Άρθρο του Νικόλα Ευαντινού στο TVXS 14.5.12:
Τα τελευταία ιστορικά, για την νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου εικοσιτετράωρα, διαμορφώνονται σε επίπεδο δημόσιου λόγου δυο ρητορικές, οι οποίες βρίσκονται και στον πυρήνα των διαφαινόμενων πολιτικών αντιπάλων που μάλλον θα κονταροχτυπηθούν στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν. Δυο ρητορικές που μέσα από διαστρεβλώσεις, τεχνητές παρερμηνείες και άλλα «παράσιτα» λογής φοβισμένων δημοσιογραφίσκων, φτάνουν στα αυτιά των πολιτών, οι οποίοι στις 6 του Μάη φώναξαν ένα βροντερό «όχι» στο μνημόνιο.
Από τη μια ακούμε την ρητορική της «σύνεσης». Απαγκίστρωση από το μνημόνιο δηλαδή σταδιακά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση εντός μνημονίου, εφαρμόζοντας τους μεσαιωνικούς για την κοινωνία της εργασίας νόμους. Είναι ο δρόμος της «τιμής» στις υπογραφές –καθότι το κράτος έχει συνέχεια- που βαδίζοντάς τον η χώρα θα ξέρει πως περπατά «εις την Εσπερία», έχουσα στις τσέπες της το ιερό ευρώ, σίγουρη για τη ένταξή της στον ανεπτυγμένο κόσμο. Οι θυσίες βέβαια για αυτόν τον δρόμο, δηλαδή η εφαρμογή των μνημονιακών νόμων Παπαδήμου και η κατακόρυφη περαιτέρω φτωχοποίηση μεγάλων ομάδων πληθυσμού θα αποσιωπηθούν, όπως αποσιωπάται και τώρα μετεκλογικά η κοινωνική απόγνωση, η μαζική κατάθλιψη και η ηθική και φυσική εξόντωση των πολιτών –ή μήπως να πω των λαμνοκόπων στις γαλέρες των τραπεζιτών και των δανειστών;. Κι όμως αυτή η πορεία δέχτηκε με την ψήφο των πολιτών ένα καίριο πλήγμα, ένα πλήγμα που εκστόμισε ο «τσιπραίικος» «λαϊκίστικος» τυχοδιωκτισμός του ενός εκατομμυρίου ψήφων.
Για όσους ρητορεύουν «συνετά» η καταγγελία του μνημονίου, ο διεθνής λογιστικός έλεγχος του χρέους, το moratorium στη αποπληρωμή του υπολοίπου, η στήριξη της κοινωνίας ως προτεραιότητα, το ξήλωμα των αντεργατικών νόμων, η φορολόγηση του κεφαλαίου, ο κρατικός έλεγχος των τραπεζών για στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, το περιουσιολόγιο και οι λοιπές πολιτικές τι συνιστούν; «Τσάμπα μαγκιά», επαναστατική γυμναστική, ουτοπικά, επικίνδυνα, αντεθνικά και κυρίως αντιευρωπαϊκά τερτίπια. Τουτέστιν βγάζουν την χώρα από την ευρωζώνη, από την ευρωπαική ένωση, από την Δύση. Στα αλήθεια όμως ποιος είναι αντευρωπαϊστής; Εκείνος που δρομολογεί εξελίξεις σε όφελος των ευρωπαϊκών λαών, εις βάρος της γερμανοκρατούμενης ευρωζώνης, ενάντια στο χρηματοπιστωτικό κέρβερο που γραπώνει ολόκληρες οικονομίες από το λαιμό; Ή εκείνος που εμμένει σε μια υφεσιακή πολιτική, καταβαραθρώνοντας κοινωνικό κράτος, δημοκρατικές ελευθερίες, οδηγώντας ανθρώπους σε αυτοκτονίες, καθιστώντας την εργασία δουλεία για τους μονοπωλιακούς διαφεντευτάδες του πλούτου των ευρωπαϊκών λαών;
Αν παραδεχτούμε πως κύριο πολιτικό θεμέλιο της Ευρώπης είναι η ευημερία των λαών της μέσα από τις καταστατικές δημοκρατικές αρχές (της ισονομίας, της ισοτιμίας, της ανεκτικότητας και της πολυπολιτισμικότητας κλπ), τότε πόσο φιλοευρωπαϊκή είναι η σημερινή νεοφιλελεύθερη δομή της; Πόσο φιλοευρωπαϊκή είναι η οικονομική πολιτική του Συμφώνου σταθερότητας; Πόσο φιλοευρωπαϊκή είναι η νεοθατσερικού τύπου οικονομική πολιτική της κυρίας Μέρκελ; Πόσο εντός των ευρωπαϊκών ιδεωδών κινείται το πνεύμα του Μνημονίου;
Ας γνωρίζουν λοιπόν οι «συνετοί» πως για ό,τι κατηγορούν το κυβερνητικό πρόγραμμα της Αριστεράς, πρέπει για να το βρουν να κοιτάξουν στον καθρέφτη. Αντιευρωπαϊστής είναι εκείνος που εφαρμόζει το μνημόνιο και τους νόμους του. Αντιευρωπαϊστής είναι εκείνος που γίνεται ουρά στο άρμα της επεκτατικής οικονομικής πολιτικής της κυρίας Μέρκελ. Αντιευρωπαϊστής είναι εκείνος που ραγιαδίζει, που δεν τολμά, δεν αμφισβητεί που φέρεται ως υποτελής και όχι ως ισότιμο μέλος σε μια διακρατική δημοκρατική ένωση. Οι συνετοί λοιπόν ευρωπαιστές, δίχως όραμα και πίστη στην Ευρώπη εμμένουν ως άλλοι μοιραίοι μπροστά στην Ιστορία, να σκύβουν το κεφάλι προτείνοντας στον ελληνικό λαό: «βάρα με αγά μου, να γιάσω». Οποία ανατολίτικη συμπεριφορά….(παρεμπιπτόντως μόνο αγάπη τρέφω για την πολιτιστική και σε επίπεδο ανθρώπινων σχέσεων κουλτούρα με την οποία η Ανατολή μας έχει μπολιάσει)
Προσωπικά δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από τις δυνάμεις της «απαγκιστρώσεως». Παραμένουν φορείς μιας ματιάς που για να χωρέσει τον κόσμο, τον κατασκευάζει στατικό, αυστηρά οριοθετημένο, απαρέγκλιτα «υπογραφοκρατούμενο».
Δυστυχώς όμως η ΔΗΜΑΡ, –εφόσον παραμείνει σε θέσεις που καθιστούν τον κύριο Βενιζέλο σύμφωνό τους- καθίσταται πλέον κατ’ όνομα και μόνο αριστερά. Γιατί θαρρώ Αριστερά σημαίνει-πέραν όλων των άλλων- ενεργητική και όχι παθητική θέαση του κόσμου, ο οποίος διαρκώς αλλάζει στην βάση της δημιουργικής δράσης που η ματιά αυτή ορίζει. Και αυτός ο κόσμος, αυτή η Ευρώπη αλλάζει. Αρχίζει να ξυπνά και να αλλάζει ρότα αμφισβητώντας τις πανάκειες του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου. Αρχίζει να επαναδιαπραγματεύεται την ταυτότητά της στην βάση της κοινωνίας και όχι των πολυεθνικών κερδών. Και το ξυπνητήρι το σήμανε ο ευρωπαϊκός λαός της Ελλάδας των εικοσάρηδων, των τριαντάρηδων και των σαραντάρηδων στις 6 του Μάη. Τώρα που ξυπνήσαμε, εύχομαι να αρχίσουμε την νέα μας μέρα πετώντας το φέσι της τυφλής υποτέλειας, το φέσι του «συνετού» ραγιά.
Τα τελευταία ιστορικά, για την νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου εικοσιτετράωρα, διαμορφώνονται σε επίπεδο δημόσιου λόγου δυο ρητορικές, οι οποίες βρίσκονται και στον πυρήνα των διαφαινόμενων πολιτικών αντιπάλων που μάλλον θα κονταροχτυπηθούν στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν. Δυο ρητορικές που μέσα από διαστρεβλώσεις, τεχνητές παρερμηνείες και άλλα «παράσιτα» λογής φοβισμένων δημοσιογραφίσκων, φτάνουν στα αυτιά των πολιτών, οι οποίοι στις 6 του Μάη φώναξαν ένα βροντερό «όχι» στο μνημόνιο.
Από τη μια ακούμε την ρητορική της «σύνεσης». Απαγκίστρωση από το μνημόνιο δηλαδή σταδιακά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση εντός μνημονίου, εφαρμόζοντας τους μεσαιωνικούς για την κοινωνία της εργασίας νόμους. Είναι ο δρόμος της «τιμής» στις υπογραφές –καθότι το κράτος έχει συνέχεια- που βαδίζοντάς τον η χώρα θα ξέρει πως περπατά «εις την Εσπερία», έχουσα στις τσέπες της το ιερό ευρώ, σίγουρη για τη ένταξή της στον ανεπτυγμένο κόσμο. Οι θυσίες βέβαια για αυτόν τον δρόμο, δηλαδή η εφαρμογή των μνημονιακών νόμων Παπαδήμου και η κατακόρυφη περαιτέρω φτωχοποίηση μεγάλων ομάδων πληθυσμού θα αποσιωπηθούν, όπως αποσιωπάται και τώρα μετεκλογικά η κοινωνική απόγνωση, η μαζική κατάθλιψη και η ηθική και φυσική εξόντωση των πολιτών –ή μήπως να πω των λαμνοκόπων στις γαλέρες των τραπεζιτών και των δανειστών;. Κι όμως αυτή η πορεία δέχτηκε με την ψήφο των πολιτών ένα καίριο πλήγμα, ένα πλήγμα που εκστόμισε ο «τσιπραίικος» «λαϊκίστικος» τυχοδιωκτισμός του ενός εκατομμυρίου ψήφων.
Για όσους ρητορεύουν «συνετά» η καταγγελία του μνημονίου, ο διεθνής λογιστικός έλεγχος του χρέους, το moratorium στη αποπληρωμή του υπολοίπου, η στήριξη της κοινωνίας ως προτεραιότητα, το ξήλωμα των αντεργατικών νόμων, η φορολόγηση του κεφαλαίου, ο κρατικός έλεγχος των τραπεζών για στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, το περιουσιολόγιο και οι λοιπές πολιτικές τι συνιστούν; «Τσάμπα μαγκιά», επαναστατική γυμναστική, ουτοπικά, επικίνδυνα, αντεθνικά και κυρίως αντιευρωπαϊκά τερτίπια. Τουτέστιν βγάζουν την χώρα από την ευρωζώνη, από την ευρωπαική ένωση, από την Δύση. Στα αλήθεια όμως ποιος είναι αντευρωπαϊστής; Εκείνος που δρομολογεί εξελίξεις σε όφελος των ευρωπαϊκών λαών, εις βάρος της γερμανοκρατούμενης ευρωζώνης, ενάντια στο χρηματοπιστωτικό κέρβερο που γραπώνει ολόκληρες οικονομίες από το λαιμό; Ή εκείνος που εμμένει σε μια υφεσιακή πολιτική, καταβαραθρώνοντας κοινωνικό κράτος, δημοκρατικές ελευθερίες, οδηγώντας ανθρώπους σε αυτοκτονίες, καθιστώντας την εργασία δουλεία για τους μονοπωλιακούς διαφεντευτάδες του πλούτου των ευρωπαϊκών λαών;
Αν παραδεχτούμε πως κύριο πολιτικό θεμέλιο της Ευρώπης είναι η ευημερία των λαών της μέσα από τις καταστατικές δημοκρατικές αρχές (της ισονομίας, της ισοτιμίας, της ανεκτικότητας και της πολυπολιτισμικότητας κλπ), τότε πόσο φιλοευρωπαϊκή είναι η σημερινή νεοφιλελεύθερη δομή της; Πόσο φιλοευρωπαϊκή είναι η οικονομική πολιτική του Συμφώνου σταθερότητας; Πόσο φιλοευρωπαϊκή είναι η νεοθατσερικού τύπου οικονομική πολιτική της κυρίας Μέρκελ; Πόσο εντός των ευρωπαϊκών ιδεωδών κινείται το πνεύμα του Μνημονίου;
Ας γνωρίζουν λοιπόν οι «συνετοί» πως για ό,τι κατηγορούν το κυβερνητικό πρόγραμμα της Αριστεράς, πρέπει για να το βρουν να κοιτάξουν στον καθρέφτη. Αντιευρωπαϊστής είναι εκείνος που εφαρμόζει το μνημόνιο και τους νόμους του. Αντιευρωπαϊστής είναι εκείνος που γίνεται ουρά στο άρμα της επεκτατικής οικονομικής πολιτικής της κυρίας Μέρκελ. Αντιευρωπαϊστής είναι εκείνος που ραγιαδίζει, που δεν τολμά, δεν αμφισβητεί που φέρεται ως υποτελής και όχι ως ισότιμο μέλος σε μια διακρατική δημοκρατική ένωση. Οι συνετοί λοιπόν ευρωπαιστές, δίχως όραμα και πίστη στην Ευρώπη εμμένουν ως άλλοι μοιραίοι μπροστά στην Ιστορία, να σκύβουν το κεφάλι προτείνοντας στον ελληνικό λαό: «βάρα με αγά μου, να γιάσω». Οποία ανατολίτικη συμπεριφορά….(παρεμπιπτόντως μόνο αγάπη τρέφω για την πολιτιστική και σε επίπεδο ανθρώπινων σχέσεων κουλτούρα με την οποία η Ανατολή μας έχει μπολιάσει)
Προσωπικά δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από τις δυνάμεις της «απαγκιστρώσεως». Παραμένουν φορείς μιας ματιάς που για να χωρέσει τον κόσμο, τον κατασκευάζει στατικό, αυστηρά οριοθετημένο, απαρέγκλιτα «υπογραφοκρατούμενο».
Δυστυχώς όμως η ΔΗΜΑΡ, –εφόσον παραμείνει σε θέσεις που καθιστούν τον κύριο Βενιζέλο σύμφωνό τους- καθίσταται πλέον κατ’ όνομα και μόνο αριστερά. Γιατί θαρρώ Αριστερά σημαίνει-πέραν όλων των άλλων- ενεργητική και όχι παθητική θέαση του κόσμου, ο οποίος διαρκώς αλλάζει στην βάση της δημιουργικής δράσης που η ματιά αυτή ορίζει. Και αυτός ο κόσμος, αυτή η Ευρώπη αλλάζει. Αρχίζει να ξυπνά και να αλλάζει ρότα αμφισβητώντας τις πανάκειες του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου. Αρχίζει να επαναδιαπραγματεύεται την ταυτότητά της στην βάση της κοινωνίας και όχι των πολυεθνικών κερδών. Και το ξυπνητήρι το σήμανε ο ευρωπαϊκός λαός της Ελλάδας των εικοσάρηδων, των τριαντάρηδων και των σαραντάρηδων στις 6 του Μάη. Τώρα που ξυπνήσαμε, εύχομαι να αρχίσουμε την νέα μας μέρα πετώντας το φέσι της τυφλής υποτέλειας, το φέσι του «συνετού» ραγιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου