Είπα να αλλάξω κινητό. Μετά από κάμποσα χρόνια με ένα i-mate JAM (πρώιμο smartphone του 2004), έφτασε η στιγμή για να απαλλαγώ από τα προβληματάκια του. Η Cosmote είχε κάποιες προτάσεις συσκευών, από τις οποίες με τράβηξε μία με το άγνωστο όνομα Huawei.
Ψάχνοντας για αυτή τη μυστήρια μάρκα στη Wikipedia, ανακάλυψα ότι πρόκειται για μια κινεζική εταιρία που έφτιαξε ένας αξιωματικός του Λαϊκού Στρατού ονόματι Ren Zhengfei, ο οποίος αποστρατεύτηκε πρόωρα και το 1988 άρχισε να φτιάχνει τηλεφωνικά κέντρα για τα χωριά της Κίνας. Σήμερα -25 χρόνια αργότερα- η εταιρία είναι ένας γίγαντας με 23 δισ. ευρώ τζίρο το 2010 (όσο το ΑΕΠ του Παναμά ή της Αιθιοπίας) και κέρδη 3 δισ. Φαίνεται ότι το πολυδιαφημισμένο 'Αμερικανικό Όνειρο' της επιτυχίας από το μηδέν δεν είναι αμερικανική αποκλειστικότητα.
Ο κολοσσός έχει 140,000 υπαλλήλους, από τους οποίους σχεδόν οι μισοί (46%) ασχολούνται με την έρευνα. Πέρα από αυτό, βρήκα εντυπωσιακό και το ότι όλοι αυτοί οι υπάλληλοι είναι και μέτοχοι της εταιρίας. Σε ένα μίγμα σοσιαλισμού και καπιταλισμού που θυμίζει ιδέες του Προυντόν, η Huawei δεν ανήκει σε κάποιους πλούσιους που μαζεύουν εταιρίες αντί για πεταλούδες, αλλά στους δικούς της εργαζόμενους.
Δεν πρόκειται για ένα σπάνιο είδος εταιρικής ιδιοκτησίας όπως διαβάζω στο Wikipedia. Για παράδειγμα η Arup (από τις μεγαλύτερες τεχνικές εταιρίες μελετών του κόσμου με διάσημες κατασκευές όπως το Ολυμπιακό στάδιο του Πεκίνου) ανήκει στο προσωπικό της.
Κάτι τέτοια σκέφτομαι τα τελευταία χρόνια που μας βομβαρδίζει η ενορχηστρωμένη απαξίωση του δημόσιου και η εξύψωση του ιδιωτικού σε θαυματουργό δόγμα που θεραπεύει πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Εννοώ για παράδειγμα την πολυδιαφημισμένη "ανάγκη" πώλησης του ΟΣΕ και άλλων δημοσίων επιχειρήσεων με το επιχείρημα ότι "έτσι θα απαλλαγούν από το ραχατλίκι του υπεράριθμου προσωπικού, τη σπατάλη και τις καταχρήσεις".
Αλλά γιατί αυτοί οι στόχοι μπορούν να επιτευχθούν μόνο αν ο έλεγχος της εταιρίας περάσει σε άγνωστους γραβατωμένους 'επενδυτές' από τη Σιγκαπούρη ή το Μονακό, και όχι στους ίδιους τους 'κηφήνες' με τις φόρμες εργασίας από το Αιγάλεω ή τη Καλαμαριά; Ποιός άραγε θα νοιαστεί περισσότερο για την πορεία μιας εταιρίας: αυτός που την βλέπει σαν χρηματιστηριακό τίτλο σε ένα χαρτοφυλάκιο, ή αυτός που βγάζει τον επιούσιο από αυτή;
Με άλλα λόγια, γιατί να μη δοθούν αυτές οι εταιρίες στους υπαλλήλους τους -κι αυτοί ας βγάλουν το φίδι από την τρύπα όπου υποτίθεται ότι το έβαλαν. "Μα θα χάσει έσοδα το δημόσιο αν χαρίσει αντί να πουλήσει" θα πει κάποιος. Αλήθεια; Δηλαδή πόσα θα εισπράξει με ξεπούλημα σε ατμόσφαιρα Μικρασιατικής Καταστροφής; "Μα δεν θα γίνουν επενδύσεις" θα πει κάποιος άλλος. Γιατί όχι; Από πού βρίσκουν τα κεφάλαια οι επενδυτές, από τον κουμπαρά τους ή από τραπεζικά δάνεια που είναι διαθέσιμα για κάθε σωστό πλάνο; "Μα δεν ξέρουν από εταιρική διαχείριση οι εργαζόμενοι" θα πει τρίτος. Γιατί, οι ανώνυμοι επενδυτές ξέρουν να διαχειρίζονται κάθε εταιρία της συλλογής τους; Απλούστατα προσλαμβάνουν ειδικούς, όπως μπορούν να κάνουν και οι μηχανοδηγοί ή οι ελεγκτές.
Η διαπάλη συλλογικού και ατομικού είναι βέβαια πολύ πιο μεγάλο και σύνθετο θέμα από αυτά τα ψήγματα προβληματισμού. Το αφήνω λοιπόν εδώ, γιατί σε λίγο πρέπει να πάω σε μια εταιρία που στέλνει τα κέρδη της στη Γερμανία και σε άλλους άγνωστους προορισμούς. Από εκεί θα πάρω το νέο μου τηλέφωνο, η δαπάνη για το οποίο θα καταλήξει σε αυτούς που το έφτιαξαν.
Ψάχνοντας για αυτή τη μυστήρια μάρκα στη Wikipedia, ανακάλυψα ότι πρόκειται για μια κινεζική εταιρία που έφτιαξε ένας αξιωματικός του Λαϊκού Στρατού ονόματι Ren Zhengfei, ο οποίος αποστρατεύτηκε πρόωρα και το 1988 άρχισε να φτιάχνει τηλεφωνικά κέντρα για τα χωριά της Κίνας. Σήμερα -25 χρόνια αργότερα- η εταιρία είναι ένας γίγαντας με 23 δισ. ευρώ τζίρο το 2010 (όσο το ΑΕΠ του Παναμά ή της Αιθιοπίας) και κέρδη 3 δισ. Φαίνεται ότι το πολυδιαφημισμένο 'Αμερικανικό Όνειρο' της επιτυχίας από το μηδέν δεν είναι αμερικανική αποκλειστικότητα.
Ο κολοσσός έχει 140,000 υπαλλήλους, από τους οποίους σχεδόν οι μισοί (46%) ασχολούνται με την έρευνα. Πέρα από αυτό, βρήκα εντυπωσιακό και το ότι όλοι αυτοί οι υπάλληλοι είναι και μέτοχοι της εταιρίας. Σε ένα μίγμα σοσιαλισμού και καπιταλισμού που θυμίζει ιδέες του Προυντόν, η Huawei δεν ανήκει σε κάποιους πλούσιους που μαζεύουν εταιρίες αντί για πεταλούδες, αλλά στους δικούς της εργαζόμενους.
Δεν πρόκειται για ένα σπάνιο είδος εταιρικής ιδιοκτησίας όπως διαβάζω στο Wikipedia. Για παράδειγμα η Arup (από τις μεγαλύτερες τεχνικές εταιρίες μελετών του κόσμου με διάσημες κατασκευές όπως το Ολυμπιακό στάδιο του Πεκίνου) ανήκει στο προσωπικό της.
Κάτι τέτοια σκέφτομαι τα τελευταία χρόνια που μας βομβαρδίζει η ενορχηστρωμένη απαξίωση του δημόσιου και η εξύψωση του ιδιωτικού σε θαυματουργό δόγμα που θεραπεύει πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Εννοώ για παράδειγμα την πολυδιαφημισμένη "ανάγκη" πώλησης του ΟΣΕ και άλλων δημοσίων επιχειρήσεων με το επιχείρημα ότι "έτσι θα απαλλαγούν από το ραχατλίκι του υπεράριθμου προσωπικού, τη σπατάλη και τις καταχρήσεις".
Αλλά γιατί αυτοί οι στόχοι μπορούν να επιτευχθούν μόνο αν ο έλεγχος της εταιρίας περάσει σε άγνωστους γραβατωμένους 'επενδυτές' από τη Σιγκαπούρη ή το Μονακό, και όχι στους ίδιους τους 'κηφήνες' με τις φόρμες εργασίας από το Αιγάλεω ή τη Καλαμαριά; Ποιός άραγε θα νοιαστεί περισσότερο για την πορεία μιας εταιρίας: αυτός που την βλέπει σαν χρηματιστηριακό τίτλο σε ένα χαρτοφυλάκιο, ή αυτός που βγάζει τον επιούσιο από αυτή;
Με άλλα λόγια, γιατί να μη δοθούν αυτές οι εταιρίες στους υπαλλήλους τους -κι αυτοί ας βγάλουν το φίδι από την τρύπα όπου υποτίθεται ότι το έβαλαν. "Μα θα χάσει έσοδα το δημόσιο αν χαρίσει αντί να πουλήσει" θα πει κάποιος. Αλήθεια; Δηλαδή πόσα θα εισπράξει με ξεπούλημα σε ατμόσφαιρα Μικρασιατικής Καταστροφής; "Μα δεν θα γίνουν επενδύσεις" θα πει κάποιος άλλος. Γιατί όχι; Από πού βρίσκουν τα κεφάλαια οι επενδυτές, από τον κουμπαρά τους ή από τραπεζικά δάνεια που είναι διαθέσιμα για κάθε σωστό πλάνο; "Μα δεν ξέρουν από εταιρική διαχείριση οι εργαζόμενοι" θα πει τρίτος. Γιατί, οι ανώνυμοι επενδυτές ξέρουν να διαχειρίζονται κάθε εταιρία της συλλογής τους; Απλούστατα προσλαμβάνουν ειδικούς, όπως μπορούν να κάνουν και οι μηχανοδηγοί ή οι ελεγκτές.
Η διαπάλη συλλογικού και ατομικού είναι βέβαια πολύ πιο μεγάλο και σύνθετο θέμα από αυτά τα ψήγματα προβληματισμού. Το αφήνω λοιπόν εδώ, γιατί σε λίγο πρέπει να πάω σε μια εταιρία που στέλνει τα κέρδη της στη Γερμανία και σε άλλους άγνωστους προορισμούς. Από εκεί θα πάρω το νέο μου τηλέφωνο, η δαπάνη για το οποίο θα καταλήξει σε αυτούς που το έφτιαξαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου