Μαζί μόνο στις ζημιές *

Του Γιάννη Ιωάννου

Ένα σχόλιο αναγνώστη που απαντά σε πρόσφατη μανδραβέλεια τοξίνη στη Καθημερινή 28.3.2013, θέτοντας ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα:

Ως μισθωτός του ιδιωτικού τομέα, οφείλω να ομολογήσω ότι με... συγκινεί αφάνταστα το ενδιαφέρον του αρθρογράφου για τα δεινά μου.
Μόνο που ενθυμούμαι τον ίδιο όπως και πολλούς ομοιδεάτες του, να επιχειρηματολογούν στα όρια της λογικής για την ανάγκη η Οικονομία μας να επανακτήσει την ανταγωνιστικότητα της, η οποία καταβαραθρώθηκε εξαιτίας του υψηλού μισθολογικού κόστους και κάπως έτσι φτάσαμε στο να έχουν ισοπεδωθεί μισθοί και εργασιακά δικαιώματα.
Η θεωρία του κοινωνικού αυτοματισμού σε μια πολύ "προχώ" έκδοχή.
Αφού καταδικάσαμε 1.500.000 (και βάλε) νεοέλληνες στην ανεργία και επιχειρήσαμε, μάλλον ανεπιτυχώς, να τους στρέψουμε εναντίον όσων είχαν μια δουλειά (στο Δημόσιο ή την ελεύθερη αγορά) με τα καινοφανή και έωλα επιχειρήματα της ανταγωνιστικότητας, τώρα ρίχνουμε στο τραπέζι την ευθύνη του καταθέτη, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω πρέπει να... εντρυφήσει στα χρηματοοικονομικά για να αποφασίσει ποια τράπεζα πληροί τις προυποθέσεις να "φιλοξενήσει" τους κόπους μια ζωής.
Ερχομαι στη θέση του καταθέτη λοιπόν και ερωτώ: αν θεωρηθώ συνυπεύθυνος για τα "φάλτσα" μιας τράπεζας, δεν θα πρέπει αναλόγως να είμαι και συμμέτοχος στα (όποια) κέρδη της;
Το "πείραμα της Κύπρου", είναι μάλλον πιο βαθύ απ' όσο φαίνεται και το γεωπολιτικό παίγνιο πολύ σύνθετο, πράγματα που εμείς οι κοινοί θνητοί αδυνατούμε ακόμα και να φανταστούμε.
Πολλά πράγματα δεν είναι όπως τα παρουσιάζετε και το ξέρετε καλά εσείς οι ίδιοι. Προσπαθήστε τουλάχιστον να μην βιάζετε τη λογική μας!

Σχολίασε ο/η ΚΑΘ' ΕΞΙΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΝΟΣ | 00:42:01, Μάρτιος 29th, 2013