Μια προκήρυξη που έλαβα, γραμμένη από ομάδα με όνομα ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΕΜΠ.
Την παραθέτω επειδή περιέχει μερικές φράσεις που βρίσκω εύστοχες, τις οποίες τονίζω:
Δεν έφτανε που τα Πανεπιστήμια βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού από τη ριζική μείωση της δημόσιας χρηματοδότησης, την αποψίλωσή τους από εκπαιδευτικό και διοικητικό προσωπικό και την καταστροφή της οποιασδήποτε φοιτητικής μέριμνας. Χρειαζόταν και η κατεπείγουσα εφαρμογή ενός νόμου που ανατρέπει πλήρως τη λογική της πανεπιστημιακής αυτοδιοίκησης, καθώς και το πλαίσιο εκπαιδευτικών και εργασιακών σχέσεων στο εσωτερικό του Πανεπιστημίου. Στο όνομα της ευρείας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που ψήφισε αυτόν το νόμο, εμφανίζεται ως αυταπόδεικτη ή επιβεβλημένη η εφαρμογή του. «Οι νόμοι υπάρχουν για να τηρούνται»: Σε τούτο τον ηθικό εκβιασμό σύρονται όλοι, ακόμη και όσοι καταλαβαίνουν τα καταστροφικά αποτελέσματα που η εφαρμογή ενός τέτοιου νόμου θα έχει στα ΑΕΙ.
Δυστυχώς, στη χώρα μας σήμερα περισσεύει ένας λόγος για τη νομιμότητα που σκόπιμα παραλείπει την ίδια την πηγή της. Υποτίθεται ότι σε μια «ευνομούμενη πολιτεία» πηγή νομιμοποίησης της όποιας νομοθεσίας είναι η συμβατότητά της με το Σύνταγμα. Γνωρίζουμε, όμως, ότι τη συνταγματικότητα του νόμου αυτού αμφισβήτησαν έντονα, από την αρχή, η αρμόδια επιτροπή της Βουλής, η Σύνοδος των Πρυτάνεων, όλα τα όργανα της Πανεπιστημιακής αυτοδιοίκησης και όλοι οι σύλλογοι φοιτητών και διδασκόντων.
Γνωρίζουμε, επίσης, ότι ακόμα και οι πλειοψηφίες εκείνης της Βουλής που νομοθέτησε αποδείχτηκαν απολύτως αναντίστοιχες με την κοινωνία, που τις αποδοκίμασε ριζικά στις αμέσως επόμενες εκλογές. Και ξέρουμε ότι και η σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία την ίδια αναντιστοιχία με την κοινωνία έχει, πράττοντας στον αντίποδα αυτών που εξήγγειλε προεκλογικά.
Οι αγωνιζόμενοι φοιτητές, εργαζόμενοι και πανεπιστημιακοί που αρνούνται την καταστροφή του Δημόσιου Πανεπιστημίου δεν είναι εκείνοι που παρανομούν. Παρανομούν αυτοί που με πλήρη απουσία θεσμικής και λαϊκής νομιμοποίησης απεργάζονται μορφές λειτουργίας του Πανεπιστημίου που διαλύουν κάθε ίχνος δημοκρατικού ελέγχου και διαφάνειας. Ένας νόμος που θεσπίζει τη συγκέντρωση εξουσιών σε μη εκλεγμένα πρόσωπα και όργανα, εξευτελίζοντας ακόμα και τις αρχικές εκλογές μελών των Σ.Ι. με την απολύτως διαβλητή διαδικασία της επιστολικής ή ηλεκτρονικής ψήφου, ένας νόμος που καταργεί το δημόσιο έλεγχο και τη διαφάνεια στον ιδιαίτερα ευαίσθητο τομέα της Ανώτατης Εκπαίδευσης, ένας νόμος που πλαγιοκοπεί τις συνταγματικές επιταγές της δημόσιας δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης, δεν συνιστά ορίζοντα νομιμότητας.
Ευθύνη των πανεπιστημιακών δασκάλων σε όποιο πόστο και αν βρίσκονται είναι να ορθώσουν το ανάστημά τους στο όνομα της δημοκρατίας και της υπεράσπισης της δημοκρατικής νομιμότητας. Να επιβεβαιώσουν το ρόλο τους ως συνταγματικά αναγνωρισμένοι δημόσιοι λειτουργοί: σ’ αυτούς εναπόκειται η υπεράσπιση του Πανεπιστημίου από μια επαπειλούμενη εκτροπή του ρόλου του.
Ξέρουμε, δυστυχώς, όπως και όλη η υπόλοιπη κοινωνία, ότι ζούμε σε ένα κράτος έκτακτων μέτρων. Ο κυνισμός του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» υποβάλλεται από τους κυβερνώντες ως η μόνη τελικά πηγή δικαιολόγησης μέτρων κοινωνικά άδικων και καταστροφικών. Όμως, ούτε ο ίδιος ο σκοπός τους είναι αυτονόητα άγιος: η υποτιθέμενη αποπληρωμή ενός χρέους, που ποτέ δεν μάθαμε ποιος και με ποιες δεσμεύσεις συνήψε, και η αυτονόητη υπαγωγή των αναγκών μιας κοινωνίας στα συμφέροντα των τραπεζών. Ούτε τα μέσα, πολύ περισσότερο, καθαγιάζονται: κάθε παράκαμψη της δημοκρατίας, κάθε μέτρο διεύρυνσης της κοινωνικής ανισότητας ενισχύει την αδικία και την αίσθηση κοινωνικής διάλυσης που πλανιέται παντού.
Με τι ανάστημα μια τόσο απονομιμοποιημένη πολιτική τακτική, που συναντά την αντίθεση όλων πια των εργαζομένων και των επαγγελματιών (και κατεξοχήν εκείνων που ψήφισαν ένα από τα κυβερνώντα κόμματα), μπορεί να διαλαλεί τη νομιμότητα των αποφάσεών της; Αυτοί που εξέθρεψαν τη διαφθορά και την αδιαφάνεια, αυτοί που καταδίκασαν μια κοινωνία στην εξαθλίωση, πώς τολμούν να μας διδάσκουν τι είναι δίκαιο;
Με βαθιά συναίσθηση της ευθύνης μας σαν δάσκαλοι που πάνω απ’ όλα οφείλουμε στους φοιτητές μας και στις φοιτήτριές μας να μαθαίνουμε το δίκαιο και την ελευθερία, δηλώνουμε ότι δεν θα επιτρέψουμε την καταστροφή της Ανώτατης Παιδείας. Δεν είμαστε εμείς που αντιδρούμε παράνομοι. Παράνομοι είναι εκείνοι που έχουν ολότελα απωλέσει τη δημοκρατική νομιμοποίηση, εκείνοι που καταστρέφουν την υγεία, την παιδεία, την κοινή ωφέλεια, τα εργασιακά δικαιώματα, εκείνοι που εκποιούν με έκτακτη νομοθεσία τη δημόσια περιουσία.
Οι φοιτητές μας, οι γονείς τους, η κοινωνία που θυμώνει με την αδικία που εισπράττει καθημερινά, είναι μαζί μας. Αυτός ο νόμος είναι απολύτως απονομιμοποιημένος και καταστροφικός. Δεν θα εφαρμοστεί όσο υπάρχουν αξιοπρεπείς διδάσκοντες, αξιοπρεπείς διδασκόμενοι και αξιοπρεπείς εργαζόμενοι στα Πανεπιστήμια. Η δημοκρατία και η αλληλεγγύη τελικά θα επικρατήσουν.
Την παραθέτω επειδή περιέχει μερικές φράσεις που βρίσκω εύστοχες, τις οποίες τονίζω:
Δεν έφτανε που τα Πανεπιστήμια βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού από τη ριζική μείωση της δημόσιας χρηματοδότησης, την αποψίλωσή τους από εκπαιδευτικό και διοικητικό προσωπικό και την καταστροφή της οποιασδήποτε φοιτητικής μέριμνας. Χρειαζόταν και η κατεπείγουσα εφαρμογή ενός νόμου που ανατρέπει πλήρως τη λογική της πανεπιστημιακής αυτοδιοίκησης, καθώς και το πλαίσιο εκπαιδευτικών και εργασιακών σχέσεων στο εσωτερικό του Πανεπιστημίου. Στο όνομα της ευρείας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που ψήφισε αυτόν το νόμο, εμφανίζεται ως αυταπόδεικτη ή επιβεβλημένη η εφαρμογή του. «Οι νόμοι υπάρχουν για να τηρούνται»: Σε τούτο τον ηθικό εκβιασμό σύρονται όλοι, ακόμη και όσοι καταλαβαίνουν τα καταστροφικά αποτελέσματα που η εφαρμογή ενός τέτοιου νόμου θα έχει στα ΑΕΙ.
Δυστυχώς, στη χώρα μας σήμερα περισσεύει ένας λόγος για τη νομιμότητα που σκόπιμα παραλείπει την ίδια την πηγή της. Υποτίθεται ότι σε μια «ευνομούμενη πολιτεία» πηγή νομιμοποίησης της όποιας νομοθεσίας είναι η συμβατότητά της με το Σύνταγμα. Γνωρίζουμε, όμως, ότι τη συνταγματικότητα του νόμου αυτού αμφισβήτησαν έντονα, από την αρχή, η αρμόδια επιτροπή της Βουλής, η Σύνοδος των Πρυτάνεων, όλα τα όργανα της Πανεπιστημιακής αυτοδιοίκησης και όλοι οι σύλλογοι φοιτητών και διδασκόντων.
Γνωρίζουμε, επίσης, ότι ακόμα και οι πλειοψηφίες εκείνης της Βουλής που νομοθέτησε αποδείχτηκαν απολύτως αναντίστοιχες με την κοινωνία, που τις αποδοκίμασε ριζικά στις αμέσως επόμενες εκλογές. Και ξέρουμε ότι και η σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία την ίδια αναντιστοιχία με την κοινωνία έχει, πράττοντας στον αντίποδα αυτών που εξήγγειλε προεκλογικά.
Οι αγωνιζόμενοι φοιτητές, εργαζόμενοι και πανεπιστημιακοί που αρνούνται την καταστροφή του Δημόσιου Πανεπιστημίου δεν είναι εκείνοι που παρανομούν. Παρανομούν αυτοί που με πλήρη απουσία θεσμικής και λαϊκής νομιμοποίησης απεργάζονται μορφές λειτουργίας του Πανεπιστημίου που διαλύουν κάθε ίχνος δημοκρατικού ελέγχου και διαφάνειας. Ένας νόμος που θεσπίζει τη συγκέντρωση εξουσιών σε μη εκλεγμένα πρόσωπα και όργανα, εξευτελίζοντας ακόμα και τις αρχικές εκλογές μελών των Σ.Ι. με την απολύτως διαβλητή διαδικασία της επιστολικής ή ηλεκτρονικής ψήφου, ένας νόμος που καταργεί το δημόσιο έλεγχο και τη διαφάνεια στον ιδιαίτερα ευαίσθητο τομέα της Ανώτατης Εκπαίδευσης, ένας νόμος που πλαγιοκοπεί τις συνταγματικές επιταγές της δημόσιας δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης, δεν συνιστά ορίζοντα νομιμότητας.
Ευθύνη των πανεπιστημιακών δασκάλων σε όποιο πόστο και αν βρίσκονται είναι να ορθώσουν το ανάστημά τους στο όνομα της δημοκρατίας και της υπεράσπισης της δημοκρατικής νομιμότητας. Να επιβεβαιώσουν το ρόλο τους ως συνταγματικά αναγνωρισμένοι δημόσιοι λειτουργοί: σ’ αυτούς εναπόκειται η υπεράσπιση του Πανεπιστημίου από μια επαπειλούμενη εκτροπή του ρόλου του.
Ξέρουμε, δυστυχώς, όπως και όλη η υπόλοιπη κοινωνία, ότι ζούμε σε ένα κράτος έκτακτων μέτρων. Ο κυνισμός του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» υποβάλλεται από τους κυβερνώντες ως η μόνη τελικά πηγή δικαιολόγησης μέτρων κοινωνικά άδικων και καταστροφικών. Όμως, ούτε ο ίδιος ο σκοπός τους είναι αυτονόητα άγιος: η υποτιθέμενη αποπληρωμή ενός χρέους, που ποτέ δεν μάθαμε ποιος και με ποιες δεσμεύσεις συνήψε, και η αυτονόητη υπαγωγή των αναγκών μιας κοινωνίας στα συμφέροντα των τραπεζών. Ούτε τα μέσα, πολύ περισσότερο, καθαγιάζονται: κάθε παράκαμψη της δημοκρατίας, κάθε μέτρο διεύρυνσης της κοινωνικής ανισότητας ενισχύει την αδικία και την αίσθηση κοινωνικής διάλυσης που πλανιέται παντού.
Με τι ανάστημα μια τόσο απονομιμοποιημένη πολιτική τακτική, που συναντά την αντίθεση όλων πια των εργαζομένων και των επαγγελματιών (και κατεξοχήν εκείνων που ψήφισαν ένα από τα κυβερνώντα κόμματα), μπορεί να διαλαλεί τη νομιμότητα των αποφάσεών της; Αυτοί που εξέθρεψαν τη διαφθορά και την αδιαφάνεια, αυτοί που καταδίκασαν μια κοινωνία στην εξαθλίωση, πώς τολμούν να μας διδάσκουν τι είναι δίκαιο;
Με βαθιά συναίσθηση της ευθύνης μας σαν δάσκαλοι που πάνω απ’ όλα οφείλουμε στους φοιτητές μας και στις φοιτήτριές μας να μαθαίνουμε το δίκαιο και την ελευθερία, δηλώνουμε ότι δεν θα επιτρέψουμε την καταστροφή της Ανώτατης Παιδείας. Δεν είμαστε εμείς που αντιδρούμε παράνομοι. Παράνομοι είναι εκείνοι που έχουν ολότελα απωλέσει τη δημοκρατική νομιμοποίηση, εκείνοι που καταστρέφουν την υγεία, την παιδεία, την κοινή ωφέλεια, τα εργασιακά δικαιώματα, εκείνοι που εκποιούν με έκτακτη νομοθεσία τη δημόσια περιουσία.
Οι φοιτητές μας, οι γονείς τους, η κοινωνία που θυμώνει με την αδικία που εισπράττει καθημερινά, είναι μαζί μας. Αυτός ο νόμος είναι απολύτως απονομιμοποιημένος και καταστροφικός. Δεν θα εφαρμοστεί όσο υπάρχουν αξιοπρεπείς διδάσκοντες, αξιοπρεπείς διδασκόμενοι και αξιοπρεπείς εργαζόμενοι στα Πανεπιστήμια. Η δημοκρατία και η αλληλεγγύη τελικά θα επικρατήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου