Τρομοκράτες, από τρομοκράτες *

Από το blog Ελληνοφρένεια 6.2.2013:

Πίστευα και πιστεύω ότι ο ένοπλος αγώνας μικρών ομάδων, το περίφημο αντάρτικο πόλεων, τα χτυπήματα μεμονωμένων στόχων, όχι μόνο δεν φέρνουν αποτέλεσμα, αλλά αρκετές φορές ισχυροποιούν τους μηχανισμούς του κράτους και οδηγούν τις κοινωνίες σε πιο συντηρητικές θέσεις και επιλογές.

Τελευταίως όμως συλλαμβάνω τον εαυτό μου να μην «ταράζεται» από τέτοια κρούσματα,  να μην φοβάται για την σκλήρυνση  των κατασταλτικών μηχανισμών, ούτε για την ενδεχόμενη συντηρητική στροφή της κοινωνίας. (Τα δύο τελευταία τα θεωρώ πια δεδομένα). Και νιώθω ότι δεν σκέφτομαι μόνο εγώ έτσι. Με έκπληξη συναντώ παρόμοιες απόψεις, από ανθρώπους που δεν το περίμενα. Όπου και αν διαβάσω, ότι και αν ακούσω πιάνω πάνω κάτω το ίδιο κλίμα, που περικλείεται στις εξής οργισμένες φράσεις.

«Δολοφόνοι είναι αυτοί στην κυβέρνηση, τρομοκράτης είναι ο Σαμαράς και οι Υπουργοί του, κόβουν συντάξεις, μισθούς, εγκληματούν, μαζί με τα παπαγαλάκια τους, έχουν τσακίσει την κοινωνία. Μας εξοντώνουν, μας καταστρέφουν, μας σκοτώνουν» και διάφορες παρόμοιες φράσεις.

Νιώθω ότι για μεγάλο μέρος της κοινωνίας, η αναταραχή που έχει έρθει, δεν είναι ενόχληση. Όχι επειδή τους αρέσει, αλλά επειδή την θεωρούν λύση.  Πιθανή λύση, ή έναρξη μιας διαδικασίας που θα οδηγήσει σε λύση. Περίπου το ίδιο πιστεύω κι εγώ. Το έχω γράψει και στο παρελθόν. Το μοναδικό φως στο τούνελ, είναι μια δυναμική εξέγερση που θα τσακίσει όποιον επί τρία χρόνια, κοροϊδεύει, και στρέφεται κατά του λαού, με τα δήθεν αναγκαστικά μέτρα και τα ακραία διλλήματα και πιθανόν να οδηγήσει σε κάτι καλύτερο. Ριζικά καλύτερο. Βέβαια εγώ ως «κολλημένος» , έχω πολύ συγκεκριμένα μέσα στο μυαλό μου την ενδεχόμενη λύση… αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος. Είναι του μέλλοντος.

Νομίζω ότι η άρχουσα τάξη της χώρας  -με τις κυβερνήσεις της και τα καθεστωτικά ΜΜΕ-,  δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς έχει δημιουργήσει. Τι έχουν πυροδοτήσει στα μυαλά και στις συνειδήσεις των πολλών. Πόσο έχουν αποδομήσει έννοιες όπως, νομιμότητα, υπακοή στον Νόμο, φόβος μπροστά στην παρανομία, εγκράτεια, ατομική ευθύνη. Έχω την αίσθηση ότι έχουν δημιουργήσει στρατιές από «τρομοκράτες». Ανθρώπους έτοιμους να χάσουν αρκετά, για να μην χάσουν κι άλλα. Ανθρώπους που σε άλλες εποχές θα δίσταζαν να εκφράσουν την συμπάθεια, την  αλληλεγγύη ή και την ανοχή τους,  σε τρομοκράτες με καλάσνικωφ, αλλά τώρα το κάνουν δημόσια και με παρρησία. Όχι γιατί θεωρούν σωστό και καλό να σκοτώνεις, αλλά επειδή βλέπουν καθημερινά «σκοτωμένους», επειδή εξοικειώθηκαν με θανάτους, επειδή δεν βρίσκουν  νόημα πια σε ότι κάνουν, αν κάνουν.  Και επειδή στην αναγκαστική ηρεμία τρόμου και φόβου, που σπέρνουν οι σωτήρες, προτιμούν την φασαρία και την αναστάτωση  για να ξεφορτωθούν τους σωτήρες. Συνομιλώ με πολλούς ανθρώπους, που είναι έτοιμοι να αποδεχτούν οτιδήποτε, ορθώνεται απέναντι, από την μνημονιακή λαίλαπα. Ότι και αν είναι αυτό! Και αυτό είναι κατόρθωμα των εγκληματικών πολιτικών επιλογών, των τελευταίων 3 χρόνων.

Αυτόν τον συλλογικό παραλογισμό, κάποτε μπορούσε μόνο η Αριστερά να τον κουμαντάρει. Τώρα νιώθω ότι δεν μπορεί… ακόμη.

Αυτοί που κυβέρνησαν και κυβερνούν, δεν σέβονται την οργή μας. Δυστυχώς γι αυτούς. Δεν σέβονται την υπομονή και την καρτερικότητά μας. Δεν σέβονται έναν λαό που  προσπαθεί να κρατήσει την ψυχραιμία του και τον τόπο του όρθιο και αυτοί τον εμπαίζουν και τον προκαλούν.  Νιώθω ότι μας εξοπλίζουν, γρήγορα και επικίνδυνα και ξέρω ότι η μεγαλύτερη και σημαντικότερη τρομοκρατία, είναι αυτή που προέρχεται από έναν αποφασισμένο λαό, κατά του δυνάστη του.

Νιώθω, ότι μας κάνουν «τρομοκράτες», αλλά δεν ανησυχώ.

Γιατί νιώθω ότι αυτό που θα γίνει, θα είναι κάτι μεγαλύτερο και  δυνατότερο, από μια απλή τρομοκρατική πράξη, ρουτίνας.

(Όπως πάντα μάλλον βιάζομαι… Αλλά το θέμα είναι ότι βιάζονται και οι αντίπαλοι.)

Θύμιος Κ.