Απόσπασμα άρθρου του Τάκη Θεοδωρόπουλου:
"...Δεν χρειάζεται όμως να είσαι κοινωνιολόγος για να δεις αυτό που στεκόταν μπροστά στα μάτια τους, αλλά δεν το έβλεπαν γιατί δεν ήθελαν να το διαβάσουν. Αναφέρομαι στον αποδεκατισμό της μεσαίας τάξης. Της πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας, τα δύο μεγάλα κόμματα της οποίας φλέρταραν, αγκάλιαζαν, κολάκευαν και καθαγίαζαν, και της οποίας οι μετακινήσεις καθόριζαν και το αποτέλεσμα των εκλογών.
Ανεξαρτήτως ιδεολογίας, σε αυτή συγκαταλέγονται δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, επιχειρηματίες, μικροί, μικρομεσαίοι και μικρομέγαλοι, αγρότες, όσοι είτε έχουν βάλει λουκέτο στα μαγαζιά τους είτε, ακόμη κι αν δεν έβαλαν λουκέτο, έχουν χάσει την πελατεία τους, όσων οι μισθοί έχουν μείνει στο μισό, ενώ οι τιμές των αγαθών ευημερούν, όπως ευημερεί και η βαριά τους φορολόγηση, ασχέτως ικανότητας των εισπρακτικών μηχανισμών. Αυτοί που εμπιστεύθηκαν την ευμάρεια την οποία τους παρείχε ο δικομματισμός και τώρα είναι καταχρεωμένοι. Αυτοί που αντιμετωπίζουν καθημερινά ένα αδηφάγο Δημόσιο, άχρηστο και γερασμένο, το οποίο, προκειμένου να περισώσει τα συντρίμμια του, τους έχει εξουθενώσει. Αυτοί είναι τα κατεξοχήν θύματα των δύο ετών του Μνημονίου.
Προσβλέπουν στην Ευρώπη, Ευρώπη ακούνε, αλλά βλέπουν μόνο Ελλαδάρα.
Προσωπικά, και δεν είμαι ο μόνος, δεκάρα τσακιστή δεν δίνω για την κατάρρευση του δικομματισμού. Με τη λίγη ιστορία όμως που ξέρω, είμαι σε θέση να πω πως η μεσαία τάξη, και όχι μόνο στη Γαλλική Επανάσταση, υπήρξε ο πυλώνας της σύγχρονης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Και όποτε αποδεκατίστηκε, παρέσυρε μαζί της και τους δημοκρατικούς θεσμούς."
"...Δεν χρειάζεται όμως να είσαι κοινωνιολόγος για να δεις αυτό που στεκόταν μπροστά στα μάτια τους, αλλά δεν το έβλεπαν γιατί δεν ήθελαν να το διαβάσουν. Αναφέρομαι στον αποδεκατισμό της μεσαίας τάξης. Της πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας, τα δύο μεγάλα κόμματα της οποίας φλέρταραν, αγκάλιαζαν, κολάκευαν και καθαγίαζαν, και της οποίας οι μετακινήσεις καθόριζαν και το αποτέλεσμα των εκλογών.
Ανεξαρτήτως ιδεολογίας, σε αυτή συγκαταλέγονται δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, επιχειρηματίες, μικροί, μικρομεσαίοι και μικρομέγαλοι, αγρότες, όσοι είτε έχουν βάλει λουκέτο στα μαγαζιά τους είτε, ακόμη κι αν δεν έβαλαν λουκέτο, έχουν χάσει την πελατεία τους, όσων οι μισθοί έχουν μείνει στο μισό, ενώ οι τιμές των αγαθών ευημερούν, όπως ευημερεί και η βαριά τους φορολόγηση, ασχέτως ικανότητας των εισπρακτικών μηχανισμών. Αυτοί που εμπιστεύθηκαν την ευμάρεια την οποία τους παρείχε ο δικομματισμός και τώρα είναι καταχρεωμένοι. Αυτοί που αντιμετωπίζουν καθημερινά ένα αδηφάγο Δημόσιο, άχρηστο και γερασμένο, το οποίο, προκειμένου να περισώσει τα συντρίμμια του, τους έχει εξουθενώσει. Αυτοί είναι τα κατεξοχήν θύματα των δύο ετών του Μνημονίου.
Προσβλέπουν στην Ευρώπη, Ευρώπη ακούνε, αλλά βλέπουν μόνο Ελλαδάρα.
Προσωπικά, και δεν είμαι ο μόνος, δεκάρα τσακιστή δεν δίνω για την κατάρρευση του δικομματισμού. Με τη λίγη ιστορία όμως που ξέρω, είμαι σε θέση να πω πως η μεσαία τάξη, και όχι μόνο στη Γαλλική Επανάσταση, υπήρξε ο πυλώνας της σύγχρονης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Και όποτε αποδεκατίστηκε, παρέσυρε μαζί της και τους δημοκρατικούς θεσμούς."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου