Άνεργες υποσχέσεις *

Του Γιάννη Ιωάννου

Του Παντελή Μπουκάλα από τη Καθημερινή 16.2.2013:


Πάλι καλά (θα έλεγε ο κακοήθης λαϊκιστής) που περάσαμε ήδη τον κάβο, διαφορετικά... Πάλι καλά (θα πρόσθετε ο συνήθης μεμψίμοιρος) που υπάρχει το «δίχτυ προστασίας των ευαίσθητων ομάδων», διαφορετικά... Πάλι καλά (θα αυθαδίαζε ο μνήμων) που βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ για όγδοη φορά σε τρία χρόνια, μα με Παπανδρέου, μα με Παπαδήμο, μα με Σαμαρά, διαφορετικά... Πάλι καλά (θα σάρκαζε ο μανιώδης συλλέκτης διαβεβαιώσεων) που μπήκε πάτος στο βαρέλι, διαφορετικά... Πάλι καλά (θα έκλεινε τη συζήτηση αλά Ολι Ρεν ο αγνώμων αντιτροϊκανιστής) που δεν φταίει ο πολλαπλασιαστής αλλά το κακό το ριζικό μας και ο Θεός που μας μισεί, καίτοι παραμένει Θεός της Ελλάδας, διαφορετικά...

Διαφορετικά, τι; Πόσο χειρότερα θα ήμασταν αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά τα παρήγορα; Αν δεν ήταν ήδη ευδιάκριτα «τα πρώτα σημάδια της ανατροπής του κλίματος», όπως βεβαιώνουν οι κυβερνώντες; Πόσο μεγαλύτερη η ύφεση, πόσο ανθρωποφαγικότερη η ανεργία, πόσο πιο διαλυμένες οι οικογένειες; Και πόσο πιο βαθιά η εθνική μας κατάθλιψη, που υποτίθεται ότι κι αυτήν αρχίσαμε να την ξεπερνάμε;

Ερωτήματα όπως αυτά τίθενται εφόσον υπάρχει πρόθυμος παραλήπτης τους. Μόνο που ουδείς τέτοιος είναι ορατός. Οι κυβερνητικοί έχουν ασφαλιστεί μέσα στις φαιδρές (με την έννοια του λάμποντος από χαρά, όχι του ευτράπελου) διαβεβαιώσεις τους, μέσα στους ευχάριστους αριθμούς που πλαστουργεί η λογιστική τους. Και δεν δείχνουν να παρανοιάζονται για όσα συμβαίνουν έξω από τον κατασκευασμένο κόσμο τους. Ο ένας αγωνιά να ξεμπερδέψει ταυτόχρονα με τον καραμανλισμό, τον μητσοτακισμό και τον αβραμοπουλισμό. Και οι άλλοι δύο αφενός «να ηγηθούν της Κεντροαριστεράς», αφετέρου να αντιμετωπίσουν τους αιρετικούς τους, που έναν κόβουν, δύο ξεφυτρώνουν. Οπότε...

Οπότε, τα πράγματα, δυστυχώς, είναι χειρότερα. Η ανεργία δεν είναι μόνο 27%. Γιατί πρέπει να προσμετρηθεί και η υποαπασχόληση. Και η εργασία - λάστιχο. Και η αυτοαπασχόληση που ούτε καν αυτοσυντηρείται πια, άρα πώς να συντρέξει έναν - δυο συγγενείς. Να μετρηθεί επίσης το ελεύθερο που έχει δοθεί στους εργοδότες να κάνουν ό,τι θέλουν εν ονόματι της «ανταγωνιστικότητας». Αλλά ποιον ανταγωνιζόμαστε πλέον; Την Ισπανία την ξεπεράσαμε σε ανεργία. Είμαστε οι πρώτοι σε όλη την Ευρώπη. Οπότε;