Ένα δηκτικότατο μετεκλογικό άρθρο του Παντελή Μπουκάλα στη Καθημερινή 10.5.12:
Εχει τις δυσκολίες της η ζωή. Ωσπου να ξαναγίνουν εκλογές λοιπόν πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς Παπουτσή και Ρέππα στο τιμόνι της πατρίδας, χωρίς Πετσάλνικο και Παπακωνσταντίνου, χωρίς Πρωτόπαπα και Διαμαντοπούλου καθεβραδινούς γυάλινους επισκέπτες μας. Αλλά και χωρίς Δούκα, Ανδρεουλάκο και Αντώναρο (φοβερό το ρεύμα Καραμανλή, η αλήθεια να λέγεται). Χωρίς Ροντούλη και γομαρολογία. Κι εντάξει. Εμείς θα τα κουτσοκαταφέρουμε. Με τη βοήθεια κάποιων βετεράνων βέβαια, κάποιων σταθερών αξιών που ξανατιμήθηκαν από τη λαϊκή ψήφο, όπως ο λατινιστής Πολύδωρας, ο αειθαλής Γιακουμάτος, ο κενοβρόντης Ντινόπουλος. Αλλά και με τη συνδρομή των νέων φιντανιών που έστειλαν στη Βουλή οι λιγοστές οικογένειες από τζάκι που διαθέτουμε. Για τους σκοτειναυγίτες, εν οις πρώην τρόφιμοι φυλακών και ποινικώς διωκόμενοι, ας φροντίσει ο λαός, τώρα που μαθαίνει το ποιόν τους.
Ολοι οι πρωτοκλασάτοι όμως, οι διατελέσαντες υπουργοί ή υφυπουργοί που η άκαρδη κοινωνία τούς άφησε εκτός Βουλής, και μάλιστα την ώρα που έβλεπαν όνειρα νέας εξουσίας, πώς θα αντέξουν; Πώς θα πορευτούν δίχως τους ολοπρόθυμους γραμματείς τους, τους πειθαρχημένους υπαλληλοσυντρόφους, τους κόλακές τους, τους οδηγούς και τους σωματοφύλακές τους; Αμαθοι άνθρωποι είναι κι άβγαλτοι. Οι περισσότεροί τους άλλη επιστήμη δεν ξέρουν από την επιστήμη του κυβερνάν, που κι αυτή τη στραβόμαθαν από εγχειρίδια δι’ αρχαρίους και στην κεφαλή του κασίδη. Κι άλλη δουλειά δεν ξέρουν πέρα από τη δουλειά του σωτήρα ή του υποσωτήρα. Σε ποια προγράμματα διά βίου μάθησης να σπεύσουν τώρα για να πιάσουν από την αρχή την αλφαβήτα της ζωής; Σε ποια επιμορφωτήρια να εγγραφούν ώστε να μπορέσουν να επανενταχθούν στην κοινωνία, στον κόσμο της εργασίας;
Στην πραγματικότητα ωστόσο δεν πρόκειται για επανένταξη αλλά, για πολλούς εξ αυτών, για μόλις πρώτη ένταξη, στα πενήντα ή και στα εξήντα τους. Τόσα χρόνια, και μετά τη θαλπωρή του κομματικού σωλήνα, έμαθαν να ζουν σε κάποιο Υπεράνω, σε κάποιο Εκτός. Με επάγγελμά τους (συγνώμη, λειτούργημα ήθελα να πω) τη διαφώτιση του λαού (από τηλεοράσεως συνήθως) και τη διάσωσή του, είτε συμφωνούσε είτε όχι. Ναι, βέβαια, ορισμένοι δικηγόρησαν τρία-τέσσερα φεγγάρια, άλλοι πέρασαν από τη δημοσιογραφία που δεν δυσκολεύτηκε να τους ξεχάσει γρήγορα και να τους διαγράψει και κάποιοι υπήρξαν σύμβουλοι επιχειρήσεων με την πιο χαλαρή έννοια του όρου. Βαριές δουλειές...
Θα τα καταφέρουν πάντως. Ας μην προσθέσουμε και το δικό τους άγχος στα τόσα δικά μας. Και τις γνωριμίες τους έχουν και κάμποσοι είναι υποχρεωμένοι απέναντί τους και επί πληρωμή διαλέξεις μπορούν να δώσουν και σύμβουλοι να ξαναγίνουν, με τις ίδιες αόριστες αρμοδιότητες. Πρέπει πάντως να προσέξουν πολύ με την απεξάρτησή τους. Γιατί αυτό τουλάχιστον το έμαθαν: Ισχυρότερο ψυχοτρόπο και αναβολικό από την εξουσίνη δεν υπάρχει. Και η στέρησή της σε τσακίζει.
Εχει τις δυσκολίες της η ζωή. Ωσπου να ξαναγίνουν εκλογές λοιπόν πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς Παπουτσή και Ρέππα στο τιμόνι της πατρίδας, χωρίς Πετσάλνικο και Παπακωνσταντίνου, χωρίς Πρωτόπαπα και Διαμαντοπούλου καθεβραδινούς γυάλινους επισκέπτες μας. Αλλά και χωρίς Δούκα, Ανδρεουλάκο και Αντώναρο (φοβερό το ρεύμα Καραμανλή, η αλήθεια να λέγεται). Χωρίς Ροντούλη και γομαρολογία. Κι εντάξει. Εμείς θα τα κουτσοκαταφέρουμε. Με τη βοήθεια κάποιων βετεράνων βέβαια, κάποιων σταθερών αξιών που ξανατιμήθηκαν από τη λαϊκή ψήφο, όπως ο λατινιστής Πολύδωρας, ο αειθαλής Γιακουμάτος, ο κενοβρόντης Ντινόπουλος. Αλλά και με τη συνδρομή των νέων φιντανιών που έστειλαν στη Βουλή οι λιγοστές οικογένειες από τζάκι που διαθέτουμε. Για τους σκοτειναυγίτες, εν οις πρώην τρόφιμοι φυλακών και ποινικώς διωκόμενοι, ας φροντίσει ο λαός, τώρα που μαθαίνει το ποιόν τους.
Ολοι οι πρωτοκλασάτοι όμως, οι διατελέσαντες υπουργοί ή υφυπουργοί που η άκαρδη κοινωνία τούς άφησε εκτός Βουλής, και μάλιστα την ώρα που έβλεπαν όνειρα νέας εξουσίας, πώς θα αντέξουν; Πώς θα πορευτούν δίχως τους ολοπρόθυμους γραμματείς τους, τους πειθαρχημένους υπαλληλοσυντρόφους, τους κόλακές τους, τους οδηγούς και τους σωματοφύλακές τους; Αμαθοι άνθρωποι είναι κι άβγαλτοι. Οι περισσότεροί τους άλλη επιστήμη δεν ξέρουν από την επιστήμη του κυβερνάν, που κι αυτή τη στραβόμαθαν από εγχειρίδια δι’ αρχαρίους και στην κεφαλή του κασίδη. Κι άλλη δουλειά δεν ξέρουν πέρα από τη δουλειά του σωτήρα ή του υποσωτήρα. Σε ποια προγράμματα διά βίου μάθησης να σπεύσουν τώρα για να πιάσουν από την αρχή την αλφαβήτα της ζωής; Σε ποια επιμορφωτήρια να εγγραφούν ώστε να μπορέσουν να επανενταχθούν στην κοινωνία, στον κόσμο της εργασίας;
Στην πραγματικότητα ωστόσο δεν πρόκειται για επανένταξη αλλά, για πολλούς εξ αυτών, για μόλις πρώτη ένταξη, στα πενήντα ή και στα εξήντα τους. Τόσα χρόνια, και μετά τη θαλπωρή του κομματικού σωλήνα, έμαθαν να ζουν σε κάποιο Υπεράνω, σε κάποιο Εκτός. Με επάγγελμά τους (συγνώμη, λειτούργημα ήθελα να πω) τη διαφώτιση του λαού (από τηλεοράσεως συνήθως) και τη διάσωσή του, είτε συμφωνούσε είτε όχι. Ναι, βέβαια, ορισμένοι δικηγόρησαν τρία-τέσσερα φεγγάρια, άλλοι πέρασαν από τη δημοσιογραφία που δεν δυσκολεύτηκε να τους ξεχάσει γρήγορα και να τους διαγράψει και κάποιοι υπήρξαν σύμβουλοι επιχειρήσεων με την πιο χαλαρή έννοια του όρου. Βαριές δουλειές...
Θα τα καταφέρουν πάντως. Ας μην προσθέσουμε και το δικό τους άγχος στα τόσα δικά μας. Και τις γνωριμίες τους έχουν και κάμποσοι είναι υποχρεωμένοι απέναντί τους και επί πληρωμή διαλέξεις μπορούν να δώσουν και σύμβουλοι να ξαναγίνουν, με τις ίδιες αόριστες αρμοδιότητες. Πρέπει πάντως να προσέξουν πολύ με την απεξάρτησή τους. Γιατί αυτό τουλάχιστον το έμαθαν: Ισχυρότερο ψυχοτρόπο και αναβολικό από την εξουσίνη δεν υπάρχει. Και η στέρησή της σε τσακίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου