"Ανάπτυξη"

Σύντομα και στη γειτονιά μας!

Πράξεις βίας *

Σχόλιο αναγνώστη σε άρθρο της Καθημερινής 27.9.2012:

Η χθεσινή μικρή για τα δεδομένα συγκέντρωση (40-50.000) δεν αποτελεί έκπληξη.
Προσωπικά συμμετείχα σε συγκεντρώσεις και απεργίες τα 2 προηγούμενα χρόνια.
Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο κάθε φορά. Δακρυγόνα, χειροβομβίδες, ξύλο απο τα ΜΑΤ.
Μάταιοι αυτού του είδους οι αγώνες.Τελείωναν άδοξα. Ένα καθεστώς πέφτει μόνο με ένοπλο αγώνα ή με πραξικόπημα. Επειδή και τα 2 είναι σχεδόν απίθανo να συμβούν στην Ελλάδα, ο κόσμος βρήκε άλλο τρόπο να τιμωρήσει και να απειλήσει το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης.
Δια αντιπροσώπων... Την Χρυσή Αυγή!
Σχολίασε ο/η Κυψελιώτης 

Τι μου έμαθαν 2,5 χρόνια κρίσης *

Το βρήκα εδώ και μου άρεσε:


(μιλάει ένα κορίτσι 33 χρονών, μετά απο 2 απολύσεις, μια παραίτηση, κάποια θαύματα, άπειρα βιογραφικά, πολλά interview και ένα μίνι start - up )

Υποθέτω - τι υποθέτω, σίγουρη είμαι - πως αν κάνεις μια ειλικρινή έρευνα στο διαδίκτυο θα βρείς πάμπολλα κείμενα απείρως αξιολογότερα απο αυτό διαβάζεις αυτή τη στιγμή. Είναι εισαγωγή ενοχική το γνωρίζω αυτό, αλλά ακουμπά στο γεγονός πως πάντα μα πάντα απεχθανόμουν τα αποφθέγματα και τις διδαχές. Νομίζω πως μπορούν να τα κάνουν μονάχα οι πολύ σπουδαίοι, ή ο Ουμπέρτο Έκο.

Με την επίφαση λοιπόν αυτή - πως και καλά γλύτωσα την αυταρέσκεια - θα μοιραστώ την εμπειρία μου και θα σου πω τι έμαθα αυτά τα 2,5  χρόνια κρίσης και ενίοτε ανεργίας.Σκέφτομαι πως ίσως σε βοηθήσουν,

1.
Είμαστε όλες οι επανηλειμμένες, παταγώδεις, ίσως και λίγο ντροπιαστικές αποτυχίες μας. Σε καμία απο αυτές δεν έχουμε ξυπνήσει την επόμενη μέρα οι ίδιοι. Γίναμε άλλοι, γίναμε λίγοι, χωθήκαμε την ματαιότητα. Είσαι εκείνος που σηκώθηκε πάλι πάνω. Ή εκείνος που έβαλε την ταφόπλακα. Εσύ αποφασίζεις.

2.
Ο μόνος τρόπος για να νικήσεις την ανεργία, είναι να εργάζεσαι συνέχεια. Σήκω το πρωί και κάνε οτιδήποτε. Βοήθα την μάνα σου να μαγειρέψει, φτιάξε τον κήπο, βοήθησε ένα φίλο που προσπαθεί, κάνε τα ψώνια στη γιαγιά, κάνε συνολάκια στο διαδίκτυο, φτιάξε κουλουράκια, επαναλαμβάνω, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ. Bοήθησε τον εαυτό σου να βρει σκοπό, να νιώσει υπερήφανος. Ακόμα και αν δεν ξέρεις πως θα πληρώσεις το ενοίκιο τον επόμενο μήνα. Μην ηττηθείς, κανείς δεν αγοράζει τον νικημένο. Στο λέω τόσο σκληρά.

Ο θίασος των αρχηγών *

του Γιάννη Ιωάννου

Άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ από το Έθνος 23.9.2012:

Μειδιάματα ειρωνικά. Σαρκαστικά σχόλια. Απαξιωτικές κρίσεις για τις κατά φαντασίαν συγκρούσεις. Οι θεατρικές παραστάσεις του θιάσου των πολιτικών αρχηγών της συγκυβέρνησης δεν πάνε καθόλου καλά τελευταία. Μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς, ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης να νομίζουν ότι δίνουν τα ρέστα τους από πλευράς υποκριτικών δυνατοτήτων. Ενδέχεται να πιστεύουν μάλιστα ότι συμμετέχουν σε μεγαλειώδες έπος αναμέτρησης με την τρόικα των επικυρίαρχων της πατρίδας μας. Το αποτέλεσμα του θεάτρου που παίζουν όμως τους προδίδει. Ουδέποτε υπερβαίνει το επίπεδο του κωμειδυλλίου, όπως λέγαμε παλιότερα. Ελαφρά μουσική κωμωδία με αισθηματικό περιεχόμενο. Οι δεσμοί της τρόικας εσωτερικού (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) με την τρόικα εξωτερικού (ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ) δεν κρύβονται.

Αυτό που λέει η τρόικα των ξένων γίνεται πάντα στο τέλος. Τώρα πια το γνωρίζουν όλοι οι Ελληνες. Το πολιτικό θέατρο των αρχηγών δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μέρος της τελετουργίας πειθαναγκασμού, παραπλάνησης και τελικά υποταγής του ελληνικού λαού στα μέτρα που τον εξαθλιώνουν.

Διαπιστώσεις *

Από σχόλιο του αναγνώστη alex σε άρθρο της Καθημερινής 22.9.2012:

...Κατ αρχήν τα προβλήματα είναι πολιτικά δεν είναι οικονομικά.
Γιατί έχεις μια δεδομένη οικονομική κατάσταση (στην οποία παρεμπιπτώντως μας έφεραν πασοκ και νδ...αυτοί ακριβώς που υποτίθεται ότι θα μας σώσουν και που στη πραγματικότητα μας χώνουν καθημερινά όλο και πςερισσότερο στο βούρκο), αλλά για την επίλυσή της χρειάζονται συγκεκριμένες πολιτικές και πολιτική βούληση.
Τη μόνη βούληση που βλέπω τα τελευταία 5 χρόνια είναι να πληρώνουν μονίμως τα γνωστά υποζύγια.
Μέχρι στιγμής (και διόρθωσέ με αν κάνω λάθος) το 90% των βαρών το έχουν σηκώσει οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.
Την ίδια στιγμή η φοροδιαφυγή των ελεύθερων επαγγελματιών βγάζει μάτια (12 δις το χρόνο έχουν υπολογιστεί), η εκκλησία εξακολουθεί να είναι στο απυρόβλητο, τα καρτέλ των σουπερμαρκετ ζουν και βασιλεύουν και πληρώνουμε τρόφιμα 700% πάνω από το κόστος παραγωγής, σκάνδαλα στις τράπεζες (βλέπε proton) και αντί να πληρώσουν αυτοί που ευθύνονται πληρώνουμε εμείς για να τις ξεχρεώσουμε), σκάνδαλα υπουργών του πασοκ και της νδ, το λαθρεμπόριο στο πετρέλαιο που ξεκινά από τα διυλισδτήρια της χωρας δεν αντιμετωπίζεται στη ρίζα του και αντ αυτού πληρώνει πάλι ο λαος με την εξίσωση πετρελαίου θέρμανσης-κίνησης (γιατί προς θεού, δεν πρέπει να αγγίξουμε τους επιχειρηματίες μας).

Οι ανομολόγητες προθέσεις της τρόικας *

Άρθρο του Σταύρου Λυγερού στη Καθημερινή 23.9.2012 που δείχνει ότι πληθαίνουν αυτοί που βλέπουν πλέον το ολοφάνερο:


Μπορεί οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι να είχαν άλλα υποσχεθεί προεκλογικά, αλλά είναι σαφές ότι η μερίδα του λέοντος θα προκύψει από τις περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών επιδομάτων και από την επιβολή πρόσθετης φορολογίας. Η τρόικα δικαιολογεί την προτίμησή της σ’ αυτού του είδους μέτρα με το επιχείρημα ότι είναι σίγουρης απόδοσης. Αυτή, όμως, είναι λογιστική και όχι οικονομική προσέγγιση. Τα νέα οριζόντια μέτρα, που πλήττουν κυρίως μικρομεσαία στρώματα, θα συρρικνώσουν κι άλλο την αναιμική ενεργό ζήτηση, με αποτέλεσμα την κλιμάκωση της ύφεσης και τον περαιτέρω εγκλωβισμό της ελληνικής οικονομίας στο «σπιράλ θανάτου». Υπενθυμίζουμε ότι μέχρι το τέλος του 2012, το ΑΕΠ θα έχει μειωθεί αθροιστικά σχεδόν κατά 25%!

Η κλιμάκωση της ύφεσης θα προκαλέσει μεγάλες αποκλίσεις και στο δημοσιονομικό επίπεδο, λόγω της μείωσης των δημοσίων εσόδων. Επιπροσθέτως, ο πολλαπλασιασμός των οικονομικών και κοινωνικών ερειπίων εκ των πραγμάτων θα φέρει πιο κοντά το ενδεχόμενο μιας τυφλής κοινωνικής έκρηξης. Η εμμονή της τρόικας σ’ έναν συνδυασμό αφενός πρόσθετης φορολογίας κι αφετέρου πρόσθετων περικοπών μισθών, ημερομισθίων συντάξεων και κοινωνικών επιδομάτων επιβεβαιώνει τις πραγματικές προσθέσεις της. Για τέτοιου είδους μέτρα βάζει το μαχαίρι στον λαιμό της ελληνικής κυβέρνησης και όχι, π. χ., για την υιοθέτηση ενός αποτελεσματικού φορολογικού συστήματος, για το οποίο τόσο σωστά λέει η Μέρκελ.

Οταν η τρόικα μιλάει για διαρθρωτικές αλλαγές δεν εννοεί την παραγωγική ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα και της πραγματικής οικονομίας. Εννοεί τις μαζικές και άνευ όρων ιδιωτικοποιήσεις και ευρύτερα το ξεπούλημα και όχι την επιβεβλημένη αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου. Η επισήμανση έχει σημασία για τη δημόσια συζήτηση. Μήπως οι δανειστές μας έχουν στόχο να νοικοκυρέψουν και να αξιοποιήσουν τα πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας για να δρομολογήσουν μια ευρωπαϊκού τύπου ανάπτυξη; Ή μήπως επιδιώκουν να τη μετατρέψουν σε χώρα φθηνών ευκαιριών για το κεφάλαιο, σχεδιάζοντας μία τριτοκοσμικού τύπου ανάπτυξη; Την απάντηση τη δίνουν τα γεγονότα.

Άλλο συμφορά και άλλο κακούργημα *

Άρθρο του Χρήστου Γιανναρά στη Καθημερινή 23.9.2012:

Σε μιαν αναπάντεχη συμφορά (σεισμό, φωτιά, πλημμύρα, λοιμό, ξενική εισβολή και κατοχή) οι άνθρωποι σφίγγουμε τα δόντια και υπομένουμε. Ξυπνάνε απρόσμενες δυνάμεις αντοχής, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αποδείχνεται πολυμήχανο. Oχι ανώδυνα ούτε χωρίς θύματα – η συμφορά έχει κόστος ανθρώπινες ζωές, είναι πάντοτε απειλή θανάτου. Aλλά έχει τη «λογική» ότι ξεπερνάει τις δυνατότητές μας να την αποτρέψουμε, γι’ αυτό και χαλυβδώνει το πείσμα μας, η ψυχή αντιστέκεται.

H ανεργία δεν είναι συμφορά. Oταν ξεπερνάει τα όρια της παροδικής συγκυρίας και αδρανοποιεί το ένα τέταρτο του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία. Tο κακούργημα έχει αυτουργούς, φυσικούς και ηθικούς. Eίναι οι διαχειριστές της εξουσίας που κατάστρεψαν την οικονομία από στυγνή ιδιοτέλεια ή εγκληματική ανικανότητα. Yπερχρέωσαν εξωφρενικά τη χώρα, σπατάλησαν τα εισοδήματά της, τον όποιο πλούτο της. Mόνο για να συντηρήσουν το πελατειακό κράτος, το απολυταρχικό καθεστώς της κομματοκρατίας.

Τι σημαίνει ρευστότητα *

Ρευστότητα στην αγορά σημαίνει:
Τα λεφτά που εγώ ως φορολογούμενος δανείζω στην τράπεζα, αυτή να μου τα επιστρέφει με πανωτόκι 10% και να μου κάνει και τη δύσκολη, για να πληρώσω σε δόσεις τους φόρους μου που αυξήθηκαν επειδή δανείστηκα για να σώσω τις τράπεζες.

[από σχόλιο που έγραψε ο Μικρός Ήρως σε άρθρο της Καθημερινής 23.9.2012]

Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι ΕΜΠ *

Ένα κείμενο που πήρα σήμερα. Δεν ξέρω ποιοί το έγραψαν, αλλά σημειώνω μερικές φράσεις που με έκαναν να το προσέξω:

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΕΜΠ

Ποιοι είμαστε

Είμαστε συνάδελφοι της «διπλανής πόρτας», κάποιοι από τους πολλούς στο ΕΜΠ που κρατάνε ανοιχτά τα φώτα στα γραφεία, στις αίθουσες διδασκαλίας και στα εργαστήρια μέχρι αργά το βράδυ, κάποιοι από τους πολλούς που κάνουν τη δουλειά τους με βαθιά αίσθηση του καθήκοντος, μα πάνω απ’ όλα με βαθιά αγάπη. Ο Νόμος Διαμαντοπούλου και οι μεταμφιέσεις του, άλλαξε τις προσωπικές προτεραιότητες σε πολλούς από μας, έσμιξε τις προσωπικές μας διαδρομές. Η άμεση και ορατή απειλή για την διάλυση του Δημόσιου Πανεπιστήμιου και, ταυτόχρονα, για την εξάρθρωση όχι μόνο του ρόλου μας μέσα σε αυτό, αλλά ακόμη και των στοιχειωδών δικαιωμάτων μας ως εργαζομένων, γέννησε την ανάγκη της κοινής προσπάθειας. Τα σύννεφα πυκνώνουν πάνω από το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, πάνω από τις ζωές μας. Η ανάγκη του συλλογικού αγώνα πρέπει να ανακαλυφθεί ξανά στις δύσκολες μέρες που έρχονται. Χωρίς τις ανούσιες ή ακόμα και κουραστικές πλευρές του, κρατώντας τον πυρήνα του: ενότητα και αλληλεγγύη, όλοι για έναν και ένας για όλους!

Η ανύπαρκτη ανάπτυξη! *

Ο Μενέλαος Τασιόπουλος σε άρθρο του στη Δημοκρατία 20.9.2012 θέτει μερικά πολύ ουσιαστικά ερωτήματα για την "ανάπτυξη" που κανένας δεν διευκρινίζει μέσα στους καπνούς του αγώνα για την ικανοποίηση δανειστών και κηδεμόνων μας:


Ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση συνασπισμού, υπό την πρωθυπουργία Σαμαρά, προχωρά με αποτελεσματικούς ρυθμούς στην ψήφιση και την εφαρμογή των μέτρων των 11,9 δισ. ευρώ. Στη συνέχεια εκταμιεύεται και η δανειακή δόση των 31 δισ. ευρώ, εκ των οποίων, ας μην το αγνοούμε, τα 20 και πλέον δισ. αφορούν τις τράπεζες. Συνεχίζεται μάλιστα και η συζήτηση για επιμήκυνση, διαχωρισμό των δανείων για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από εκείνα για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους, που μάλλον θα καταλήξουν σε περίπου έναν χρόνο, μετά τις γερμανικές εκλογές, και έχουμε και μια αλλαγή διάθεσης στα επενδυτικά «μεγάλα σπίτια» για εισροή ξένων κεφαλαίων σε ακίνητα στην Ελλάδα, εξαγορά κρατικών επιχειρήσεων ή υποδομών. Ας υποθέσουμε, τέλος, ότι οι Ελληνες στην πλειονότητά τους υποκύπτουν στη φτωχοποίηση χωρίς να εξεγερθούν και η Ελλάδα στις αρχές του 2013 αρχίζει να έχει και πρωτογενή πλεονάσματα.

Φτάνουμε σε μια συζήτηση. Και τώρα τι κάνουμε; Ποια είναι η επόμενη μέρα για τη χώρα;

Χρειάζεται ριζοσπαστικοποίηση *

Άρθρο του Φαήλου Κρανιδιώτη στη Δημοκρατία 22.9.2012:


Οι άγριοι καιροί επιβάλλουν ρήξη με τη λούμπεν συμμαχία των αλητών, που μας έφεραν ως εδώ με την ανομία και την απληστία τους.

Υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγίσεις την κρίση.
Ο ένας είναι σαράφικος και κολωνακιώτικος. Ενα είδος «αστικής», σώφρονος ευγένειας, βασισμένης στο μπιθικώτσειο «όλοι στην ίδια σκάφη πλένουμε τα ρούχα μας». Αποφεύγοντας τις ρήξεις κάνεις μια, υποτίθεται, τεχνοκρατική διαχείριση, τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι κ.λπ. Προσπαθείς να προσεταιριστείς όλο το σύστημα που δημιούργησε η μεταπολιτευτική παράγκα.

Το σύστημα αυτό απαρτίζουν οι εκ του αποτελέσματος αποτυχημένοι τραπεζίτες. Κοστουμαρισμένοι αλήτες, επί δεκαετίες έδιναν για τόκο ψίχουλα και δάνειζαν τους πολίτες τοκογλυφικά. Ο απλός κόσμος βέβαια κατά κανόνα πληρώνει τα δάνειά του. Με κόπο, αλλά τα πληρώνει. Αυτοί βέβαια δίνανε κάτι ξεγυρισμένα δάνεια με εξωτραπεζικά κριτήρια, ενίοτε στα σόγια, στον εαυτό τους και σε υπεράκτιες εταιρίες, που τους ανήκουν, αλλά και στον άλλο μπαταρισμένο πυλώνα της παράγκας, που είναι οι νταβατζήδες - μπετατζήδες - προμηθευτές και διάφοροι «μονοπύθμενοι» ή μαικήνες του πολιτισμού, με χρήμα του λαού. Αλληλοτροφοδοτούμενοι βόθροι. Ανταλλάσσουν χρήμα, επικοινωνιακή και πολιτική υποστήριξη. Καμόρα.

Συνεκτικό στοιχείο τα κοινωνικά νταραβέρια, τα ακριβά ιδιωτικά σχολεία όπου φοίτησε μεγάλο μέρος της «ελίτ» μας. Συγγενείς εξ αίματος, σπέρματος ή life style.

Η λογική αυτή λέει ότι αποφεύγουμε τις ριζοσπαστικές λύσεις, διεκδικούμε ανοχή από τους ισχυρούς και ενοχλούμε όσο γίνεται λιγότερους από αυτούς. Τους ικανοποιούμε.

Κυβερνητικές προετοιμασίες *

Από την προετοιμασία της ελληνικής κυβέρνησης για την ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής του Οκτωβρίου.

Οι τράπεζες των Δαναΐδων *

Άρθρο του Λεωνίδα Στεργίου στη Καθημερινή 9.9.2012:

Στα 145 δισ. οι κρατικές ενισχύσεις στις τράπεζες

Από την αρχή της κρίσης (2008) μέχρι σήμερα, οι ελληνικές τράπεζες έχουν λάβει κρατικές ενισχύσεις ύψους 145 δισ. ευρώ. Για την ακρίβεια, τα ποσά αυτά αφορούν κυρίως τις μεγάλες τράπεζες, καθώς οι μικρότερες προτίμησαν την ανεξαρτησία τους. Φυσικά, τη δυνατότητα αυτή την έδωσε το μικρό τους μέγεθος και τα λίγα κεφάλαια που έπρεπε να καλύψουν.

Οι μεγάλες τράπεζες δέχθηκαν κρατικές ενισχύσεις, οι οποίες όμως σε ποσοστό περίπου 90% αφορούσαν εγγυήσεις. Την ίδια περίοδο επέστρεφαν στο Δημόσιο περίπου 1 δισ. ευρώ τον χρόνο μόνο σε προμήθειες για τις συναλλαγές που αφορούσαν τις «ενέσεις ρευστότητας».

Οι τράπεζες Εθνική, Alpha, Eurobank, Πειραιώς, Αγροτική, Τ.Τ., Marfin Egnatia, Αττικής, Proton Bank και Πανελλήνια Τράπεζα δέχθηκαν σταδιακά μέχρι το 2010 άμεση κρατική ενίσχυση ύψους 5 δισ. ευρώ μέσω έκδοσης προνομιούχων μετοχών του ελληνικού Δημοσίου. Από το ποσό αυτό, τα 4,6 δισ. ευρώ αφορούσαν τις πέντε μεγάλες τράπεζες: Εθνική, Alpha, Eurobank, Πειραιώς και Αγροτική.

Πορτογαλική άμυνα *

Ένα κείμενο διαμαρτυρίας από στρατιωτική οργάνωση της Πορτογαλίας.
Αναδημοσίευση από το Defence.net 21.9.2012. Το πρωτότυπο κείμενο είναι εδώ.


ΑΠΑΤΗ

Η Ένωση Στρατιωτικών στοχεύει να απομυθοποιήσει την τρέχουσα κατάσταση την οποία αντιμετωπίζει το Πορτογαλικό Έθνος!

Παρά την αναβολή της επίλυσης των ζητημάτων που εκκρεμούν για πάνω από 15 έτη σχετικά με την επαγγελματική τους κατάσταση, με τεράστιες απώλειες για τους στρατιωτικούς και τις οικογένειές τους, η Διοίκηση της Ενωσης Στρατιωτικών συνήλθε για να αναλύσει τα νέα μέτρα λιτότητας που παρουσιάστηκαν από το Πρωθυπουργό και επιβεβαιώθηκαν από τον Υπουργό Οικονομικών.

Τα Στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων δεν θέλουν να παραμείνουν συνδεδεμένα με αυτή την άθλια επίθεση που διαπράττεται στους συμπολίτες μας! Μας παρακινεί η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ της ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ και των ΠΟΡΤΟΓΑΛΩΝ.

Φθονώντας τους Ισλανδούς *

Ένα άρθρο του Αλέξανδρου Ι. Κατσανεβάκη στα Αττικά Νέα 13.9.2012:

Θα πρέπει, ίσως, να διευκρινιστεί, σε εποχές που οι λέξεις έχουν χάσει πια τη σημασία τους, ότι πτωχευτική είναι η διαδικασία που εξασφαλίζει πρωτίστως την αξιοπρεπή επιβίωση του πτωχού χρεώστη και δευτερευόντως την εξασφάλιση του δανειστή. Αυτό επιτάσσει ο νομικός μας πολιτισμός, που, όπως θεωρητικά τουλάχιστον συμφωνούμε όλοι, έχει αφήσει πίσω την εποχή του σαικσπηρικού Σάιλοκ.

Θεωρώ απαραίτητη αυτή τη διευκρίνιση, γιατί ο πρώην Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Παπαδήμου, κι εταίρος της σημερινής συγκυβέρνησης,  κ. Βενιζέλος, μας έφερε από την εσπερία, όχι πολύ παλιά, τον όρο “selective default”, που σημαίνει στα ελληνικά, μας εξήγησε, επιλεκτική χρεοκοπία. Η πραγματικότητα των τελευταίων μηνών απέδειξε ότι πίσω από αυτόν τον νεολογισμό κρυβόταν το «κούρεμα» των δημόσιων χρηματικών πόρων και η αποσάθρωση των κοινωνικών δομών, η απογύμνωση των δημόσιων πανεπιστημίων, των νοσοκομείων, των λιμενικών ταμείων και, κυρίως, των ασφαλιστικών οργανισμών, από τα αποθεματικά τους.  Όπως πρόσφατα ομολογήθηκε αναιδώς και ρητά, η διαδικασία της επιλεκτικής χρεοκοπίας, ήταν η χαριστική βολή και για την δημοσίου συμφέροντος Αγροτική Τράπεζα.

Αν όμως ο Μωάμεθ ήταν γαλαζοαίματος;

Δημοσίευση #1:
Πριν λίγες μέρες έγινε θόρυβος με τις ημίγυμνες φωτογραφίες μιάς πριγκίπισσας που δημοσιεύτηκαν σε περιοδικό. Η γαλλική δικαιοσύνη έδρασε κεραυνοβόλα για να προστατεύσει τη γαλαζοαίματη ιδιωτικότητα. Διαβάζουμε σχετικά στο voria:

Δημοσίευση #2:
Λίγο μετά από αυτή τη δικαστική απαγόρευση και στον απόηχο των διεθνών ταραχών για το video "Η αθωότητα των Μουσουλμάνων", το γαλλικό περιοδικό Charlie Hebdo δημοσιεύει καρικατούρες του Μωάμεθ. Παρά την προφανή πρόκληση και τις αναμενόμενες αντιδράσεις, η γαλλική Δικαιοσύνη αδρανεί. Διαβάζουμε σχετικά στο newpost:
"Ο κ. Φαμπιούς δήλωσε ότι στη σημερινή διεθνή συγκυρία, η δημοσίευση σκίτσων του Μωάμεθ «ρίχνει λάδι στη φωτιά». «Στη Γαλλία, ισχύει η αρχή της ελευθερίας της έκφρασης και δεν πρέπει να πλήττεται.» "
Διαβάζουμε και στο Βήμα:

Διακρίνει κανείς κάποια αντίφαση στην αντιμετώπιση των δύο περιπτώσεων;

Η τσούλα στο γκρεμό *

Μια απαράμιλλη φράση από σχόλιο του αναγνώστη Νίκου Μουντάκη στο TVXS 20.9.2012:

Μόλις τα ξεπουλήσουν όλα θα πετάξουν την τσούλα ελλάδα στο γκρεμό γιατί κάποτε τόλμησε και ντύθηκε ακριβά.

Η Αφρικανική μέθοδος της Τρόικας

Αποκάλυψη: 
Η μέθοδος της Τρόικας για την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας αντιγράφει συνταγή από τη Μοζαμβίκη για ανακούφιση από πονοκέφαλο:

[θενκς Michalis]

"Mein Herz blutet"

Τελευταία γίνεται θόρυβος για τα τουρκικά σίριαλ που εμφανίζονται στους τηλεοπτικούς σκουπιδοτενεκέδες. Μερικοί λένε ότι δεν ταιριάζουν με τα ήθη μας. Ίσως έχουν δίκιο, επειδή μετά από δεκαετίες Dallas και Beverly Hills είμαστε πλέον πολύ πιο εξοικειωμένοι με το LA και το Manhattan παρά με τη Σμύρνη και τον Βόσπορο. Άλλωστε πού ακούστηκε γκλαμουριά σε μαχαλάδες;

Η Καθημερινή -πρωτοπόρα στη διάπλαση των σημερινών ραγιάδων- επιχειρεί να αποσπάσει την προσοχή των ευαίσθητων ψυχών από τα οθωμανικά δράματα σε εγχώρια. Μη σας παραξενεύει αυτό: Φαίνεται ότι η  έγκριτη εφημερίδα που έχει γίνει πειραματικό κέντρο κοινωνικής ψυχολογίας δοκιμάζει ποικίλες μεθόδους βοσκής. Τώρα λοιπόν εμφανίζονται στις σελίδες της σπαραξικάρδιες ιστορίες για "χειραγώγηση μέσω του θυμικού" όπως θα έλεγε ένας κουλτουριάρης.

Να ένα δείγμα θλίψης και αδικίας που προβάλλεται σήμερα με φόντο τη ταραγμένη νεοφεουδαρχική περίοδο που διανύουμε για να ανακουφίσει τις ψυχές όσων υποφέρουν από τις απανωτές πειρατικές επιδρομές που προωθεί η νεοφιλελεύθερη εκδοχή της Αυριανής:

"Mein Herz blutet für die Griechen und die große Ungerechtigkeit"

Στο πρώτο μέρος του σημερινού επεισόδιου, η γυναίκα του σκληρού τσιφλικά αποκαλύπτει ότι έχει καρδιά και δηλώνει τη μεγάλη θλίψη της που αναγκάζεται άθελά της να μαστιγώνει τους κολλήγους. Μετά από αυτή την έκρηξη ειλικρίνειας οι κολλήγοι μπορούν να την αγκαλιάσουν και να της ανταποδώσουν την ανθρωπιά της λέγοντας να μην ανησυχεί, θα αντέξουν και περισσότερα για χάρη της καλής καρδιάς της.

Αμέσως μετά, αποκαλύπτεται ότι η μεγάλη αδικία που ταλανίζει τους κολλήγους οφείλεται στους χαραμοφάηδες καλαμαράδες που άρπαξαν δημόσιες σφραγίδες και κλειδιά και έκαναν το τσιφλίκι μαντάρα. Αυτό δικαιολογεί τη σκληρή επέμβαση του αυστηρού αλλά καλόκαρδου τσιφλικά και της ευαίσθητης γυναίκας του που βάζουν φωτιά σε όλο το χωράφι για να διώξουν τα ζιζάνια. Έτσι οι φίλοι τους θα το αγοράσουν καθαρό, χωρίς αγκάθια και καλικάτζαρους, και με τις στάχτες για λίπασμα.

[klaps klaps...]

Ο αόρατος πόλεμος *

H χώρα έχει περάσει πόλεμο και έχει ηττηθεί. Ο πόλεμος διεξαγόταν υπόκωφα, όσο διογκωνόταν το χρέος· η επίσημη κήρυξη του πολέμου, η διαπίστωση του χρέους δηλαδή, βρήκε τη χώρα απαράσκευη και την ηγεσία της πανικόβλητη. Σήμερα, μετά περίπου τρία χρόνια χαρακωμάτων και βομβαρδισμών, βρισκόμαστε ενώπιον μιας ιστορικής ήττας με δυσβάστακτες απώλειες: το εθνικό προϊόν έχει συρρικνωθεί κατά το ένα τέταρτο, η ύφεση καλπάζει, οι νέοι μεταναστεύουν.

Πόλεμος λοιπόν. Με μάχες που δεν δόθηκαν καν. Το χρέος τύλιξε σιωπηλά σαν βρόχος τη χώρα και την έπνιξε. Πόλεμος χωρίς ορατό εχθρό, χωρίς ορατό πεδίο μάχης· άρα χωρίς σκοπό ικανό να συνενώσει και να συνεγείρει τον λαό, τις ανόμοιες ομάδες του, σε αγώνα υπέρ του κοινού καλού, υπέρ βωμών και εστιών. Ο χειρότερος πόλεμος: ο καλυμμένος, ο βουβός· οδηγεί σε υποδούλωση χωρίς αγώνα. Επιπλέον, αυτός ο πόλεμος διαιρεί αντί να ενώνει, χωρίζει, κερματίζει και τυφλώνει, στρέφει όλους εναντίον όλων, αχρηστεύοντας ζωτικές δυνάμεις και εξουδετερώνοντας λανθάνοντα δυναμικά, απογοητεύοντας τις νεότερες γενιές, ποτίζοντάς τες ηττοπάθεια.

[απόσπασμα από άρθρο του Νίκου Ξυδάκη στη Καθημερινή 15.9.2012]

Ubuntu vs Zboutsam *

Μια μικρή διδακτική ιστορία που μου έστειλε ο Μιχάλης:

Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικάνικης φυλής:
Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα δίπλα σ’ ένα δέντρο και είπε στα παιδιά ότι όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι θα πάρει όλα τα φρούτα. Όταν τους έδωσε το σινιάλο για να τρέξουν, πιάστηκαν χέρι χέρι και ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Ύστερα κάθισαν σ’ έναν κύκλο για να φάνε τα φρούτα. Όταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό αφού κάποιο από αυτά θα μπορούσε να είχε καρπωθεί όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν “UBUNTU” που σημαίνει «δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι αν έστω ένας από εμάς είναι στενοχωρημένος!» Η λέξη “UBUNTU”στην γλώσσα τους σημαίνει «Υπάρχω γιατί υπάρχουμε».

Έγινε λοιπόν το αντίστοιχο παίγνιο και σε ένα Γυμνάσιο χώρας-μέλους της Ευρωζώνης με την διαφορά ότι το καλάθι δίπλα στο δένδρο περιείχε ένα γυαλιστερό iPod, ένα iPad και ένα iPhone, πάλι με την εξήγηση ότι ο πρώτος τα παίρνει όλα.

Δουλέψτε για πάντα *

Από το Σοφοκλέους 10 13.9.2012:

Σώστε την οικονομία – δουλέψτε για πάντα

Είναι σίγουρο πλέον ότι η τρόικα κάνει πειράματα. Τα πειράματα αυτά σκοπό έχουν να διερευνήσουν την κοινωνική αντοχή και τη συνολική αντίδραση έναντι παραλογισμών όπως '6-μερη εργασία' και '11-ωρη ανάπαυση'. Εξάλλου το οικονομικό ώφελος που εξασφαλίζουν είναι στιγμιαίο και το 'απολαμβάνουν' μόνο οι εργοδότες.

Παρόμοιες προτάσεις έχουν αποσυρθεί από το τραπέζι των εργασιακών διαπραγματεύσεων του δυτικού κόσμου από τη βιομηχανική επανάσταση και ύστερα. Σταδιακά ακόμα και η ουραγός Ελλάδα εκσυγχρόνισε το εργασιακά της ήθη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μάλιστα πήγε ένα βήμα παραπέρα και θέσπισε κανόνες και νόμους που δεσμεύουν πλέον όλες τις χώρες μέλη έναντι των δικαιωμάτων των εργαζομένων – δικαιώματα όπως το πενθήμερο δεν θεωρούνται απλά κεκτήμενα αλλά πρακτικά δεδομένα αφού έχουν θεσπιστεί πάνω από ένα αιώνα πριν. Εντύπωση προκαλεί πως ο εκπρόσωπος της ΕΕ στην τρόικα, κος Ματθίας Μορς, δέχθηκε να προσυπογράψει τέτοιες προτάσεις σε καθολική αντίθεση με το ευρωπαϊκό δίκαιο.

Ο θεός του χρέους *

Άρθρο του Παντελή Μπουκάλα στη Καθημερινή 13.9.2012:

Εντελώς διαφορετικά πράγματα απ’ όσα μας τυραννούν σήμερα είχε στο μυαλό του ο Κωστής Παλαμάς όταν, στον «Δωδεκάλογο του Γύφτου», έγραφε τον στίχο «Θεός αλύπητος· το Χρέος». Για άλλο Χρέος μιλούσε, των υψηλών ιδεών, όχι γι’ αυτό που μετριέται με ευρώ. Ωστόσο δεν βρίσκονται πολύ μακριά τα λόγια του απ’ όσα συμβαίνουν τώρα και όχι μόνο επειδή η σύγχυση με τη σημασία του «χρέους» κρατάει από παλιά. Πολλοί απ’ όσους «διακονούν τα κοινά» (κατά την ψευτοταπεινή ρητορική τους) συνεχίζουν να μπερδεύουν το Χρέος τους προς την πατρίδα με το χρέος που είναι βέβαιοι πως έχει η πατρίδα απέναντι στην εκλαμπρότητά τους.

Το χρέος μας, λοιπόν, αυτό, που, όπως ειπώθηκε, χάρη στην καλοσύνη των πιστωτών μας «μειώθηκε όσο ποτέ για οποιαδήποτε χώρα», ούτε «μαζί το φτιάξαμε» ούτε «μαζί το απολαύσαμε». Δεν αποφασίζαμε όλοι μαζί για τις υπέρογκες αμυντικές δαπάνες, που όσο πιο αχρείαστες ήταν, τόσο μεγαλύτερη η μίζα τους. Δεν μπήκαμε όλοι μαζί τρελαμένοι στο σπάταλο πανηγύρι των Ολυμπιακών. Δεν φυγαδεύαμε όλοι μαζί τα περισσεύματά μας στο εξωτερικό. Δεν φτιάχναμε όλοι μαζί οφ σορ σε μακαρίους νήσους. Δεν αναλαμβάναμε όλοι μαζί έργα του Δημοσίου, που πάντοτε κόστιζαν είκοσι φορές πάνω από το συμφωνημένο και πάντοτε παραδίνονταν σκάρτα, ώστε κάτι επιπλέον να κερδίσουν με τις «επιδιορθώσεις» οι μονίμως κερδίζοντες. Δεν λέγαμε όλοι μαζί πως «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό».

Μια 'υποψία' *

Μια 'υποψία' του Θανάση Λυρτσογιάννη στο Έθνος 12.9.2012:

Η τρόικα σπρώχνει την κοινωνία στην εξέγερση

Παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα στη μ.Μ. (μετά Μνημόνιο) εποχή ένας αντικειμενικός παρατηρητής δικαίως θα αναρωτηθεί: μα, να οικοδομήσουν τη νέα Ελλάδα ή να την γκρεμίσουν ολοσχερώς προσπαθούν όσοι επιβάλλουν τις πολιτικές; Αποτελεί η Ελλάδα το πειραματόζωο για μείωση του κόστους παραγωγής της περιφέρειας ώστε να επωφεληθούν οι ισχυροί ή με τις συνταγές που εφαρμόζονται δημιουργείται μία νέα και ανταγωνιστική οικονομία;

Αν εξαιρέσει κανείς τις παρεμβάσεις και τις περικοπές στις ζημιογόνες επιχειρήσεις ώστε να αποτραπούν τα λουκέτα και να μην αυξηθεί η ανεργία, οι γενικές, οριζόντιες και ατεκμηρίωτες παρεμβάσεις οδηγούν τον αντικειμενικό παρατηρητή να κλείνει προς το συμπέρασμα πως η χώρα μπήκε στον δοκιμαστικό σωλήνα με στόχους αλλότριους της οικοδόμησης ενός νέου και ανταγωνιστικού μοντέλου. Κι ένας από αυτούς είναι οι αντοχές των πολιτών και ο εντοπισμός του σημείου πέρα από το οποίο αρχίζει η εξέγερση.

Το γεγονός ότι δεν εφαρμόζεται ένα ολοκληρωμένο και συνεκτικό σχέδιο, το οποίο θα περιλαμβάνει το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας (δημόσια και ιδιωτική) που θα εμπεριέχει τα στοιχεία της ανοικοδόμησης και της ανάπτυξης, αλλά επιβάλλονται αποσπασματικά μέτρα κάθε φορά που καταφτάνει η τρόικα, μόνο την ευτυχή κατάληξη του πειράματος δεν διασφαλίζει.

Οταν με τις αποφάσεις βυθίζουν την οικονομία σε βαθύτερη ύφεση, μόνο τις βάσεις για ισχυρή οικονομία που απαιτεί πάνω απ' όλα συνεκτική κοινωνία δεν βάζουν.

Αντιθέτως ναρκοθετούν τα θεμέλια της οικονομίας και της κοινωνίας, σμπαραλιάζουν την κοινωνική συνοχή. Είναι τόσο φανερά λαθεμένα όσα γίνονται τον τελευταίο καιρό, που οδηγούν τον παρατηρητή να αναρωτηθεί αν αυτός είναι ο στόχος.

Η ευθύνη των πολιτών *

Ένα σχόλιο που παραφράζει το άρθρο "Η ευθύνη των πολιτών" της Καθημερινής 12.9.2012:


Πέρα από το τι κάνουν "ορισμένοι πολιτικοί", και το δικό σας θράσος είναι αξεπέραστο.
Παρά το γεγονός ότι προωθείτε τη δημοσιονομική καταστροφή της χώρας, συνεχίζετε το «φιλολαϊκό» θέατρό σας παρουσιάζοντας ως μονόδρομο σωτηρίας τις θανατηφόρες συνταγές του Mνημονίου ή της τρόικας.
Η στάση σας είναι προκλητική και εφόσον δεν είστε σε θέση να ζητήσετε συγγνώμη για την εκ μέρους σας προβολή της κοινωνικής εξαθλίωσης και της αρπαγής του δημόσιου πλούτου ως δήθεν "εκσυγχρονισμού" και "αναδιάρθρωσης", θα μπορούσατε τουλάχιστον να σιωπάτε και να μην ερεθίζετε τους πολίτες με τις εξοργιστικά ολιγαρχικές τοποθετήσεις σας.

Το να επιχειρείτε να μας πείσετε ότι ο Μνημονιακός εξανδραποδισμός των Ελλήνων θα τους οδηγήσει στην ευμάρεια προσβάλλει τη νοημοσύνη ακόμη και των αφελών που καταφέρνετε να σας παίρνουν στα σοβαρά.

Σχολίασε ο/η ΘΝΣ | 10:57:19, Σεπτέμβριος 12th, 2012

"Φύγε μαλάκα πλούσιε..." *

Από το blog  ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΡΗΣ 11.9.2012:

"Φύγε μαλάκα πλούσιε..."- "Φεύγω μαλάκα λαέ..."

Όλη η Γαλλία βρήκε θέμα να ασχολείται αυτές τις μέρες.
Το θέμα λέγεται Μπερνάρ Αρνό και είναι ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στη Γαλλία.
Ο εν λόγω  κροίσος λοιπόν είπε ότι δεν πρόκειται να κάτσει και να πληρώσει τα ωραία του λεφτά στο Γαλλικό κράτος που έχει πρόθεση να φορολογήσει με 75% τα κέρδη άνω του 1εκ. ευρω.
Θα τα μαζέψει και θα πάει αλλού. Στο Βέλγιο ας πούμε ή όπου αλλού επιτρέπεται και δεν του κολλάνε. Δεν μπορεί, θα βρει μια λογική χώρα που να σέβεται τα δικαιώματα των πλουσίων.
Τι διάολο, Παγκοσμιοποίηση έχουμε κι ό,τι θέλουμε κάνουμε.

Η χρεωκοπία της σιωπής *

[φωτό]

Από το blog vasiliskos 11.9.2012:

Συνεχίζουμε να παρακολουθούμε όλοι το σήριαλ "η διάσωση της Ελλάδας" Νομίζω πως θα έρθει μια μέρα που θα συναγωνίζεται άνετα με κάτι αμερικανικά σήριαλ που βλέπει η μάνα μου από τότε που ήμουν παιδάκι και συνεχίζονται μέχρι σήμερα, με τους πρώτους κύριους πρωταγωνιστές να έχουν αποδημήσει ήδη εις Κύριον!

Το βασικό μοτίβο επιλεκτική χρεωκοπία καλά κρατεί. Ένα συγκεκριμένο μέρος του πληθυσμού έχει χρεοκοπήσει. Οι άνεργοι, τα λουκέτα, οι υπερχρεωμένοι, όλοι αυτοί οι μικρού μεγέθους πολίτες. Μικροεπαγγελματίας, μικρο υπάλληλος.  Αυτούς τους τακτοποιήσαμε. Βαστάνε γερά στις πλάτες τη χρεωκοπία, μη τυχόν και εξαπλωθεί στους υπόλοιπους. Γιατί πρέπει πάση θυσία να επιβεβαιωθούν τα λόγια το μεγάλου προφήτη που αναφώνησε κάποια στιγμή "το ότι χρεοκοπούν οι Έλληνες δεν σημαίνει πως θα χρεοκοπήσει και η Ελλάδα" Γιατί ως γνωστόν άλλο πράγμα η Ελλάδα κι άλλο πράγμα οι Έλληνες. Είναι πλέον δυο πράγματα που στέκονται απέναντι. Από τη μια μεριά το κράτος που ανήκει στη Τρόικα κι από την άλλη ο λαός που ανήκει στη... τύφλα του!

Τι δουλειά, τι δουλεία

Διαβάζω στη Καθημερινή 12.9.2012 ότι οι επικεφαλής της τρόικας ζήτησαν χθες -μεταξύ άλλων-

"Αύξηση του χρόνου εργασίας κατά 1 ημέρα χωρίς οκτάωρο σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, με μόνη δέσμευση ξεκούρασης των εργαζομένων κατά 11 ώρες ημερησίως, επιτρέποντας δηλαδή την εργασία να φτάσει στο ανώτερο στις 13 ώρες την ημέρα και στις 78 την εβδομάδα."

Βάζω στοίχημα ότι σε δύο χρόνια θα καταργηθούν και οι μισθοί!
Σας φαίνεται απίθανο?
Δηλαδή η παραπάνω είδηση δεν θα σας φαινόταν απίθανη πριν από δύο χρόνια?
Είπαμε, χρειάζονται θυσίες για να διατηρήσουμε την ευημερία που έχουμε χάρη στο ευρώ!

Στο στρατόπεδο του Νταχάου το σύνθημα ήταν:
"Arbeit macht frei" - η δουλειά σε κάνει ελεύθερο.
Στην υπνωτισμένη Ελλάδα του Μνημονίου είναι λίγο διαφορετικό:
"Sklaverei macht reich" - η δουλεία σε κάνει πλούσιο...

Ένα εύθραυστο σενάριο *

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα του Παρατηρητήριου Οικονομικών και Κοινωνικών Εξελίξεων του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ:

Το πρόγραμμα δημοσιονομικής λιτότητας βασίζεται σε ένα εύθραυστο μακροοικονομικό σενάριο

Η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων έχει ως αναγκαία προϋπόθεση την επαλήθευση του μακροοικονομικού σεναρίου στο οποίο βασίζεται ο σχεδιασμός των μέτρων λιτότητας.
Με βάση το σενάριο αυτό (που σκιαγραφείται στο παραπάνω διάγραμμα) η ανάκαμψη της οικονομίας, η οποία αναμένεται από το 2014 και μετά, θεωρείται ότι θα προκύψει ως αποτέλεσμα της επανόδου των ιδιωτικών επενδύσεων και της ιδιωτικής κατανάλωσης, καθώς επίσης της συνεχούς βελτίωσης του εμπορικού ισοζυγίου.
Με άλλα λόγια, η βασική υπόθεση που έχει υιοθετηθεί είναι ότι ο ιδιωτικός και ο εξωτερικός τομέας της οικονομίας θα καλύψουν τα κενά που έχουν δημιουργηθεί στην οικονομική δραστηριότητα εξαιτίας του περιορισμού της δημόσιας κατανάλωσης και επένδυσης.
Ωστόσο, η υπόθεση αυτή βασίζεται σε μια σειρά εύθραυστων παραδοχών.
Ενδεικτικά, θα πρέπει η μείωση των μισθών να μην επηρεάσει σημαντικά την ιδιωτική κατανάλωση, οι επιχειρήσεις να υλοποιήσουν επενδύσεις παρά το γενικό κλίμα αβεβαιότητας, οι τράπεζες να ξεκινήσουν άμεσα τη χορήγηση δανείων προς τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις και η παγκόσμια και η ευρωπαϊκή οικονομία να ανακάμψουν προκειμένου να καταστεί εφικτή η αύξηση των εξαγωγών.
Αν κάποια από αυτές τις παραδοχές δεν επαληθευτεί στην πράξη τότε το ΑΕΠ θα βρεθεί σε χαμηλότερα επίπεδα από τα αναμενόμενα, με σημαντικά δυσμενείς συνέπειες για τα δημοσιονομικά μεγέθη της χώρας.

Τελευταία ενημέρωση: Απρίλιος 2012

Μεταξύ απάτης και τραγωδίας *

Ο Κώστας Βεργόπουλος, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστημίου VIII του Παρισιού, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για την ελληνοευρωπαϊκή κρίση, σε συνέντευξη στο tvxs 10.9.2012:


Κ.Β.: Η πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, δεν έχει προηγούμενο, σε καμία χώρα του κόσμου -όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και όλου του κόσμου, ακόμη και του τρίτου κόσμου.

Η συγκεκριμένη πολιτική, της εκ των άνω επιβολής ύφεσης, οδηγεί κατευθείαν ολόκληρη την οικονομία σε αδιέξοδο. Με πρόσχημα την ισοσκέλιση του δημοσιονομικού ελλείμματος, εξαπολύεται γενική επίθεση στα εισοδήματα των εργαζομένων, με αναπόφευκτη συνέπεια την γενικευμένη ύφεση, αλλά και την παταγώδη αποτυχία στην απορρόφηση του ελλείμματος.

Με την ύφεση, ως γνωστόν, το εθνικό εισόδημα και τα εισοδήματα των πολιτών, συρρικνώνονται ασταμάτητα. Αφαιρείται χρήμα από την οικονομία και από την αγορά, οι επιχειρήσεις οδηγούνται σε αδιέξοδο και κλείνουν, η ανεργία αυξάνεται. Τα έσοδα του κράτους συρρικνώνονται με υπαιτιότητα του ιδίου του κράτους.

Τουλάχιστον στην Αμερική, μπορεί να υπάρχει ανεργία και ύφεση, αλλά το κράτος δεν κάνει περικοπές, ούτε δημοσίων δαπανών, ούτε εισοδημάτων (μισθών και συντάξεων), ενώ συγχρόνως, προσπαθεί να καταπολεμήσει την ύφεση.

Στην Ευρώπη, με τις γερμανικές επιλογές, η ύφεση επιβάλλεται εκ των άνω ως δήθεν θεραπευτική αγωγή, ενώ στην Αμερική η ύφεση προέρχεται από τον ιδιωτικό τομέα και ιδίως τις τράπεζες, ενώ το κράτος δεν την εγκωμιάζει ως δήθεν θεραπευτικό μηχανισμό, αλλά την αντιμετωπίζει ως συμφορά που πρέπει να καταπολεμάται.

27% παλάτια στην άμμο *

Μια ανάλυση του Περικλή Κοροβέση από το Εποχή online 3.9.2012:

Στον ενθουσιασμό μας για το ιστορικό εκλογικό ποσοστό που κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιουνίου, μας ξέφυγε μια μικρή λεπτομέρεια. Η χώρα δεν τραβάει αριστερά, αλλά πορεύεται ολοταχώς προς τη Δεξιά, την Άκρα Δεξιά και το Νεοναζισμό. Ας το δούμε αυτό με κάποια στοιχεία. Κατ’ αρχάς οι πολιτικές δυνάμεις που βρέθηκαν στις κυβερνήσεις των τελευταίων τριών χρόνων και είναι υπεύθυνες για τη συστηματική καταστροφή αυτής της χώρας, ξαναέγιναν κυβέρνηση. Και αυτό σημαίνει ότι περίπου ένας στους δύο Έλληνες ψήφισε την απόλυση από τη δουλειά του, την εγγυημένη μακρόχρονη ανεργία του, την πιθανή απώλεια του αυτοκινήτου και του σπιτιού του. Και σε αυτές τις καταστάσεις η αυτοκτονία είναι μια σίγουρη έξοδος από την κρίση. Αυτές οι αυτοκτονίες δεν έχουν ψυχολογικά κίνητρα αλλά κοινωνικά. Είναι μια από τις πολλές συνέπειες της κρίσης.

Η αντικατάσταση του Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση από τον Κουβέλη, δεν κάνει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αριστερότερα, αλλά κάνει τη ΔΗΜΑΡ να μετατοπίζεται δεξιά και να ευθυγραμμίζεται πλήρως με τους δύο δεξιούς κυβερνητικούς συμμάχους. Άρα ο κυβερνητικός συνασπισμός, είναι μια δεξιά συμμαχία μεγάλου εύρους που περιλαμβάνει από Πλεύρη και Γεωργιάδη μέχρι Κουβέλη και Ψαριανό. Και αυτό είναι μια επιτυχία της ΝΔ. Σε αυτή την επτακομματική Βουλή βρήκαν θέση δύο νέα κόμματα της δεξιάς. Το ένα ακροδεξιό και το άλλο ναζιστικό. Τα ποσοστά τους είναι εντυπωσιακά. Με την πρώτη τους εμφάνιση οι Ανεξάρτητοι Έλληνες παίρνουν 7,51%. Η Χρυσή Αυγή υπερφαλαγγίζει το ιστορικό ΚΚΕ, που έχει περίπου έναν αιώνα ζωή και είναι το αρχαιότερο κόμμα της Βουλής, και ξεπέρασε τη Δημοκρατική Αριστερά που στις εκλογές διεκδικούσε ακόμα την υπεύθυνη Αριστερά. Το σταθερό περίπου ποσοστό του 7% που πήρε η Χρυσή Αυγή και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις λέει πολλά. Ειδικά αν το συγκρίνεις με τα ποσοστά του ΣΥΝ, που για χρόνια έδινε τη μάχη του 3%.

Γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε ακόμα; *

Ένα αναπάντητο ερώτημα από το blog Sofistis 16.1.2012:


Κατάπληκτη η διεθνής κοινότητα αναρωτιέται, γιατί οι έλληνες, αυτός ο περήφανος και αδούλωτος λαός, δεν έχουν ξεσηκωθεί ακόμα; Τι άλλο περιμένουν να τους συμβεί; Επιστήμονες σχίζουν τα πτυχία τους και πολιτικοί παρατηρητές την διορατικότητα τους, ενώ διάσημοι κοινωνιοβιολόγοι εγκύπτουν στα μικροσκόπια τους μπας και ανακαλύψουν στο DNA αυτού του λαού κάποιον γραμμένο μαζοχισμό, οπότε έτσι και αλλιώς κάθε ελπίδα για εξέγερση είναι μάταιη..

Η χρεοκοπία αυτού του λαού είναι πρωτίστως ψυχολογική και το γεγονός αυτό είναι το τραγικότερο απ όλα. Παρά την διαρκώς πολλαπλασιαζόμενη βία και βαρβαρότητα που ασκείται ανελέητα πάνω του, ανά μήνα περίπου, με κάθε νέο εκβιασμό, κάθε νέα «δόση» και με κάθε νέα «σωτηρία» της πατρίδας, δεν κουνιέται απολύτως τίποτα!!! Όχι μόνο φύλο δεν κουνιέται, αλλά ούτε καν ένας χαριτόβρυτος γκέι σε τηλεοπτικό πάνελ! Ούτε καν και αυτοί οι περήφανοι κουκουλοφόροι! Από τότε που η πραγματική εξουσία έγινε «αντιεξουσία» και ο μυαλοφυγόδικος Γιωργάκης και ο αδίστακτος και ξετσίπωτος πασοκισμός δηλώνουν «αντιεξουσιαστές» (!) λούφαξαν και οι πραγματικοί αντιεξουσιαστές! Και ενώ επί κυβερνήσεως των ανικάνων του Καραμανλή, οι κουκουλοφόροι έκαναν βόλτες στο Κολωνάκι καθημερινά και σπάγανε τις βιτρίνες στη Σκουφά έτσι για πλάκα, τώρα έχουν εξαφανιστεί από προσώπου πεζοδρομίου και εμφανίζονται μόνο στις μεγάλες διαδηλώσεις ώστε, σε συνεργασία με τα άφθονα χημικά του Παπουτσή, να τρομάξουν τον κόσμο και να τον κλειδαμπαρώσουν στα σπίτια του..

Η παράνοια συνεχίζεται

Διαβάζω στο TVXS 5.9.2012:
"Στην 96η θέση της κατάταξης του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) για την ανταγωνιστικότητα, υποχώρησε η Ελλάδα, από την 90ή το 2011, σύμφωνα με την έκθεση του διεθνούς οργανισμού που δόθηκε την Τετάρτη στη δημοσιότητα. Η λίστα του WEF έχει συνολικά 144 χώρες.
...Τις πρώτες θέσεις καταλαμβάνουν οι δέκα ευρωπαϊκές και ασιατικές χώρες που βρίσκονταν στην κορυφή και τον περασμένο χρόνο: Ελβετία, Σιγκαπούρη, Φινλανδία, Σουηδία, Ολλανδία, Γερμανία, Ηνωμένες Πολιτείες, Βρετανία, Χονγκ Κονγκ και Ιαπωνία."

Πιο κάτω ένα σχόλιο που έστειλε ο Kostas Konstantinidis:

"Από όλες τις χώρες που βρίσκονται στις πρώτες θέσεις, δεν βλέπουμε χώρες που έχουν χαμηλούς μισθούς για να είναι ανταγωνιστικές.
Η ανταγωνιστικότητα μιας χώρας έχει πολύ μικρή σχέση με το ύψος των αμοιβών και πολύ περισσότερο με την ποιότητα των παραγωμένων αγαθών και υπηρεσιών...ποιά καλύτερη επιβεβαίωση από τον παραπάνω πίνακα των χωρών...οι αμοιβές στην Ελλάδα πέφτουν και η ανταγωνιστικότητα επίσης...η παράνοια συνεχίζεται."

Έχει άδικο?

Το Μνημόνιο χρειάζεται το δικό του “Γουδή” *

Άρθρο του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη στο antinews.gr 2.9.2012:


Χρειαζόμαστε μισή ντουζίνα, τουλάχιστον. Και ολόκληρη ντουζίνα ή και δυο καλά θα ‘τανε αλλά οι Έξι επιβάλλονται. Δια ιστορικούς λόγους. Κάνουν και σετ. Με αναλογική εκπροσώπηση πολιτικών και «μπετατζήδων» – προμηθευτών της τελευταίας τριακονταετίας. Κι ας τρέχουν τα εγγόνια τους στον Άρειο Πάγο το έτος 2102 να τους κάνει ηθική εξυπηρέτηση κανένας κολλητός Αρεοπαγίτης… Θα ‘χουν γίνει τα πεύκα τους στην γνωστή συνοικία ψηλά σαν πολυκατοικίες.

Πράσινους αλλά και κανένα γαλάζιο, που ‘χε μπερδέψει τα ηθικά, τα νόμιμα και το πορτοφόλι του. Κι αντάμα καμιά από αυτές τις πρόθυμες ανακυκλωμένες αριστερές «φιλιππινέζες», που στελεχώνανε πρόθυμα την μεταπολιτευτική παράγκα.

Να τους δει ο λαός με τα λευκά αλεξίσφαιρα γιλέκα να περνάνε την μεγάλη πόρτα. Αυτούς που λεηλάτησαν την χώρα ή επέτρεψαν σε άλλους να την λεηλατήσουν. Αυτούς που κατασπάραξαν μέχρι φόδρα τα ιμάτια της Ελλάδας, έδωσαν το «άρατε πύλας» κι έχασκαν, ενώ η Πατρίδα πλημμύρισε από ένα με ενάμιση εκατομμύριο σουνίτες μουσουλμάνους. Συγγνώμη που σας χαλάω την προοδευτικιά και «πολιτικά ορθή» μόστρα αλλά αυτούς πολεμήσαμε σαν λιοντάρια για να διώξουμε το 1821. Σουνίτες ήταν τ’ «αδέρφια» μας που σπρώξαμε με το ντουφέκι και το γιαταγάνι πίσω στην Ασία κι ακόμη τους κλαίνε ο Βερέμης, ο Λιάκος κι η μανδάμ Ρεπούση.

Τα τελευταία χρόνια ήρθαν ορδές ολόκληρες, με τα χέρια στις τσέπες και Μπίζνες Καλά Οργανωμένες (ΜΚΟ) να τους αβαντάρουν, μαζί με το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ, τους Συριζαίους του Αλέξη και την κολωνακιώτικη ενοχική «Δεξιά».

Tο αίτημα για μια ελληνική «Nυρεμβέργη» *

Άρθρο του Χρήστου Γιανναρά στη Καθημερινή 1.9.2012:

Oι Γερμανοί ξέρουν καλά, από την πείρα τους την ιστορική, πόσο επικίνδυνο είναι να ταπεινώνεται εξουθενωτικά ένας λαός. Eζησαν τη φρίκη του Nαζισμού που εκκολάφθηκε από την άκρα ταπείνωσή τους, με τη Συνθήκη των Bερσαλλιών, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Eζησαν και το αντίστροφο: ότι τη θέση που κατέχουν σήμερα, εξουσιάζοντας οικονομικά την Eυρώπη και με υπολογίσιμη παρουσία στη διεθνή σκηνή, την οφείλουν στη σύνεση και μεγαλοψυχία (έστω με σκοπιμότητες) των νικητών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Παρ’ όλα όσα υπέστησαν οι νικητές από τους ηττημένους Γερμανούς, επέμειναν να διαφοροποιήσουν τη μεταχείριση του γερμανικού λαού από αυτήν της ναζιστικής ηγεσίας του – έστω κι αν ο λαός είχε όχι απλώς ανεχθεί αλλά θεοποιήσει τους παρανοϊκούς μακελάρηδες. Δίκασαν και τιμώρησαν οι νικητές στη Nυρεμβέργη την ηγεσία των ηττημένων, ενώ πρόσφεραν τεράστια οικονομική βοήθεια στον γερμανικό λαό για να μπορέσει να ανακάμψει από τον όλεθρο του πολέμου.

Tη σημερινή κατεστραμμένη Eλλάδα οι ίδιοι αυτοί ευεργετημένοι Γερμανοί την ταπεινώνουν εξαθλιωτικά, χωρίς να διαφοροποιούν τη μεταχείριση του λαού της από αυτήν των κυβερνήσεων που την οδήγησαν στον παρανοϊκό υπερδανεισμό και στη χρεοκοπία. Λένε και απαιτούν «η Eλλάδα να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της». Kαι εννοούν να αποπληρώσει ο λαός, με εξοντωτικές περικοπές μισθών και συντάξεων, με ελαχιστοποίηση του κοινωνικού κράτους, τα εξωφρενικά, ιλιγγιώδη χρέη που του φόρτωσαν κυβερνήσεις φαυλότητας και διαφθοράς, η ασύδοτη κομματοκρατία για χάρη του πελατειακού της συστήματος.

Ανταγωνισμός παντού *

Ο θαυμαστός νέος κόσμος του κεφαλαίου
Άρθρο του Γιάννη Μηλιού στην Αυγή 26.8.2012

Γίνεται ολοένα και περισσότερο εμφανές ότι η πολιτική της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη «δημοσιονομική διάσωση της χώρας», αλλά στοχεύει στην αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Η ταξική επίθεση που προσπαθεί να υλοποιήσει αυτή την αλλαγή υπερκαθορίζεται από το διεθνές πλαίσιο, είναι μέρος μιας προσπάθειας για να αναδιαρθρωθούν ταυτόχρονα και προς την ίδια κατεύθυνση πολλοί κοινωνικοί σχηματισμοί. Καθώς η Ισπανία αλλά πολύ σύντομα και η Ιταλία γίνονται «μνημονιακές χώρες» και η συνέχιση αυτής της πολιτικής οδηγεί μαθηματικά στα Μνημόνια τη Γαλλία (και ακόμη και την ίδια τη Γερμανία), γίνεται φανερό ότι υπερισχύει το στοιχείο της συνεργασίας μεταξύ των αστικών τάξεων για περισσότερο και βαθύτερο νεοφιλελευθερισμό παντού, σε σχέση με το υπαρκτό στοιχείο του ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών για τη θέση τους στη διεθνή ιεραρχία.

Στην ανταγωνιστική νεοφιλελεύθερη κοινωνία η πολιτική της κυβέρνησης δεν έχει ως στόχο την κάλυψη κοινωνικών αναγκών. Αυτή η έννοια δεν υπάρχει για τη νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση, ο μόνος λόγος που χρησιμοποιείται επικοινωνιακά σε ορισμένες περιπτώσεις είναι ο ταξικός συσχετισμός που δεν επιτρέπει την πλήρη εγκατάλειψή της. Αντίθετα, η κυβέρνηση πρέπει να παρεμβαίνει για να επιβάλλει και να επιβλέπει συνεχώς την «εύρυθμη» λειτουργία του ανταγωνισμού. Πρέπει να μειώνει τον κατώτερο μισθό με νόμο, να ιδιωτικοποιεί, να «απελευθερώνει» τα «κλειστά» επαγγέλματα, να καταστέλλει τις εργατικές διεκδικήσεις, να μην αφήνει να υπάρχουν ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι. Μέσω του κεφαλαιακού ανταγωνισμού θα επιτευχθεί η ειδική κοινωνική συνοχή που αντιστοιχεί στη νεοφιλελεύθερη κοινωνία, η οποία δεν ορίζεται ως κοινωνική ισορροπία και ευημερία του πληθυσμού, αλλά ως βέλτιστη αξιοποίηση του κεφαλαίου και διαχείριση των κινδύνων που απειλούν την απρόσκοπτη κερδοφορία του. Η κοινωνική συνοχή επιτυγχάνεται με την «ελευθερία» κάθε επιχείρησης να προσπαθεί να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της. Αυτό πρέπει να είναι το κεντρικό στοιχείο κάθε νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής πολιτικής.

Δολοφόνοι *

Ολόκληρη αυτή η τάχα μου αντιμνημονιακή προεκλογική καμπάνια των κομμάτων αποδείχτηκε φτηνή θεατρική μπουρδολογία. Πέτσινη και κακοστημένη επιθεώρηση από «Δελφινάριο» των χειρότερων ημερών. Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας. Ούτε «επαναδιαπραγμάτευση», ούτε «απαγκίστρωση».

Και φυσικά ούτε «καταγγελία». Ετσι το λέω αυτό για να μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία πως αν ο Τσίπρας σκαρφάλωνε στο Μαξίμου θα έκανε στο τέλος κάτι το διαφορετικό απ αυτά που αποφάσισε η κυβερνητική τριανδρία. Και το λέω αυτό γιατί αν ο Τσίπρας προχωρούσε σε μονομερή καταγγελία και η χώρα κατέληγε στην Δραχμή τότε ακόμα και οι πέτρες θα σηκώνονταν από μόνες τους και θα βαρούσαν κατακούτελα κάθε μεγαλοστελεχάρα του ΣΥΡΙΖΑ

Επομένως. Εκ του ασφαλούς οι λεβέντες της ΝΔ, όταν το κόμμα τους βρισκόταν στην αντιπολίτευση, πετροβολούσαν τους πράσινους, ισχυριζόμενοι ότι δήθεν εκείνοι διαθέτουν την πατριωτική συνταγή με τα ισοδύναμα μέτρα που θα ανακούφιζαν τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα.