Η Ελλάδα γυμνή *

Η επιστολή Τζήμερου προς Μέρκελ 
Στάλθηκε στις 20 Οκτωβρίου του 2011 και τώρα δόθηκε ολόκληρη στη δημοσιότητα.
Αναδημοσιεύεται από το TVXS 31.5.2012

[English original]

«Εξοχότατη,

Σας ευχαριστούμε για τις προσπάθειες που κάνετε να προσφέρετε αίμα στην Ελλάδα, για να βγει από την εντατική, αλλά, όπως διαπιστώνετε κάθε μέρα, δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα η αιμορραγία: το διεφθαρμένο, σπάταλο, και εχθρικό σε κάθε προσπάθεια παραγωγής, κράτος. Αν δεν έχετε βρεθεί σε ελληνική υπηρεσία ζητώντας ένα οποιοδήποτε πιστοποιητικό δεν μπορείτε να φανταστείτε ούτε τον βαθμό της διαφθοράς ούτε την έκταση του παραλογισμού αυτού του καφκικού μηχανισμού. Το κράτος αυτό που αποτελείται κατά κύριο λόγο από τους πρώην αφισοκολλητές των δύο κομμάτων τρώει, όπως ο γύπας στην τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης», τα σπλάχνα του παραγωγικού δυναμικού αυτής της χώρας.

Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι υπάρχουν δύο Ελλάδες: Ελλάδα δεν είναι μόνο οι απατεώνες πολιτικοί και οι γραφειοκράτες που μας έχουν κάνει να ντρεπόμαστε για τη χώρα μας. Η Ελλάδα έχει ένα τεράστιο δυναμικό ευφυών, δημιουργικών, εργατικών και ηθικών ανθρώπων που στραγγαλίζονται κάθε μέρα από την κομματική μαφία. Αν στην Ιταλία η Μαφία έχει συναλλαγές με το κράτος, στην Ελλάδα, Μαφία είναι το ίδιο το κράτος! Όλα αυτά τα χρόνια, οι πολιτικοί σε συνεργασία με τους εργολάβους δημοσίων έργων που είναι παράλληλα ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, κλέβουν ασύστολα τις επιδοτήσεις της Ε.Ε. και τους φόρους όσων Ελλήνων δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν, ενώ προσφέρουν εξοργιστική ασυλία σε κάθε γκάγκστερ του συναφιού τους.

Ο ευρωχαλκάς *

Από Το Μεγαλύτερο blog της πόλης 27.5.2012:

Το ευρώ χαλκάς στην Μύτη της Αρκούδας

Ολόκληρη η χώρα δεν ειναι έτοιμη για  διαπραγμάτευση καθώς φοβάται να μην χάσει το ευρώ. Ένα νόμισμα που λειτουργεί ήδη ως χαλκάς στην μύτη.

Συνέπεια αυτού το πιο πιθανό σενάριο είναι στο πρώτο “Νάιν” της Αγγέλας να τρέχουμε από πίσω της και θα μας  ξεφτιλίζει, όπως έκανε και κάνει η Γερμανία επισήμως και με κάθε  τρόπο δυο χρόνια τώρα.

Περαιτέρω πρέπει να ειπωθεί, ότι αν με αυτό το εσωτερικό κλίμα  η Αγγέλα  πετύχει στην πρωθυπουργία κάποιον  κ. Τσίπρα θα τον  τσακίσει και θα τον περιφέρει στον πλανήτη αλυσοδεμένο σαν τρόπαιο για να δείξει ότι καμιά δημοκρατία δεν υφίσταται πλέον Μπροστά στην PAX EUROGERMANICA.

Και το κλίμα είναι διαμορφωμένο έτσι διχαστικά εξαιτίας όλων όσων χρεοκοπήσαμε. Πάλι κάποιοι ψηφοθηρούν ξανά σε βάρος την χώρας και πάλι τα ΜΜΕ προωθούν τα συμφέροντα που έχουν επενδύσει σε αυτούς.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός μας  δεν είναι αυτός  που θα τα λέει καλύτερα στους έξω ή “πατάει πόδι”  στις συνόδους,  αλλά αυτός που θα πουλάει τον εξευτελισμό μας καλύτερα στους μέσα και θα τον εξωραΐζει. Αυτός που  θα κάνει το βασανιστήριο της αρκούδας να μοιάζει ο μόνος δρόμος ύπαρξης  της, και αυτός θα εμφανίσει το δάσος που  ζουν οι ελευθερες αρκούδες ως  επικίνδυνο.

Η χώρα δεν είναι έτοιμη για να σωθεί όσο δεν καίει τα ευρώ της στο Σύνταγμα σε μια συμβολική κίνηση. Όπως οι Αμερικανοί, απηυδισμένοι πολίτες αποφάσισαν να πετάξουν ένα βρετανικό φορτίο τσαϊ στο Λιμάνι της Βοστώνης στις  13 Δεκεμβρίου  1773  Χρονικό σημείο έναρξης της Αμερικάνικης επανάστασης.

Σατανικό σχέδιο! *

Σχόλιο στο Βήμα 30.5.2012:

Με τους μετανάστες από το Μπανγκλαντές θα γίνουμε ανταγωνιστικοί σαν το Μπανγκλαντές. Έτσι αυτοί θα δουλεύουν κι εμείς θα παίρνουμε επίδομα ανεργίας από νέα δάνεια που θα μας δίνουν αφού θα είμαστε πλέον ανταγωνιστικοί! [Φραπεδιάρης]

Η Γαλανοσκουφίτσα *

Απόσπασμα από το άρθρο "Ποιος φοβάται το μεγάλο κακό λύκο;"

...
Η μικρή Ελλάδα, αθώα και απονήρευτη αρχίζει τις ερωτήσεις:
«Γιατί μου κόβεις τους μισθούς, γιαγιά;»
«Για να σε βοηθήσω να αναπτυχθείς, παιδί μου.»
«Γιατί μου επιβάλλεις λιτότητα, γιαγιά;»
«Για να μην πεινάσεις, παιδί μου.»
«Γιατί με αναγκάζεις να δανείζομαι με τέτοιο επιτόκιο, γιαγιά;»
«Για να μη ξεμείνεις από λεφτά, παιδί μου.»
«Γιατί εσύ έχεις τόσα πολλά, όταν εγώ δεν έχω τίποτα, γιαγιά;»
... «Για να σε φάω!!!!»
Ο νεοφιλελευθερισμός τρώει την Κοκκινοσκουφίτσα και το παραμύθι τελειώνει με τα παιδιά να κλαίνε μπροστά από το τζάκι.
The End?
...

Για δυνατούς λύτες

Ο ΟΟΣΑ δημοσιεύει συνοπτικά οικονομικά στοιχεία για τις χώρες-μέλη του για το διάστημα 2000-09. Από τα στοιχεία αυτά προέρχονται τα διαγράμματα πιο κάτω που δείχνουν τα δημόσια έσοδα και έξοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ για 6 ευρωπαϊκές χώρες.
Με βάση τη τρέχουσα φιλολογία για τη "δημοσιονομική σπατάλη που ευθύνεται για τη κρίση" κ.λπ. κ.λπ., προσπαθήστε να αντιστοιχίσετε τις χώρες και τα διαγράμματα, ανάλογα με το πόσο σας φαίνεται 'υγιής' ή όχι η εικόνα τους -ή τουλάχιστον να ξεχωρίσετε τις 3 "συνετές" και τις 3 "προβληματικές".
Οι χώρες είναι: Ελλάδα, Γαλλία, Γερμανία, Ισλανδία, Ισπανία, Φινλανδία.
Οι σωστές απαντήσεις βρίσκονται εδώ (pdf) με link για τα πλήρη στοιχεία κάθε χώρας.

[σχετική είναι και η επόμενη ανάρτηση πιο κάτω]

1 [Ελλάδα]

Ο ματωμένος γάμος της Ευρωζώνης *

Αναδημοσίευση άρθρου του Γιάνη Βαρουφάκη από το Lifo 28.5.2012:

Καλά εμείς. Έστω ότι είμαστε φοροφυγάδες, διεφθαρμένοι, τεμπέληδες, ελλειμματικοί από την κούνια, Ελληνάρες που απαιτούμε να ζούμε από τον ιδρώτα των λαών που παράγουν. Οι Ισπανοί όμως; Εκείνοι τι φταίνε;

- Η Ισπανία δεν είχε πλεονασματικό προϋπολογισμό λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση;

- Η Ισπανία δεν είχε χρέος κατά πολύ χαμηλότερο της Γερμανίας λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση;

- Η Ισπανία δεν ήταν εκείνη που πέτυχε να κάνει τους μόνουςπλεονασματικούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Ιστορίας, αφήνοντας πίσω τους μια Μπαρτσελόνα χάρμα ιδέσθαι;

- Η Ισπανία δεν ήταν εκείνη που, με παράδειγμα τη Ζάρα, απέδειξε ότι η Ευρώπη μπορεί να παράγει προϊόντα υφαντουργίας χωρίς να χρειάζεται να μεταφέρει τις θέσεις εργασίας στην Άπω Ανατολή;
- Η Ισπανία δεν προσέφερε στη Volkswagen τα πιο επικερδή εργοστάσιά της στην Ευρώπη (εκείνα της Seat); Κι όμως, η χώρα αυτή βρίσκεται σήμερα στην ίδια μαύρη τρύπα με εμάς. Πώς είναι κάτι τέτοιο δυνατόν, αν η κρίση οφείλεται σε κακοδαιμονίες που, δίχως αμφιβολία, χαρακτηρίζουν την Ελλάδα αλλά σε καμία των περιπτώσεων την Ισπανία;

Για μια στιγμή ας ξεχάσουμε τα δικά μας και ας αναλογιστούμε το δράμα που εκτυλίσσεται στην Ισπανία (όχι μόνο από αλληλεγγύη προς τον συμπαθή λαό της δυτικής Μεσογείου, αλλά γιατί έτσι θα καταλάβουμε καλύτερα τι μας συμβαίνει κι εμάς τώρα, αυτή τη στιγμή): Από πέρσι το καλοκαίρι, οι ζημίες των ανόητων ισπανικών ιδιωτικών τραπεζών  (που προκλήθηκαν από τζόγο στην αγορά ακινήτων) έχουν μεταφερθεί στους ώμους του ισπανικού δημοσίου, με αποτέλεσμα την ουσιαστική εκπαραθύρωση του τελευταίου από τις «αγορές». Για να μην αναγκαστεί η EE να παραδεχθεί ότι η Ισπανία είναι η τέταρτη χώρα που «καταπίπτει», αποφασίστηκε η εξής παρανοϊκή «λύση»:

1 Η ΕΚΤ θα δέχεται ό,τι παλιόχαρτο της φέρνουν οι ισπανικές τράπεζες ως «εχέγγυο» και έτσι θα τις δανείσει πάνω από 300 δις με επιτόκιο 1%.

2 Επειδή αυτά τα χρήματα αποτελούν δανεικά, και με τα δανεικά δεν αποφεύγεται μια πτώχευση (παρά μόνο αναβάλλεται), το ισπανικό κράτος θα δανειστεί κι άλλα χρήματα (από το EFSF) με επιτόκιο περί το 4% για να τα χαρίσει στις τράπεζες (στο πλαίσιο της επανακεψαλαιοποίησης) – χωρίς βέβαια να λάβει κοινές μετοχές (κάτι που αποτελεί κατάφορη παραβίαση των κανόνων του…καπιταλισμού).

3 Λόγω όμως του 2, το ισπανικό κράτος σπρώχνεται βαθύτερα στην πτώχευση. Για να μην βουλιάξει άμεσα, σκέφτηκαν το εξής σοφό: Οι τράπεζες, την ίδια ώρα που θα παίρνουν δανεικά (κι αγύριστα) από το ισπανικό κράτος, θα του δανείζουν με επιτόκια 6% μέρος των δανεικών που παίρνουν από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1%.

Κατανοείτε τι σημαίνουν τα παραπάνω; Οι πτωχευμένες τράπεζες πρώτα μετέφεραν τις ζημίες τους στο ισπανικό κράτος, οδηγώντας το στην πτώχευση, κατόπιν εξασφάλισαν τόνους δανείων από την ΕΚΤ (με επιτόκιο 1%), μετά δάνεισαν ένα μέρος αυτών των χρημάτων στο… ισπανικό δημόσιο (με επιτόκιο 6%) και, παράλληλα, δανείζονται από το ισπανικό δημόσιο κι άλλα χρήμα τα οποία ο Ισπανός ψορολογούμενος δανείζεται από το EFSF. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο απαράβατος όρος για να επιτραπεί στην Ισπανία αυτή «λύση» είναι η επιβολή λιτότητας, που θα συρρικνώσει κι άλλο το εθνικό εισόδημα, από το οποίο το κράτος θα πρέπει να αντλήσει τους φόρους που απαιτούνται για την αποπληρωμή όλων αυτών των δανείων που έχει φορτωθεί ο ισπανικός λαός εκ μέρους των τραπεζιτών.

Όταν, λοιπόν, Ευρωπαίοι συνάδελφοι, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, δακτυλοδείχνουν την Ελλάδα επειδή τόλμησε να πει όχι στο ευρωπαϊκό «σχέδιο» καταπολέμησης της κρίσης, τους απαντώ χωρίς περιστροφές: Θα παραδεχθώ ό,τι θέλετε, αλλά μόνο όταν μου εξηγήσετε, στη βάση του Ορθού Λόγου, «τι στο διάβολο κάνετε στην Ισπανία;» .

* Το Παραπάνω κείμενο  δημοσιεύεται στο περιοδικό HOT DOC

Μονόχρωμα σενάρια

Σχόλιο Περίεργου στο άρθρο "Μαύρα σενάρια για την επόμενη ημέρα στην Ελλάδα" του Βήματος 27.5.2012:

Αναλύσεις για τη δραχμή, αοριστίες για το ευρώ:
Έχουμε χορτάσει από 'περισπούδαστες' εκθέσεις για τη "συμφορά της δραχμής". Ωστόσο δεν υπάρχουν εξίσου αναλυτικές εκθέσεις που να μας εξηγούν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ τα καλά που μας περιμένουν στο κάτεργο του ευρώ. Γιατί? 

Η μάχη με την «πέμπτη φάλαγγα» *

Σχόλιο Σαρκαζί σε άρθρο της Καθημερινής 27.5.2012:

Από την απαρίθμηση της τρίτης παραγράφου, το συμπέρασμα είναι ότι η "πέμπτη φάλαγγα" έχει προσηλυτίσει  σχεδόν άπαντες τους Έλληνες ιθαγενείς! Και όχι μόνο εδώ: προφανώς τέτοια κουμάσια κυριαρχούν και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που παραπαίουν, παρόλο που το σύστημα του ευρώ είναι άριστο.

Πραγματικά είναι θλιβερό που πολλοί δεν αντιλαμβάνονται ότι "οι αλλόφυλοι είναι πρόθυμοι να συνδράμουν και να στηρίξουν" καθαρά από άδολο αλτρουισμό, καθώς και ότι ουδείς επιδιώκει "να αγοράσει φτηνά τη χώρα και τα ασημικά της".

Χώρια που μερικοί παραπλανημένοι νομίζουν ότι σήμερα -μετά από τόσα χρόνια στο θαυματουργό ευρώ- έχουμε δήθεν "κρίση" επειδή τάχα βλέπουν κάποιους άνεργους και μερικά λουκέτα που εφευρίσκει το διαβολικό λόμπι της δραχμής.

Το ιερό ευρώ δεν έχει καμία κρίση, μόνο η σατανική δραχμή έχει!
Η Ευρωζώνη είναι Εκκλησία και αλλοίμονό μας αν μας αφορίσουν οι αρχιερείς της...

"Υπομονή, θα φύγουν" *

[θενκς Harris]

Για να μη ξεχνάμε #2 *

[από το blog Wired and Ready]

Για να μη ξεχνάμε *

Επιστολή Σαμαρά προς τον Πρόεδρο της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι:

Αθήνα, 15 Φεβρουαρίου 2012

Όπως ήδη έχω αναφέρει στην επιστολή μου της 23ης Νοεμβρίου 2011, το Κόμμα μου, η Νέα Δημοκρατία, έχει δεσμευτεί για την επιτυχία των στόχων του Προγράμματος Σταθεροποίησης, των βασικών πολιτικών του καθώς και της εφαρμογής τους. Το ίδιο ισχύει και για το Μνημόνιο/Οικονομική και Χρηματοπιστωτική Συμφωνία (MoU/MEFP) που ψηφίστηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο την περασμένη Κυριακή, με μεγάλη πλειοψηφία βουλευτών.
Πιο συγκεκριμένα, το κόμμα μου εκφράζει τη δέσμευσή του:

• Να προωθήσει την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη. Να υποστηρίξει ριζικές διαρθρωτικές αλλαγές στις αγορές εργασίας, προϊόντων και υπηρεσιών καθώς και το φιλόδοξο σχέδιο αποκρατικοποιήσεων που περιέχει το πρόγραμμα. Οι προσαρμογές που συμφωνήθηκαν στην αγορά εργασίας, ελπίζουμε να δώσουν μια ισχυρή άμεση ώθηση, ώστε να προωθήσουν την απασχόληση και την οικονομική δραστηριότητα. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για μιαν Οικονομία που βρίσκεται ήδη για πολλά χρόνια σε ύφεση και που η ανεργία της έχει ήδη ξεπεράσει το 20%.
• Να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών και τη δημοσιονομική βιωσιμότητα, προστατεύοντας όμως τα πιο ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού. Υποστηρίζουμε την άμεση εφαρμογή περικοπών διαρθρωτικού χαρακτήρα και τις συνεχείς προσπάθειες να ελεγχθεί η δαπάνη και να αποφευχθούν οι καθυστερήσεις πληρωμών του δημοσίου, που φτάνουν ήδη το 3% του ΑΕΠ. Πράγματι, τολμηρές φορολογικές μεταρρυθμίσεις θα έπρεπε να φέρουν πιο δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών και να ανακόψουν τη φοροδιαφυγή.
• Να διασφαλιστεί η χρηματοπιστωτική σταθερότητα. Υποστηρίζουμε την εφαρμογή του Προγράμματος για μια ολοκληρωμένη στρατηγική αντιμετώπισης του προβλήματος στον τραπεζικό τομέα, με ισχυρή αποφασιστικότητα και έλεγχο του χρηματοπιστωτικού πλαισίου, καθώς και τα σχέδια για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η οποία έχει στόχο να προωθήσει το δημόσιο συμφέρον και να σεβαστεί την επιχειρηματική αυτονομία των τραπεζών.

Εκφράζουμε, προφανώς, τη δέσμευσή μας για ταχύτατη εφαρμογή της χρηματοπιστωτικής στρατηγικής που περιλαμβάνει τη Συμμετοχή του Επίσημου τομέα και το Ιδιωτικού τομέα (PSI), μαζί με τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Αυτό θα βοηθήσει την Ελλάδα να επιτύχει τους απώτερους στόχους της δημοσιονομικής βιωσιμότητας και να προσφέρει τα απαραίτητα χρηματοδοτικά μέσα για να στηρίξει την προσαρμογή της χώρας μας και τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειές της.

Αν η Νέα Δημοκρατία κερδίσει τις επόμενες εκλογές στην Ελλάδα, θα παραμείνει προσηλωμένη στους στόχους και τις βασικές πολιτικές του Προγράμματος, όπως περιγράφονται στο Μνημόνιο και τη Χρηματοπιστωτική Συμφωνία.

Όπως ανέφερα και στην προηγούμενη επιστολή μου (στις 23 Νοεμβρίου 2011), εξακολουθούμε να δίνουμε «μεγάλη έμφαση στο να επιτευχθεί άμεση ανάκαμψη, έτσι ώστε τα δημόσια έσοδα που θα προκύψουν να μας επιτρέψουν να πετύχουμε τους στόχους που έχουν τεθεί».
Πράγματι, δίνοντας προτεραιότητα στην ανάκαμψη, μαζί με τους άλλους αντικειμενικούς στόχους, θα καταστήσουμε το Πρόγραμμα πιο αποτελεσματικό και την προσπάθεια προσαρμογής πιο επιτυχή.
Έτσι λοιπόν, όπως υπογραμμίζω και στην προηγούμενη επιστολή μου, μπορεί να απαιτηθούν τροποποιήσεις που θα εγγυηθούν την πλήρη εφαρμογή του Προγράμματος. Και επαναλαμβάνουμε την πρόθεσή μας να φέρουμε αυτά τα ζητήματα για συζήτηση, μαζί με βιώσιμες εναλλακτικές πολιτικές, αυστηρά μέσα στα πλαίσια του Προγράμματος, ώστε να μην τεθεί σε κίνδυνο η επίτευξη των στόχων του.

Υμέτερος,

Αντώνης Σαμαράς
Πρόεδρος Νέας Δημοκρατίας

[αγγλικό πρωτότυπο]

Το κρυφό μνημόνιο *

Το κρυφό μνημόνιο μένει ανέγγιχτο
Άρθρο του Γ. Παπαδόπουλου-Τετράδη στο TVXS 26.5.2012

Η χώρα βαδίζει προς την κρίσιμη μέρα των εκλογών έχοντας καλυμμένο κάτω από το τραπέζι το σημαντικότερο ζητούμενο για το μέλλον της.

Οι πολιτικές παρατάξεις έχουν επικεντρωθεί από την αρχή σε έναν αγώνα με επίκεντρο το μνημόνιο των κακών ξένων και τον μπαμπούλα της δραχμής,ενώ υποβαθμίζουν ή δεν ασχολούνται καθόλου με τις αιτίες της σημερινής δυστυχίας και της αυριανής καταστροφής,που είναι ζωντανές,έχουν ονοματεπώνυμο και έχουν και τρόπο να αντιμετωπιστούν.

Η κάθαρση,όμως,από αυτές τις αιτίες και το γιάτρεμα από τη σαπίλα τους έχουν καθηλωθεί από τον τρόπο που το πολιτικό σύστημα βλέπει τους ενόχους,φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της λαίλαπας,που έχει πέσει πάνω στα κεφάλια των πολιτών.Οι οποίοι όχι μόνο παραμένουν ακαταδίωκτοι,αλλά συνεχίζουν να συμμετέχουν στα παιχνίδια της εξουσίας,διεκδικώντας μάλιστα και την επανεκλογή τους στη διακυβέρνηση αντί να κρύβονται από ντροπή και φόβο!

Καμμία κυβέρνηση,όμως, δεν θα μπορέσει να αλλάξει τίποτε προς όφελος των πολιτών αν δεν διαλύσει το υπάρχον φοροεισπρακτικό σύστημα με όλους όσους το αποτελούν.Γιατί ενας από τους βασικούς λόγους πού σφάζονται μισθοί,συντάξεις,αποδοχές και επιδόματα του λαού,αλλά και που δεν πληρώνονται τα οφειλόμενα από το κράτος σε όλους τους πολίτες είναι η άρνηση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού να κάνει τη δουλειά ,για την οποία πληρώνεται,έστω και περικομμένα,από το υστέρημα τώρα του κόσμου.Καί η δειλία του πολιτικού συστήματος να συγκρουστεί με αυτή τη συντεχνία.

"Επανεξέταση του Μνημονίου"

Το ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ "μιλούν για επανεξέταση του Μνημονίου" δεν εγγυάται ότι θα το κάνουν και ως πιθανή κυβέρνηση.

Έχοντας παλιά και νέα παραδείγματα προεκλογικών διακηρύξεων (π.χ. "Λεφτά υπάρχουν") που γρήγορα ανατράπηκαν με διάφορες δικαιολογίες, είναι πολύ πιθανό ότι όσα λένε σήμερα δεν είναι παρά αναγκαστικός ελιγμός υπό το βάρος του αποτελέσματος των προηγούμενων εκλογών.

Άλλωστε η περιφρόνηση αυτών των δύο κομμάτων προς τη λαϊκή βούληση είναι αποδεδειγμένη, αφού ψήφισαν παρέα το Μνημόνιο 2 παρά τη μαζική κατακραυγή έξω από την Βουλή.

Η υπόσχεση ότι αύριο θα επιδιώξουν αλλαγή αυτού που υπέγραψαν λίγους μήνες πριν "για να σώσουν τη χώρα" όπως δήλωναν με στόμφο τότε, είναι ένα ανόητο αστείο που προσβάλλει τη νοημοσύνη όσων έχουν έστω και ελάχιστη μνήμη.

Κόντρα στο ρεύμα *

Κόντρα στο ρεύμα, δεν πάμε προς την καταστροφή...
Άρθρο του Σπύρου Αλεξίου στην Ημερησία 21.5.2012


Δύο εβδομάδες μετά τις εκλογές και ενώ ο πολιτικός χρόνος φαίνεται να έχει παγώσει στην Ελλάδα, στο εξωτερικό οι εξελίξεις παίζουν σε γρήγορη κίνηση.

Απειλές για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, εκβιασμοί από τους σκληροπυρηνικούς Γερμανούς, παράλληλα σχέδια ανάπτυξης από τους Γάλλους, υποσχέσεις για light αλλαγές από τους ευρωπαϊστές και η σύνοδος του G8 που γίνεται σήμερα είναι αφιερωμένη αποκλειστικά στην ελληνική κρίση.

Αν μη τι άλλο, η ευρεία καταδίκη του Μνημονίου που έβγαλε η ελληνική κάλπη και η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ έδωσαν νέα τροπή στο ελληνικό πρόβλημα και έθεσαν ξανά το ζήτημα στο τραπέζι. Και αυτό είναι μια πρώτη επιτυχία για το αντιμνημονιακό μέτωπο: Έκανε σαφή στην Ευρώπη και τα αδιέξοδα του Μνημονίου, αλλά και το γεγονός ότι υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που δεν είναι yes men στις επιταγές του Βερολίνου. Και με δεδομένη την αλλαγή κλίματος στην Ευρώπη απέναντι στις πολιτικές λιτότητας που φέρνει και ο Ολάντ, αλλά και η παρέμβαση Ομπάμα, μάλλον οδηγούμαστε προς ένα νέο συμβιβασμό Μνημόνιο light με αναπτυξιακές παραμέτρους, παρά το χάος που πολλοί αναμένουν... Και υπό αυτή την έννοια, το πέρασμα Τσίπρα, έστω για μία εβδομάδα, μπροστά στις δημοσκοπήσεις, είχε θετικές συνέπειες.

Συνεργασία Μπακογιάννη – Σαμαρά

"Λέγομαι Αντώνιος Περρής" *

Αναδημοσίευση της ανάρτησης του Αντώνη Περρή πριν αυτοκτονήσει μαζί με τη μητέρα του:

Απόσπασμα σκίτσου του Γιάννη Ιωάννου

Λέγομαι Αντώνιος Περρής. Εδώ και 20 χρόνια φροντίζω την 90 χρονών Μητἐρα μου(την γεροντοκομώ). Τώρα τα 3- 4 χρόνια έχει πάθει Αλτζχάϊμερ και τελευταία την πιάνουν και κρίσεις σχιζοφρένειας και έχει κι᾽ άλλα προβλήματα υγείας, Και τα γηροκομεία δεν δέχονται τὀσο επιβαρυμένους ασθενείς.
Το πρὀβλημα είναι ότι δεν είχα προβλέψει να έχω αρκετό ρευστό στο λογαριασμό μου, διότι έπιασε ξαφνικά η οικονομική κρίση. Παρόλο που έχω αρκετή περιουσία, και τα πουλώ όλα όσο όσο τόσο καιρό, έχω μείνει χωρίς ρευστό(χρήματα) και δέν έχουμε πια να φάμε, κι´η πιστωτική μου κάρτα με 22% επιτόκιο γεμάτη κι´ας δανείζονται με 1%, κι´άλλα έξοδα που τρέχουν. Ζω πια συνέχεια μιά ζωή δράμα.

2) Τώρα τελευταία δυστυχώς έχω νέα σοβαρότατα δικά μου προβλήματα υγείας.
Δεν έχω καμμία λύση μπρος μου. Περιουσία αρκετή αλλά ρευστό καθόλου, οπότε χωρίς φαγητό τι γίνεται ? Μήπως ξέρει κανείς καμμία λύση.

Ισχυροί της γης γιά την οικονομική κρίση που δημιουργήσατε θέλετε κρέμασμα
και σας είναι λίγο.

Μη μείνει απ´ αυτούς κανείς.

1) Τον κόσμο αυτό αν θες να φτιάξεις
πρέπει ν΄αλλάξεις τη δομή,
πρωτού λόγω της απραξίας μας
μας αφανίσει η παρακμή,
μας κυβερνούν οι λωποδύτες,
οι τραπεζίτες κι´ οι αγιογδύτες
κι´ όλοι τους οι υποτακτικοί.


R. Δίχως έλεος λοιπόν, δίχως οίκτο,
κτύπα τους πριν αφανιστείς,
γιατί αλλιώς μεσ´ στη μιζέρια
και μεσ´ στο άδικο θα ζεις,
δίχως έλεος λοιπόν, δίχως οίκτο,
μη μείνει απ´ αυτούς κανείς.


2) Λέει η εντολή ου αυτοκτονήσεις,
μα κατ´ ανάγκη αυτοκτονείς,
χτύπα τους πριν σε αφανίσουν,
εγκληματείς που αδρανείς,
της ηθικής μας απραξίας
όπως και της νωθρότητάς μας
πια ας μην είμαστ´ ασθενείς.

Για της Ελλάδας το γαμώτο! *

Απόψεις και αποκαλύψεις για την επέλαση της άπληστης πλουτοκρατίας.

Το φθίνον έθνος *

Η σημερινή Ελλάδα αποτελεί περίπτωση φθίνοντος έθνους
Ένα προφητικό κείμενο του στοχαστή Παναγιώτη Κονδύλη για τις αιτίες της ελληνικής παρακμής και για όσα συμβαίνουν στις μέρες μας (γραμμένο το 1992!)
Από το Lifo 23.4.2011

[εξαιρετικά ενδιαφέρον!]

Η σημερινή Ελλάδα αποτελεί ακριβώς περίπτωση φθίνοντος έθνους, το οποίο εκλαμβάνει τις έμμονες μυθολογικές του ιδέες για τον εαυτό του ως ρεαλιστική αυτεπίγνωση. Δεν είναι διόλου περίεργο ότι η ψυχολογική αυτή κατάσταση συχνότατα παρουσιάζει συμπτώματα παθολογικού αυτισμού γιατί το απαραίτητο υπόβαθρο και πλαίσιο της υγιούς αυτεπίγνωσης είναι η γνώση του ευρύτερου περιβάλλοντος κόσμου, μέσα στον οποίο καλείται να δράσει ένα ατομικό ή συλλογικό υποκείμενο, αποτιμώντας κατά το δυνατόν νηφάλια τις δυνατότητες του και υποκαθιστώντας τη νοσηρά εγωκεντρική αρχή της ηδονής με τη φυσιολογικά εγωκεντρική αρχή της πραγματικότητας. Όπως οι κατώτεροι ζωικοί οργανισμοί, έτσι και οι σημερινοί Έλληνες αντιδρούν με έντονες αντανακλαστικές κινήσεις μονάχα σ’ ό,τι τους ερεθίζει άμεσα και ειδικά· οι δηλώσεις κάποιου «φιλέλληνα» στη Χαβάη ή κάποιου «μισέλληνα» στη Γροιλανδία (κι ας μη μιλήσουμε καθόλου για τα όσα παρεμφερή μαθαίνει κανείς από τις Βρυξέλλες ή την Ουάσιγκτον) ευφραίνουν ή εξάπτουν, αναλόγως, τα πνεύματα πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τα απασχολούν τα ουσιώδη, αν και συχνά αφανή, μεγέθη της πολιτικής και της οικονομίας.


Επίσης ελάχιστοι φαίνεται να ενδιαφέρονται για τα πολιτικά συμπαρομαρτούντα των διαγραφόμενων οικολογικών στενωπών ή για τις προσεχείς συνέπειες της μετανάστευσης των λαών σε μια χώρα τόσο ευπαθή οικολογικά και τόσο έκθετη γεωγραφικά όσο η Ελλάδα. Όμως η έλλειψη, και μάλιστα η άρνηση, της αυτεπίγνωσης δεν φαίνεται μόνον έμμεσα στη στενότητα της πολιτικής κοσμοεικόνας, από την οποία συνήθως αφορμώνται οι συζητήσεις πάνω στην εθνική πολιτική. Φαίνεται και άμεσα, στον τρόπο διεξαγωγής αυτών των συζητήσεων. Στο επίκεντρό τους βρίσκονται δηλ. περισσότερο ή λιγότερο θεμελιωμένες σκέψεις και γνώμες για το ποιά τροπή θα πάρει αυτή ή εκείνη η συγκεκριμένη εξέλιξη και για το αν αυτή ή εκείνη η ενέργεια ενδείκνυται ή όχι, πράγμα πού συχνότατα οδηγεί στη γνωστή και προσφιλή πολιτικολογία και τραπεζορητορεία. Δεν θίγεται όμως ο ακρογωνιαίος λίθος κάθε πολιτικής προβληματικής: ποιά είναι η ταυτότητα και η οντότητα του πολιτικού υποκειμένου, για τις πράξεις, τις παραλείψεις και το μέλλον του οποίου γίνεται λόγος; Πιο συγκεκριμένα: ποιά είναι η σημερινή φυσιογνωμία της Ελλάδας και τι προκύπτει απ’ αυτήν ως προς την ικανότητά της να ασκήσει εθνική πολιτική μέσα στις σημερινές πλανητικές συνθήκες; Η εσωτερική αποσύνθεση, την οποία κανείς αφήνει να προχωρήσει όσο δεν φαίνεται ν’ αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο, του στερεί τα απαιτούμενα μέσα και περιθώρια ελιγμών όταν η ανάγκη σφίγγει.

Ποιο δίκιο, ποια Αριστερά *

Ένα εξαιρετικό άρθρο της Αγγελικής Σπανού στη Μεταρρύθμιση 22.5.2012:

Η Αριστερά έχει δίκιο: Οι αγορές κυβερνούν τον κόσμο. Ασθενείς πολιτικές ηγεσίες υποτάσσονται σε πανίσχυρα οικονομικά κέντρα και διαλύουν τις ζωές των ανθρώπων, εξυπηρετώντας συμφέροντα.

Οι Γερμανοί, που μας υποδεικνύουν το δρόμο της δημοσιονομικής αρετής, μας μπούκωναν με πανάκριβα εξοπλιστικά προγράμματα για να πλουτίσει η δική τους αμυντική βιομηχανία και έκαναν εξαγωγή διαφθοράς μοιράζοντας μίζες για την προώθηση των προϊόντων δικών τους εταιρειών.

Η κρίση γίνεται πρόσχημα για να καταργηθεί η κοινοτική διαδικασία (το Βερολίνο αποφασίζει και οι άλλοι ακολουθούν), για να ανατραπεί το δημοκρατικό κεκτημένο δεκαετιών (υπάλληλοι δίνουν εντολές σε εκλεγμένες κυβερνήσεις), για να υπηρετηθεί μία πλήρης ανατροπή αξιακού συστήματος: Η εργασία δεν είναι δικαίωμα, αλλά προνόμιο, η πρόσβαση στο κράτος πρόνοιας δεν είναι αυτονόητη, αλλά ανταμοιβή, η εξαθλίωση δεν είναι απαράδεκτη, αλλά φυσική εξέλιξη σε χώρες που έχουν χρέη και ελλείμματα. Αλλάζει και ο ορισμός της αξιοπρέπειας: Θα δουλεύεις για ένα μισθό πείνας και θα λες «ευχαριστώ» που δεν συγκαταλέγεσαι στα εκατομμύρια των ανέργων. Θα είσαι ανασφάλιστος και θα παρακαλάς τον εργοδότη να συνεχίσει να σε εκμεταλλεύεται. Θα σου κόβεται η σύνταξη και θα ενθουσιάζεσαι γιατί το παιδί σου μπορεί να μην έχει καν την ευκαιρία να βγει στη σύνταξη. Θα ζαλίζεσαι από την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, ευχαριστώντας τους δανειστές που σε κρατούν με σωληνάκια στον πρώτο κόσμο, γιατί μπορεί να σε αποκαλωδιώσουν και να τελειώσουν όλα.

"Το σπάταλο δημόσιο"

Ακούμε συχνά το κλισέ "τα έσοδα δεν ισοσκελίζουν τις δαπάνες και η χώρα συνεχίζει να παράγει πρωτογενή ελλείμματα". Πόση αλήθεια ενέχει αυτή η διατύπωση;

Στον πίνακα 3.3 της σελίδας 48 της Εισηγητικής Έκθεσης του Προϋπολογισμού 2012 διαβάζουμε ότι τα κρατικά έσοδα για φέτος προβλέπονται να ανέλθουν σε 59 δισ.
Στον Πίνακα 3.7 (σελ. 57) οι πρωτογενείς δαπάνες προβλέπονται σε 49 δισ., ήτοι σε 83% των δημοσίων εσόδων. Στις δαπάνες περιλαμβάνονται 19 δισ. (39% των δαπανών) για μισθούς και συντάξεις των "υπεράριθμων" δημοσίων υπαλλήλων.
Στα 49 δισ. των πρωτογενών δαπανών προστίθενται και άλλα 121 δισ. 'πιστωτικών' δαπανών, μεταξύ των οποίων και 32 δισ. για την ενίσχυση του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος.

Κρατικές δαπάνες προϋπολογισμού 2012 (σύνολο 170 δισ. έναντι εσόδων 59 δισ. ευρώ)

Οι επίσημοι αριθμοί δείχνουν ότι τα δημόσια έσοδα υπερκαλύπτουν άνετα τις πρωτογενείς δαπάνες, καθώς επίσης ότι οι μισθοί και συντάξεις είναι μόλις το 60% του ποσού που θα διατεθεί για τις ιδιωτικές τράπεζες. Με τέτοια δεδομένα, είναι προφανές ότι το μεγάλο δημόσιο έλλειμμα οφείλεται στις υπέρογκες πληρωμές δανείων κ.λπ. και όχι στις σημαντικά χαμηλότερες πρωτογενείς δαπάνες.
Παραδόξως οι τελευταίες μονοπωλούν τις περικοπές και τα κηρύγματα όσων επιμένουν να μας πείσουν ότι "για τη κρίση φταίει το σπάταλο δημόσιο".

Σημειωτέον ότι οι θρηνωδίες για τις "δημόσιες σπατάλες" αντιφάσκουν με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ που δείχνουν ότι τη δεκαετία προ κρίσης οι δημόσιες δαπάνες της Ελλάδας ως ποσοστό του ΑΕΠ ήσαν ίσες με τον μέσο όρο της ΕΕ (περίπου όσο της Γερμανίας και σαφώς χαμηλότερες από της Γαλλίας).

Δημόσιες δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ στις χώρες του ΟΟΣΑ 2000 και 2008
(οι σκούρες μπάρες δείχνουν τις κυβερνητικές δαπάνες, οι ανοιχτόχρωμες του ευρύτερου δημόσιου τομέα)
[πρωτότυπο διάγραμμα]

Τα ίδια στοιχεία δείχνουν ότι, αντίθετα με τις δαπάνες, τα φορολογικά έσοδα σε σχέση με το ΑΕΠ της χώρας μας υπολείπονται σταθερά των εταίρων μας -μια 'λεπτομέρεια' που αποσιωπούν επιμελώς οι διώκτες του κοινωνικού κράτους και οι μνηστήρες της δημόσιας περιουσίας (βλέπε παλαιότερη Αντιλογία). Τα διαγράμματα του ΟΟΣΑ είναι πολύ εύγλωττα:

Δημόσιες δαπάνες, έσοδα και οικονομική ανάπτυξη 2000-2009 [πηγή]

Ένα άλλο διαδεδομένο παραμύθι λέει ότι "οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι υπερβολικά πολλοί και επιβάλλονται απολύσεις". Ο ΟΟΣΑ διαπιστώνει το αντίθετο: "Η Ελλάδα έχει ένα από τα μικρότερα ποσοστά απασχόλησης στο δημόσιο μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ ... όπου κυμαίνεται μεταξύ 6.7% και 29.3%, με μέσο όρο 15%".

Απασχόληση στο δημόσιο ως ποσοστό του εργατικού δυναμικού
(σύγκριση Ελλάδας με μέσο όρο χωρών ΟΟΣΑ)

Θα είναι ενδιαφέρον να μάθουμε αν η άποψη ότι "για τη κρίση ευθύνονται οι σπατάλες του δημοσίου" καθώς και η εκτίμηση ότι "οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι πολλοί", βασίζονται σε κάποια άλλα πιο έγκυρα στοιχεία, ή απλά είναι ένα από τα γκεμπελικά παραμύθια που μας ταΐζουν αφειδώς τελευταία.

Μελλοντολογία με χιούμορ *

Ολίγος Ιωάννου...

...και ολίγον συμπλήρωμα:

Δικομματισμός, τέλος *

Απόσπασμα άρθρου του Γιώργου Δελαστίκ στο Έθνος 12.5.12:

"...Εντυπωσιακή αδιαφορία επέδειξαν οι δύο αρχηγοί για τη λαϊκή ετυμηγορία. Ούτε μία λέξη δεν είπαν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος για το ότι ο λαός ψήφισε συντριπτικά κατά του μνημονίου. Ούτε καν μία υποκριτική υπόσχεση δεν έδωσαν ότι έλαβαν το μήνυμα των εκλογών και ότι θα προσαρμόσουν την πολιτική τους κατά τι στις αντιμνημονιακές απαιτήσεις του εκλογικού Σώματος. Καμιά αυτοκριτική για την πολιτική που ακολούθησαν και η οποία απορρίφθηκε τόσο πανηγυρικά από τους ψηφοφόρους. Με τέτοια γραμμή, νέα μείωση των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ περιμένει τα δύο κόμματα τον άλλο μήνα, αν γίνουν πάλι εκλογές, όπως όλα δείχνουν αυτή τη στιγμή.

Ανατροπή, όχι «σταθερότητα» επιθυμούν οι Ελληνες. Ανατροπή της πολιτικής του μνημονίου που ρημάζει οικονομικά τον λαό και τη χώρα. Σε καμιά απολύτως περίπτωση δεν επιθυμεί ο λαός μας μια σταθερή μνημονιακή κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ που θα συνεχίσει την ίδια ολέθρια πολιτική. Αν ήθελε κάτι τέτοιο θα ψήφιζε βεβαίως Σαμαρά και Βενιζέλο, τους οποίους «μαύρισε» με πρωτοφανές μένος και τους αφαίρεσε κάθε πολιτικό κύρος που είχαν πριν από τις εκλογές. Κυβερνητική σταθερότητα βεβαίως και επιθυμούν οι πολίτες, αλλά με κυβέρνηση που θα υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εκατομμυρίων Ελλήνων..."

Ευρωπαϊστές και ραγιαδισμός *

Άρθρο του Νικόλα Ευαντινού στο TVXS 14.5.12:


Τα τελευταία ιστορικά, για την νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου εικοσιτετράωρα, διαμορφώνονται σε επίπεδο δημόσιου λόγου δυο ρητορικές, οι οποίες βρίσκονται και στον πυρήνα των διαφαινόμενων πολιτικών αντιπάλων που μάλλον θα κονταροχτυπηθούν στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν. Δυο ρητορικές που μέσα από διαστρεβλώσεις, τεχνητές παρερμηνείες και άλλα «παράσιτα» λογής φοβισμένων δημοσιογραφίσκων, φτάνουν στα αυτιά των πολιτών, οι οποίοι στις 6 του Μάη φώναξαν ένα βροντερό «όχι» στο μνημόνιο.

Από τη μια ακούμε την ρητορική της «σύνεσης». Απαγκίστρωση από το μνημόνιο δηλαδή σταδιακά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση εντός μνημονίου, εφαρμόζοντας τους μεσαιωνικούς για την κοινωνία της εργασίας νόμους. Είναι ο δρόμος της «τιμής» στις υπογραφές –καθότι το κράτος έχει συνέχεια- που βαδίζοντάς τον η χώρα θα ξέρει πως περπατά «εις την Εσπερία», έχουσα στις τσέπες της το ιερό ευρώ, σίγουρη για τη ένταξή της στον ανεπτυγμένο κόσμο. Οι θυσίες βέβαια για αυτόν τον δρόμο, δηλαδή η εφαρμογή  των μνημονιακών νόμων Παπαδήμου και η κατακόρυφη περαιτέρω φτωχοποίηση μεγάλων ομάδων πληθυσμού θα αποσιωπηθούν, όπως αποσιωπάται και τώρα μετεκλογικά η κοινωνική απόγνωση, η μαζική κατάθλιψη και η ηθική και φυσική εξόντωση των πολιτών –ή μήπως να πω των λαμνοκόπων στις γαλέρες των τραπεζιτών και των δανειστών;.  Κι όμως αυτή η πορεία δέχτηκε με την ψήφο των πολιτών ένα καίριο πλήγμα, ένα πλήγμα που εκστόμισε ο «τσιπραίικος» «λαϊκίστικος» τυχοδιωκτισμός του ενός εκατομμυρίου ψήφων.

Η έξυπνη απάτη του επιχειρήματος Ευρώπη = Ευρωζώνη *

Άρθρο του Άκη Κοσώνα στο TVXS 14.5.12:


Το πιό σημαντικό στοιχείο που προκύπτει μετά την εκλογική συντριβή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, είναι η καταφανής αδυναμία στελεχών τους να αποδεχθούν το αποτέλεσμα, την πραγματικότητα και την αποδοκιμασία. Ίσως είναι το σοκ  που δεν τους επιτρέπει να συνέλθουν και τους οδηγεί σε έναν παραληρηματικό λόγο άλλου περιεχομένου και σε μια χαλαρή στάση απέναντι στην καταστροφή που υπέστησαν. Τόσο που επισημαίνεται ακόμα και απο δημοσιογράφους-συνομιλητές τους στα τηλεοπικά κανάλια, χωρίς όμως σημαντικό αποτέλεσμα. Έχουμε εδώ μια εφαρμογή του δόγματος του σοκ αντιστρόφως: Είναι τα καθ΄έξιν και κατ΄επάγγελμα κυβερνητικά κόμματα που το υφίστανται και όχι οι πολίτες.

Ασφαλώς δεν είναι συνηθισμένα τα κόμματα αυτά να υπάρχουν σε τέτοιες συνθήκες (άθροισμα ποσοστών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ 32,03%) και να έχουν απέναντί τους το 67,97% του εκλογικού σώματος. Πολύ περισσότερο όταν με άνεση συγκέντρωναν σε όλες τις εκλογές πάνω απο 70% και έμενε ένα 30% και λιγότερο να μοραστούν όλοι οι άλλοι. Η ιδιότυπη αυτή γενετική μνήμη μεταφέρεται και στα σημερινά μεγαλοστελέχη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που συμπεριφέρονται ως πλειοψηφία επαναλαμβάνοντας στις τηλεοπτικές τους εμφανίσεις τα ίδια επιχειρήματα που έλεγαν προεκλογικά και καταψηφίστηκαν! Κάτι σαν ζήτω η Ευρώπη, χωρίς ευρώ δεν γίνεται,  οι μισθοί και οι συντάξεις, τα τοκοχρεωλύσια, οι ξένοι, οι δανειστές, οι υποχρεώσεις μας κ.λ.π. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα ορισμένοι το παρακάνουν όπως φιλελεύθερος βουλευτής της ΝΔ που θέλοντας να δείξει την σοβαρότητα των στιγμών δεν δίστασε να πεί σε τηλεοπτική εκπομπή (ΝΕΤ, βράδυ 10ης Μαίου 2012) ότι οι συνθήκες σήμερα είναι κρισιμότερες απ΄ότι στη μεταπολίτευση που έγινε κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπό τον Κων. Καραμανλή! Όταν όμως επιστρατεύεις τέτοια επιχειρηματολογία, οδηγείς στον ευτελισμό κορυφαία σημεία-σταθμούς στη νεοελληνική ιστορία, εξομοιώνοντάς τα με μια πρόσκαιρη συστημική κρίση που προήλθε απο την ενδυνάμωση της ασυδοσίας των αγορών μέσω του άκρατου φιλελευθερισμού που επαγγέλεται μεταξύ άλλων και ο συγκεκριμένος βουλευτής.

Φτάσαμε αλήθεια στο σημείο να συγκρίνουμε την πολιτική λιτότητας που επιβάλλει η διεθνής τοκογλυφία και ο άκρατος μερκελικός συντηρητικός φιλελευθερισμός, με τη μετάβαση της χώρας απο τη δικτατορία στη δημοκρατία;

Ο Τσίπρας μάς έφερε ως εδώ; *

Άρθρο του Άρη Δαβαράκη στο Protagon 13.5.12:


Ακούω, ακούω, ακούω – και άκρη δεν βγάζω. Μια βδομάδα μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου έχει κανείς την εντύπωση ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ  είναι δυό αντιμνημονιακά κόμματα που θέλουν την αναδιαπραγμάτευση -την οποία θεωρούσαν απαράδεκτη και ανέφικτη λύση, επιμένοντας ότι δεν υπάρχουν περιθώρια αναδιαπραγμάτευσης όταν έχουν μπει οι υπογραφές – όπως πολύ σωστά υπογραμμίζουν σε όλους τους τόνους και οι δανειστές μας. Ξαφνικά, από το χάραμα της 7ης Μαΐου,  έχουμε όλοι την  αίσθηση ότι το μόνο εμπόδιο στην ( μη εφικτή) αυτή αναδιαπραγμάτευση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν θέλει να λάβει μέρος στην κυβέρνηση (σχεδόν) «εθνικής ενότητας» που προσπαθούν να φτιάξουν τα δυό πρώην «μεγάλα κόμματα» παρέα με την ΔΗΜΑΡ.

Τα τρία κόμματα, Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ θα μπορούσαν να φτιάξουν μια χαρά κυβέρνηση ήδη από την Δευτέρα 7 Μαΐου,  με τον παρόντα συσχετισμό και αριθμό ψήφων.  Γιατί τόσο πάθος πιά για τον Τσίπρα και τον Σύριζα;  Γιατί τον θέλουνε τόσο πολύ μαζί τους, αφού αριθμητικά δεν τους χρειάζεται για να μας σώσουν; Μα για να μην πέσει ακόμα περισσότερο το ποσοστό του ΔΗΜΑΡ – και εξαφανιστεί, συμμετέχοντας (στη θέση του ΛΑΟΣ ουσιαστικά) σε μια κυβέρνηση από την οποία θα απουσιάζει ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του. Στην ουσία : Ο Τσίπρας, που υπήρξε εξ αρχής  (καλώς η κακώς) «αντημνημονιακός» και ζητούσε αναδιαπραγμάτευση εντός της ζώνης του Ευρώ και της ΕΕ όταν οι τελευταίες κυβερνήσεις υπέγραφαν και το δεύτερο μνημόνιο, πρέπει τώρα να υποδυθεί την Ιφιγένεια και να πάει να δεθεί στον πάσαλο στην πλατεία Ομονοίας οικειοθελώς για να καεί στην μνημονιακή πυρά – ενώ ποτέ δεν έχει υποστηρίξει (καλώς η κακώς λέμε) αυτήν την πολιτική. Εμένα αυτό μου φαίνεται τρελό. Μέχρι την 6η Μαΐου όλα γινόντουσαν ερήμην του ΣΎΡΙΖΑ. Τώρα αν καταστραφούμε, αν βγούμε απ’ το ευρώ, αν δεν μπορούμε να  φτιάξουμε κυβέρνηση, αν δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στα χρέη, τα δάνεια, τις εσωτερικές και τις διεθνείς μας υποχρεώσεις, θα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ευτυχία του να είσαι Ελληνας *

"Πλάθουμε μύθους για τον εαυτό μας και μετά είμαστε δυστυχισμένοι
γιατί φαινόμαστε κατώτεροι από τους μύθους που εμείς πλάσαμε…"

[Μου το έστειλε η Φράνση]

Μια άλλη κινεζοποίηση *

Η Πάπισσα Αλεξάνδρα

Στις πρώτες εκλογές με την Παπαρήγα για γ. γραμματέα (1993), το ΚΚΕ πήρε 4.5%.
Μετά από 20 χρόνια κατάφερε να διπλασιάσει το ποσοστό σε 8.5%!
Αυτό σημαίνει ότι σε 10 χρόνια το ΚΚΕ θα φτάσει το 11% που πήρε με τον Φλωράκη το 1981, και σε άλλα 10 το πρόσφατο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ.

Όταν η Παπαρήγα γίνει 100 ετών (2045), το ΚΚΕ θα πανηγυρίζει για το 36% υπό την εμπνευσμένη καθοδήγηση της αιωνόβιας ηγέτιδάς του, η οποία θα έχει ξεπεράσει σε διάρκεια ακόμη και την ηγεμονία Στάλιν!

Γύρω στο 2060, το ΚΚΕ θα έχει την απόλυτη πλειοψηφία και τότε οι προλετάριοι θα νικήσουν!
Μπροστά στο 51% των λαϊκών δυνάμεων, τα άλλα κόμματα θα δώσουν συγχαρητήρια στην Αλέκα και θα αποσυρθούν με την ουρά στα σκέλια.
Μόνο τότε η Μεγάλη Αρχηγός θα δεχτεί να παραχωρήσει τη θέση της σε κάποιον άλλον (μάλλον στον Μπογιόπουλο που τότε θα έχει τη κατάλληλη ηλικία έχοντας περάσει τα 90).

Συμπέρασμα: Η επανάσταση είναι θέμα χρόνου. Υπομονή λοιπόν...

Απεξάρτηση και εξουσίνη *

Ένα δηκτικότατο μετεκλογικό άρθρο του Παντελή Μπουκάλα στη Καθημερινή 10.5.12:

Εχει τις δυσκολίες της η ζωή. Ωσπου να ξαναγίνουν εκλογές λοιπόν πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς Παπουτσή και Ρέππα στο τιμόνι της πατρίδας, χωρίς Πετσάλνικο και Παπακωνσταντίνου, χωρίς Πρωτόπαπα και Διαμαντοπούλου καθεβραδινούς γυάλινους επισκέπτες μας. Αλλά και χωρίς Δούκα, Ανδρεουλάκο και Αντώναρο (φοβερό το ρεύμα Καραμανλή, η αλήθεια να λέγεται). Χωρίς Ροντούλη και γομαρολογία. Κι εντάξει. Εμείς θα τα κουτσοκαταφέρουμε. Με τη βοήθεια κάποιων βετεράνων βέβαια, κάποιων σταθερών αξιών που ξανατιμήθηκαν από τη λαϊκή ψήφο, όπως ο λατινιστής Πολύδωρας, ο αειθαλής Γιακουμάτος, ο κενοβρόντης Ντινόπουλος. Αλλά και με τη συνδρομή των νέων φιντανιών που έστειλαν στη Βουλή οι λιγοστές οικογένειες από τζάκι που διαθέτουμε. Για τους σκοτειναυγίτες, εν οις πρώην τρόφιμοι φυλακών και ποινικώς διωκόμενοι, ας φροντίσει ο λαός, τώρα που μαθαίνει το ποιόν τους.

Ο Θεός της Ελλαδάρας *

Απόσπασμα άρθρου του Τάκη Θεοδωρόπουλου:


"...Δεν χρειάζεται όμως να είσαι κοινωνιολόγος για να δεις αυτό που στεκόταν μπροστά στα μάτια τους, αλλά δεν το έβλεπαν γιατί δεν ήθελαν να το διαβάσουν. Αναφέρομαι στον αποδεκατισμό της μεσαίας τάξης. Της πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας, τα δύο μεγάλα κόμματα της οποίας φλέρταραν, αγκάλιαζαν, κολάκευαν και καθαγίαζαν, και της οποίας οι μετακινήσεις καθόριζαν και το αποτέλεσμα των εκλογών.

Ανεξαρτήτως ιδεολογίας, σε αυτή συγκαταλέγονται δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, επιχειρηματίες, μικροί, μικρομεσαίοι και μικρομέγαλοι, αγρότες, όσοι είτε έχουν βάλει λουκέτο στα μαγαζιά τους είτε, ακόμη κι αν δεν έβαλαν λουκέτο, έχουν χάσει την πελατεία τους, όσων οι μισθοί έχουν μείνει στο μισό, ενώ οι τιμές των αγαθών ευημερούν, όπως ευημερεί και η βαριά τους φορολόγηση, ασχέτως ικανότητας των εισπρακτικών μηχανισμών. Αυτοί που εμπιστεύθηκαν την ευμάρεια την οποία τους παρείχε ο δικομματισμός και τώρα είναι καταχρεωμένοι. Αυτοί που αντιμετωπίζουν καθημερινά ένα αδηφάγο Δημόσιο, άχρηστο και γερασμένο, το οποίο, προκειμένου να περισώσει τα συντρίμμια του, τους έχει εξουθενώσει. Αυτοί είναι τα κατεξοχήν θύματα των δύο ετών του Μνημονίου.

Προσβλέπουν στην Ευρώπη, Ευρώπη ακούνε, αλλά βλέπουν μόνο Ελλαδάρα.

Προσωπικά, και δεν είμαι ο μόνος, δεκάρα τσακιστή δεν δίνω για την κατάρρευση του δικομματισμού. Με τη λίγη ιστορία όμως που ξέρω, είμαι σε θέση να πω πως η μεσαία τάξη, και όχι μόνο στη Γαλλική Επανάσταση, υπήρξε ο πυλώνας της σύγχρονης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Και όποτε αποδεκατίστηκε, παρέσυρε μαζί της και τους δημοκρατικούς θεσμούς."

Η ταφόπλακα *

Απόσπασμα άρθρου που μου άρεσε:

"Οι προχτεσινές εκλογές ήταν η ταφόπλακα της μετά ΠΑΣΟΚ εποχής, και όχι της μεταπολίτευσης, που ξεκίνησε το 1981 και, ενώ έβγαλε από την αφάνεια τα μεγάλα στρώματα του λαού, που ήταν υποβαθμισμένα οικονομικά και πολιτικά, τα οδήγησε σε μια νοοτροπία διαφθοράς, πλιάτσικου, παντελούς έλλειψης σεβασμού για το δημόσιο χρήμα και τους νόμους, σε έλλειψη σεβασμού για τη Δημοκρατία, σε διασυρμό κάθε έννοιας κοινωνικότητας με θεοποίηση του φιλοτομαρισμού, και τελικώς στη δημιουργία μιας κοινωνίας απολιτικών καταναλωτών με σχεδόν παντελή υποτίμηση κάθε έννοιας ιδεολογίας και αξιών. Με άξιο συνοδοιπόρο τη ΝΔ, ήταν το σύστημα,που μας έφερε εδώ."

Πρόβα Ιστορίας *

Tου Νικου Γ. Ξυδακη στη Καθημερινή 7.5.2012

Η εντυπωσιακή αναδιάταξη του πολιτικού χάρτη αποτυπώνει τον σπασμό ενός κοινωνικού σώματος πληγωμένου και έμφοβου που μετασχηματίζεται βίαια. Οι εκλογές διεξάχθηκαν σε φόντο οικονομικής και και κοινωνικής καταστροφής: 21% άνεργοι, ένας στους δύο νέους άνεργος, 18% του ΑΕΠ χαμένο από την αρχή της κρίσης. Η αριθμητική είναι απλή: πόσες ψήφοι απελευθερωμένες ή απεγνωσμένες αντιστοιχούν στο 1,1 εκατομμύριο των καταγεγραμμένων ανέργων; Είναι ακριβώς οι ψήφοι που συνέτριψαν τον κυρίαρχο δικομματισμό της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας. Ψήφοι που κατευθύνθηκαν στην Αριστερά πρωτίστως, αλλά και στον νεοπαγή ποπουλισμό της Πάνω Πλατείας και στους μελανοχίτωνες νεοναζί, μια άγρια συμμορία που διεκδικεί τώρα από τη Δημοκρατία βουλευτική ασυλία.

Το Βερολίνο και οι Bρυξέλλες μετέτρεψαν απερίσκεπτα την Ελλάδα σε πεδίο πειραματισμών για την εφαρμογή συνταγών εσωτερικής υποτίμησης προς αντιμετώπιση της κρίσης χρέους και των ασυμμετριών της Ευρωζώνης. Πίεσαν αφόρητα τα ελληνικά αστικά κόμματα· πρώτα, το ΠΑΣΟΚ, που υπέκυψε αμαχητί, και, μετά την καθαίρεση του Γ. Παπανδρέου, τη Ν.Δ. Η κατάληξη ήταν η καταστροφή τους. Ο λαός, σοκαρισμένος από μια διετή πληβειοποίηση χωρίς καν υπόσχεση ανάσχεσης, βγήκε στους δρόμους πολλές φορές και αποσύρθηκε ηττημένος - εντέλει αντέδρασε με το τελευταίο όπλο του: διέσπειρε την ψήφο του σε πολλά μικρά μερίδια, τιμωρώντας κυρίως τον δικομματισμό, τον ίδιο που τόσα χρόνια ψήφιζε από ιδιοτέλεια και αδράνεια.

Ο μεγάλος νικητής είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είναι αξιωματική αντιπολίτευση υπερτριπλασιάζοντας το ποσοστό του και υπερσκελίζοντας το ΠΑΣΟΚ. Η εκλογική του επίδοση ίσως αποτελέσει τη μήτρα για μια νέα αριστερόστροφη παράταξη, η οποία θα καταλάβει τον χώρο που καταλείπει το συστημικό ΠΑΣΟΚ. Στο κλείσιμο ενός νέου ιστορικού κύκλου, που αρχίζει το 1944-45, η Αριστερά αποσπάται από τη συνθήκη της ήττας και του κομπάρσου και διεκδικεί θέση στην κεντρική σκηνή. Η ευθύνη είναι βαριά ασφαλώς και ενώπιον εθνικού ακροατηρίου ο λόγος και η πράξη του θα στρογγυλέψουν και θα αποκτήσουν βάρος.

Η εκλογική αποτύπωση της 6ης Μαΐου αποτελεί το πρελούδιο ενός μείζονος κοινωνικού και πολιτικού μετασχηματισμού, στην Ελλάδα οπωσδήποτε, αλλά και στην Ευρώπη, που παρακολουθεί με προσοχή τα συμβαίνοντα στο μελλοντολογικό εργαστήριο του Νότου. Η Ελλάδα προβάρει την Ιστορία του 21ου αιώνα.

Σε «βρώμικη» ομηρία η χώρα... *

Της Ζεζας Ζηκου, από τη Καθημερινή 6.5.2012

Με τα Μνημόνια και τον διχασμό του λαού και των κομμάτων σε «μνημονιακά» και «αντιμνημονιακά», η Ελλάδα εισήλθε στη δική της εποχή των άκρων μιας «βρώμικης» ομηρίας. Ο όρος έχει επινοηθεί από τον μαρξιστή ιστορικό Ερικ Χόμπσμπαουμ και αφορά στον «μικρό 20ό αιώνα», με αφετηρία το 1917 και τέρμα το 1989. Τα δύο κόμματα, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., έχουν δεσμευτεί ώστε οι διατάξεις του νέου Μνημονίου να κατοχυρωθούν και από το νέο Σύνταγμα που θα προκύψει από την εντός του 2012–2013 υποχρεωτική αναθεώρηση και τροποποίηση του υπάρχοντος.

Τα νέα δάνεια δεν θα χρησιμοποιηθούν για τη στήριξη της ανάπτυξης και του μεσαίου επιχειρηματικού κόσμου, η ύπαρξη του οποίου είναι προϋπόθεση επιβίωσης της ελληνικής κοινωνίας, αλλά, για τη μετάλλαξη του προηγούμενου χρέους σε μια νέα μορφή εθνικού χρέους προστατευόμενη από το αγγλικό δίκαιο, με την επιπλέον δυνατότητα άμεσα της κατάσχεσης του δημόσιου πλούτου. Με το άρθρο 1 του υπογραφέντος νέου Μνημονίου δημιουργείται ταμείο με την επωνυμία «Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου Α.Ε.», το οποίο διοικείται κατ’ ευθείαν από την τρόικα και τους διεθνείς δανειστές, απαλλάσσεται από κάθε μορφή φορολογίας και η λειτουργία του βαρύνει μόνον το ελληνικό Δημόσιο. Και τα έσοδα από την πώληση της δημόσιας περιουσίας θα πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στους δανειστές και όχι στο ελληνικό κράτος.

Αν, λοιπόν, υπάρχει κάτι που διαφοροποιεί την τρέχουσα ιστορική κρίση από τις προηγούμενες αυτό είναι ένα «έλλειμμα» οποιασδήποτε ελπίδας και προοπτικής. Επειδή δεν φαίνεται να υπάρχει απολύτως κανένα περιθώριο ρεαλιστικών προτάσεων για την έξοδο από τα εφιαλτικά αδιέξοδα της χώρας. Aλλαγές στον καθολικό τρόπο του βίου, δηλαδή στον πολιτισμό, δεν εκβιάζονται ούτε με την επιβολή ιδεολογιών ούτε με μνημονιακές προστακτικές «επικοινωνιακής» ή όποιας άλλης αφηρημένης λογικής.

Οι κρίσεις του 20ού αιώνα οδήγησαν, ευθέως ή εμμέσως, σε θεαματικές μεταλλαγές όχι μόνο των πολιτικών ισορροπιών, αλλά και του περιεχομένου των πολιτικών διακηρύξεων. Για εκείνους που ακόμη τρέφουν αυταπάτες, η «υποταγή» του ελληνικού κράτους και της πολιτικής του στους δανειστές με το πρόσχημα της «διάσωσης» της χώρας αναδεικνύει την υποταγή της εθνικής πολιτικής στην οικονομική εξουσία του Βερολίνου, της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών. Αλλά, για την άρχουσα γνώμη των ελίτ, η ιδέα της προστασίας και περιχαράκωσης της εθνικής οικονομίας και μαζί της η ιδέα της εθνικής πορείας προς την ανάπτυξη και την προκοπή οφείλουν να εγκαταλειφθούν ως ανιστόρητες χίμαιρες. Ομως –είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν– όλες οι χώρες της Ευρωζώνης καλούνται να προδιαγράψουν το μέλλον τους πάνω στην αποκλειστική βάση της άμεσης ανταγωνιστικής μεγιστοποίησης της παραγωγικότητάς τους.

Με αυτή την έννοια, δεν υπάρχουν πια εθνικοί Ρουβίκωνες. Το πολιτικό φαίνεται να συνοψίζεται –και να εξαντλείται– στη δήθεν «ρεαλιστική» αναγνώριση της αδυσώπητης ισχύος των Μνημονίων... Η «αναγκαία» υποταγή σηματοδοτεί το τέλος, είτε βιαστικά είτε προφητικά, της κοινωνίας με την παραγωγή «τοπικών» μορφών ανεργίας, εξαθλίωσης ή βίαιης προλεταριοποίησης των παραδοσιακά αυτοαπασχολούμενων μικρομεσαίων στρωμάτων. Γιατί το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα, τα πρόσωπα, οι επιχειρηματίες και οι τραπεζίτες που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία θα καταφέρουν κάτι καλύτερο στο μέλλον; Επειδή θα το επιβάλουν το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η Ενωση; Οχι βέβαια. Η αύξουσα ενσωμάτωση και αλληλεξάρτηση των επιμέρους εθνικών οικονομιών στη νομισματική ένωση, η θεσμοποίηση δεσμευτικών υπερεθνικών κανόνων και κανονισμών όχι μόνο σε ευρωπαϊκή αλλά και σε υπερεθνική κλίμακα, η συνακόλουθη βαθμιαία αποψίλωση της εθνικής οικονομικής κυριαρχίας και η πλήρης σχεδόν επικράτηση της μονοδιάστατης μονεταριστικής οικονομικής ορθοδοξίας έχουν συρρικνώσει δραματικά την πολιτική ευχέρεια των κρατών να επιλέξουν εθνικές στρατηγικές εξόδου από την κρίση.

Αν δεν μας πεθάνει και δεν πεθάνει και η ίδια, η χώρα στην οποία θα ζήσουμε θα είναι διαφορετική από εκείνη που γνωρίζαμε. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το ιστορικό νόημα της «υποταγής» μπορεί να συνοψισθεί στην προώθηση της παραγωγικής ανταγωνιστικότητας με την υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου εις βάρος των οποιωνδήποτε κοινωνικών κατακτήσεων και αδιαφορώντας για την επιβίωση της κοινωνικής συναίνεσης. Είναι προφανές πως οι ιθύνουσες ομάδες δεν δέχονται αλλαγές που θίγουν την εξουσία τους και τα συμφέροντά τους, η ιστορία των «εθνικών δανείων» και της ξένης βοήθειας είναι ακριβώς ιστορία κατασπατάλησης προς όφελος αυτών των κυρίαρχων ομάδων –για να διαιωνίζεται ο τρόπος που κυβερνούν και πλουτίζουν–, γιατί άλλον δεν ξέρουν. Από την εποχή της UΝRΑ μέχρι τα πακέτα Ντελόρ και τα ΕΣΠΑ, για να μείνουμε στα πρόσφατα παραδείγματα, αυτό συμβαίνει.

Aπομένει, λοιπόν, να δούμε σήμερα τι επιφυλάσσουν οι εκλογές για όσους έχουν υπογράψει ιδεολογική σύμβαση με την «εποχή των Μνημονίων»... Ομως, η Ελλάδα σύρεται σε μια ιστορική καταστροφή… που ανατρέπει πλήρως κάθε ατομική ή συλλογική βεβαιότητα που ίσχυε τα τελευταία 38 χρόνια. Δίχως ίχνος αυτοκριτικής, δίχως συναίσθηση της ιστορικής ευθύνης, δίχως φιλότιμο τελικά, επιδίδονται οι πολιτικοί σε μια ακόμα επικοινωνιακή διαχείριση, προκειμένου να διασωθούν πολιτικά. Για ποια «αναδιαπραγμάτευση» μιλάνε; Αν δεν αλλάξει πολιτική, η χώρα θα στραγγίξει. Θα εξυγιανθεί πεθαίνοντας.

Στοχασμοί περί δημοκρατίας και …Vodafone! *

αναδημοσίευση από το blog politiki krisi

Χθες έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο του «Economist» σχετικά με την κατάσταση στην Ελλάδα και δη την προεκλογική κατάσταση. Ο "πάντα έγκυρος" Economist λοιπόν περιέγραφε την κατάσταση λίγο πολύ όπως την ξέρουμε. Όλο όμως το κατά τ’ άλλα περιγραφικότατο άρθρο διαπνεόταν από τη λογική ότι οι εκλογές είναι «άκαιρες και άσκοπες» και από τη γενικότερη απαξίωσή τους. Πιο συγκεκριμένα, το εναρκτήριο σχόλιο του αναφέρει σε ελεύθερη μετάφραση πως: «Αν οι δανειστές έλεγχαν την κατάσταση στην Ελλάδα, οι πολιτικοί της θα συγκεντρώνονταν στις μεταρρυθμίσεις (δηλαδή στην εφαρμογή του Μνημονίου, όχι οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις) και δεν θα σπαταλούσαν χρόνο και 30 εκατομμύρια για τις εκλογές.» Ενώ ο παράτιτλος τονίζει με έντονα γράμματα ότι « Οι ψηφοφόροι μπορεί να απογοητευτούν, αλλά οι εκλογές δεν θα αλλάξουν πολλά».

Φαίνεται η πολλή για τα δεδομένα μου τηλεόραση που είδα το Πάσχα με επηρέασε: «Ά έχς ξεφύγ!» αναφώνησα, ενθυμούμενος  τη γνωστή και κατ’ εμέ κακόγουστη διαφήμιση της Vodafone. Πραγματικά όμως έχουν ξεφύγει. Τι σημαίνει «αν οι δανειστές είχαν τα πράγματα υπό έλεγχο»; Οι δανειστές είναι υπεύθυνοι για μας; Ή απ’ την άλλη γιατί «οι εκλογές να μην αλλάξουν πολλά»; Μήπως από εμάς δεν εξαρτάται η ψήφος μας; Έτσι, ανάλογο με αυτήν, ή μάλλον με αυτές (δηλαδή τις ψήφους) είναι και το αν θα αλλάξουν πολλά ή τίποτα.

Τι ψηφίζουμε εν καιρώ πολέμου *

Άρθρο του Στέλιου Κούλογλου στο TVXS

Αλλοτε από τα πρωτοσέλιδα των περισσότερων σημερινών εφημερίδων,άλλοτε από τον Σόιμπλε το Σαββατο το βράδυ, η ίδια απεγνωσμένη προσπάθεια. Να βρεθούν οι πολίτες της χώρας, για μια ακόμη φορά, αντιμέτωποι με τα ίδια εκβιαστικά διλλήμματα που τίθενται κάθε φορά που είναι να περάσει ένα ακόμη επαχθές μνημόνιο: ή υποταγή ή χρεοκοπία.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι σημερινές εκλογές είναι οι κρισιμότερες από τη μεταπολίτευση του 1974. Αλλά αυτό ισχύει μέχρι τις επόμενες, που θα είναι οι αποφασιστικές και δεν θ’ αργήσουν πολύ. Οι τωρινές είναι μεταβατικές για δύο λόγους: πρώτον, διεξάγονται στo πλαίσιo ενός πολιτικού συστήματος που ψυχορραγεί, αλλά δεν έχει καταρρεύσει πλήρως. Και δεύτερον, πραγματοποιούνται σε συνθήκες ενός ακήρυχτου πολέμου, με αβέβαιη έκβαση.

Ο πόλεμος αυτός είναι οικονομικός. Είναι η επίθεση των αγορών εναντίον των λαών, της ολιγαρχίας που θέλει να αναδιανείμει τον παγκόσμιο πλούτο προς όφελός της και σε βάρος των πιο αδύνατων. Δεν προκαλεί τόσα θύματα όσα ο συμβατικός πόλεμος. Αλλά είναι και πιο δύσκολο γι’ αυτούς που δέχονται την επίθεση να καταλάβουν ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός, ώστε να τον αντιμετωπίσουν.