Ένα κείμενο που πήρα σήμερα. Δεν ξέρω ποιοί το έγραψαν, αλλά σημειώνω μερικές φράσεις που με έκαναν να το προσέξω:
Είμαστε συνάδελφοι της «διπλανής πόρτας», κάποιοι από τους πολλούς στο ΕΜΠ που κρατάνε ανοιχτά τα φώτα στα γραφεία, στις αίθουσες διδασκαλίας και στα εργαστήρια μέχρι αργά το βράδυ, κάποιοι από τους πολλούς που κάνουν τη δουλειά τους με βαθιά αίσθηση του καθήκοντος, μα πάνω απ’ όλα με βαθιά αγάπη. Ο Νόμος Διαμαντοπούλου και οι μεταμφιέσεις του, άλλαξε τις προσωπικές προτεραιότητες σε πολλούς από μας, έσμιξε τις προσωπικές μας διαδρομές. Η άμεση και ορατή απειλή για την διάλυση του Δημόσιου Πανεπιστήμιου και, ταυτόχρονα, για την εξάρθρωση όχι μόνο του ρόλου μας μέσα σε αυτό, αλλά ακόμη και των στοιχειωδών δικαιωμάτων μας ως εργαζομένων, γέννησε την ανάγκη της κοινής προσπάθειας. Τα σύννεφα πυκνώνουν πάνω από το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, πάνω από τις ζωές μας. Η ανάγκη του συλλογικού αγώνα πρέπει να ανακαλυφθεί ξανά στις δύσκολες μέρες που έρχονται. Χωρίς τις ανούσιες ή ακόμα και κουραστικές πλευρές του, κρατώντας τον πυρήνα του: ενότητα και αλληλεγγύη, όλοι για έναν και ένας για όλους!
Δεν ερχόμαστε από το πουθενά. Έχουμε πίσω μας την πλούσια αγωνιστική και πνευματική παράδοση του ΕΜΠ. Θεωρούμε τιμή μας που ανήκουμε σε ένα ίδρυμα που σημαίνει πολλά για την ελληνική κοινωνία τόσο για την επιστημονική του προσφορά όσο και για τους αγώνες του. Θεωρούμε τιμή και χρέος μας να συμβάλλουμε στη δημιουργία ενός ανοιχτού, πλουραλιστικού και δημοκρατικού σχήματος, συνεχιστή των καλύτερων αγωνιστικών παραδόσεων του ΕΜΠ, ικανού να υποδεχθεί, να ενώσει και να πολλαπλασιάσει τις κριτικές αντιστάσεις που γεννώνται σήμερα ενάντια στην απονέκρωση του Δημόσιου Πανεπιστήμιου. Στον αγώνα αυτό διεκδικούμε ρόλο σημαντικό, αλλά όχι μοναδικό. Αντίθετα, πιστεύουμε στην ενότητα όλων των δυνάμεων που υπερασπίζονται με ειλικρίνεια και αποφασιστικότητα το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, με όποια οπτική γωνία κι αν το προσεγγίζει κανείς.
Μας ενώνουν πολύ περισσότερα πράγματα από την αντίθεση σε ένα νόμο, όσο κι αν η απόκρουσή του αποδεικνύεται στρατηγικής σημασίας για την ίδια την ύπαρξη του Δημόσιου Πανεπιστήμιου. Μας ενώνουν κοινά οράματα για το πανεπιστήμιο που επιθυμούμε, χρωματισμένα με ποικίλες αποχρώσεις από τις απόψεις και τις εμπειρίες του καθενός μας.
Θέλουμε ένα καλύτερο Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Οι σημερινές του παθογένειες, όπως ο ευτελισμός του, συχνά, σε στεγνό έδαφος εμπορευματικών δραστηριοτήτων, τα κρούσματα ομαδοποιήσεων και η μεροληπτική αντιμετώπιση των «ημετέρων» ή ακόμα και συμβάντα διαφθοράς, για να αναφέρουμε κάποιες από αυτές, μας ενοχλούν, μας εξοργίζουν, ακυρώνουν τις προσδοκίες μας αλλά και την ίδια μας την εργασία. Ο αγώνας για την απόκρουση της επίθεσης που γίνεται σήμερα πάει χέρι- χέρι με τον ασυμβίβαστο αγώνα ενάντια σε τέτοια φαινόμενα. Θέλουμε ένα καλύτερο Δημόσιο Πανεπιστήμιο, προς όφελος της ελληνικής κοινωνίας.
Θέλουμε ένα Πανεπιστήμιο και ένα ΕΜΠ που θα στέκεται δίπλα στη χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία, ειδικά την ώρα αυτή της κρίσης, που ξεθεμελιώνονται οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Ένα Πανεπιστήμιο που δεν θα είναι από την πλευρά των δυναστών, αυτών που κουνούν απειλητικά το δάχτυλο στην ελληνική κοινωνία, προσπαθώντας να την πείσουν «πως έφταιξε και πρέπει να πληρώσει». Θυσιάζοντας μια γενιά. Τη νέα γενιά... Θέλουμε ένα Πανεπιστήμιο και ένα ΕΜΠ που δεν θα είναι με αυτούς που προσπαθούν να πείσουν το ελληνικό λαό να αποδεχτεί τη μοίρα του, τη μοίρα του εξαρτώμενου, πνευματικά ελλειμματικού και περιφρονημένου. Θέλουμε ένα Πανεπιστήμιο και ένα ΕΜΠ που να διδάσκει ότι υπάρχουν στον τόπο μας δυνάμεις ικανές να χαράξουν και να οικοδομήσουν ένα μέλλον καλύτερο για όλους. Θέλουμε τους πανεπιστημιακούς δασκάλους αλληλέγγυους στις δράσεις των «από κάτω» που γεννιούνται σε όλη την κοινωνία μας, για να κρατήσουν όρθια την ελπίδα, τις αξίες του ανθρωπισμού και την ίδια τη ζωή.
Θέλουμε ένα ΕΜΠ της τεχνολογικής πρωτοπορίας, και το αποδεικνύουμε με τη δουλειά μας. Όχι για να «νικήσουμε» τα άλλα ΑΕΙ σε ένα ανελέητο παιχνίδι ανταγωνισμού. Όχι για να αποτελέσουμε το «τέλειο εξάρτημα» μιας μηχανής που παράγει «πλούτο», άφωνοι και αδιάφοροι, απέναντι στο ερώτημα «ποιόν εξυπηρετεί αυτό;». Αλλά για να μπορεί να εξοπλίζει τους απόφοιτούς του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τόσο στη δύσκολη μάχη της επαγγελματικής τους ζωής όσο και στον εξαιρετικά σημαντικό κοινωνικό τους ρόλο. Θέλουμε ένα πρωτοπόρο τεχνολογικά πανεπιστήμιο που να μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην επίλυση των εξαιρετικά σύνθετων σύγχρονων κοινωνικών, επιστημονικών, ηθικών ερωτημάτων και αναγκών.
Θέλουμε ένα Πανεπιστήμιο και ένα ΕΜΠ της γνώσης, της έρευνας, της αμφισβήτησης, του ανοιχτού διαλόγου, έναν χώρο μόρφωσης, αλήθειας, πολιτισμού. Που θα πολεμάει το σκοταδισμό και τον ανορθολογισμό, που θα εξοπλίζει το σκεπτόμενο πολίτη, θα τον διδάσκει να έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του. Θέλουμε ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό σε όλους τους ταλαντούχους ανθρώπους, ανεξαρτήτως ταξικής καταγωγής ή ιδεολογίας. Δεν μας εμπνέει ο ρόλος του ανασφαλούς «καθηγητή- αυθεντίας» και του φοιτητή- παθητικού δέκτη της αναντίρρητης «σοφίας» του. Ούτε και ο ρόλος του «εμπόρου γνώσης», που συναλλάσσεται με δίδακτρα. Δεν θέλουμε να εξωθήσουμε τους φοιτητές μας στην αρένα ενός μάταιου και ανθρωποφαγικού «κυνηγιού προσόντων». Προτιμούμε το ρόλο του συνοδοιπόρου με τους συναδέλφους και τους φοιτητές μας, σε ένα συναρπαστικό ταξίδι γνώσης και μόρφωσης.
Ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο δε «χωράει» σε μια κοινωνία όπου τα κέρδη μπαίνουν πάνω από τους ανθρώπους και που οι ζωές συνθλίβονται για να αλλάξουν ισολογισμοί. Η μεγάλη πορεία του ανθρώπου προς ένα δικαιότερο και καλύτερο κόσμο δε σταματάει. Και θα διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας, μαζί με εκατομμύρια άλλους, να κοιτάμε μπροστά, προς ένα καλύτερο πανεπιστήμιο, προς ένα καλύτερο κόσμο.
Σήμερα που οι κυρίαρχες πολιτικές παραδίδουν τον πλούτο και το μόχθο μιας χώρας σε άρπαγες κερδοσκόπους, σήμερα που πολιτικοί, μέσα ενημέρωσης και «κυβερνητικοί» συνδικαλιστές πλάθουν μια συλλογική συνείδηση συνενοχής και φόβου, σήμερα είναι που οι κοινωνικές αντιστάσεις χρειάζεται να συναντηθούν σε έναν αγώνα κοινό για την υπεράσπιση της ζωής και της αξιοπρέπειας όλων μας. Πρωτοβουλίες σαν τη δική μας χρειάζεται να αναπτύξουν τη δύναμη που κρύβει η δίκαια οργή των πολλών και η τρυφερότητα των ονείρων τους για έναν δίκαιο κόσμο. Σήμερα, γιατί αύριο θα είναι αργά.
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΕΜΠ
Ποιοι είμαστε
Είμαστε συνάδελφοι της «διπλανής πόρτας», κάποιοι από τους πολλούς στο ΕΜΠ που κρατάνε ανοιχτά τα φώτα στα γραφεία, στις αίθουσες διδασκαλίας και στα εργαστήρια μέχρι αργά το βράδυ, κάποιοι από τους πολλούς που κάνουν τη δουλειά τους με βαθιά αίσθηση του καθήκοντος, μα πάνω απ’ όλα με βαθιά αγάπη. Ο Νόμος Διαμαντοπούλου και οι μεταμφιέσεις του, άλλαξε τις προσωπικές προτεραιότητες σε πολλούς από μας, έσμιξε τις προσωπικές μας διαδρομές. Η άμεση και ορατή απειλή για την διάλυση του Δημόσιου Πανεπιστήμιου και, ταυτόχρονα, για την εξάρθρωση όχι μόνο του ρόλου μας μέσα σε αυτό, αλλά ακόμη και των στοιχειωδών δικαιωμάτων μας ως εργαζομένων, γέννησε την ανάγκη της κοινής προσπάθειας. Τα σύννεφα πυκνώνουν πάνω από το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, πάνω από τις ζωές μας. Η ανάγκη του συλλογικού αγώνα πρέπει να ανακαλυφθεί ξανά στις δύσκολες μέρες που έρχονται. Χωρίς τις ανούσιες ή ακόμα και κουραστικές πλευρές του, κρατώντας τον πυρήνα του: ενότητα και αλληλεγγύη, όλοι για έναν και ένας για όλους!
Δεν ερχόμαστε από το πουθενά. Έχουμε πίσω μας την πλούσια αγωνιστική και πνευματική παράδοση του ΕΜΠ. Θεωρούμε τιμή μας που ανήκουμε σε ένα ίδρυμα που σημαίνει πολλά για την ελληνική κοινωνία τόσο για την επιστημονική του προσφορά όσο και για τους αγώνες του. Θεωρούμε τιμή και χρέος μας να συμβάλλουμε στη δημιουργία ενός ανοιχτού, πλουραλιστικού και δημοκρατικού σχήματος, συνεχιστή των καλύτερων αγωνιστικών παραδόσεων του ΕΜΠ, ικανού να υποδεχθεί, να ενώσει και να πολλαπλασιάσει τις κριτικές αντιστάσεις που γεννώνται σήμερα ενάντια στην απονέκρωση του Δημόσιου Πανεπιστήμιου. Στον αγώνα αυτό διεκδικούμε ρόλο σημαντικό, αλλά όχι μοναδικό. Αντίθετα, πιστεύουμε στην ενότητα όλων των δυνάμεων που υπερασπίζονται με ειλικρίνεια και αποφασιστικότητα το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, με όποια οπτική γωνία κι αν το προσεγγίζει κανείς.
Τι Πανεπιστήμιο θέλουμε
Μας ενώνουν πολύ περισσότερα πράγματα από την αντίθεση σε ένα νόμο, όσο κι αν η απόκρουσή του αποδεικνύεται στρατηγικής σημασίας για την ίδια την ύπαρξη του Δημόσιου Πανεπιστήμιου. Μας ενώνουν κοινά οράματα για το πανεπιστήμιο που επιθυμούμε, χρωματισμένα με ποικίλες αποχρώσεις από τις απόψεις και τις εμπειρίες του καθενός μας.
Θέλουμε ένα καλύτερο Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Οι σημερινές του παθογένειες, όπως ο ευτελισμός του, συχνά, σε στεγνό έδαφος εμπορευματικών δραστηριοτήτων, τα κρούσματα ομαδοποιήσεων και η μεροληπτική αντιμετώπιση των «ημετέρων» ή ακόμα και συμβάντα διαφθοράς, για να αναφέρουμε κάποιες από αυτές, μας ενοχλούν, μας εξοργίζουν, ακυρώνουν τις προσδοκίες μας αλλά και την ίδια μας την εργασία. Ο αγώνας για την απόκρουση της επίθεσης που γίνεται σήμερα πάει χέρι- χέρι με τον ασυμβίβαστο αγώνα ενάντια σε τέτοια φαινόμενα. Θέλουμε ένα καλύτερο Δημόσιο Πανεπιστήμιο, προς όφελος της ελληνικής κοινωνίας.
Θέλουμε ένα Πανεπιστήμιο και ένα ΕΜΠ που θα στέκεται δίπλα στη χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία, ειδικά την ώρα αυτή της κρίσης, που ξεθεμελιώνονται οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Ένα Πανεπιστήμιο που δεν θα είναι από την πλευρά των δυναστών, αυτών που κουνούν απειλητικά το δάχτυλο στην ελληνική κοινωνία, προσπαθώντας να την πείσουν «πως έφταιξε και πρέπει να πληρώσει». Θυσιάζοντας μια γενιά. Τη νέα γενιά... Θέλουμε ένα Πανεπιστήμιο και ένα ΕΜΠ που δεν θα είναι με αυτούς που προσπαθούν να πείσουν το ελληνικό λαό να αποδεχτεί τη μοίρα του, τη μοίρα του εξαρτώμενου, πνευματικά ελλειμματικού και περιφρονημένου. Θέλουμε ένα Πανεπιστήμιο και ένα ΕΜΠ που να διδάσκει ότι υπάρχουν στον τόπο μας δυνάμεις ικανές να χαράξουν και να οικοδομήσουν ένα μέλλον καλύτερο για όλους. Θέλουμε τους πανεπιστημιακούς δασκάλους αλληλέγγυους στις δράσεις των «από κάτω» που γεννιούνται σε όλη την κοινωνία μας, για να κρατήσουν όρθια την ελπίδα, τις αξίες του ανθρωπισμού και την ίδια τη ζωή.
Θέλουμε ένα ΕΜΠ της τεχνολογικής πρωτοπορίας, και το αποδεικνύουμε με τη δουλειά μας. Όχι για να «νικήσουμε» τα άλλα ΑΕΙ σε ένα ανελέητο παιχνίδι ανταγωνισμού. Όχι για να αποτελέσουμε το «τέλειο εξάρτημα» μιας μηχανής που παράγει «πλούτο», άφωνοι και αδιάφοροι, απέναντι στο ερώτημα «ποιόν εξυπηρετεί αυτό;». Αλλά για να μπορεί να εξοπλίζει τους απόφοιτούς του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τόσο στη δύσκολη μάχη της επαγγελματικής τους ζωής όσο και στον εξαιρετικά σημαντικό κοινωνικό τους ρόλο. Θέλουμε ένα πρωτοπόρο τεχνολογικά πανεπιστήμιο που να μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην επίλυση των εξαιρετικά σύνθετων σύγχρονων κοινωνικών, επιστημονικών, ηθικών ερωτημάτων και αναγκών.
Θέλουμε ένα Πανεπιστήμιο και ένα ΕΜΠ της γνώσης, της έρευνας, της αμφισβήτησης, του ανοιχτού διαλόγου, έναν χώρο μόρφωσης, αλήθειας, πολιτισμού. Που θα πολεμάει το σκοταδισμό και τον ανορθολογισμό, που θα εξοπλίζει το σκεπτόμενο πολίτη, θα τον διδάσκει να έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του. Θέλουμε ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό σε όλους τους ταλαντούχους ανθρώπους, ανεξαρτήτως ταξικής καταγωγής ή ιδεολογίας. Δεν μας εμπνέει ο ρόλος του ανασφαλούς «καθηγητή- αυθεντίας» και του φοιτητή- παθητικού δέκτη της αναντίρρητης «σοφίας» του. Ούτε και ο ρόλος του «εμπόρου γνώσης», που συναλλάσσεται με δίδακτρα. Δεν θέλουμε να εξωθήσουμε τους φοιτητές μας στην αρένα ενός μάταιου και ανθρωποφαγικού «κυνηγιού προσόντων». Προτιμούμε το ρόλο του συνοδοιπόρου με τους συναδέλφους και τους φοιτητές μας, σε ένα συναρπαστικό ταξίδι γνώσης και μόρφωσης.
Ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο δε «χωράει» σε μια κοινωνία όπου τα κέρδη μπαίνουν πάνω από τους ανθρώπους και που οι ζωές συνθλίβονται για να αλλάξουν ισολογισμοί. Η μεγάλη πορεία του ανθρώπου προς ένα δικαιότερο και καλύτερο κόσμο δε σταματάει. Και θα διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας, μαζί με εκατομμύρια άλλους, να κοιτάμε μπροστά, προς ένα καλύτερο πανεπιστήμιο, προς ένα καλύτερο κόσμο.
Σήμερα που οι κυρίαρχες πολιτικές παραδίδουν τον πλούτο και το μόχθο μιας χώρας σε άρπαγες κερδοσκόπους, σήμερα που πολιτικοί, μέσα ενημέρωσης και «κυβερνητικοί» συνδικαλιστές πλάθουν μια συλλογική συνείδηση συνενοχής και φόβου, σήμερα είναι που οι κοινωνικές αντιστάσεις χρειάζεται να συναντηθούν σε έναν αγώνα κοινό για την υπεράσπιση της ζωής και της αξιοπρέπειας όλων μας. Πρωτοβουλίες σαν τη δική μας χρειάζεται να αναπτύξουν τη δύναμη που κρύβει η δίκαια οργή των πολλών και η τρυφερότητα των ονείρων τους για έναν δίκαιο κόσμο. Σήμερα, γιατί αύριο θα είναι αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου