είναι ο θρίαμβος του καπιταλισμού που έχει πείσει τον κόσμο ότι ο καπιταλισμός είναι ο κόσμος.

Οδηγούμαστε στη διαγραφή 200 χρόνων αγώνα μεταξύ των απλών ανθρώπων και των υπερπλουσίων. Τα συνδικάτα δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά μια νύχτα, ήταν μια απάντηση στην εκμετάλλευση. Η ήττα τους έχει οδηγήσει στη διάδοση της επισφαλούς, και τώρα δωρεάν, εργασίας. Οι εργαζόμενοι δεν προστατεύονται στο χώρο εργασίας τους από τους καπιταλιστές, προστατεύονται από τους νόμους που κέρδισαν με αγώνες εναντίον των καπιταλιστών. Κάθε κάτεργο στη Κίνα είναι μια άμεση επίθεση όχι μόνο στα δικαιώματα του Κινέζου εργάτη, αλλά και σε εκείνα των εργαζομένων π.χ. στην Βρετανία. Ο σοσιαλιστικός διεθνισμός και αλληλεγγύη θεωρήθηκαν ως ένας τρόπος εξουδετέρωσης τέτοιων καταστάσεων. Οι γέροι δεν πεθαίνουν στους δρόμους όχι επειδή τους σώζει η φιλανθρωπία, αλλά επειδή 200 χρόνια αγώνα μας έφεραν τη σύνταξη γήρατος και τη δημόσια υγεία. Η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών αυτών είναι μια επιστροφή στον 19ο αιώνα. Δεν θα είχαμε αποκτήσει κανένα από αυτά τα δημόσια αγαθά αν ο κόσμος είχε ταυτιστεί με τους υπερ-πλούσιους το 1812. Τώρα που συνειδητοποιούμε όλα αυτά, πρόκειται να τα χάσουμε ξανά.

Τώρα βλέπουμε τον καπιταλισμό στην πιο θριαμβευτική του φάση. Η ελληνική αστυνομία χτυπά τον ελληνικό λαό προκειμένου να επιβάλει τη θέληση των τραπεζών και των επενδυτών. Τα κράτη μέλη της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της Ιρλανδίας, είναι οι μεσάζοντες, οι δοσίλογοι του κεφαλαίου. Αντί να δώσουμε ένα χέρι αλληλεγγύης λέμε "καλύτερα αυτοί από εμάς". Λες και οι παγκόσμιες αγορές θα προσπεράσουν την Ιρλανδία αφότου η Ελλάδα έχει καταστραφεί. Η αλληλεγγύη δεν είναι απλά συμπόνια για κάποιον συνάνθρωπο. Είναι επίσης υλιστική ιδιοτέλεια. Ένας για όλους και όλοι για έναν. Στεκόμαστε ή πέφτουμε μαζί. Η ισχύς εν τη ενώσει.

Αντί για αυτό έχουμε αποφασίσει να θυσιάσουμε τον ελληνικό λαό στην αγορά με την ελπίδα ότι η θυσία μας θα κατευνάσει τους θεούς της κερδοσκοπίας. Τον καταδικάζουμε στη μιζέρια και τη φτώχεια για να κρατήσει τη Standard & Poors μακριά από τις πλάτες μας. Αλλά δεν έχουμε υπολογίσει σωστά. Πρώτον, η κομμουνιστική αριστερά ανέρχεται σήμερα σε 42% στις δημοσκοπήσεις, το ΠΑΣΟΚ στο 8%. Το ΠΑΣΟΚ (το μεγαλύτερο από τα κυβερνώντα κόμματα) θα εξαφανιστεί και ο συνδυασμός των πραγματικών αριστερών κομμάτων θα κερδίσει στις επόμενες εκλογές. Δεν πρόκειται να γονατίσουν ούτε να βάλουν τον λαιμό τους στον πάγκο μας.

Μου φαίνεται τώρα ότι η Ελλάδα θα αποχωρήσει από το ευρώ και θα κηρύξει στάση πληρωμών του χρέους της. Ποιός ξέρει τι θα της συμβεί τότε, αλλά δύσκολα μπορεί να είναι κάτι χειρότερο από ό, τι τους ζητάμε, και τουλάχιστον θα είναι κάτι που επέλεξαν οι ίδιοι. Στη συνέχεια οι κερδοσκόποι θα χρειαστούν λίγο χρόνο για να εξετάσουν σε ποια από τις άλλες οικονομίες θα στοιχηματίσουν. Ίσως τότε η ιρλανδική κυβέρνηση θα μετανιώσει για την έλλειψη αλληλεγγύης. Ό, τι κι αν συμβεί, η συμπεριφορά μας όπως κι αυτή των συμπατριωτών μας στην ΕΕ ήταν επαίσχυντη.

[μετάφραση ΘΝΣ]